Asset 14

Snuiven op een kinderfeest

Snuiven op een kinderfeest

Ze kwamen er om feest te vieren, maar dan wel met eieren en bananen. Het weerhield Mark Rutte er niet van de onrusten van afgelopen weekend te bagatelliseren. Daan Steinebach over de scheve kijk van onze premier op de Nederlandse grondrechten.

De premier van Nederland, Mark Rutte, staat niet bekend als iemand die zich snel verspreekt. Toch zei hij dinsdag in de Tweede Kamer dit, over het demonstratierecht: ‘Dat geldt zowel voor iemand die hier al vierhonderd jaar woont als ten opzichte van iemand die hier gisteren is binnengekomen en legaal mag verblijven.’ Misschien weet hij dingen die wij niet weten, maar vierhonderd is wat oud. Of was het geen verspreking?

Eerst iets anders. De premier herhaalde ook zijn inmiddels uitgebreid becommentarieerde uitspraak van vorige week vrijdag: hoewel hij het demonstratierecht erkent, hoeft daar wat hem betreft niet altijd gebruik van worden gemaakt, zoals in de weken in aanloop naar 5 december. ‘Het is een kinderfeest,’ luidt de inmiddels gevleugelde afleidingsmanoeuvre. Dat zit volgens Rutte zo: je hebt fatsoenlijke mensen die een net debat kunnen voeren, met kinderen erbij, en er zijn ‘de extremen’, van wie de premier zich afvraagt of je ze überhaupt toe moet laten, en die kunnen dat demonstreren beter laten. Wie die extremen dan zijn, dat werd niet duidelijk, maar dat ze volgens de eerste minister hun mond maar moesten houden wel. Hoewel, over één kant zei hij iets: het waren ‘aso’s’, ze waren ‘doorgesnoven en halfdronken’ en het ging ze niet om de discussie; ze wilden alleen maar rellen.

Ach, die racistische knokploegen toch! Ze hadden wat te veel gesnoven en toen, oeps, floepten er zomaar allemaal racistische leuzen uit hun mond, vlogen er eieren door de lucht en bananen en blikken bier. Vraag: dat bier begrijp ik, maar wie neemt er rauwe eieren en bananen mee voor een middagje lekker snuiven op een kinderfeestje?

De koloniale slaaf van Sinterklaas is een symbool voor iets veel groters.

Nou zou ik me een heel stukje lang kunnen vermaken met het belachelijk maken van Mark Rutte (misschien zelfs wel twee), maar het is niet grappig meer. Wat er dit weekend gebeurde is in Den Haag dan wel niet aangekomen, maar niettemin van de allergrootste ernst: vreedzame demonstranten van Kick Out Zwarte Piet werden belaagd door racistische en openlijk fascistische relschoppers, met bedreigingen en geweld. Verschillende demonstraties konden niet doorgaan, andere werden onderbroken – slechts op een paar plekken ging het goed.

Daarom valt de houding van Rutte (en van vele anderen) wel degelijk kwalijk te noemen: hij bagatelliseert de onrust weg. En niet zomaar, want waarom haalt hij die vierhonderd jaar erbij? En al helemaal: de legale status van zij die geen aanspraak kunnen maken op dat vreemde getal? Kennelijk doet dat ertoe en dat is precies waar de hele discussie om draait: dat er mensen zijn die minder rechten hebben dan anderen. De koloniale slaaf van Sinterklaas is een symbool voor iets veel groters, iets wat niets in het bijzonder met kinderen te maken heeft, maar met menselijkheid, het ontkennen ervan en het weigeren te zijn, en met geweld.

De activisten van Kick Out Zwarte Piet, zoals de onvolprezen Jerry King Luther Afriyie en Mitchell Esajas, doen iets uitzonderlijks: ze blijven kalm, zoeken onvermoeibaar de dialoog, leggen het allemaal nóg eens uit, doen alles aan het vinden van een oplossing. ‘Een feest voor iedereen,’ is hun leus. Het is alleen dat iedereen niet iedereen is als je het hebt over wij (die hun vierde eeuw meemaken) en zij (migrant, van kleur, stedeling, Ander): dat er geschuimbekt wordt bij de suggestie dat het anders ligt, is waar het echt misgaat.



Mail

Daan Steinebach (Utrecht, 1995) is schrijver en begint het liefst over alles een discussie. Hij studeert internationaal recht, eerder Nederlands recht en filosofie.

Beeldredactie

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
Een cactus in een zompig moeras

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus kan toch niet groeien in een zompig moeras? In dit essay schetst Jam een realistisch beeld van de autistische ervaring in een kapitalistisch systeem dat productiviteit als het hoogste goed beschouwt. Lees meer

Lieve buren

Lieve buren

Ze hebben dezelfde brievenbus en dezelfde supermarkt, maar Nienke Blanc vraagt zich in deze nooit verzonden brief af of dat het enige is dat ze met haar buren deelt. Lees meer

Best Friend (For The Forseeable Future)

Best Friend (For The Forseeable Future)

Lotte Krakers’ vriendschap met Karlien eindigde mét blauwe vinkjes, maar zonder antwoorden. Het laat Lotte reflecteren op het afdwingen van gelijkenissen in een vriendschap, en het plaatsen van vrienden op voetstukken: ‘Karlien hield me een spiegel voor, waarin ik vooral zag wat ik niet was.’ Lees meer

Je hebt mij getekend voor het leven

Je hebt mij getekend voor het leven

Hoe sluit je een hoofdstuk af? Jop Koopman schreef een brief aan zijn oude baas, in wiens tulpenbedrijf hij als invalkracht een bedrijfsongeval meemaakte. Lees meer

De dooddoener van het kwaad

De dooddoener van het kwaad

Bas Keemink bespreekt de film 'The Zone of Interest', waarin Jonathan Glazer 'Big Brother' naar de Holocaust brengt. Lovende kritieken schrijven dat hij Hannah Arendts theorie, de banaliteit van het kwaad, goed in beeld brengt, maar is dat wel zo? Lees meer

Exteriors, Annie Ernaux and Photography

Exteriors, Annie Ernaux and Photography

Jorne Vriens bezocht een tentoonstelling in Parijs en dit leidde tot een prachtige uiteenzetting over tekst, smartphones, connectie en fotografie. Lees meer

De eerste leugen

De eerste leugen

De eerste keer dat Job van Ballegoijen de Jong loog, was het bijna onschuldig. Een leugentje om bestwil, dacht hij toen, om zijn moeder gerust te stellen. Maar die eerste leugen groeide uit tot een web waarin hij langzaam verstrikte. In zijn debuut 'Morgen vertel ik alles' vertelt hij waarom iedereen een tweede (of derde) kans verdient. Lees meer

Leven in laagjes

Leven in laagjes

In dit essay geeft Dani Bouwman een intieme reflectie op identiteit, familie en het verlangen naar een plek waar hij volledig zichzelf kan zijn. Lees meer

De overkokende theatraliteit van Pierre Bokma maakt van Zomergasten weer een feestje

De overkokende theatraliteit van Pierre Bokma maakt van Zomergasten weer een feestje

Reinout Bongers schreef een nabeschouwing van de Zomergasten-aflevering met Pierre Bokma als gast of, moeten we zeggen, hoofdrol? "Therapie heeft hij wel geprobeerd, maar dat leverde hem - naar eigen zeggen - vooral een lege bankrekening op." Lees meer

Eerherstel voor mijn stiefmoeder

Eerherstel voor mijn stiefmoeder

Toen zijn stiefmoeder Pieta stierf, voelde het voor Jelle Havermans alsof hij werd bevrijd van een van zijn grootste onderdrukkers. Voor ons Sorry-magazine schreef hij dit essay waarin hij jaren later toegeeft dat de vrouw die hem en zijn zusje het leven zuur maakte, ook slachtoffer was van haar eigen tijdsgeest en omgeving. Lees meer

:Aan een dun touwtje: Over onbegrip, offers en intergenerationele solidariteit

Aan een dun touwtje: Over onbegrip, offers en intergenerationele solidariteit

In dit persoonlijke essay ontrafelt Laura Korvinus de draden die haar met haar oma verbinden. Langs welke verhalen of assen kan verbondenheid tussen verschillende generaties ontstaan en worden vastgehouden? Deel 1. 
 Onderweg naar mijn grootouders glipt een herinnering mijn gedachten binnen. Op een oude video ben ik aan het spelen aan de rand van... Lees meer

Op studiobezoek bij Koen van den Broek

Op studiobezoek bij Koen van den Broek

Aucke Paulusma ging op studiobezoek bij kunstschilder Koen van den Broek. In de hoop inspiratie op te doen voor zijn eigen kunstenaarscarrière, bespreken ze de kunst. Lees meer

:Sōsaku hanga: Modernistische kippenvelkunst volgens het boekje? 7

Sōsaku hanga: Modernistische kippenvelkunst volgens het boekje?

Waarom blijft prachtige kunst soms onbekend? Janke Boskma kreeg kippenvel van Sōsaku hanga en dook in de Japanse kunstgeschiedenis. Lees meer

Ook boze mensen kunnen kwetsbaar zijn

Ook boze mensen kunnen kwetsbaar zijn

Ettie reageert voor een laatste keer op een brief van Jochum, door te schrijven over verdriet, kwetsbaarheid, woede en het belang van actief luisteren. Lees meer

:'Hoop is het laatste dat sterft, maar op dit moment is de situatie tamelijk hopeloos': Sana Valiulina te gast in Zomergasten

'Hoop is het laatste dat sterft, maar op dit moment is de situatie tamelijk hopeloos': Sana Valiulina te gast in Zomergasten

Juul Kruse bekijkt de Zomergasten-aflevering van Sana Valiulina, waarin zij bovenal probeert hoop te houden en overeind te blijven tegen de achtergrond van immer grimmig Rusland. Lees meer

Een excuus in een klein restaurant

Een excuus in een klein restaurant

Ettie schreef een brief aan Jochum, die hem ontroerde. Hij besloot een brief terug te sturen over excuses, ouders en wat het betekent om zowel een cis-man én queer te zijn. Lees meer

Een goed passend hokje is nog steeds een hokje

Een goed passend hokje is nog steeds een hokje

Vorige week schreef Jochum een brief aan Ettie over zijn ervaring met queer-zijn, biseksualiteit en identiteit tijdens zijn jeugd. In deze brief reageert Ettie met haar eigen ervaring en vraagt ze zich af of iedereen queer zou kunnen zijn. Lees meer

De schipperende kameleon: zomergast Van der Burg is sociaal voor de mensen, maar liberaal in het beleid

De schipperende kameleon: Zomergast Van der Burg is sociaal voor de mensen, maar liberaal in het beleid

Eric van der Burg was op bezoek bij Zomergasten. Marthe van Bronkhorst geeft in dit artikel haar scherpe analyse op de aflevering. Lees meer

Briefwisseling Ettie en Jochum - Brief 2

Wie wil nou een slachtoffer zijn?

Jochum ontving een brief van Ettie over zijn nooit-verstuurde brief aan zijn jeugdliefde. Ettie vindt dat Jochum de vrijheid van de queeridenteit niet goed beschrijft. Hij besluit Ettie een brief terug te sturen en op haar kritiek in te gaan. Lees meer

Briefwisseling Ettie en Jochum - brief 1

Het privilege van lesbisch-zijn

Een nooit verstuurde brief die door Jochum Veenstra op Hard//Hoofd gepubliceerd werd, begon een eigen leven te krijgen in het hoofd van Ettie, die niet zo goed wist wat ze ervan moest vinden en er toen maar over besloot te schrijven. Het resultaat is een niet-verstuurde brief die ze toch besloot op te sturen. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer