In de gedichten van Nora van Arkel spoelen herinneringen aan en wordt er lego in de sloot gegooid. 'alsof een eindeloze hoeveelheid tijd zich voor me uitstrekte / loom achterover ging liggen totdat het hele /landschap tijd was geworden'.
tot de zon onder gaat
ik wachtte ik wachtte ik wachtte het leek
alsof een eindeloze hoeveelheid tijd zich voor me uitstrekte
loom achterover ging liggen totdat het hele
landschap tijd was geworden
daar bevonden zich de seconden
daar de minuten
daar de jaren
allemaal punten op de horizon
de zee gedoogde de tijd
liet haar voor nu boven haar bestaan
geduldig
de witte schuimkoppen droegen de herinneringen naar me toe
van mijn vader in zijn tuinbroek
mijn oma die niet huilen kon
mijn broers die tikkertje speelden
en lieten ze net zo meedogenloos weer kopje onder gaan
neerslaan in het water
de kleine dingen
je verdraagt de lucht op je huid alsof er op je geschoten wordt met een paintballgeweer
alsof iemand je lego heeft afgepakt en ver weg de sloot in heeft gegooid
alsof je ouders zeggen dat je je teddybeer weg moet geven aan je nichtje omdat ze ziek is
en jij vanaf dat moment alleen nog maar de schaduwen op het plafond ziet veranderen in hongerige leegtes
de tranen slenteren over je wangen
je ogen die van een bange hamster
je loopt alsof je elk moment opgepakt kan worden en je bekentenis al in je zak hebt zitten
je excuses aan je moeder
je praat alleen als je iets gevraagd wordt
je wil niet onbeleefd zijn maar intussen stort alles in
je laat de wereld weglopen
je stribbelt niet tegen
je laat het gaan
dit is nu eenmaal hoe het hoort te zijn
Nora van Arkel kan niet zonder kaasplankjes, genre-overschrijdende schrijfexperimenten, Ottolenghi en haar eeuwig uitdijende boekenkast. // nora@hardhoofd.com
Eline Veldhuisen (1999) is illustrator. Inspiratie voor haar werk haalt ze uit haar directe omgeving, variërend van haar eigen gedachtes tot de verhalen van andere mensen. Met zo min mogelijk middelen brengt ze deze verhalen op een heldere manier in beeld.
