Ik zou mezelf niet omschrijven als lui, maar ik durf wel te zeggen dat ik goed ben in niksen. Met niksen bedoel ik dan: Netflixen, online winkelmandjes vullen zonder iets te kopen, geitenfeitjes Googelen, Facebooken, foto's van mijn hond bekijken, taartrecepten zoeken en op Funda rondneuzen en dan meestal al die dingen tegelijkertijd. Eigenlijk ben ik alleen als ik schrijf maar met één ding bezig. Hier stippel ik dan ook een bepaalde tijd voor uit, wat ik nooit doe wanneer ik ga niksen.
Laatst besloot ik daarom spontaan, terwijl ik midden op een berg in Innsbruck stond, om bewust te niksen. De plek waar ik terecht was gekomen – een soort weide met een prachtig uitzicht over de stad – voelde zo sereen dat ik niet anders kon dan in het gras gaan zitten. Ik zette een wekker voor over uur en sprak met mezelf af dat ik op die plek moest blijven en dat ik écht niks mocht doen. Ik stopte al mijn spullen in mijn rugzak en gooide die met een dramatische zwaai een eindje weg. 'Laat die kalmte maar over me heen komen!'
Niks doen. Echt niks doen. Vol moed staarde ik naar de stad onder mij, ik luisterde naar de ritselende blaadjes en genoot van de wind door mijn haren. Die stilte, wat fijn! Ik zwaaide naar voorbij racende mountainbikers in de hoop dat ze zouden vragen: ''What are you doing there, on that beautiful sereen weide?'' En dat ik dan zou antwoorden: ''Absolutely nothing! And it is incredible!'' De mountainbikers vroegen niks en na een tijdje kreeg ik het gevoel dat ik gek werd.
In het begin voelde ik daadwerkelijk een soort kalmte over me heen komen, maar die veranderde al snel in onrust. Tegen alle verwachtingen in miste ik niet zozeer mijn telefoon, maar vooral mijn notitieboekje. Het zit namelijk zo: ik ben altijd bang dat ik mijn ideeën snel zal vergeten als ik ze niet opschrijf (en mijn hoofd zit vaak nogal vol met ideeën). Bij gebrek aan een notitieboekje, herhaalde ik mijn gedachten als een mantra in mijn hoofd. Dit hield ik natuurlijk geen uur vol... ‘Oh nee, wat waren die geniale ideeën ook al weer?!’ Verder kreeg ik het gewoon koud, het begon zacht te regenen en ik bedacht plotseling wel honderd dingen die me echt belangrijk (en leuker) leken om te doen. Dus pakte ik vol schaamte mijn telefoon en zette twintig minuten te vroeg mijn wekker uit. Sorry, mezelf.
Ik verliet de serene plek met een lichte domper maar ook met een nieuwe energie en een hoofd vol plannen. Het experiment was wel degelijk geslaagd. De stilte en rust van echt niks doen zorgden voor ruimte in mijn hoofd, waardoor ik veel meer ideeën kreeg dan wanneer ik aan het Facebooken ben. Ook ervoer ik even een kinderlijke nieuwsgierigheid die heel fijn was. Steentjes waren kogels om mee te schieten en wolken hadden de vorm van krokodillen, ik ging nog net niet kevers in mijn mond stoppen. Bovendien was ik achteraf mijn ideeën echt niet vergeten, ze waren wel wat minder geniaal dan ik eerst dacht. Dus ik raad het iedereen aan: doe eens een keer niks en je komt erachter wat je eigenlijk wil doen. Eenmaal teruggekomen bij mijn hotel moest ik wel eerst even op bed ploffen, want echt niksen... is best vermoeiend.
Beeld: lila510 via Flickr
Het bovenstaande gelezen en getroffen door inspiratie? Altijd al op Hard//hoofd willen publiceren? Stuur je tip op naar lotte@hardhoofd.com!
