Asset 14

8 + 5 + 36 + 9

8 + 5 + 36 + 9

'Terwijl de kamer om me heen tolde en jouw krullen en Jasons lach bij elk rondje langs flitsten in een waas van wijn, muziek en liefde, leek het leek alsof er nooit iets zou veranderen.' Een kort verhaal van Nora van Arkel.

Onze vriendschap duurde 8 jaar. We woonden samen in een klein appartement aan de Lijnbaansgracht, een plek die jij vond na maar één dag zoeken, waardoor ik vermoedde dat je het aanbod al geaccepteerd had voordat je mij erover vertelde. Ik maakte er geen probleem van, want vanaf het begin regelde je van alles voor me en mijn leven werd er alleen maar beter op. Toen jij voor het eerst je zorgverzekering zelf moest regelen van je ouders, zocht je alles uit – ook voor mij. Het enige wat ik nog hoefde te doen was tekenen, en betalen. Je kocht een nieuwe dekbedhoes voor me om onze verhuizing te vieren, en een nieuw bureau. We fietsten samen naar mijn eerste college, zodat ik de weg niet kwijt zou raken. Toen mijn opa binnen een week ziek werd, in het ziekenhuis belandde en overleed, bakte je pannenkoeken voor me. Dat was het enige eten dat ik binnen kon houden als ik me slecht voelde, en dat wist je. Ik zat op een van de vier krukken aan onze hoge IKEA-bartafel en keek toe hoe je eieren, melk en bloem op gevoel door elkaar mixte. Ik heb je nooit een weegschaal of maatbeker zien gebruiken. Toch smaakte alles wat je maakte altijd precies zoals het bedoeld was. Wanneer ik kookte overheerste de smaak van houtskool, zout, of een willekeurig kruid waarmee ik uitgeschoten was. Je glimlachte altijd als je mijn eten at, alsof iemand iets grappigs in je oor fluisterde. Je klaagde nooit.

Toen ik een week wegging op veldwerk, ontdekte ik, terwijl ik mijn rugzak op het krakerige stapelbed aan het uitpakken was, dat je een foto tussen mijn kleren had gestopt. Het was een polaroid waar we samen opstonden, jij met je handen in de lucht en je krullen in mijn gezicht, ik met een grote grijns en mijn ogen dicht. Het was de eerste avond die we samen doorbrachten, het soort avond waar er nog vele van volgden. Ik dacht dat de foto kwijt was, verloren, maar in die week zonder jou vond ik hem elke avond opnieuw in mijn handen.

Ik had het naar mijn zin in de kleine, veilige wereld die we met zijn drieën gebouwd hadden, inclusief de eindeloze voorraad aan bubbeltjeswijn – totdat onze stufi op was.

Vanaf het moment dat jij Jason leerde kennen was ik bang dat het minder zou worden. Dat onze avonden samen op de bank of aan de bar verruild zouden worden voor iets romantischer, iets beters. Maar in plaats daarvan maakte je ruimte voor mij in jullie prille relatie. We gingen met zijn drieën uit eten, naar de film. In het donker hield je mijn hand vast. Nooit had ik het gevoel dat ik te veel was, ongewenst. Als jullie tijd alleen nodig hadden, dan zei je: ‘Het is tijd voor seks, Sanne,’ en stuurde luchtkusjes mijn kant op en aaide over mijn hoofd, net zo lang tot ik in mijn kamer verdween. Daar luisterde ik glimlachend naar het kraken van jouw bed, blij dat je iemand gevonden had met wie je dat kon delen.

Soms kwam je ’s avonds mijn slaapkamer in en kroop je, zonder iets te zeggen, naast me onder de dekens. Dan legde je zo zacht mogelijk een arm om me heen en viel vrijwel meteen in slaap. Ik bleef dan nog een hele tijd wakker en genoot van jouw lichaam, zo dicht bij het mijne. Je rook naar kamille, door de olie die je voor het slapengaan zorgvuldig in je haar masseerde. Ik keek naar de orchidee naast mijn bed en probeerde zo stil mogelijk te liggen, om je niet wakker te maken. Als ik dan vervolgens toch wakker werd in een lichte, lege kamer, was jij al bezig met ontbijt maken, voor ons.
8 + 5 + 36 + 9
Toen het einde van je bachelor eindelijk in zicht kwam, plande je de anderhalf jaar erna vol met stages, maar allemaal in Nederland, zodat je niet hoefde te verhuizen. Je zei dat je nooit zonder mij zou willen wonen, en zonder Jason, natuurlijk, want hij zat naast je op de bank. Na al die jaren waren jullie nog steeds samen en was ik nog altijd niet klaar met sommige vakken uit het eerste jaar. Het stoorde me niet, ik had het naar mijn zin in de kleine, veilige wereld die we met zijn drieën gebouwd hadden, inclusief de eindeloze voorraad aan bubbeltjeswijn – totdat onze stufi op was.

We vierden dat we vier jaar in ons appartement woonden door een groot feest te geven voor al onze vrienden. Je zag het als een excuus om een deel van de meubels die ik mee had gebracht te vervangen door nieuwe en alles zag er spic en span uit. Jason stond al vanaf het begin van de avond achter een klein tafeltje naast de deur, waar hij cocktails schudde voor iedere nieuwe binnenkomer. Uiteindelijk kende ik maar de helft van de gezichten en had het geregend buiten, waardoor niet alleen het trappenhuis maar ook de vloer van ons appartement met modder bekleed raakte. De kamers stonden vol met mensen en jij leek het enorm naar je zin te hebben. Je had een kort, strak jurkje aan en je krullen golfden over je schouders bij elke stap, van het ene sociale praatje naar het andere. Ik zat op de bank en keek toe hoe mensen die ik nog nooit eerder had gezien het laatste van de sterke drank inschonken, die ik had uitgezocht en jij had ingeslagen. Ik vroeg me af waarom ik hier nog was, maar bedacht dat jij de reden was, en bleef zitten. Een paar jaar later gingen we voor de zoveelste keer met zijn drieën op vakantie. Je kocht interrailkaartjes – het laatste jaar dat we daar gebruik van mochten maken voor we te oud waren, dat mocht maar tot je 26e – en stippelde een route uit. Jason zat naast mij op de bank, terwijl jij aan de keukentafel zat met je laptop.

‘Milaan?’ vroeg je, ogenschijnlijk aan niemand in het bijzonder, maar ik ging er vanuit dat je het alleen hardop zei om Jason erbij te betrekken. Het antwoord dat telde was het mijne.
‘Ik heb gehoord dat Milaan saai is, als je niet van fashion houdt,’ zei hij.
‘Dan doen we Florence,’ zei je beslist. Zonder mij ergens om te vragen.
Jason boekte het hostel met één hand aan de computer, en zijn andere arm om jouw schouders.

Een minuut duurt nog steeds even lang, of de klok nu goed staat of niet.

In de trein sliep jij met je hoofd op mijn schoot en je benen uitgestrekt over Jason. Af en toe keken Jason en ik elkaar kort aan, maar dan richtten we ons snel weer op het deel van je lichaam dat je ons toebedeeld had. Zachtjes aaiden we je en jij sliep alsof je in jaren niet geslapen had. Florence bleek prachtig, maar ons hostel krakkemikkig. Je zei tegen mij dat we het verdomme hadden kunnen weten en ik knikte, ook al wist ik niet precies wat je bedoelde. Jason keek je die eerste avond amper aan en voor het eerst had ik het gevoel dat ik iets miste, dat jullie iets zonder mij hadden, maar de gedachtes werden verdreven door jouw armen om mijn schouders, jij die op mijn rug sprong en me gierend van het lachen aanspoorde om over de pleinen te rennen, door de Italiaanse nacht. Toen jij al was gaan slapen stond ik op het balkonnetje van onze hostelkamer, enigszins bang dat het me niet zou houden, maar gerust met het idee in deze tijdloze stad te pletter te vallen. Jason kwam naast me staan en keek naar boven, naar de sterren. Even voelde ik zijn zachte hand om de mijne, maar voor ik het wist was hij weer binnen, zijn tanden aan het poetsen. Ik ging in het kriebelige bed liggen en keek naar de onderkant van het matras boven me, waar jij op lag, onzichtbaar maar toch dichtbij, tot lang nadat het om ons heen stil was geworden.

Jouw werk bracht je door heel Nederland, maar altijd sliep je thuis. Soms was Jason er, soms niet, maar alle dagen dronken we thee voor het slapengaan, ook al was je er pas om drie uur ’s nachts. Als ik op de bank in slaap was gevallen, de bank die je lang geleden in plaats van de mijne had gezet, die veel lekkerder sliep, maakte je me wakker met een zachte aai over mijn wang, een lok haar achter mijn oor. Ik werkte vlakbij huis, nog altijd hetzelfde huis, en stapte elke dag op de fiets, hoewel ik net zo goed had kunnen lopen. De dagen waarop we alle drie samen waren, brachten we door met eten, films, cava en dansen in de woonkamer. Terwijl de kamer om me heen tolde en jouw krullen en Jasons lach bij elk rondje langs flitsten in een waas van wijn, muziek en liefde, leek het leek alsof er nooit iets zou veranderen.

*

Vijf korte, ongemakkelijke minuten duurde de seks met Jason. We waren op weg om een cadeau voor je te halen, voor je 27e verjaardag, dat peperdure servies dat ze alleen in Utrecht verkochten en dat je al zo lang wilde, omdat je het mijne niet mooi genoeg meer vond. Toen we op de trein stonden te wachten, zag ik in Jasons ogen die blik die hij normaal alleen voor jou bewaarde. Ik keek naar beneden en ja, daar was de karakteristieke bolling in zijn broek. Ik kon het niet helpen en maakte – midden op het perron – de beweging die ik jou al zo vaak had zien maken, mijn vingers omsloten de stof van zijn broek. Bij de aanraking sloot Jason zijn ogen, drukte mijn hand steviger tegen zich aan en liet al zijn adem in één zucht lopen.
8 + 5 + 36 + 9
Eenmaal in de wc, bleef zijn been vastzitten in zijn broekspijp, wat zeker een minuut gekost moet hebben. Uiteindelijk besloten we het gewoon te doen met zijn broek op de vloer van het toilet. Achter de muur waar mijn wang tegenaan gedrukt zat – precies naast de witte spoelknop – reden de treinen voorbij. Ik voelde de trillingen door de muur, tussen de stoten van Jason door, waarbij zijn bovenbenen tegen mijn billen kletsten. Hij kreunde veel te luid voor een openbare plek, en ik sloeg naar achteren, raakte op goed geluk zijn been, wat hem alleen maar aanmoedigde. Hij kwam niet veel later en ik voelde hoe wat in jou hoorde te zitten in mij leegliep, pulserend als een langzaam stervend hart.

De ruzie tussen jou en Jason duurde 36 minuten. De ovenklok liep verkeerd, maar toch keek ik er nog op. Het was fijn om een soort houvast te hebben, ook al wist ik dat het niet gebaseerd was op de waarheid. Een minuut duurt nog steeds even lang, of de klok nu goed staat of niet.

Toen we binnenkwamen zonder cadeau, wist je dat er iets mis was, want je wist wat we gingen doen – we hadden immers geen geheimen voor elkaar. Ik kon je  niet aankijken en kroop weg in het hoekje van de bank, de bank die jij had gekocht omdat je na twee jaar uitgekeken was op de mijne. Intussen begonnen er gaten in de mooie stof te vallen, waardoor het lelijke, gele schuim eronder zichtbaar werd. Ik plukte aan de randen, waardoor er steeds meer uitpuilde. Ik herkende je stem haast niet, zo lelijk, zo jaloers. Je was er zo zeker van dat ik iets fout had gedaan.

Het koste me maar negen minuten om twee tassen in te pakken. De meeste van mijn spullen waren ingeruild voor beter, nieuwer. Geüpgraded, noemde je dat, alsof je een beter abonnement had afgesloten, nu met nog meer zenders waar je toch nooit naar ging kijken. Het enige dat ik je nooit had laten weggooien was mijn paars met witte orchidee, die ik tegen ieders verwachting in – ook die van mij – als sinds de dag dat ik uit huis ging zelf in leven hield. Elk jaar bloeide hij weer, niet uitbundig, maar gematigd, gedoseerd. Hij nam niet de ruimte over waar hij in stond, hij zette niet alles naar zijn hand. Hij was een subtiele aanwezigheid, met een schoonheid die pas opviel als je er lang genoeg de tijd voor nam om na te denken hoe zo’n bloem uit zo’n verkreukeld stokje kon groeien. Je had er niet één keer naar gekeken.

Mail

Nora van Arkel kan niet zonder kaasplankjes, genre-overschrijdende schrijfexperimenten, Ottolenghi en haar eeuwig uitdijende boekenkast. // nora@hardhoofd.com

Femme ter Haar is illustrator en animator. Ze fietst rond door haar woonplaats Utrecht met een schetsboek vol krabbels en een hoofd vol ideeën. In haar werk zoekt ze naar manieren om juist datgene dat moeilijk onder woorden is te brengen te verbeelden, om zo de onbegrijpelijke wereld om haar heen iets beter te begrijpen.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
Ik was elf

Ik was elf

In dit verhaal onderzoekt Jochum Veenstra waar de grens tussen fictie en werkelijkheid ligt voor kinderen. En tot welk punt kan je als ouder je zoon beschermen? Lees meer

 1

De zee

Mariska Kleinhoonte van Os schrijft met groot mededogen en rauwe eerlijkheid over degenen die tussen de mazen van het net en de mazen van de wet vallen, in de verhalenbundel 'Tussen de mazen' die op 14 februari verschijnt. Op onze site lees je alvast een voorpublicatie. Lees meer

De rattenkoning

De rattenkoning

Een schoolreis naar Praag klinkt als een feestelijke afsluiting van de middelbare school: slapeloze busritten, sigaretten in de schaduw van kasteelparken en stiekeme plannen om absint te drinken in hotelkamers. Maar in dit verhaal van Nick De Weerdt eindigt de reis voor een onafscheidelijke vriendinnengroep met een onverwachte confrontatie: de rattenkoning. Lees meer

Even zweven de levende wezens

Even zweven de levende wezens

Voor Hard//hoofd dicht Pim te Bokkel over de verschillende facetten van water: de kalmte en geborgenheid ervan, of juist de dreigende weidsheid. Dit is een voorpublicatie uit de bundel 'Even zweven de levende wezens' die op 16 januari bij uitgeverij Wereldbibliotheek verschijnt. Lees meer

Een echte vis

Een echte vis

In dit verhaal van Maartje Franken dreigt er meer dan alleen een storm. Kinderen gaan op zomervakantie in de regen, ontdekken een verzonken stad en proberen te documenteren zoals Bear Grylls. Lees meer

Lichamen en monden

Lichamen en monden

Hoelang blijf je toekijken? Wanneer dondert alles in elkaar? Waar zit de zwakke plek van passiviteit? Pieter van de Walle neemt je in dit kortverhaal mee als apathische visverzorger in een Berlijns aquarium. Lees meer

De Groep

De Groep

'Ik ben Jane en Kevin is een lul die te veel ruimte inneemt.' Amal Akbour schreef een verhaal over Jane, een narcistische jonge vrouw die voor het eerst deelneemt aan groepstherapie. Dit is een voorpublicatie van het verhaal dat Amal schreef als onderdeel van het Veerhuis Talentenprogramma. Lees meer

Auto Draft

Rooilijnen

Rik Sprenkels schrijft (als dichter en medewerker bij het Kadaster) over de beleidsregels achter de openbare ruimte: voor de gewone sterveling zijn ze onzichtbaar, terwijl ze wel veel invloed hebben op hoe hun wereld werkt en eruitziet. Lees meer

Verboden toegang 8

Verboden toegang

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. In woord én beeld dicht Maaike Rijntjes over iemand die terugkeert naar het bungalowpark waar die opgroeide. Lees meer

Momentum

Momentum

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Sanne Lolkema dicht op drie levels over de prestatiemaatschappij: van micro-, naar macro- en mesoniveau. Lees meer

Herkauwen

Herkauwen

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Tussen ongemak en walging in dicht Moni Zwitserloot over zowel baren als geboren worden: 'je kruipt uit je dode vel / naar buiten / de broeierige nacht in'. Lees meer

Podiumgeil

Podiumgeil

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Birsu Tamer schreef een tekst voor een acteur die als het monster van Frankenstein diens publiek bespeelt. Lees meer

Handleiding

Handleiding

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. In 'Handleiding' schrijft Ettie Edens over eenzaamheid, identiteit en gezien willen worden - en over iemand die een muur van haar kamer verft en daar zo in doorslaat dat ze in de kamer verdwijnt. Lees meer

De serre

De serre

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Johanna Loman schreef een verhaal over een jonge vrouw op een klimaatprotest: Wat als je wel moreel besef hebt, maar liever je kop in het zand steekt? Lees meer

Hertenkalf 2

Hertenkalf

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Tessa van Rooijen dicht in dit vierluik over het aangaan van verbindingen en het dragen van een dood hertenkalf: 'jongens is het sexy om een dood hertenkalf in je lichaam te hebben?' Lees meer

De tondeuse

De tondeuse

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Jana Flekken legt in fragmenten de band en rolverdeling tussen ouders en hun kind vast, en hoe die verandert wanneer een van de ouders ziek wordt. Lees meer

Mijn huid een rekbare grens (Frontaal)

Mijn huid een rekbare grens

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. In dit drieluik bevraagt Isa/Isa Bob van Rooy de kaders die er gesteld zijn rondom onze natuurlijke wereld. Bestaat er eigenlijk wel een verschil tussen zelf en natuur, of tussen plant en organisme? Lees meer

Whisper Heart, The Movie

Whisper Heart: the movie

Hoe ver ga jij voor De Ware? Anne Sikma onderzoekt in dit bloedstollende verhaal de grenzen op tussen fictie en realiteit. Ben je er klaar voor? Lees meer

Voorland

Voorland

Hoe ga je om met de grote kans dat je, net als vele vrouwen in je familie, jongdementie zal krijgen? Yanaika Zomer bereidt zich voor in de vorm van een gedicht. Lees meer

Doorlaatbaar 1

Doorlaatbaar

Een jonge vrouw is mantelzorger voor haar moeder. Dit verhaal van Siska van Daele beschrijft de grens tussen hun binnen- en buitenwereld: binnen lijkt de tijd stil te staan, terwijl buiten alles doorraast. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer