Toen ik klein was, wanneer ik allang moest slapen, maakte ik schetsen bij het licht van de gang. Ik stelde mij voor hoe mijn kamer opnieuw en opnieuw moest worden ingericht en welke constructies ik wilde bouwen. Ik had mijzelf overtuigd dat zodra mijn kamer precies zou zijn zoals ik wilde, ik mij goed zou voelen, overkomen met rust, tevredenheid en zelfvertrouwen. Het lege gevoel zou opgevuld worden en de somberheid zou wegtrekken. In mijn roze ingebouwde stapelbed zou ik mij veilig voelen en het zou niet uitmaken dat er eerder die dag iets te hard naar mij was geschreeuwd.
Wat ik zelf ook wel wist, maar op dat moment wegduwde, was dat de perfecte omstandigheden wellicht even zouden helpen, maar dat het gevoel van tevredenheid niet zou blijven.
Op een slechte dag haal ik vijftig tulpen of drie stukken taart bij die ene patisserie uit mijn jeugd
Inmiddels ben ik niet meer bezig met het interieur van mijn kinderkamer, maar koop ik het perfecte slacouvert of een roze bril om mij te forceren het leven wél positief in te zien. Op een slechte dag haal ik vijftig tulpen of drie stukken taart bij die ene patisserie uit mijn jeugd, in de hoop dat ik mij dan beter of überhaupt iets voel. Vervolgens zit ik enkele dagen later toch in tranen bij mijn psychotherapeut terwijl ik vertel dat het sombere gevoel maar kort wegbleef.
Ik realiseerde me dat wanneer de storm gaat liggen en alles relatief soepel verloopt, dat niet betekent dat je je automatisch goed voelt. Dit was voor mij hetzelfde als erachter komen dat ijs plotseling niet koud is, volledig onverwacht. Jarenlang geloofde ik dat als de veranderingen waar ik o zo op hoopte werkelijkheid werden, mijn depressie en PTSS ook als sneeuw voor de zon zouden verdwijnen.
Nu leer ik ermee te leven. Ik leer te accepteren dat er niet altijd een reden hoeft te zijn om overkomen te zijn met verdriet. Net zoals ik nog steeds altijd veranderingen in mijn leven wil, zal ik ook altijd periodes hebben waar ik het licht aan het einde van de tunnel heb gedoofd. Het kost jaren en het lukt ook niet altijd, maar het enige waar ik op kan hopen en vooral ook voor kan vechten, is dat de periodes steeds korter zijn en verder uit elkaar liggen.
Alles om de diepe dalen zachter te maken, want ik weet dat ik er niet daardoor uitkom, maar het herinnert mij eraan dát ik eruit kom
Dat er in die periodes ten overvloede bloemen in vazen in mijn kleine kamer staan of stapels boeken worden bezorgd is oké. Zolang het gepaard gaat met het besef dat het als korte termijn verzachting van de pijn fungeert en niet als oplossing of medicijn.
Dus koop die bonbons, de bekraste lp-plaat van The Sound of Music en huil heel hard over een leeg terras bij een familierestaurant. Alles om de diepe dalen zachter te maken, want ik weet dat ik er niet daardoor uitkom, maar het herinnert mij eraan dát ik eruit kom.
Wellicht dat op een dag veel te duur chocolademelkpoeder wel al het leed op de wereld voor langer dan drie minuten doet vergeten.
Beeld: Devon Janse van Rensburg via Unsplash.