Asset 14

Hedy d'Ancona in Zomergasten

Jozien Wijkhuijs vond het in eerste instantie moeilijk zich te identificeren met Hedy d’Ancona. Geheel onterecht, want de derde aflevering van Zomergasten bood troost en een vurige aanmoediging van positiviteit en activisme.

‘De duivel kruipt waar hij niet gaan kan’, zei Hedy d’Ancona toen Thomas Erdbrink voor de zoveelste keer ‘u’ zei in plaats van ‘jij’. Ik kon hem geen ongelijk geven, D’Ancona is een echte ‘u’, statig, intelligent en een tikkeltje elitair. Een vrouw die ik normaal gesproken intimiderend vind. Toch ging ik getroost slapen toen de derde aflevering Zomergasten voorbij was.

Getroost, omdat de hoofdpersoon van de avond een positivisme en activisme heeft weten te bewaren waar ik af en toe keihard voor moet vechten. Getroost, ook, omdat ik soms kamp met een kinderlijke angst om oud te worden en D’Ancona zelfs het woord ‘leuk’ gebruikt in relatie tot het voorbijgaan van de tijd. Omdat dat ‘leuk’ niet per se hoeft te betekenen dat je je niet meer kwaad kunt maken om dingen, maar wel een bepaalde relativering in zich draagt die prima samengaat met een diepgeworteld activisme. D’Ancona gaf er in deze 3 uur geen blijk van dat ‘dat activistische wel overgaat als je ouder wordt’. Het wordt hoogstens meer uitgekristalliseerd.

‘D’Ancona gaf er in deze 3 uur geen blijk van dat “dat activistische wel overgaat als je ouder wordt”’

Na twee uur vraagt Erdbrink of de Wet Gelijke Behandeling, in 1993 met succes door D’Ancona verdedigd in de Tweede Kamer, nu niet onder druk komt te staan omdat er nog steeds mensen zijn die homo’s pesten. D’Ancona legt hem rustig uit dat een wet niet betekent dat iedereen zich eraan houdt. Tot zover niets nieuws. Dan zegt ze: ‘ik maak vaak mee dat jongere feministen aan mij vragen wat er nog te doen is, nu de Wet Gelijke Behandeling er is.’ Een vraag (‘Wat willen vrouwen nou nog, ze zijn toch gelijk voor de wet?’) die iedereen die zich kwaad maakt over genderzaken ooit krijgt. Maar hier geeft D’Ancona een antwoord dat even simpel als doeltreffend is, een soort korte versie van menig Correspondent-artikel: ‘Wij wilden als feministen de samenleving zo veranderen dat iedere man, iedere vrouw evenveel deed aan het werk binnenshuis als buitenshuis. Dat wilden we bereiken door een algemene verkorting van de arbeidstijd, de 5-urige werkdag voor iedereen. Dat hebben we niet gehaald, het eerlijk delen van de zorg en brood op de plank.’ De kortere werkweek als feministisch concept, nog niet gerealiseerd omdat ‘maatschappelijke verandering kan, maar lang duurt’.

Ook haar korte toevoeging schittert van eenvoud en noodzaak: ‘En dan zeg ik nog iets. Kijk om je heen, kijk wat er in de wereld gebeurt met vrouwen, dat is zo rampzalig dat je niet achterover kunt gaan zitten en zeggen: “het is eigenlijk wel geregeld.”’

‘Moet je mensen die discrimineren serieus nemen? Moet je daar begrip voor hebben?’

Mijn favoriete moment was na een fragment van Van Kooten en De Bie, de Tegenpartij. In het fragment bespreken de twee heren een Nederland waarin etniciteiten een eigen ‘provincie’ hebben. Een fragment dat ik, ondanks de grappige ondertoon, bijzonder pijnlijk vind. Regelmatig maak ik me kwaad om de toegeeflijkheid van politici tegenover discriminatie en racisme, vanuit het idee dat je ‘iedere mening serieus moet nemen’, ook als die mening inhoudt dat niemand rouwt om een Syriër meer of minder. Als je iemand daarop aanspreekt, ben je (god verhoede) politiek correct, terwijl in de politiek allang de norm bestaat dat Iedere Mening Telt.

Vrolijk, maar wel duidelijk, zegt D’Ancona hierover: ‘Ik kan me niet voorstellen hoe je anders dan door discriminatie en racisme te ridiculiseren er iets aan kunt doen. Zodat mensen gewoon zien hoe bespottelijk dat is. Moet je serieus nemen dat mensen discrimineren? Moet je daar begrip voor hebben?’ Nee, Hedy, dat hoeft niet. Fijn dat je ons daar even aan herinnert. Daar is dat tikkeltje elitaire dan toch. Maar misschien is dat hier gewoon nodig.

Still uit Zomergasten

Mail

Jozien Wijkhuijs is altijd journalist, schrijver, en radiomaker. Af en toe is ze ook hobbybarvrouw, literatuurwetenschapper, stadsgids en de irritante idealist op je feestje.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
:The chosen family: Beelden van queer vruchtbaarheid

The chosen family: Beelden van queer vruchtbaarheid

Marit Pilage onderzoekt beelden van queer vruchtbaarheid in de kunst om zo de definitie van vruchtbaarheid, zwangerschap en ouderschap te herdefiniëren. Lees meer

Een woud vol dichtgetimmerde hokjes

Een woud vol dichtgetimmerde hokjes

Zazie Duinker baant zich een weg door het oerwoud van de (hergedefinieerde) woorden. Lees meer

In de afwezigheid van 1

In de afwezigheid van

Marit Pilage onderzoekt de rol en betekenis van kunst bij zwangerschap en vruchtbaarheid, maar vooral ook bij het uitblijven daarvan. Lees meer

Liever een monster

Liever een monster

Het is moeilijk te accepteren dat mensen kunnen doden, maar waarom maken we van moordenaars karikaturen? Een voorpublicatie uit Lotje Steins Bisschop en Roselien Herderschee Dodelijke gekte. Lees meer

Hoe in Duitsland het Zionistische establishment wint

Hoe in Duitsland elke vorm van empathie met inwoners van Palestina wordt verboden

De situatie in Duitsland is de laatste dagen geëscaleerd. Het politieapparaat en de politiek gebruiken harde repressiemiddelen om vooral Duitse mensen van kleur of met een migratieachtergrond de kop in te drukken. Zij verliezen op dit moment hun vrijheid van meningsuiting. Lees meer

Een villa voor het onbekende

Een villa voor het onbekende

Floris Tesink bezocht het FOMU, waar Grace Ndiritu door associatieve combinatie een expositie invulde. "Dit conflict tussen de fotografie en de ruimte brengt je op een plek die niet te begrijpen is, maar toch verslavend voelt voor degene die zich hieraan overgeeft." Lees meer

Wat dondert het of fossiele subsidies ‘echt subsidies zijn’?

Wat dondert het of fossiele subsidies ‘echte subsidies’ zijn?

‘De grootste catastrofe in de geschiedenis van de mensheid is niet het moment voor afleidingsmanoeuvres.’ Lees meer

:De aankondiging: De kunst van vertrekken (deel 1)

De kunst van vertrekken: de aankondiging

Voor kunstenaars is het essentieel om zichtbaar te zijn voor publiek. Maar wat gebeurt er als een kunstenaar zich terugtrekt of zelfs helemaal stopt met het maken van kunst? In deel 1 van de serie ‘De kunst van het vertrekken’ kijkt Lara den Hartog Jager naar de kunst waarmee sommige kunstenaars afscheid nemen uit de kunstwereld. Lees meer

Een gestolde eeuwigheid

Futiliteit op een gestolde eeuwigheid

De bergen laten Nick Sens al even niet meer met rust. Waar komt de drang vandaan ze, ondanks de mogelijke gevaren, te willen beklimmen? Lees meer

:Koloniale pijn: Papoeavlag niet gewenst tijdens defilé Veteranendag 1

Koloniale pijn: Papoeavlag niet gewenst tijdens defilé Veteranendag

24 juni was het Veteranendag, acht jaar geleden was het de oud-militairen voor het eerst verboden tijdens het veteranendefilé te lopen met de Morgenster, de vlag van de Papoea’s. Waarom gebeurde dat? Lees meer

 1

Alleen het gehele verhaal kan voor heling zorgen

Bijna 80 jaar na dato erkent de Nederlandse staat 17 augustus 1945 pas als officiële Indonesische onafhankelijkheidsdatum. Benjamin Caton vraagt zich af waarom sommige partijen deze ontwikkelingen tegenwerken en waar hun denkfouten zitten. 'Het is niet nodig is om de ene pijn te ontkennen om erkenning te krijgen voor de andere.' Lees meer

:De roman als tapijt van verweven geschiedenissen: hoe een collectieve schrijversblik houvast biedt 1

De roman als tapijt van verweven geschiedenissen: hoe een collectieve schrijversblik houvast biedt

Wat willen we vertellen, wat hebben we te vertellen en hoe willen we dat vertellen? Amber Netten, Marleen Doré en Zuma Knegjes vinden houvast in collectiviteit. Lees meer

Zelfs een kapotte klok wijst tweemaal per dag de juiste tijd aan

Zelfs een kapotte klok wijst tweemaal per dag de juiste tijd aan

Als klein meisje had Roosje van der Kamp een ritueel waarmee ze hoopte haar ouders te kunnen beschermen tegen de dood. Kan magisch denken in plaats van een poging tot controle, ook een vorm van loslaten zijn? Kan het ook een daad van liefde zijn? Lees meer

De on//smakelijke week: Wondermeisjes (of: de aantrekkingskracht van anorexia) 4

De on//smakelijke week: Wondermeisjes (of: de aantrekkingskracht van anorexia)

Toen in juni 2014 een week in het teken van eten stond was Emy Koopman not amused. Ze schreef een nog altijd actueel essay over de vraag of een eetstoornis een modeverschijnsel is. Eten door de ogen van een ex-magerzuchtige. Lees meer

Zeikwijf

De on//smakelijke week: Pisnijd

Van hoge prijzen tot pottenkijkers: een bezoek aan een openbaar toilet is voor vrouwen vaak niet vanzelfsprekend. Sofie Hees verdiept zich in de ins en outs van dit decennia-oude probleem. Lees meer

Ik heb schijt

Ik heb schijt

Maatschappelijke ongelijkheid begint in de buurt waarin je opgroeit laat Milio van de Kamp zien in zijn debuut ‘Misschien moet je iets lager mikken’, dat op 16 mei verschijnt. Een voorpublicatie. Lees meer

Toxic Friendships

Toxic Friendships

Het verbreken van toxic friendships geldt op TikTok als een vorm van self-care, maar is dat wel zo? Rijk Kistemaker buigt zich erover. Lees meer

Factdroppen

Factdroppen

Is het herhalen van feiten een manier om grip te krijgen op een wereld die steeds onzekerder is? Max Beijneveld gaat op zoek naar een alternatief voor ongebreideld factdroppen. Lees meer

Een <em>mountain home</em> in een wereld waar de tijd verdwijnt

Een mountain home in een wereld waar de tijd verdwijnt

Na het luisteren van de podcast Dolly Parton’s America besluit Anna van der Kruis haar eigen fascinatie voor Dolly Parton te onderzoeken. Waarom slikt ze alles wat Dolly haar verkoopt? Hoe kan het dat Dolly zoveel verschillende mensen samenbrengt? Tijdens de zoektocht komt ze erachter dat haar verhouding tot Dolly Parton persoonlijker is dan ze... Lees meer

Porseleinen beeldje van Vrouwe Justitia: vrouw met een roze gedrapeerde jurk en een witte blinddoek rond haar ogen

Academische vrijheid m’n reet

Promovenda Harriët Bergman voelt niet de vrijheid om zich écht kritisch uit te laten over machthebbers. De oorverdovende stilte op rechts na het ontslag van universitair hoofddocent Susanne Täuber bewijst voor haar eens te meer: veel hoeders van het vrije woord geven alleen om de status quo. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier! 

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer