Asset 14

Stop met backpacken

Hard//talk: Stop met backpacken

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. Terwijl op middelbare scholen door het hele land straks de laatste examenvragen worden beantwoord, zijn de tickets naar verre oorden al aangeschaft en de backpacks ingepakt. Voordat we vertrekken, wil Dylan Meert ons vragen: zou je dat nou wel doen?

De zomervakantie komt eraan en iedereen is zijn vakantie aan het boeken. Hippe travelblogs zoals travellust.nl en de slimme marketing van bijvoorbeeld Kilroy vertellen ons namelijk dat we de wereld moeten ontdekken en andere culturen moeten leren kennen om ons blikveld te verbreden. Reizen, of liever ‘de wereld zien’, is de droom van iedereen die net van de middelbare school komt, maar wanneer al die jonge westerse mensen met een backpack de wereld rondgaan krijgen we eigenlijk één van de meest invasieve en disruptieve vormen van toerisme, waar we zo snel mogelijk mee moeten ophouden.

De voormontage van de Tegenlicht-documentaire ‘Reizen is het nieuwe roken’ zette me aan het denken. Is reizen een ongezonde gewoonte? Ook ik vertrok toen ik 19 jaar was naar Thailand, met een backpack. Solo travel, precies met die belofte van een authentieke ervaring. Ik ging nieuwe mensen leren kennen en een ander perspectief krijgen. Maar waar ik in terechtkwam was één groot pretpark, een continue stroom van dronken Duitsers en Australiërs, van plekken waarvan ik me afvroeg: wat doe ik hier eigenlijk? Een goed voorbeeld is de Full Moon Party, die elke maand gevierd wordt op het voorheen paradijselijke eiland Koh Pha Ngan.

Bacpacktoerisme dringt door tot in de haarvaten van de samenleving.

Het is niet alleen Thailand, de documentaire Banana Pancakes and the Children of Sticky Rice toont bijvoorbeeld mooi aan hoe een dorp in Laos compleet verandert wanneer westerse backpackers hun intrede maken. De dorpelingen verkopen authenticiteit als product en wij maken van hun lokale cultuur een consumptiemiddel. Uiteindelijk is het hele dorp gericht op de toeristen, wat wel zorgt voor meer welvaart, maar ook voor meer interne concurrentie met als gevolg een verlies aan sociale cohesie en een lokale, duurzame economie.

Backpacktoerisme dringt door tot in de haarvaten van de samenleving. Door extreme, globale economische ongelijkheid kunnen jonge mensen reizen als goden in het buitenland, wat een extreem disruptief effect heeft op de lokale economie. Backpackers zelf lijken compleet
onwetend te zijn over dit effect en vinden vooral van zichzelf dat hun vorm van reizen superieur is, aangezien het gericht is op zelfontplooiing, het leren kennen van een andere cultuur en het verbinden met de lokale bevolking. Eenmaal aangekomen blijkt dat zo goed als onmogelijk en wordt er snel overgegaan op een westerse, comfortabele stroomversnelling van hostel naar hostel.

De ‘world traveller’ noemt zichzelf geen toerist en gaat al zeker niet ‘op vakantie’. Met een zelfingenomen attitude kijkt hij neer op hoteltoeristen, maar eigenlijk brengen beiden evenveel schade toe. Backpackers zijn zelfs een graad erger, aangezien hoteltoerisme toch nog enigszins te reguleren en controleren valt, en deze toeristen zich meer laten gidsen en ontvangen worden door professionals.

We moeten dus zo snel mogelijk komaf maken met het beeld dat backpacken dé manier is om authentiek en cultureel verantwoord te reizen. Het is evengoed disruptief, schadelijk en ecologisch onverantwoord toerisme. De ambitie om een ‘authentieke’ ervaring te beleven in het verre buitenland is erg oriëntalistisch en van het begin af aan gedoemd om te falen, aangezien de culturele en economische barrières te groot zijn om te overwinnen. Het alternatief zou zijn om naar een land te gaan met een vergelijkbare economische positie, met een cultuur die je kan bewonderen zonder die tegelijkertijd te verdringen. Vermijd hostels en tours, ga meer kamperen en regel je eigen vervoer. Kortom, het type vakanties waar je ouders je op meenamen. En o ja, het is wel degelijk vakantie, dus noem het ook zo.

Beeld: Simon Desmarais via Flickr

Mail

Dylan Meert is een filosoof uit Gent en programmamaker bij Pakhuis De Zwijger. Hij houdt van 's nachts wandelen in Amsterdam, Griekse yoghurt en Bialetti-koffie.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
Auto Draft 8

Een transformatie van verlangen: brieven over consent

Wat als we consent en verlangen zélf als de voorwaarden van bevrijding en sociale rechtvaardigheid zien? Yousra Benfquih licht toe hoe genot-activisme ons niet alleen toelaat om ons tegen de dingen te verzetten, maar ook om te onderzoeken waar we naar verlangen. Lees meer

Mijn naam roept 1

Mijn naam roept

Hodo Abdullah beschrijft hoe de geschiedenis van Somaliland haar ook veel over haarzelf leerde. Hoe komt het dat het geloof in henzelf, de veerkracht en de trots van de Somalilanders zo verankerd zit in hun DNA? Wat geeft hun de kracht om door te gaan? Lees meer

:Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Alara Adilow blikt terug op haar jongere zelf en ziet hoe onwetendheid en zelfdestructie haar afsneden van zorg en liefde, tot feministische en postkoloniale denkers haar aanraakten en haar openstelde om naar zichzelf en de wereld te kunnen kijken. Lees meer

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie 2

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie

Insecten hebben een slecht imago. We houden ze het liefst ver uit de buurt, maar dat is onterecht, vindt Jitte. Met dit artikel bewijst hij je graag van het tegendeel en vertelt hij hoe sluipwespen lieveheersbeestjes inschakelen als lijfwacht voor haar larven, over de indrukwekkende hersenen van de Darwinwesp, en hoe je een mierenkolonie opzet met één koningin. Lees meer

Composthoop

Een symfonie van het kleine leven

Jesse Van den Eynden neemt je mee in de symfonie van het kleine leven dat zich afspeelt in de duisternis van de composthoop. In dit liefdevolle essay beschrijft hij hoe zijn leven steeds meer overgenomen wordt door de rottende en levende massa in zijn tuin, en hoe het slurpen, klikken en kraken van de aarde en haar bewoners een meditatieve ervaring worden. Lees meer

Eiland zonder eilandjes

Eiland zonder eilandjes

Bram de Ridder is vervangend psychiater op Bonaire. Maar hoe moet hij zich als witte zorgprofessional verhouden tot de mensen van het eiland? Lees meer

Huizen, omhulsels

Huizen, omhulsels

Anne Schepers had nooit gedacht dat ze een huis kon kopen. Tijdens de verbouwing denkt ze na over huizen als politiek middel, hoe het is om als sociale klimmer ruimte in te nemen en waarom dromen over een fantasiehuis een privilege is. Lees meer

:Consent als verzet: brieven over consent in een koloniale wereld

Consent als verzet: brieven over consent in een koloniale wereld

Consent is complex in een wereld gevormd door koloniaal geweld. Yousra Benfquih vraagt zich in haar eerste brief aan Alara Adilow af hoe consent een instrument kan worden van verzet. Lees meer

Iemand die in je gelooft

Iemand die in je gelooft

Jam van der Aa ontdekte pas laat dat ze autisme heeft. Toen ze jong was herkende jeugdzorg bovendien niet de rol van autisme in de onveilige situatie bij haar thuis. Ze was gedreven en nieuwsgierig, maar lange tijd op zichzelf aangewezen. Dit essay is een pleidooi voor betere jeugdzorg en gaat over veerkracht en jezelf leren begrijpen en vertrouwen. Lees meer

Automatische concepten 87

Van mijn spreekkamer tot aan Afghanistan

In haar behandelkamer zit Jihane Chaara als forensisch psycholoog niet alleen tegenover slachtoffers, maar ook tegenover daders van dwingende controle, een vorm van huiselijk geweld. Wat is het verband tussen deze psychologische, onderdrukkende machtstructuur van een individidu als meneer X in haar spreekkamer, en het regime van de Taliban in Afghanistan? Een essay over de verbinding tussen daderschap, ontkenning, grotere structuren van vrouwenonderdrukking en verzet. Lees meer

Einde Schooldag

Einde Schooldag

Leerlingen zijn als tijdelijke passanten van wie je een hoop weet, maar nooit hoe het met ze af zal lopen. 'Ze zijn open eindes', zo schrijft Engels docente Charlotte Knoors in dit persoonlijke essay over de raadselachtige verhouding tussen docent en student. Lees meer

Zo rood als een kreeft

Zo rood als een kreeft

Wanneer twee Spaanse vrienden Ferenz Jacobs uitnodigen voor een protestmars tegen toerisme in Barcelona, voelt hij zich voor het eerst weer een 'outsider'. In dit essay richt hij zich op de gevolgen van massatoerisme op de permanente bewoners. Is er een ander soort toerisme mogelijk, buiten de logica van onderdanigheid, kolonialisme en uitbuiting om? Lees meer

Auto Draft 4

Tijd buiten de uren om

Micha Zaat sliep binnen een jaar in bijna 60 verschillende hotelkamers. In dit essay licht hij het fenomeen van de hotelkamer als liminaal object toe, en legt uit wat zo'n kortdurend verblijf voor gasten én kamers betekent en waarom het onmogelijk is om ouder te worden in een hotelkamer. 'In het bed waar ik gisteren droomde over sterven in een auto-ongeluk ligt nu iemand te masturberen.' Lees meer

Auto Draft 2

'Kunnen we vrienden zijn?': over een noodzakelijk veranderende mens-natuur relatie

Wanneer Jop Koopman afreist naar Lombok om de Indonesische visie op mens-natuurrelatie beter te begrijpen, gaat hij op pad met een lokale mysticus. In dit essay onderzoekt hij hoe we de verhouding mens-natuur opnieuw kunnen vormgeven; wat de agency is van onze omgeving, en waarom we vrienden moeten worden met alles rondom ons. Lees meer

Stil protest

Stil protest

Nadeche Remst laat zien hoe slaap, verdriet en dissociatie meer zijn dan persoonlijke reacties: ze worden een vorm van stil verzet tegen een wereld die kwetsbaarheid buitensluit. Lees meer

Hoe lang blijf je een vluchteling?

Hoe lang blijf je een vluchteling?

'Wat' ben je als je ergens niet thuishoort, maar ook niet terug kan naar je geboorteland? Ivana Kalaš onderzoekt het label 'vluchteling'. Lees meer

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus kan toch niet groeien in een zompig moeras? In dit essay schetst Jam een realistisch beeld van de autistische ervaring in een kapitalistisch systeem dat productiviteit als het hoogste goed beschouwt. Lees meer

Lieve buren

Lieve buren

Ze hebben dezelfde brievenbus en dezelfde supermarkt, maar Nienke Blanc vraagt zich in deze nooit verzonden brief af of dat het enige is dat ze met haar buren deelt. Lees meer

Best Friend (For The Forseeable Future)

Best Friend (For The Forseeable Future)

Lotte Krakers’ vriendschap met Karlien eindigde mét blauwe vinkjes, maar zonder antwoorden. Het laat Lotte reflecteren op het afdwingen van gelijkenissen in een vriendschap, en het plaatsen van vrienden op voetstukken: ‘Karlien hield me een spiegel voor, waarin ik vooral zag wat ik niet was.’ Lees meer

Je hebt mij getekend voor het leven

Je hebt mij getekend voor het leven

Hoe sluit je een hoofdstuk af? Jop Koopman schreef een brief aan zijn oude baas, in wiens tulpenbedrijf hij als invalkracht een bedrijfsongeval meemaakte. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer