Asset 14

Sento

TIP: Sento

Zeker mama, je hebt gelijk: ik ben heel blij dat ik in Nederland geboren ben. Maar er zijn ook momenten dat ik iets mis in ons land. Vooral als ik net op reis ben geweest.

Sinds ik terug ben uit Japan is dit gemis sterker dan normaal. Ik verlang naar de rijstontbijtjes en de tot op de seconde op tijd rijdende treinen, maar het meest van alles mis ik de Japanse badhuizen.

De eerste keer dat ik over de zogeheten ‘sento’ hoorde, was van een Fins meisje. Zij bezocht het plaatselijke badhuis iedere avond. Als ik wilde, kon ik met haar mee. Het was wel naakt ja, maar dat vond zij als Finse niet vreemd – in de sauna ben je immers ook naakt. Ik liet me niet kennen, ik kwam tenslotte uit het progressieve Holland waar constant blote tieten op tv te zien zijn, maar besloot  wel om de eerste keer alleen te gaan.

Vrouwen en mannen wassen zich in de sento apart. Ik ontdekte dit bij toeval door een willekeurige deur te openen, die gelukkig naar de omkleedruimte voor vrouwen bleek te leiden. Ik schrok van alle naakte lijven en al dat haar, maar schaamde me meteen voor die gedachte. Wat is er immers zo eng aan blote lichamen?

Als blond meisje viel ik behoorlijk op tussen de Japanse vrouwen, maar niemand keek naar me om. Ze waren veel te druk bezig zich te wassen – al bleek hun onverschillige houding slechts schijn toen ik besloot snel een warm bad in te stappen. Een jonge vrouw gebaarde wild dat ik me eerst moest douchen en duwde me in de juiste richting. Daarna werd ik op een krukje voor een spiegel gezet, waar ik me voor de tweede keer schoon moest maken.

Nu pas mocht ik in het bad. De vrouw probeerde me uit te leggen dat we in een melkbad zaten. Lastig, omdat zij geen Engels sprak en ik geen Japans. Dus deed ze maar alsof ze uit haar borst dronk, waarna ze met een grote grijns naar het witte water wees.

Veilig onder water durfde ik eindelijk rustig om me heen te kijken. Er waren vooral oudere vrouwen, maar ook meisjes van mijn leeftijd, samen met hun vriendinnen. Ze zaten naast elkaar op krukjes voor de spiegel, kletsten wat en schoren intussen hun benen. Het tafereel was zo vanzelfsprekend dat hun blote lijven me na een tijdje niet meer opvielen. De meisjes leken zo comfortabel in hun naaktheid dat ik er zelfs een beetje jaloers van werd. Waarom ga ik me nooit wassen met mijn vriendinnen? Hoe vaak zagen wij elkaar eigenlijk naakt?

Toen ik later een vrouw – ik denk dat ze net zo oud was als mijn moeder – de rug van de oudere vrouw voor haar zag wassen, bedacht ik me: mama, je moet toch met me eens zijn dat we dit missen in Nederland. Hoe fijn zou het zijn als wij samen met onze moeders of zelfs oma’s naar een badhuis konden gaan, zodat we leren hoe normaal een naakt lijf eigenlijk is. Zodat we ons compleet comfortabel kunnen voelen in ons blote lichaam, zelfs (of juist) als we met vriendinnen of familie zijn.

Na mijn eerste bezoek aan de sento besloot ik iedere avond te gaan. En zolang ik maar netjes eerst een douche nam, hield niemand zich bezig met mijn naakte lijf, dat immers gelijk was aan alle andere blote lichamen in het badhuis.

Mail

Anouk Evertse (1991) studeerde journalistiek in Antwerpen en is nu dus journalist.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
Lieve Mr. Dickhead

Lieve Mr. Dickhead

Op 7 januari schreef N. een liefdevolle goedmaakbrief en wilde deze persoonlijk overhandigen aan M. Zeven dagen eerder, op nieuwjaarsdag, mondde een akkefietje uit in de dramatische afloop van hun kortstondige doch intensieve liefdesrelatie. Het bleef niet bij een enkele ochtendbrief. Lees meer

We zijn tenminste allemaal nog mensen

We zijn tenminste allemaal nog mensen

Een zaterdag begin november, op perron 5 van Utrecht Centraal. Het is rond vijven en het perron ziet zwart van de mensen die net als ik naar Amsterdam willen. Ik zet me schrap voor het moment dat de trein arriveert en ik me tussen de lange stroom mensen naar binnen moet zien te wurmen. Als... Lees meer

Roku City/heterotopie/spiegels

Roku City / heterotopie / spiegels

Mel Kikkert schreef een multimedia verhaal over Roku een streamingdienst die in de VS ontstaan is. In 2017 bracht Roku een screen saver uit, die je zag als je niets aan het kijken was op hun service. Lees meer

De sofaconstante

De sofaconstante

Uschi Cop schreef een claustrofobische verhalenbundel over zes levens die getekend zijn door een verlangen naar zingeving. De sofaconstante is een voorpublicatie van een van die verhalen uit haar bundel 'Zwaktebod'. Lees meer

Column: Dat heet ‘een gesprek voeren met elkaar’

Dat heet ‘een gesprek voeren met elkaar’

Als een vriendin van Eva op date gaat met een man waarmee Eva zelf al eerder afsprak, is ze erg benieuwd naar haar bevindingen. Lees meer

:The chosen family: Beelden van queer vruchtbaarheid

The chosen family: Beelden van queer vruchtbaarheid

Marit Pilage onderzoekt beelden van queer vruchtbaarheid in de kunst om zo de definitie van vruchtbaarheid, zwangerschap en ouderschap te herdefiniëren. Lees meer

Een woud vol dichtgetimmerde hokjes

Een woud vol dichtgetimmerde hokjes

Zazie Duinker baant zich een weg door het oerwoud van de (hergedefinieerde) woorden. Lees meer

In de afwezigheid van 1

In de afwezigheid van

Marit Pilage onderzoekt de rol en betekenis van kunst bij zwangerschap en vruchtbaarheid, maar vooral ook bij het uitblijven daarvan. Lees meer

Kijkend naar kunst van mannen: ‘Ben ik toch een mannenhater?’ 6

Kijkend naar kunst van mannen: ‘Ben ik dan toch een mannenhater?’

Puck Lingbeek's vader stelt dat haar boosheid richting mannen haar interpretaties van kunst beïnvloedt. Puck is het daar niet mee eens, maar het zet het haar wel aan het denken. Lees meer

Column: Het glas wijn waar ik zin in heb bestaat niet

Het glas wijn waar ik zin in heb bestaat niet

Twee jaar geleden vroeg Eva nog aan een collega waarom ze niet dronk. Inmiddels laat ook zij de alcohol links liggen en is ze zelf degene die wordt bevraagd. Lees meer

(Ont)hechting

(Ont)hechting

Als Aisha op proef intrekt bij haar geliefde en haar eigen gekoesterde plek achterlaat, is het net het alsof ze een onvaste vorm aanneemt. Lees meer

Voesten

Voesten

"Misschien is dat man zijn hier: hetzelfde bewegen als de anderen." Voesten van Werner de Valk is een kort verhaal over een eiland met een duistere traditie en over het moeten bewijzen van mannelijkheid. Lees meer

Muze

Muze

Loren Snel schreef een roman over hoe samen te zijn met een ander en intussen trouw te blijven aan jezelf. Haar debuut verschijnt 25 oktober bij uitgeverij Prometheus. Hier lees je een voorpublicatie. Lees meer

Liever een monster

Liever een monster

Het is moeilijk te accepteren dat mensen kunnen doden, maar waarom maken we van moordenaars karikaturen? Een voorpublicatie uit Lotje Steins Bisschop en Roselien Herderschee Dodelijke gekte. Lees meer

Jari

Jari

Dave Boomkens schreef een verhaal over troosteloosheid, onmacht en opgroeien. Over hoe je in een treurig flatgebouw, tussen de nieuwsprogrammering en sportwedstrijden door, een vriend kunt vinden en verliezen. Lees meer

Hoe in Duitsland het Zionistische establishment wint

Hoe in Duitsland elke vorm van empathie met inwoners van Palestina wordt verboden

De situatie in Duitsland is de laatste dagen geëscaleerd. Het politieapparaat en de politiek gebruiken harde repressiemiddelen om vooral Duitse mensen van kleur of met een migratieachtergrond de kop in te drukken. Zij verliezen op dit moment hun vrijheid van meningsuiting. Lees meer

Hypnose

Op een dag breng ik alle wereldleiders onder hypnose

Een betere wereld begint bij een andere gedachte en daarom besluit Marthe van Bronkhorst hypnotiseur te worden. Lees meer

Column 1

Je opnemen in mijn testament

Een lugubere ontdekking tijdens een boswandeling doet Eva nadenken over wat we achterlaten voor onze nabestaanden als we overlijden. Lees meer

Geef de dag een naam

Geef de dag een naam

Op een hete zomerdag wordt Felipe zwetend wakker. Deze dag, die heet en broeierig is, brengt hem uit evenwicht, tot hij uiteindelijk doet wat hij gezworen had nooit te doen: hij begint te drinken. Een fragment uit de afstudeernovelle van Tiemen Hageman over het verleden proberen los te laten, het leven ruimte geven en adolescent worden. Lees meer

Aaah, het launchfeest!

Aaah, het launchfeest!

Na de lancering van ons derde papieren tijdschrift willen we onze lezers, schrijvers en makers graag uitnodigen om dit grote succes samen met Hard//hoofd te vieren op 26 oktober in Amsterdam. Lees meer

Steun Hard//hoofd en verzamel kunst! 

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe kunstenaars en schrijvers. Wij zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Sluit je ook aan bij Hard//hoofd en zorg dat wij talent een podium kunnen blijven bieden. Als je je vóór 31 december aanmeldt als kunstverzamelaar, ontvang je in januari al je eerste kunstwerk!

Word kunstverzamelaar