Asset 14

Andrea Maier in Zomergasten

Coby Hounjet was er helemaal klaar voor een hoop te gaan leren van deze Zomergasten-aflevering maar werd niet veel wijzer van de persoon Andrea Maier of haar vakgebied. Het gesprek ging alleen over medische mogelijkheden, de ethische of filosofische vraagstukken die ze oproepen bleven achterwege.

Bij Zomergasten is het altijd een beetje hetzelfde: er zit iemand bij waar ik eigenlijk nog nooit van gehoord heb en dan voel ik me altijd best wel een onderontwikkeld mens. Deze zomer was dat hoogleraar gerontologie Andrea Maier. Wat gerontologie was wist ik eigenlijk ook niet precies dus ik dacht dat ik echt een hele hoop dingen ging leren van deze aflevering. Maar om eerlijk te zijn viel dat nogal tegen.

Ik zou uiteraard niet durven beweren dat iemand met een palmares als het hare niks zinnigs te zeggen heeft. Misschien lag het aan mijn fixatie op het oneindige geslis van Maier waardoor ik minder oor had voor wat ze te zeggen had, maar het kwam allemaal niet echt lekker over.

“Gaat de mens in de toekomst niet alleen maar meer de overhand voeren?”

De uitzending begon leuk met een fragment uit De Nieuwe Wildernis. Filmpjes over natuur en diertjes vind ik altijd leuk, ook al worden er schattige kuikentjes begraven. Wat Maier zei over het feit dat ze het triest vond dat mensen de natuur tegenwoordig zo proberen te controleren en dat ze het zonde vond dat zoveel dieren daardoor met uitsterven bedreigd zijn, vond ik ook uiterst sympathiek. Erdbrink stelde daarna de vraag hoe ze dat dan wel niet voor zich zag als iedereen straks 130 wordt? Gaat de mens dan niet alleen maar meer de overhand voeren? Maier antwoordde dat dat enkel zo is als de mens zich zou blijven reproduceren en dat we dat dan maar moeten bekijken. Het was misschien ook wel een makkelijke vraag waarop je onmogelijk een makkelijk antwoord kan geven, maar het verbaasde me ergens dat ze er niks beters op te zeggen had.

Datzelfde gevoel had ik bij het fragment van Aubrey de Grey, de bebaarde wetenschapper die beweerde dat de eerste mens die 1000 jaar gaat worden nu al op aarde is. Allemaal leuk en aardig en mevrouw Maier werd er heel enthousiast van maar ik begon me eigenlijk steeds meer af te vragen waarom we nu eigenlijk allemaal 130 of 1000 jaar zouden willen worden. Dat sponzen heel oud kunnen worden is fijn, maar misschien zijn wij mensen er gewoon niet voor gemaakt? In andere fragmenten van oude mensen die voorbijkwamen, zagen we vooral verval. Is het dan niet gewoon het langer uitstellen? Wat is het nut daarvan? Ze vermeldde wel dat het verouderingsproces zelf “genezen” zou worden maar echt een voorstelling kon ik me daar niet van maken. Ik zag meteen een wereld vol klonen van Connie Breukhoven voor me maar ik ben er vrij zeker van dat Andrea Maier dat niet bedoelde. Wat nu wel echt het toekomstbeeld is dat ze voor ogen heeft, werd me net niet duidelijk. Wat heeft een langer, gezond leven ons allemaal te bieden?

“Worden mensen echt gelukkiger van het idee van het oneindige leven?”

Iemand die gezond is wil niet dood, zegt Maier. Maar waar leggen we de grens van gezond zijn dan? Is iemand gezond omdat zijn hele lichaam nog werkt? Wat als die persoon depressief is? En wat doe je met iemand die misschien slechte heupen heeft maar de levensvreugde van een jonge labrador? Volgens Maier zou het ideaal zijn als mensen pas hoeven te sterven als ze levensmoe zijn. Maar wanneer ben je dat dan? En hoe lang moet die levensmoeheid aanhouden? Komt die als je al je doelen bereikt hebt? Of als je opeens de mooiste zonsopgang ooit ziet en denkt “nu kan ik vredig sterven”? Worden mensen echt gelukkiger van het idee van het oneindige leven?

Dat die laatste vraag niet besproken werd, typeerde de uitzending voor mij een beetje. Maier is en blijft natuurlijk een wetenschapper. Het gaat haar alleen om de medische mogelijkheden, niet om de ethische en filosofische vraagstukken die ze oproepen, en al helemaal niet om de emotie. De manier waarop ze het gebrek aan haar vader in haar leven en de dood van haar moeder weglachte, was een beetje bevreemdend. Ik las veel kritiek over het feit dat Erdbrink hier niet verder vroeg maar in dit geval vond ik dat wel respectvol aangezien het duidelijk was dat Maier er niet emotioneel over wilde doen.

In dat laatste is ze sowieso geslaagd. Veel over Maier zelf zijn we niet te weten gekomen, over haar vakgebied ben ik om eerlijk te zijn niet wijzer geworden en waarom ik in godsnaam 130 zou willen worden weet ik ook nog steeds niet. Ik bedoel, stel je voor dat kunstfluiten over 90 jaar opeens weer helemaal hip is. Dat wil toch niemand meemaken?

Still uit Zomergasten

Mail

Coby Hounjet is volgens de kassajuffrouwen van de Albert Heijn onder de 25 maar heeft al zeker drie rimpels in haar navel. Verder houdt ze van pikante hummus, liftmuziek en piemels. Ze schrijft bij gebrek aan ander talent.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
:The chosen family: Beelden van queer vruchtbaarheid

The chosen family: Beelden van queer vruchtbaarheid

Marit Pilage onderzoekt beelden van queer vruchtbaarheid in de kunst om zo de definitie van vruchtbaarheid, zwangerschap en ouderschap te herdefiniëren. Lees meer

Een woud vol dichtgetimmerde hokjes

Een woud vol dichtgetimmerde hokjes

Zazie Duinker baant zich een weg door het oerwoud van de (hergedefinieerde) woorden. Lees meer

In de afwezigheid van 1

In de afwezigheid van

Marit Pilage onderzoekt de rol en betekenis van kunst bij zwangerschap en vruchtbaarheid, maar vooral ook bij het uitblijven daarvan. Lees meer

Liever een monster

Liever een monster

Het is moeilijk te accepteren dat mensen kunnen doden, maar waarom maken we van moordenaars karikaturen? Een voorpublicatie uit Lotje Steins Bisschop en Roselien Herderschee Dodelijke gekte. Lees meer

Hoe in Duitsland het Zionistische establishment wint

Hoe in Duitsland elke vorm van empathie met inwoners van Palestina wordt verboden

De situatie in Duitsland is de laatste dagen geëscaleerd. Het politieapparaat en de politiek gebruiken harde repressiemiddelen om vooral Duitse mensen van kleur of met een migratieachtergrond de kop in te drukken. Zij verliezen op dit moment hun vrijheid van meningsuiting. Lees meer

Een villa voor het onbekende

Een villa voor het onbekende

Floris Tesink bezocht het FOMU, waar Grace Ndiritu door associatieve combinatie een expositie invulde. "Dit conflict tussen de fotografie en de ruimte brengt je op een plek die niet te begrijpen is, maar toch verslavend voelt voor degene die zich hieraan overgeeft." Lees meer

Wat dondert het of fossiele subsidies ‘echt subsidies zijn’?

Wat dondert het of fossiele subsidies ‘echte subsidies’ zijn?

‘De grootste catastrofe in de geschiedenis van de mensheid is niet het moment voor afleidingsmanoeuvres.’ Lees meer

:De aankondiging: De kunst van vertrekken (deel 1)

De kunst van vertrekken: de aankondiging

Voor kunstenaars is het essentieel om zichtbaar te zijn voor publiek. Maar wat gebeurt er als een kunstenaar zich terugtrekt of zelfs helemaal stopt met het maken van kunst? In deel 1 van de serie ‘De kunst van het vertrekken’ kijkt Lara den Hartog Jager naar de kunst waarmee sommige kunstenaars afscheid nemen uit de kunstwereld. Lees meer

Een gestolde eeuwigheid

Futiliteit op een gestolde eeuwigheid

De bergen laten Nick Sens al even niet meer met rust. Waar komt de drang vandaan ze, ondanks de mogelijke gevaren, te willen beklimmen? Lees meer

:Koloniale pijn: Papoeavlag niet gewenst tijdens defilé Veteranendag 1

Koloniale pijn: Papoeavlag niet gewenst tijdens defilé Veteranendag

24 juni was het Veteranendag, acht jaar geleden was het de oud-militairen voor het eerst verboden tijdens het veteranendefilé te lopen met de Morgenster, de vlag van de Papoea’s. Waarom gebeurde dat? Lees meer

 1

Alleen het gehele verhaal kan voor heling zorgen

Bijna 80 jaar na dato erkent de Nederlandse staat 17 augustus 1945 pas als officiële Indonesische onafhankelijkheidsdatum. Benjamin Caton vraagt zich af waarom sommige partijen deze ontwikkelingen tegenwerken en waar hun denkfouten zitten. 'Het is niet nodig is om de ene pijn te ontkennen om erkenning te krijgen voor de andere.' Lees meer

:De roman als tapijt van verweven geschiedenissen: hoe een collectieve schrijversblik houvast biedt 1

De roman als tapijt van verweven geschiedenissen: hoe een collectieve schrijversblik houvast biedt

Wat willen we vertellen, wat hebben we te vertellen en hoe willen we dat vertellen? Amber Netten, Marleen Doré en Zuma Knegjes vinden houvast in collectiviteit. Lees meer

Zelfs een kapotte klok wijst tweemaal per dag de juiste tijd aan

Zelfs een kapotte klok wijst tweemaal per dag de juiste tijd aan

Als klein meisje had Roosje van der Kamp een ritueel waarmee ze hoopte haar ouders te kunnen beschermen tegen de dood. Kan magisch denken in plaats van een poging tot controle, ook een vorm van loslaten zijn? Kan het ook een daad van liefde zijn? Lees meer

De on//smakelijke week: Wondermeisjes (of: de aantrekkingskracht van anorexia) 4

De on//smakelijke week: Wondermeisjes (of: de aantrekkingskracht van anorexia)

Toen in juni 2014 een week in het teken van eten stond was Emy Koopman not amused. Ze schreef een nog altijd actueel essay over de vraag of een eetstoornis een modeverschijnsel is. Eten door de ogen van een ex-magerzuchtige. Lees meer

Zeikwijf

De on//smakelijke week: Pisnijd

Van hoge prijzen tot pottenkijkers: een bezoek aan een openbaar toilet is voor vrouwen vaak niet vanzelfsprekend. Sofie Hees verdiept zich in de ins en outs van dit decennia-oude probleem. Lees meer

Ik heb schijt

Ik heb schijt

Maatschappelijke ongelijkheid begint in de buurt waarin je opgroeit laat Milio van de Kamp zien in zijn debuut ‘Misschien moet je iets lager mikken’, dat op 16 mei verschijnt. Een voorpublicatie. Lees meer

Toxic Friendships

Toxic Friendships

Het verbreken van toxic friendships geldt op TikTok als een vorm van self-care, maar is dat wel zo? Rijk Kistemaker buigt zich erover. Lees meer

Factdroppen

Factdroppen

Is het herhalen van feiten een manier om grip te krijgen op een wereld die steeds onzekerder is? Max Beijneveld gaat op zoek naar een alternatief voor ongebreideld factdroppen. Lees meer

Een <em>mountain home</em> in een wereld waar de tijd verdwijnt

Een mountain home in een wereld waar de tijd verdwijnt

Na het luisteren van de podcast Dolly Parton’s America besluit Anna van der Kruis haar eigen fascinatie voor Dolly Parton te onderzoeken. Waarom slikt ze alles wat Dolly haar verkoopt? Hoe kan het dat Dolly zoveel verschillende mensen samenbrengt? Tijdens de zoektocht komt ze erachter dat haar verhouding tot Dolly Parton persoonlijker is dan ze... Lees meer

Porseleinen beeldje van Vrouwe Justitia: vrouw met een roze gedrapeerde jurk en een witte blinddoek rond haar ogen

Academische vrijheid m’n reet

Promovenda Harriët Bergman voelt niet de vrijheid om zich écht kritisch uit te laten over machthebbers. De oorverdovende stilte op rechts na het ontslag van universitair hoofddocent Susanne Täuber bewijst voor haar eens te meer: veel hoeders van het vrije woord geven alleen om de status quo. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier! 

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer