Je bent vrouw, het is zomer en je wil wat. Klaarkomen, bijvoorbeeld. In dit broeierige nieuwe kortverhaal van Lena Plantinga speelt een jonge vrouw met zichzelf en het lot. Een verhaal over zoeken naar je seksuele zelf, en haar aantreffen onder het juk van je seksuele verleden.
Ik zit op mijn balkon en rook een sigaret met varkensvet. De zomer is opgezwollen, net als mijn borsten. Tegenover het huis hangt een groepje jongens rond een bankje. Ze mikken hun blikken op me als rubber plakhandjes. Ik sta op en druk mijn peuk uit in een mok met geïllustreerde vulva’s.
Vandaag lekt mijn verlangen langs mijn benen omlaag, trekt een slijmerig spoor van het balkon naar mijn bed. Ik doe mijn shirt uit, kruip naakt onder de lakens. Over een paar dagen zal mijn oestrogeen een duik nemen, hopend haar taak te hebben volbracht, het lichaam klaar om te nestelen. Mijn buik zal opzwellen, smekend om eten en troost. Schijnzanger. Nu bonst mijn vulva, elastische afscheiding maakt de ingang naar de vagina nat en soepel. Ik pak mijn telefoon en druk op play. Mijn andere middel- en wijsvinger spreid ik tussen mijn vulvalippen als een peace-teken.
Eerst klinkt er geadem, deinend, diep in en uit. Dan getik, een ritme van lange nagels die krassen en dansen. Dan een honingzoet Amerikaans accent:
‘Hey Ba-by. Clarice here! Wel-come to my par-tey, youuu Sacred Slut.’
Clarice ademt nog eens diep in, zucht heel geleidelijk uit.
‘I hope you and your clit are ready to manifest, Ba-by! Imagine your biggest dream. Let it flow through your body, until it reaches a climax and then…’ Clarice glijdt met haar nagels over de microfoon, ‘And then… manifest it, baby.’ Tik, tik, tik,’ man-,’ tik tik, ‘-ifest,’ tik tik tik, ‘it’, tik tik, ‘ba-,’ tik, ‘-by.’
Boven mijn bed hangt Danaë met een hand tussen haar grove dijen. Met mijn heupen probeer ik haar goudenregen te imiteren. Mijn lippen open ik iets. Danaë’s mond heeft dezelfde kleur als haar tepels: abrikoos roze, als de wangen van een baby. Ingekleurd door een man maar op dit schilderij geen Zeus, Polydektes of vader die haar vruchtbaarheid verbant. Op mijn nachtkastje ligt een boek met een vlezige rozerode kaft, van een mannelijke kunstcriticus. Volgens hem is deze Danaë van Klimt het toonbeeld van de autonome vrouwelijke seksualiteit.
Mijn lichaam is zacht, pulserend en ik houd van het zweet onder mijn borsten en neus. Dit bed is míjn toren. In deze toren heb ik met elf mannen geslapen. Elf mannen die ik allemaal niet meer spreek. Ik noem ze mannen maar ze klonken als jongens, ook al deden ze Amerikaanse rappers of Russische pornosterren na. Er was de jongen die me vroeg of hij mijn huisnummer aan zijn moeder mocht doorgeven zodat hij de volgende dag opgehaald kon worden voor een gezinswandeling. Hij vroeg niet of ik mee wou, nee, hij vroeg wel of hij me mocht ontmaagden en ik zei nee, je bent te laat, maar hij hoorde me niet of deed alsof en toen deed ik mee omdat het buiten vroor en hij zijn schoenen was kwijtgeraakt. Er was de jongen die niet wou tongen maar ik mocht wel zijn mee-eters uitknijpen. Er was de jongen die vroeg of hij in mijn mond mocht klaarkomen om zijn beddengoed niet vies te maken.
‘Oh ba-by, embrace the Sacred Slut you are and uuuuse her energy to su-per-charge all. areas. of. your. life! Open your mind, heart, legs and let the pleasureee explode within your womb, ba-by!’ kreunt Clarice.
Mijn oestrogeen piekt en mijn eerste geliefde plopt op, elke cyclus weer: dag 16, vruchtbaarheid ten top, de hele wereld ruikt naar hém. Hij is katholiek en wordt priester. Ik werd verliefd op een jongen die gedichten schreef over mieren, niet op een priester. Toen vreeën we nog zonder schuldgevoel – hij voelde zich ook niet schuldig als ik niet klaarkwam, ik voelde me alleen schuldig als ik wel klaarkwam. Een tijdje wou hij zijn zaad sparen. Ik moest mijn wijsvinger tijdens de penetratie op het plekje tussen zijn ballen en anus leggen. Misschien bewaarde hij al het zaad voor God of zijn toekomstige vrouw en ik probeer niet te denken laat mij dat zijn, laat mij dat zijn, want ik ben geen katholiek – ik ben al feminist.
Ik kan manifesteren wat ik wil maar Clarice vindt het vast niet goed als ik God manifesteer.
‘When you make love with full consciousness, Ba-by, you have the power to heal yourself, your lovers, and the world – Ba-by!’
We gingen naar een dienst op dinsdagochtend: mijn eerste geliefde en ik. In mijn zak zat een sneetje maïsbrood want ik wist niet of je voor de hostie je eigen brood mee moest nemen. Mijn eerste geliefde knielde en vouwde zijn handen in elkaar zoals ze ooit de mijne vasthielden. Er zaten maar vijf anderen in de zaal, de man voor ons ademde zo zwaar dat het door de gehele ruimte galmde. De kerk was een slapend dier, wij zaten in de buik. Tijdens de hostie mocht ik als enige niet naar voren komen want ik ben nog niet gedoopt. De priester zei:
‘Maria voelde het eerst in haar schoot en kreeg er later pas de woorden voor.’
Buiten de kerk hapte ik naar adem, schudde mijn armen los die de hele dienst levenloos in mijn schoot hadden gelegen. Ik had gedacht aan hoe mijn eerste geliefde me befte op de massagetafel van zijn moeder. En aan mijn tweede geliefde die het uitmaakte omdat hij overspannen van me werd. In mijn telefoon houd ik een lijstje bij van dingen die mannen tegen me zeggen. Zo was er de vriend die ik nu nooit meer spreek omdat we seks hebben gehad. Hij vroeg of ik wist dat er varkensvet in mijn sigaret zat en nee, dat wist ik niet, ik wist alleen dat seks altijd iets verandert tussen twee mensen. Je kan denken dat het niks uitmaakt, dat je elkaar nog kunt begroeten als vrienden maar je lichaam zal het daar niet mee eens zijn. Ik lekte sperma op zijn moeders plastic tuinstoel en hij zei:
‘Ik lijk misschien een fuckboy maar vanbinnen ben ik erg alternatief.’
Ik stond op van de tuinstoel en fietste terug naar huis, mijn vulva plakte door mijn jurk heen aan het zadel. Varkens zijn voor een hoop nuttig; gezelschap, glijmiddel, waxinelichtjes en ik was weer alleen met twijfels aan mezelf. Een buurman hield me staande en vertelde nogmaals over de hartoperatie waardoor hij zo is afgevallen. Hij zei blij te zijn dat er nog meisjes zoals ik bestaan. Ik vroeg hem naar de collega met wie hij aan het daten was en hij schudde wild zijn hoofd, stapte naar voren en fluisterde met schorre stem in mijn oor
‘Ze bleek katholiek maar ik heb haar wel gevingerd hoor.’
Na de dienst zag ik hoe de priester van de parkeerplaats afreed in een kleine Toyota, aan zijn dashboard bungelde een knalroze palmboom met in sierlijke letters Strawberry Vanilla. De priester knikte me opgewekt toe, waarschijnlijk blij dat er nog meisjes zoals ik bestaan. Hij had dezelfde kuiltjes in zijn wangen als de jongen die me eens tijdens het vrijen in het gezicht sloeg, drie keer, waarop hij trots zei:
‘Kijk, nu is het net alsof je bloost.’
Danaë heeft haar ogen gesloten, wellicht vermijdt ze zo Zeus die haar toren is binnengeglipt. Of Klimt die haar lippen iets opent. Of de kunstcriticus die haar tot het toonbeeld van de autonome vrouwelijke seksualiteit benoemt. Het voelt alsof híj ook mijn seksualiteit tot het toonbeeld van de autonome vrouwelijke seksualiteit heeft benoemd, maar als ik klaarkom sla ik mijn handen voor mijn gezicht als een beschaamd meisje.
‘Manifest it, ba-by!’
En de jongens gebruiken mijn vulva om hun varkensvetsigaretten in uit te drukken.
‘Think of your biggest dream, Ba-by! Imagine all their color’s!’
De priester reed door naar een volgende kerk en mijn eerste geliefde en ik dronken koffie. We vouwden onze handen ieder om een eigen mok. Hij had bloemen voor me meegenomen en ik besloot daar niks achter te zoeken; ik zette de bloemen in een vaas als gewone bloemen. Zodra hij weg was pakte ik de bloemen toch weer op en hield een diepte-interview met mezelf waarin ik alles vertelde over mijn grote liefde, hoe ik me voor hem bekeerde en we samen zes kinderen kregen. Kun je een bekering manifesteren?
‘You don’t need nobody else to make those dreams come true, ba-by! You just need to come!’
Kramp schiet in mijn vingers, buik, baarmoeder. Hitte stijgt op vanuit mijn onderbuik, kronkelt naar mijn tenen en slapen, bonst tegen mijn polsen. Ik duik in een sterrenhemel, raas door het zwarte gat en kom met een knal tot stilstand. Clarice hijgt en tikt en sist door:
‘MA-NI-FEST IT BA-BY, MAN- MAN- MA-’
Het bed ruikt weeïg, naar melk die over de datum is. Mijn orgasmes zijn als een attractieritje. Nog een keer betekent opnieuw in de rij staan. Ik ben weer een lichaam dat wacht. Op woorden, op betekenis, op gemanifesteerd worden. Mijn vulva pulseert na. Stuiptrekkingen.
‘MA-MA-MA-NI-FEST IT BA-’
Clarice wordt onderbroken door een vuurzee over het Amazonegebied, een gironummer verschijnt op mijn telefoonscherm.
‘Een hel op aarde, en wat doet U?!’
Ik klik snel zowel Clarice als de Amazone weg. De kamer valt stil. Buiten zoemt de zomer. Ik glip onder de lakens vandaan, loop naar het balkon en steek een sigaret op. Het bankje aan de overkant is nog altijd bezit van de groep jongens. Ze staren me aan. Ik glimlach terug uit automatisme.
Lena Plantinga (1999) schrijft al van kinds af aan elke week een notitieboekje vol met verhalen, gedichten en gedachtespinsels. Ze studeert Writing For Performance aan de HKU, maar is daar voor een jaartje mee gestopt om bergen te beklimmen en te zorgen voor geiten.
Daan Timmer Daan Timmer (1990) is al van kleins af aan bezig met illustratie en ontwerp. Hij timmert hard aan de weg als freelance illustrator waar hij zijn eindeloze fascinatie voor lichaamsdelen en de verhalen die erachter schuilgaan probeert bloot te leggen. Deze verhalen spelen samen met zijn gemixte achtergrond een grote rol in zijn werk.
