Dit verhaal is ook te lezen in het Hard//hoofd Zomerboek, waar nog veel meer lees-, puzzel- en kijkvoer te vinden is.
Jules Roosenboom benijdt vakantiegangers op weg naar Schiphol niet. Hij gaat hoe dan ook met de auto naar Italië dit jaar.
Je moet welhaast een dwaas zijn om nog met het vliegtuig te reizen als de bestemming redelijkerwijs per auto bereikbaar is. De mensonterende rituelen die veiligheid zouden moeten borgen, hebben krankzinnige proporties aangenomen. Burgers, buitenlui, baby’s en bejaarden worden behandeld alsof de luchthaven hun eerste stop is op een intercontinentale plundertocht. Iedere toerist is een potentiële koppensneller of messentrekker met schoenen vol coke en minishampooflesjes vol verrijkt uranium.
Wie zich niet wil conformeren aan de controlerituelen wordt door een geüniformeerde onderknuppel op bitse wijze de les gelezen over gehoorzaamheid en wat er allemaal wel of niet in je tas mag zitten. Liefst grijp je zo’n autoritaire snuiter dan bij zijn polyester revers en roep je iets over schijnveiligheid en het faillissement van het systeem. Maar ja, dan weet je zeker dat je niet op tijd in je all-inclusive-resort in Turkije aankomt.
Op het vliegveld wordt duidelijk hoe men de burger het liefst ziet: apathisch wachtend in een nette rij, met de schoenen in de ene hand en papieren in de ander. Het is een fraaie metafoor voor onderwerping van de mens aan een op hol geslagen systeem: zonder schoenen en papieren is het moeilijk vluchten en is onderdanigheid je enige optie. Op je sokken en zonder bewijs van identiteit eindig je al vlug in een krankzinnigengesticht. Al zou ik het gekkenhuis verkiezen boven een Turks resort, maar dat is een ander verhaal.
Ik ga hoe dan ook met de auto naar Italië dit jaar. Niemand vraag zich af wat er allemaal in mijn kofferbak zit (de biografie van Johnny Cash en een paar onderbroeken) en of ik mijn paspoort wel bij me heb (nee). Daarbij heb ik op de weg meer vrijheid om regels aan mijn laars te lappen. De verplichte veiligheidshesjes laat ik thuis en maximumsnelheden overtreed ik bij het leven. Rationeel is het allemaal niet, maar na jaren van vernederingen op vliegvelden wil ik een deel van mijn autonomie terugveroveren met kleine daden van verzet. Overigens houd ik de hele reis mijn schoenen aan. Je weet nooit wat er gebeurt.

Jules Roosenboom is Hard//hoofd-redactielid, woont en werkt in Zuid-Limburg. Hij is bezig met zijn master politieke cultuurwetenschappen en werkt daarnaast als freelance tekstschrijver. // jules@hardhoofd.com

Leila Merkofer , afkomstig uit Zwitserland is een grafisch vormgeefster en illustratrice werkend en wonend in Amsterdam. Ze vertaalt thema’s zo groot als de Matterhorn naar heldere, scherp omlijnde illustraties. Door het handmatige karakter van haar illustraties creëert ze een gevoel van authenticiteit. Daarnaast houdt Leila van Nederlandse bijdehandheid, oude films, sneeuw en chocola.