Wat moet je echt doen, lezen, beluisteren of zien? Om je te helpen geven leden van de Hard//hoofd-redactie iedere week antwoord op één simpele vraag: 'wat maakt je blij?'. De bijdragen van deze week werden speciaal geschreven voor 'Hard//gaan: een escapistische avond in BAUT' op woensdag 17 oktober 2018.

 

Lopen: doe zoals Walter Benjamin deed
✩✩✩✩✩
Daan Steinebach

'Er is geen ontkomen aan. Racisme, faKscisme, feminisme, kapitalisme, voor alles ook een anti en dan daar weer tegenstanders voor die naar de regels van de call out-culture zich vooral druk maken over iedereen die niet precíés zegt wat die uitbeller zelf heeft bedacht. Iedereen een mening, een column en een Twitteraccount, trollenleger optioneel. Met veel bombarie vertrekken niet. Je laten hinderen door de werkelijkheid weer wel, maar sterk af te raden want als je erover begint denkt de rest van het internet dat ze water zien branden.

Ik heb er iets op gevonden: lopen. Of beter gezegd: de nobele kunst der flanerie. Je hebt er niks voor nodig, een jas, schoenen en een stad. Amsterdam voldoet al. Daar liep Walter Benjamin, filosoof, profeet, wandelaar. Hij zei dat je de stad moet ervaren, niet zomaar beleven: afstand nemen, jezelf verliezen, je oordeel uitstellen en kijken. Het is de kunst in het volle zicht te ontsnappen, niet van de werkelijkheid maar van jezelf: zie daar de wereld. Zomaar, ergens in Oost of juist in West, of midden op de Amsterdamse Wallen. Escapisme? Alleen van zij die het allemaal zo goed weten.'

Stille kroeg: momentje voor jezelf
✩✩✩✩✩
Jozien Wijkhuijs

'Escapisme ligt al sinds het mensenheugenis onderin een glas in een bruin café, dat behoeft geen verdere uitleg. Maar wat als je alcoholisme niet de oplossing vindt en die verslaving daarnaast ook te duur is? Dan geef je, zoals ik, gewoon je kroegbaantje nooit op. Ik werk iedere zondagavond in het oudste café van Nijmegen, waar al sinds 1542 wordt vergeten. Dat is niet ideaal als je ook als freelancer werkt en nee, het is niet altijd te combineren. Maar op het moment dat je de deur op slot draait achter de laatste gast, de muziek wat harder zet en een biertje voor jezelf inschenkt, is al het andere heel ver weg. Er is niets mooiers dan een lege kroeg, waar de barkrukken op tafel staan, de koelkasten brommen en gesprekken nog nazoemen, maar niet meer hoorbaar zijn. Regelmatig gun ik mezelf vijf minuten om gewoon op de bar te leunen en in het niets te staren, iets wat me in het geweld van alledag nooit lukt. De wetenschap dat verder iedereen slaapt en niemand iets van je wil, is voor mij het meest rustgevende gevoel in de wereld. Als er dan ook nog mensen aankloppen en vragend naar binnen wijzen, kun je je schouders ophalen en je hoofd schudden. Vanavond niet meer, jongens. Morgen weer. '

Platonisch logeren: ver van huis voor even
✩✩✩✩✩
Lotte Akkerman

'Van tijd tot tijd word ik thuis overvallen door mijn eigen leven. In de koelkast liggen champignons die gegeten moeten worden, een berg kleding naast mijn kast vraagt om reparatie en stapels boeken lijken te schreeuwen om gelezen te worden. Op zo’n moment snak ik naar het stilzetten van de tijd. En omdat ik weet dat dat geen optie is, stap ik voor één nacht uit mijn leven en ga ik bij iemand logeren.

Ik heb een aantal favoriete adresjes waar ik in dit geval terecht kan. Ik verschijn daar in de loop van de avond, en het prettige is dat het hier geen sociale of seksuele activiteit betreft. Verre daarvan, het is platonisch logeren. Na een kopje thee poetsen we onze tanden; mijn tandenborstel is het enige dat ik heb meegenomen. In een geleende pyjama kruip ik vervolgens in andermans bed. We praten nog wat en dan val ik ver van huis in slaap, zonder champignons, kleren of boeken die om mijn aandacht vragen.

De volgende ochtend gebruik ik een douche en een wc waarvan de schoonmaakverantwoordelijkheid niet bij mij ligt. Ik pak een appel uit een fruitschaal zonder dat ik hoef na te denken over de boodschappen die ik later vandaag moet doen. Met frisse moed stap ik op de fiets. De route naar mijn werk is anders dan normaal en met mijn tandenborstel in mijn tas onderweg naar een nieuwe dag voel ik me vrij. Thuis voelt nog steeds ver weg, maar ik weet dat ik er vanavond weer ben en dat is oké.'

De Roelvinkjes: ondergedompeld in andermans zorgen
✩✩✩✩✩
Else Boer

'Escapisme betekent in de meeste gevallen dat je ontsnapt aan je dagelijkse zorgen. De huur, de boodschappen, de dichtstbijzijnde deadline: je laat de boel de boel en vlucht in een leven dat niet het jouwe is. Het liefst is dat leven grandioos, meeslepend en luxe.

Maar wat als je leven nou al barst van de luxe? Dan kan je, zoals de Roelvinkjes, ontsnappen door een maand op bijstandsniveau te leven. De familie Roelvink ontvlucht de P.C. Hooftstraat en belandt in Amsterdam-Noord. Dat biedt ook voor de kijker een prettige ontsnappingsmogelijkheid. Het is namelijk een feest om Dries Roelvink in de Action te zien staan, terwijl hij zich vertwijfeld afvraagt: ‘Wat is dit nou toch allemaal?’ Of om te kijken naar Donny en Dave, die met veel gevloek een stapelbed van de kringloop in elkaar schroeven.

De problemen van de familie zijn behoorlijk alledaags – een douche die niet werkt, een lattenbodem die doorzakt, een kapotte vaatwasser. En misschien is dat de aantrekkingskracht: ontsnappen aan je eigen zorgen door in die van een ander te duiken. Zodat je daarna je eigen leven weer in kan stappen en denkt: ik ben vanmorgen tenminste niet door mijn bed gezakt.'

Bailando: op zoek naar latin klassiekers
✩✩✩✩✩
Ruby Sanders

'Terwijl ik op mijn balkon schaamteloos geniet van de oktoberzon, hoor ik mijn Braziliaanse overbuurman vanuit de keuken kéihard meezingen met wat klinkt als het best of-album van Evanescence. De ene na de andere hit komt voorbij en zijn stem schalt ongegeneerd over de verlaten tuinen tussen onze huizen. Dit is zijn ontsnappingsmoment, denk ik. Hij ontsnapt aan mijn vooroordeel, dat Braziliaanse mannen geen Evanescence zouden luisteren. Aan het burgerbestaan, dat mensen gebiedt om op dinsdagochtend op kantoor te zitten in plaats van zingend in de keuken te staan. Hij ontsnapt aan de muziek van nu (het kan geen toeval zijn dat Evanescence komt van het Latijnse evanescere dat ‘vervagen’ of ‘verdwijnen’ betekent), en misschien wel aan de dramatische verkiezingen in zijn thuisland een paar dagen eerder, waarbij een extreemrechtse ex-militair als winnaar uit de eerste ronde kwam.

Even daarvoor had ik zo mijn eigen behoefte aan ontsnapping. Ontsnapping aan verplichtingen, drukte. Hoe langer mijn to do-lijst, hoe meer de zinloze verlokkingen van het internet mij aantrekken. Wat ik dan vooral niet kan weerstaan zijn YouTube-video’s van latin klassiekers en mensen die daarop dansen. Je hoeft maar het woord ‘bailando’ in te typen gevolgd door een willekeurige latino muziekstroming en de dansende tienermeisjes en stelletjes stralen je tegemoet vanuit hun Colombiaanse, Cubaanse of Argentijnse woonkamer. Hoe langer ik me laat meevoeren op de algoritmes van YouTube, hoe dieper ik terechtkom in deze wereld vol verborgen schatten. Uiteindelijk stopt mijn escapisme bij de grootste schat van dat moment. Die kijk ik dan zo vijf of tien keer achter elkaar. Die ochtend was dat deze video, en ik raad je aan om ‘m – juist als je er écht geen tijd voor hebt – te bekijken, van begin tot eind.'

Beeld:
Gustave Caillebotte, Rue de Paris, temps de pluie (1877), via Wikimedia Commons; Zain Ali via Pexels; Lotte Akkerman via Tumblr; stills van YouTube 1 & 2.