Nora wil fotograaf worden en is naar Berlijn verhuisd om werk te maken van die ambitie. Ze vindt een baantje bij een uitgeverij en sleept via haar nieuwe vrienden, het koppel Johannes en Mille, een klus binnen: de opening fotograferen van een solotentoonstelling van Dominik Kropf. Nora is meteen diep onder de indruk van het werk van de schilder. En van hem zelf.
Loren Snel schreef een roman over hoe samen te zijn met een ander en intussen trouw te blijven aan jezelf. Haar debuut verschijnt 25 oktober bij uitgeverij Prometheus. Hier lees je een voorpublicatie.
‘Ga jij er ook al vandoor?’
Nora keek op, hurkend naast haar tas in het kantoortje ‘O. Nee, ik was, ik ben spullen aan het wegstoppen.’ Hij stond zo dichtbij dat ze hem kon ruiken. Zijn zwarte spijkerbroek naast haar gezicht. Verse was, dennenbos bij onweer. En tegelijk de zon-geblakerde oranje muren van villa’s aan de Côte d’Azur. Wat vreemd, wat fijn. Haar vingers frutselden de rits van haar tas dicht.
‘Mooi,’ zuchtte hij, ‘dat is één vroegtijdige exit minder.’
Ze richtte zich op – haar beide knieën knakten. ‘Het was, nee, ís druk, toch? Ben je tevreden?’ Ze hoorde zichzelf heil zoeken bij de toon en retoriek die ze was gaan hanteren tijdens de ellenlange boekpresentaties. Een veilige modus die ze zich ooit eigen had leren maken toen ze haar vader hielp huizen slijten. Handen ineenvouwen, glimlachen met de wenkbrauwen opgetrokken, en vragen stellen. Veel, veel vragen stellen.
Net als toen ze eerder kennismaakten sloeg Dominik zijn handen om zichzelf heen. ‘Ik kan niet klagen.’
‘Klagen mag altijd.’ Ze bleef glimlachen. De lichte onzekerheid die ze kon proeven in deze god van een man ontspande haar. Onzekerheid kon ze stelpen, bood haar de kans haar nut te bewijzen. ‘Als je vanavond niks verkoopt, dan kan dat altijd nog komen, toch?’
Dominik bleek een bierflesje in zijn linkerhand te houden en hief het om het leeg te drinken. ‘O, ik heb genoeg verkocht,’ zei hij, en hij onderdrukte een kleine boer, ‘het is meer dat ik nu pas veel verkoop. Zo laat. Dat frustreert me.’
‘Zo laat?’
‘In mijn carrière, in mijn, mijn,’ met de vingers van zijn lege hand maakte hij een luchttekening, ‘leven.’ Hij kon niet meer dan vijf jaar ouder zijn dan zij. ‘Ach,’ en hij wreef even met zijn hand over zijn hoofd op en neer, ‘je hebt ook gewoon gelijk. Ik kan niet klagen. Ik heb een groot werk verkocht, en een ander klein werk, een studie. Slipping the void is gereserveerd. En ik heb sinds kort een nieuwe studioruimte waar ik veel nieuw werk kan maken. Daar heb ik zin in.’ Het leek alsof hij tegen zichzelf praatte in plaats van tegen haar.
‘Het klinkt alsof je aan het begin staat van heel wat moois.’ Ze wist niet waar ze die woorden of de voortvarendheid vandaan haalde, maar Nik keek haar aan, glimlachte en knikte. Toen deed hij het allermooiste. Hij zette het lege bierflesje neer en stak zijn schildershand naar haar uit. ‘Kom,’ zei hij, ‘laat me je nog iets langer vervelen met mijn werken.’
Ze pakte zijn hand, die nog ijzig was van het bierflesje, en liet zich terug de ruimte in trekken. De borrel was inderdaad uitgedund. Celia zou haar zo makkelijk kunnen zien, maar dat gaf nu even niet. Dit getalenteerde schepsel hield haar vast, leidde haar rond in een galerie in Berlijn. Maar nog voor hij hen goed en wel voor het doek van de blondine had geparkeerd, werden ze onderbroken door Mille die binnen kwam stappen.
‘Hoe durf je,’ riep ze, ‘ik ben de lijm van deze connectie. Laat me erbij,’ en ze wrong zich tussen hen in.
‘Mille, maffe bitch,’ zei Nik en hij sloeg een arm om Mille heen. Nora schrok. Het woord klonk hard uit zijn mond. ‘Heb je met Wolf gesproken? De audities zijn volgende week al volgens mij.’
‘Ja ja, dank je,’ zei Mille, en ze wapperde met haar hand, ‘we gaan het niet over mij hebben vanavond. Gefeliciteerd, gozer. Ik ben nog nooit door zo veel saaie lullen in pak verveeld op één avond. Je zal wel goed cashen. Wat is je gemiddelde doekprijs dankzij deze tentoonstelling geworden, drieduizend euro?’
Wauw, dacht Nora, dan hoef je nooit meer te jengelen bij een kutvader. Ze keek rond, maar zag het oudere stel dat eerder binnen was gestapt niet meer.
Weer sloeg Dominik zijn armen om zichzelf heen. ‘Ach ja,’ zei hij, ‘ik kan niet klagen. Al mag het wel.’ Dominik keek haar aan en knipoogde. Terwijl haar hart voor een derde maal die dag een salto maakte, kwam Celia Claudel voorbijlopen. ‘Ik moet even, sorry,’ en hij liep achter zijn galeriehouder aan.
Of misschien zag hij hen werkelijk niet meer, was het te donker, hierbuiten, in de altijd spaarzaam verlichte straten van Berlijn.
Mille vroeg of Nora buiten kwam roken. ‘Jee Mil, alweer?’
‘Alweer?’ deed Mille haar na terwijl ze naar buiten stapten. Het was onverwacht kil en donker buiten en Nora sloeg haar armen om zichzelf heen. Een kalende man in pak kwam Mille een vuurtje aanbieden en om haar nummer vragen.
‘Was niet mijn echte,’ zei ze, toen ze Nora zag kijken. ‘Soms is dat makkelijker dan nee zeggen. En laat me lekker roken, wijffie.’ Mille blies rook de nacht in. ‘Mag toch wel, na al mijn harde werk. Jou opdrachten bezorgen, vieze consultants met koffieadem van me afhouden. Jou tegen Dombo beschermen,’ en ze sloeg Nora even op haar schouder met haar sigaretvrije hand. Nora grijnsde naar haar sneakers, durfde toen weer op en door de ruit naar binnen te kijken. Nik stond met Celia en zijn vriend Wolf te praten. De kunstenaar hield nu zijn handen achter zijn rug, keek ernstig en knikte veel. Zijn ogen zochten de kamer af. Snel keek Nora weg. Mille stond al rokend naar haar te fronsen. ‘Heb je die foto’s van die rotzak in de metro eigenlijk nog?’
‘Ja, hoezo?’
Mille haalde haar schouders op. ‘Gewoon. Omdat je zei dat je er misschien wel iets mee wilde doen.’
‘Ik zei dat ik er nog even over wilde nadenken.’
Mille knikte. Ze nam nog een trek en blies de rook de nacht in. ‘Heb je Franzi al eens ontmoet trouwens?’
‘Franzi,’ Nora probeerde de naam uit, ‘wacht, die depri meid die naar Krumme Lanke zou komen? Is ze hier?’
‘Nee, is ze niet. Maar ja, die depri meid,’ zei Mille. Ze zuchtte, mompelde toen. ‘Dat was ook zo, ze kwam toen ook niet.’ Ze fronste naar waar haar sneaker tegen een oude peuk schopte en deze in de goot deed vallen. ‘Franzi maakt keramieken beelden. Ze is ook half Nederlands, net als jij. Ze zat het jaar onder Nik op de Academie hier in Berlijn. Knappe meid, maar onzeker op het irritante af,’ en ze gebaarde met haar sigaret naar binnen. De blondine aan de muur. Nora keek haar aan, recht in haar grijze ogen.
‘Nik maakte het begin dit jaar uit,’ vertelde Mille, ‘en Franzi was er echt kapot van. Haar kunst vervolgens ook. Duurde wel even hoor, voor ik hem vergeven had. Franzi en ik waren ooit echt,’ en Mille hield de vervlochten wijs- en middelvinger van haar vrije hand omhoog.
Het oogcontact met de geschilderde, ijzige ogen maakte Nora misselijk. Haar maag knorde, ze had nog niks gegeten vanavond. Mille gooide haar sigarettenstompje voor zich uit en het rolde het ravijntje tussen twee grijze tegels in.
‘Mil, kom op, daar staat toch een prullenbak?’ Mille keek haar aan. ‘Maar,’ ging Nora verder, ‘voor hoelang hadden ze dan iets, Nik en Franzi?’
‘Nee, sorry hoor,’ Mille gooide haar armen in de lucht, ‘ik moet mijn terroristische aanslag op het Berlijnse milieu rechttrekken.’ Mille pikte de peuk op en liep langzaam, met grote passen naar de oranje prullenbak waar Bitte füttern, voeren alstublieft, op stond. Nora zuchtte en pakte haar telefoon uit haar heuptasje.
Haar hart zakte een verdieping. Maite Nagel had haar Instagram Story’s zitten bekijken; filmpjes en foto’s van hoe ze met haar camera in Galerie Claudel rondliep. Ze had haar bazin niet geïnformeerd over deze freelanceklus. Werd dat een probleem? Zou ze hier maandag op kantoor op aangesproken worden? Even twijfelde Nora of ze Maite een berichtje moest sturen. Toen moffelde ze haar telefoon terug in haar tasje. Maandag. Niet nu.
‘Hoe dan ook,’ haar vriendin was weer terug komen lopen, ‘ik denk dat je het hele verhaal wel een keertje moet horen. Al helemaal nu ik je achter Nik aan heb zien lopen als een lammetje.’ Mille zwaaide door de ruit heen naar Nik.
‘Mille,’ siste Nora, maar Nik deed alsof hij Mille niet zag. Of misschien zag hij hen werkelijk niet meer, was het te donker, hierbuiten, in de altijd spaarzaam verlichte straten van Berlijn.
‘Stop nou,’ zei Nora en ze pakte Milles arm, ‘dit is misschien een heel belangrijk gesprek.’
‘Nono, fuck Niks belangrijke gesprek. Ik ken hem al te lang en te goed en hij heeft het makkelijk genoeg. Ondertussen ligt Franzi nog altijd depressief in bed en wil geen galerie haar gebroken keramieken harten tentoonstellen.’
‘O,’ Nora sloeg haar armen over elkaar, ‘en je wil zeker zeggen, daar heeft Nik schuld aan? Omdat het uit is? Ik dacht dat je net zei dat je hem had vergeven. Hij kan er nu toch ook niks aan doen dat ze hem hier willen hebben en niet haar,’ en ze knikte richting de blondine binnen aan de muur.
‘Wauw, oké. Laat maar.’
Binnen duurde Dominiks gesprek voort. Eigenlijk sloeg Nora’s aanhoudende aanwezigheid nergens op, het zou onprofessioneel overkomen. Celia verwachtte immers zondag bewerkte beelden van haar te ontvangen. Ze zag dat het gezicht van haar vriendin achter een walm verse sigarettenrook op onweer stond.
‘Wil je nog even naar binnen? Of naar huis?’ zei Nora. ‘Alles oké met Johannes?’
‘Nee. Niks oké met Johannes. Daarom heb ik toch net mijn nummer aan een vieze consultant gegeven.’
‘Toch een nepnummer?’
‘Oké, doei Nora. Zeg Nik maar gedag van me.’
‘Sorry,’ Nora rende achter haar aan. ‘Het spijt me. Vet kut dat jullie weer, nou, dat jullie ruzie hebben. Zal ik met je meelopen? Naar de U-Bahn?’
Mille frummelde haar metromaandabonnement uit haar telefoonhoesje en knikte zonder op te kijken. Nora zei dat ze nog even haar spullen moest pakken. Binnen leek iedereen verdwenen, zelfs het kantoortje was leeg. Er was een wenteltrap die naar beneden liep. In de diepte hoorde Nora stemmen. Even twijfelde ze, maar toen besloot ze ertegen. Ze hoorde haar voetstappen echoën toen ze met haar spullen de ruimte doorkruiste. Zonder de blondine bij het raam nog een blik waardig te gunnen stapte ze naar buiten.
Ze reisde in stilte met Mille mee in een zo goed als lege metro tot Alexanderplatz. Mille woonde nu met Johannes in Kreuzkölln; het kruispunt van voormalig en opkomend hip Berlijn, waar Nora haar eerste maanden in de stad had doorgebracht.
Neem je tijd, ik kan het aan, wil de trekkende zenuwen in mijn onderbuik niet kwijt aan zoiets banaals en gemakkelijks als geruststelling.
Toen ze even later in haar kanten string op bed lag, het nylon ding tussen haar zweterige billen voelde schuren, klikte ze Dominik Kropfs Instagramprofiel aan. Ruim zevenduizend volgers. Dat terwijl hij niet regelmatig dingen plaatste. Ze scrolde, zag werken die ze op de opening had gefotografeerd. En het zwartwitkiekje in zijn studio. Zo, zo knap. Zo ongelooflijk. Nora scrolde terug naar boven. Schijt, wat zou het. Ze klikte op ‘follow’.
Veel te snel. Veel te gewillig. Maar ze droeg de herinnering aan zijn koele hand nog in haar palm en op haar schouder, en kon niet anders dan zichzelf over haar eigen bed uitstrekken, billen naar haar hielen als een stripper, zodat die verdomde string niet meer schuurde. Hoer, dacht ze. Haar billen op haar voetwreven voelden vet en zacht. Haar armen reikten naar de telefoon op haar kussen. Hij hoefde niet terug te volgen. Nog lang niet, lang, lang, lang niet. Liet hij haar maar lekker lang wachten, zolang hij wilde. Slet. Een week, nee, gerust twee. Neem je tijd, ik kan het aan, wil de trekkende zenuwen in mijn onderbuik niet kwijt aan zoiets banaals en gemakkelijks als geruststelling.
Home safe?
Een bericht van Mille. Nora greep haar telefoon en ging in kleermakerszit zitten.
Yes, safe. Not many creeps in
Poshberg today. You?
Yeah fine
Sorry for being rude earlier
It’s ok
If you ever want to tell me more about Franzi, Nora’s duimen hingen boven het toetsenbord. Chatten met Mille had de opwinding tijdelijk uit haar gedachten verdrongen, maar het trekken achter haar navel tot diep naar beneden nog niet uit haar lichaam gewist. Aderen pulseerden en bloed pompte door haar nek, haar dijen, haar liezen. Dit krijg je ervan, dacht ze, als je besluit maanden met niemand naar bed te gaan om je op werk te concentreren. Je staat in de fik en hebt niks om mee te blussen.
Hoor en wederhoor, dacht ze toen. Elk complex verhaal, elke relatie heeft twee kanten. Dat had ze van optrekken met Mille en Johannes wel geleerd. En van de dochter zijn van haar ouders. En bovendien, als hij die Franzi iets onvergeeflijks had aangedaan, waarom stond Mille dan wel met hem te geinen, sprak ze hem aan met zijn nieuwe koosnaam op zijn opening? Ze zei dat ze hem vergeven had.
Nora wiste haar woorden.
Give Jo a hug from me
Or a smack in the face, whichever he
deserves
Will do
Het zou twee weken duren voor Nora en Mille weer in hun ritme van appjes en uitgaan vielen. Bij hun wederzien betaalde Nora voor Milles koffies en biertjes – de enige manier die ze kende die niet alsmaar ‘sorry’ zeggen was – en bemerkte ze op gelucht dat de naam Franzi zich, als een wolkje dat boven zee was opgelost, aan hun gesprekken had onttrokken. Ook Mille leek blij Nora weer aan haar zijde te hebben en spendeerde het grootste deel van hun verzoenende afspraak aan mopperen over hoe Ash nooit mee uit wilde en dat Johanna te preuts was voor Berlijn en ze nooit meer met haar uit zou gaan. Nora knikte, lachte, zei ‘nou, ach, ja’ als het te bont werd. Ze besloot in stilte dat haar vriendin altijd veel over andere mensen zou roddelen, en dat dat niet slecht was, maar dat de kwantiteit ervan een korreltje zout voor de validiteit van haar woorden was.
‘Dus, kleine smiecht. Moet ik Nik je nummer nog geven of hebben jullie inmiddels al geneukt?'
Loren Snel (zij/haar, 1992) is schrijver, essayist en redacteur. Haar debuutroman Muze verschijnt najaar 2023 bij uitgeverij Prometheus. Loren studeerde literatuur, taalkunde en boekwetenschap en in 2015 werd ze geselecteerd voor het Schrijfzomerkamp van uitgeverij Das Mag. Haar verhalen, poëzie en essays verschenen eerder bij Hard//hoofd, de Nederlandse Boekengids en Seizoenszine.
Puck Rietveld (1999) verwerkt haar dagelijkse innerlijke wereld - vol dromen, gedachtes, fantasieen, geheimen en emoties - in tekeningen, schilderijen, foto's en teksten, die allen bij elkaar een grote verbeelding zijn van hoe het vrouwelijke en het vrouw-zijn zich overal mee verwerft voor haar.
