In een opvallend openhartig interview met Ronald Snijders geeft de VVD-minister Kuthuls commentaar op zijn ambtsperiode, zijn verhouding met kinderen, sleutelhangers, krullen en de politiek. "Kijk naar Engeland. Dan zie je vooral een enorme Noordzee. Want je kunt Engeland vanaf hier helemaal niet zien. Dus waar hebben we het over?"
"Eigenlijk is meer dan de helft van wat ik zeg niet interessant. Een kleine 40% is leuk om naar te luisteren of om even op de Twitter te gooien," zegt minister Kuthuls van de VVD, een politieke partij in Nederland die opkomt voor de rijke mensen.
Hij spuugt wat speeksel op zijn handpalm en smeert het in zijn haar. Het is één van de pijlers waarop de VVD zijn ministers uitzoekt: of althans, dat is wat minister Kuthuls zegt tussen het eten van twee boterhammen lijkenjam door. "Ze willen mensen met ambitie, met visie en met spuug in hun haar." De arme mensen komen er bekaaid van af. "Maar wat als al die mensen rijker worden," antwoordt hij plotseling, "wat is dan nog de lol in dit land? Kijk naar Engeland. Dan zie je vooral een enorme Noordzee. Want je kunt Engeland vanaf hier helemaal niet zien. Dus waar hebben we het over?"
"Soms ga ik in mijn eentje naar de film en eet zoete popcorn op de eerste rij. Zomaar."
Minister Kuthuls is een emotionele man. Hij wil het liefst met 200 kilometer per uur in een oude auto door het Groene Hart crossen om te voelen dat hij leeft, maar er is geen tijd voor: "Ik red het gewoon niet met mijn dubbele agenda." Aan de ene kant wil hij er graag zijn voor zijn vrouw en twee kinderen, aan de andere kant heeft hij een minnares die hij graag ziet. "En dat weet mijn gezin niet. Het is enorm schipperen. En dan heb ik ook nog die banaan als minister. Baan bedoel ik, baan." Kuthuls heeft besloten zich af te zonderen in een donkere hoek op een stomend underground feestje met harde beats en babes. "Daar… in de anonimiteit van de technodrukte kom ik tot rust en denk ik na over mijn ijdelheid. Het ontbreekt in dit land aan mensen met visie."
Als we hem spreken aan de keukentafel, met zijn handen om een koffiemok gesloten en uitkijkend op een weinig figuratieve aquarel van zijn verstandelijk gehandicapte neefje, begint hij ineens zachtjes te neuriën. "Ik bedenk me iets." Dan loopt hij naar de schuur en komt weer terug. "Nee, niks." Het wordt stil in het huis. Uit de houtoven kringelen pluimen rook. Desgevraagd: "Dat is het brood voor de lunch dat aan het verbranden is. Je hebt toch mensen die hun horloge altijd een kwartier vroeger zetten om ergens op tijd te komen? Dat heb ik met de timer op houtovens maar dan omgekeerd." De vraag dringt zich op wie deze man werkelijk is: Wendy van Dijk? Jeroen Krabbé? Sinterklaas?
Achter een plant staat een groot kartonnen bord. De zeer luchtig geklede assistente van minister Kuthuls, die ineens achter een pilaar vandaan komt, pakt het bord achter de plant vandaan en loopt ermee naar voren. Erop staat een schema: 'hoe ik gelukkig word in 154 stappen'. "Het zijn nog te veel stappen," zegt Kuthuls. "Dat moeten er minder worden, ik streef naar 8 stappen. 154 is onoverzichtelijk. Aan de andere kant: een mens wordt niet zomaar gelukkig. Zie die 154 stappen als een wandeling. Een wandeling naar het geluk. Chantal, bedankt." Chantal loopt weg met het bord, deinend met haar fijne bilpartij, alsof dat de verleidende beweging is naar het ultieme geluk, maar Kuthuls weet als geen ander dat de vleselijke belofte geen garantie is voor vervulling.
"Ik wil een wanhopige baby, maar, wat."
"Althans, geen blijvende. Vorige week stond hier de politie op de stoep. Henneponderzoek. Drugs. Niet belangrijk verder, maar die agent had ook zo’n blik die erom smeekte in elkaar geslagen te worden. Terwijl: je moet toch juist een blik hebben die schreeuwt: ‘maak mij gelukkig’ en dan niet in de seksueel-verlossende zin, maar in opbouwende, positief humanistische zin, ook als agent. Dat zegt wat dat betreft ook wel iets: politieagenten zijn altijd op zoek naar drugs. Althans dat is mijn ervaring. Maar drugs bieden geen oplossing. Wel om aan geld te komen, dus doorverkopen. Maar zij lijken wel verslaafd. En dat is nooit goed. Staat ook in mijn geluksschema."
Minister Kuthuls heeft twee kinderen, eentje van 11 en één van 5. Graag zou hij nog een derde, mooier kind willen hebben.
"Ik maak me druk om de rijke mensen – hebben die het wel goed? De sterkste schouders worden vaak vergeten in dit land. En de kinderen zijn de eerste die dat vergeten. Is dat slecht? Ja. Daarom moet je kinderen opvoeden, hen bijbrengen dat er ook andere kinderen zijn die het minder breed hebben en die dus uit zijn op jouw geld. En dat is de uitdaging waar dit land voor staat. Moeten we raketten sturen naar Palestina? Nee. Maar misschien wel naar andere landen. Kan iemand dan een lijstje maken met welke landen dan? Ik kan niet alles tegelijk. Dat spookt allemaal door mijn hoofd als ik op de wc zit."
"Kinderen zijn ook mensen. Dat vergeet ik te vaak."
Over de politiek is Kuthuls nuchter: "Overal moeten mensen maar samenwerken, maar we zijn uiteindelijk allemaal alleen. Behalve dan de buurman boven ons, die is nooit alleen. Altijd mensen over de vloer. Hij kent ook geen angst. Is nooit bang. Nou ja so what. Die zal dan weer een of ander raar eczeem hebben denk ik dan." Dat is, naast een heleboel andere zaken, voor Kuthuls de kern: "Bezig blijven, mensen in de weg zitten, lullige regels doorvoeren. En kijken waar je mensen kan raken. Ook dat is vrijheid. Die macht, daar leef ik voor."
Absurdist Ronald Snijders treedt op donderdag 20 oktober op in het Comedytheater in Amsterdam. Wij mogen 3 keer 2 vrijkaarten weggeven! Stuur een mailtje met als onderwerp 'Minister Kuthuls, een man met visie' naar redactie@hardhoofd.com en wie weet ben jij een van de winnaars!