ik kijk door een gaatje achthonderdeenenzeventig kilometer bij mij vandaan het is zo klein dat ik het op mijn vinger kan leggen
de lucht is doorzichtig crêpepapier
de golven zijn gevangen in kunststof
en het strand is gevonden tussen de voegen van een achtertuin
de mensen aan de waterkant hebben lijmranden aan hun voeten zodat ze niet omvallen als ik te hard ademhaal
de kustlijn is een kunstwerk van macaronischelpjes om een familiefoto
ik voel de zeewind over mijn benen
de vuurtoren ligt verstopt achter populaire looks voor je lentegarderobe en onder de waterspiegel beweegt een vliegreis
reclames zijn waarzeggers
ze lezen mijn typegedrag
en verstaan alleen de verlangens die te koop zijn
in dit venster ben ik iemand die weg wil gaan
van deze afstand is de stad een miniatuurdorpje in het tuincentrum
ik blijf niet lang genoeg om met zekerheid te zeggen dat alles in cirkels beweegt (als ik langer kijk zal de thuisbezorger vanzelf weer over de stoep fietsen)
van deze afstand kan ik alleen van grote gebaren taal maken armen zo wijd dat ze een gezin kunnen omhelzen
maar ik leerde alleen kleine signalen
van deze afstand vertelt een man iets over mijn lichaam
afstand door stroomdraden is geen afstand
en toch vertaalt het onderweg naar schokgolven in mijn bloedbaan
van deze afstand kan ik niet zien of mensen in de war zijn
van deze afstand mis ik hoe love you more nooit uit de HEMA verdwijnt
Er zijn mannen die zich zo groot voelen dat ze bukken wanneer ze onder wolkenkrabbers door lopen.
Het is niet de ouderdom maar de grootheidswaanzin.
ik hussel de mensen in deze straat verstop hun lijven onder hun schaduwen
en wanneer ik ze een voor een omdraai zoek ik de geliefden bij elkaar
in gedachte geef ik ze een huis en een gezin als
ze erom vragen een bakfiets
een straatverkoper houdt zijn sjaals voor zich
als een moeder met een handdoek wachtend op een kind die uit het zwembad trilt
zijn gebaar fluistert come here
hij overvalt me niet met zinnen waar ik gevoelig voor ben
geen special price waar we over grappen als we weer thuis zijn
als ik voor hem sta sluiten zijn lange armen om mijn lichaam hij maakt van het kleed een kamer
groot genoeg om in thuis te komen
de muren hebben vlekken
op plekken waar twijfel naar vingertoppen verplaatste
ik val in slaap in de ruimte word wakker tussen lakens in een witte IKEA-kamer
Er is een vrouw in een winterjas. Ze trekt haar rechterbeen achter zich aan als een irritante kleuter.
Achter de kassa van de nachtwinkel slaapt een man.
Bij elke ademhaling verandert de winkel in een schelp waartegen ik mijn oor wil leggen.
Dit is een fragment uit de bundel in mijn droom besta ik uit pixels, waarmee Terra van Dorst deze zomer afstudeerde bij de opleiding Creative Writing aan ArtEZ. Ze keek maandenlang naar livestreams van pleinen en stranden, dit vertaalde ze naar gedichten over een straat waarin ze haar ouders vindt, een man die haar een sjaal wil verkopen waar je in kan wonen en de zee. De bundel is een onderzoek naar de gevolgen van constante observatie en de betekenis van (haar) vrouwelijkheid door de tussenkomst van een beeldscherm. Om dit werk te bestellen, kan je een berichtje sturen naar @terraliza op Instagram of haar mailen.
Terra van Dorst (2001) is een kunstenaar met een focus op taal. Ze schrijft poëzie en essayistische teksten en combineert deze op verschillende manieren met beeld en audio. Haar werk gaat over vrouwelijkheid, lichamelijkheid en de zee.
Thije Zonne (21, die/hun) is een queer en nonbinair multidisciplinair maker uit Utrecht. In diens werk staan veelal liefde, trots en zachtheid centraal; om met zonlicht, troost en oogcontact als muzes kleine beetjes liefs en verwondering de wereld in brengen. Instagram: @zonneliefs
