Asset 14

Schijnheilig ijsje

Berouwvol leven

‘In totaal zijn door alle Groningse bevingen van de afgelopen jaren nog altijd ruim 17 duizend schademeldingen niet afgehandeld’, lees ik in de Volkskrant. Ik zit op mijn balkon, het is zomerweer, de achterbuurman is aan het gewichtheffen op zijn dakterras. Allejezus, denk ik, zeventienduizend meldingen, zeventienduizend scheuren en verzakkingen en krakende binten. Zeventienduizend keer iemand met rotzooi, en niemand die zegt: kut voor je, gaan we nu oplossen.

Ik besluit mijn vader te bellen. Hij heeft jaren als veiligheidsinspecteur bij de NAM gewerkt (je zou kunnen zeggen dat mijn halve studie is betaald met Shellgeld, en dat ik dus niet met schone handen mijn geesteswetenschapvakken heb gevolgd), maar over de bevingen hoor ik hem nooit.
‘Pap,’ zeg ik. ‘Hoe zit dat nou. Al dat gedoe in Groningen. Moeten we niet wat doen?’
‘Haha ja,’ zegt hij. ‘Ik zit in een appgroepje met allemaal andere gepensioneerde collega’s. Weet je hoe die groep heet? Slagveld Slochteren, hahaha.’
‘Dit is niet grappig hè?’
‘Nee, ik weet het.’
‘Ik ben serieus.’
‘Ja, ik weet het. Boeven zijn het daar.’
‘Voel jij je niet schuldig?’

Schuld is voor mij een belangrijk thema. Dagelijks voel ik me schuldig, bijvoorbeeld omdat ik een vriendin niet op tijd terug-app of omdat ik niet meedoe aan politieke discussies op Twitter. Ik herinner me dat een jongen met wie ik verkering had eens niet lekker in zijn vel zat. Ik kon hem niet helpen en daar voelde ik me zo schuldig over, dat ik daardoor zelf óók niet meer lekker in mijn vel zat. ‘Dit werkt dus niet,’ riep hij wanhopig. ‘Nu ben ik jou aan het troosten in plaats van jij mij!’
Maar de grootste schuld die ik voel gaat over mijn profiterende houding in het leven. ‘De Groningse huizen barsten uit hun voegen,’ zeg ik tegen mijn vader, ‘en ondertussen huppelen wij vrolijk over de bloeiende velden?’
‘Natuurlijk voelen we ons schuldig,’ zegt papa. ‘Maar ik ben er al een tijdje weg, hè? De volgende generatie is aan de beurt.’

De achterbuurman is inmiddels aan push-ups begonnen. Ik wrijf over mijn buik, een randje vet puilt over mijn broekriem, ik denk aan alle work-outs die ik niet doe. ‘Lekker makkelijk hoor,’ zeg ik. ‘Precies voordat de boel begon te scheuren ben jij ertussenuit geknepen. Heel slim.’
‘Zeg tante tutta, doe dit eens niet. Die gaskraan moet dicht, je wéét dat ik dat vind, toch?’

De Deense filosoof Søren Kierkegaard meent dat je je schuldgevoel niet op kunt lossen met activisme. Ja, de mens is in de kern schuldig, maar niet op grond van zijn handelen. De mens is schuldig omdat hij tekortschiet op grond van zijn wezen. Geen vuist in de lucht, zegt hij, maar een berouwvol leven is de enige optie. Hoewel ik die opvatting begrijp in de geest van zijn tijd en religie, vind ik het een slap vaatdoekje. En mijn vader vind ik ook een slap vaatdoekje.

‘Iets vinden is natuurlijk niet genoeg hè pap?’, zeg ik. ‘Hoe voelen de collega’s in je appgroep zich? Liggen zij ook wakker van die zeventienduizend onbehandelde meldingen? Of zijn ze te druk met het poetsen van hun golfballen?’
Mijn vader lacht kort, is even stil en zegt dan dat hij moet ophangen. De buurman is inmiddels aan lunges begonnen en kijkt me stralend aan. Als hij ziet dat ik hem beloer, steekt hij zijn hand omhoog, maar met lunges zijn de Groningers ook niet geholpen, dus ik zwaai niet terug. Daar voel ik me tien seconden later alweer schuldig over.

Die avond haal ik een ijsje en wandel ik door het park naast mijn huis. Mensen ruimen barbecueresten op, honden rennen onvermoeibaar rondjes om zichzelf. Ik voel me een slecht mens. Ik verwijt de buurman zijn sportiviteit en mijn vader zijn gebrek aan activisme. En ondertussen eet ik ijs en ben ik blij dat ik niet in Groningen woon en dankzij Shell geen hoge studieschuld heb.
‘Pap,’ app ik. ‘Sorry. Jij en je golfballen kunnen er natuurlijk niets aan doen. Kusjes van je schijnheilige dochter.’
Direct appt hij terug. ‘Iduna, ik golf niet zoals je weet. Voor de rest heb je gelijk. Slagveld Slochteren gaat binnenkort vergaderen. Liefs van je hypocriete vader.’

Mail

Iduna Paalman (1991) is al bijna vier jaar columnist voor Hard//hoofd. Haar poëziedebuut ‘De grom uit de hond halen’ verscheen in het najaar van 2019 bij Querido. Ze won er de Poëziedebuutprijs 2020 mee. Ze publiceerde onder meer in De Gids, De Revisor, De Groene Amsterdammer en NRC Handelsblad.

Debora Westra is freelance illustrator, onderwijzer en organiseert kunstprojecten op het asielzoekerscentrum Ter Apel.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
Luchtspiegeling

Luchtspiegeling

'We bewegen log en lief.' Madelief Lammers onderzoekt in dit gedicht de onstilbare honger tussen twee mensen, een wankele relatie waaraan iets fundamenteels ontbreekt. 'Zie je hoe we ondanks die woede nog zo mooi zijn als een slapend paard dat met haar huid trilt om een daas te verjagen?' Lees meer

Stomwijzer

Stomwijzer

Marthe van Bronkhorst loodst je door het wispelturige politieke landschap aan de hand van haar alternatieve stemwijzer. Lees meer

Auto Draft 8

Programma: Ik wil, wil jij ook? - consent in illustratie

Vier samen met Hard//hoofd de publicatie van onze recent verschenen bundel over seksueel consent! Lees meer

Roze, wit, blauw

Roze, wit, blauw

Rechtse en nationalistische partijen laten in hun nieuwste verkiezingsprogramma’s zien dat hun ruimte voor de lhbtqia+-gemeenschap altijd voorwaardelijk is geweest. Journalist Rocher Koendjbiharie legt uit: 'Homoseksualiteit en vrouwenrechten zijn binnen rechtse kringen vaak pas relevant wanneer ze in relatie tot migratie besproken worden.' Lees meer

:Winnaar publieksprijs Rode Oor: Vespula vulgaris

Winnaar publieksprijs Het Rode Oor: Vespula Vulgaris

In een pot met schuimbanaantjes vecht een wesp om los te komen. Myrthe Prins portretteert een winkelbediende die in een snoepwinkel aan zoetigheid proeft. Met Vespula Vulgaris won zij de publieksprijs van Het Rode Oor 2025. Lees meer

Winnaar Stoute Stift 2024 1

Winnaars De Stoute Stift 2025

Cynthia Van Der Heyden won met haar illustratie de publieksprijs en Sarah Pannekoek won de juryprijs van De Stoute Stift 2025. Lees meer

Pekingeend

Winnaar juryprijs Het Rode Oor: Pekingeend

Twee personen blijven samen achter in de keuken, waar ze tijdens het bereiden van een pekingeend steeds dichter verstrikt raken in het spel van aanrakingen, blikken en opdrachten. Met Pekingeend won Fleur Klemann de juryprijs van Het Rode Oor 2025. Lees meer

Hoeveel Big Fashion heb jij in de kast hangen?

Hoeveel Big Fashion heb jij in de kast hangen?

De dood van Giorgio Armani sluit een hoofdstuk in de mode, maar zegt ook veel over de toekomst van onze kleding. In deze column legt Loïs Blank uit hoe Big Fashion steeds meer terrein weet te winnen in onze kledingkasten. Lees meer

Auto Draft 10

Als je te pletter slaat, dan klinkt dat zo

Midden in de nacht springt een man van een richel. Nee, geen man; een held. En iedereen weet: een man zoals Luciano slaat niet te pletter. In dit korte verhaal van Julien Staartjes bewegen de achterblijvers zich tussen het postuum cancelen of aanbidden van de man met gladde benen en mierzoete tong. Lees meer

De achterblijvers

De achterblijvers

Fietsend over een jaagpad reflecteert Gert-Jan Meyntjens op zijn rol als echtgenoot en vader, en neemt hij je mee op een zoektocht naar wat het betekent om man te zijn. Zonder bitter te worden. Lees meer

Binnen de context van twee

Binnen de context van twee

In haar gedicht onderzoekt Sytske van Koeveringe de betekenis en fascinatie van het getal twee. Via paren, tegenpolen en verbindingen ondervinden twee vrouwen de mogelijkheden van samenzijn. Is er balans in vereniging? Lees meer

Ik sliep rechts

Ik sliep rechts

Daten met iemand aan de andere kant van het politieke spectrum? Naomi Ronner deed het. In dit essay beschrijft ze haar ervaringen. Lees meer

Rouw is een ongenode gast die steeds op mijn feestjes verschijnt

Rouw is een ongenode gast die steeds op mijn feestjes verschijnt

Altijd aanwezig, maar niet gewenst: Marthe van Bronkhorts rouw reist met haar mee. Lees meer

De kleinste kans

De kleinste kans

Roosje van der Kamp bereidt zich altijd voor op het ergste. Een vreemd plekje op haar huid, opladers in het stopcontact: overal schuilt gevaar. Als ze achter een geheim komt in de familie begrijpt ze beter waar haar angsten vandaan komen. Ze vertelt erover in dit openhartige essay over intergenerationeel trauma. Lees meer

:Zomergast Koch: ‘Het is gewoon leuk om mensen iets op de mouw te spelden’

Zomergast Koch: ‘Het is gewoon leuk om mensen iets op de mouw te spelden’

Het plezier van de leugen en de bevrijding van de agressie: volgens Zomergast Herman Koch verfraait iedereen het leven een beetje met leugens. Lees meer

Hondenvoer

Hondenvoer

Een overleden hondje zorgt ervoor dat moeder en dochter in een strijd belanden. Ze willen beiden laten zien wie er meer van het dier gehouden heeft. In dit verhaal van Keet Winter mondt die spanning tussen de twee vrouwen uit in een pijnlijk diner. Lees meer

Hondenvoer 1

It takes an adult to raise a village: Halsema is streng, rechtvaardig, en een tikje autoritair in Zomergasten

De bedachtzame, maar mediagetrainde, Femke Halsema nam ons als Zomergast mee in de bestuurlijke (opvoed)dilemma’s uit haar werk. Als een klassiek ouderfiguur toont ze zich streng en rechtvaardig, maar mist ze óók zelfinzicht op sommige punten. Lees meer

Uğur Ümit Üngör stilt in Zomergasten maar zelden onze honger naar menselijkheid en ‘goeie dingen’

Uğur Ümit Üngör stilt in Zomergasten maar zelden onze honger naar menselijkheid en ‘goeie dingen’

‘Uğur Ümit Üngörs fragmenten zijn broodnodige kost voor een samenleving die consequent doet alsof wijdverbreid extreem (staats)geweld een ver-van-mijn-bedshow is.’ Terwijl Zomergast Üngör zichzelf kundig naar de achtergrond werkt, maakt hij duidelijk dat de zomer vele winters verstopt. Met opgewekte grimmigheid vraagt hij ons om ons zorgen te maken over het leed van anderen. Lees meer

Stranding

Stranding

'Ze ligt hier als aanklacht / op het land gespuugd / om de noodzaak tot evenwicht / tussen mens en water te benadrukken.' Angelika Geronymaki trekt je met dit gedicht over zelfbeschikking en milieuvervuiling mee, als de aangespoelde zeemeermin in een sleepnet gevuld met platvissen, sardientjes en haringen, en slingert je vanuit het zure zeewater op een strand met grijpgrage mannenhanden. Lees meer

Zomergasten met Eva Crutzen roept de vraag op of een mooi gesprek genoeg is of dat kijkers toch snakken naar goede televisie.

Zomergast Eva Crutzen zorgde voor een mooi gesprek, maar is dat genoeg?

Na de ideale televisieavond van Eva Crutzen vraagt Hanna Karalic zich af of een mooi gesprek genoeg is voor Zomergasten of dat kijkers toch snakken naar goede televisie. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €3 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer