Asset 14

'Beste Arie, wat als ik je zoon was?'

'Beste Arie, wat als ik je zoon was?'

De schrijver van deze brief ging tegelijkertijd en naar dezelfde school als de kinderen van minister Arie Slob, en leeft nog altijd met de wonden van de homofobie op die school. Hij doet een openhartige oproep aan de minister.

Leeswaarschuwing: homofobie, zelfmoordgedachtes.

Beste Arie Slob,

Dit waren roerige dagen voor je, na je uitspraken over reformatorische en gereformeerde scholen die ouders schriftelijk vragen afstand te doen van homoseksualiteit. Je zit in een lastige positie, dat begrijp ik. Aan de ene kant sta je pal achter de vrijheid van meningsuiting, aan de andere kant verdedig je de vrijheid van godsdienst; en dan ook nog die lastige scheiding tussen openbaar en bijzonder onderwijs. Dat snap ik wel. En ik snap ook wel dat je dacht dat met je uitspraak dat er ‘wel sprake moet blijven van gelijke behandeling van leerlingen’ de kous af zou zijn. Dat bleek niet zo.

Beste Arie, laat me je een beeld schetsen: stel je een jongen voor die zo met zijn geaardheid in de knoop zit dat op het moment dat hij er achter kwam dat hij homo was zijn allereerste gedachte was dat hij naar de hel zou gaan.

Stel je een jongen voor die dieper en dieper in de kast kruipt, die zich verbergt voor de buitenwereld en het gevoel heeft met niemand te kunnen praten over zijn gevoelens. Stel je voor hoe pestkoppen deze jongen constant met zijn vermeende homoseksualiteit pestten – alsof ze het róken.

In de kerk niet veilig, thuis niet veilig, op school niet veilig

Stel je voor dat deze jongen tijdens de godsdienstlessen te horen krijgt dat homoseksuele mensen een enkeltje naar de hel verdienen, dat er een duidelijk verband bestaat tussen homoseksualiteit en pedofilie, dat AIDS een straf van God is, en dat homoseksualiteit ontstaat door seksueel misbruik en genezen kan worden.

Stel je voor dat de jongen zelfs tijdens deze lessen wordt gepest, dat de leraar hem achteraf terzijde neemt en zegt dat hij ‘de pesterijen over zich afroept’, en dat hij zich ‘maar wat mannelijker moet gedragen’. Stel je voor dat deze jongen ook thuis constant grappen over homo’s hoort, in zijn kerk regelmatig naar preken luistert over hoe verdorven homo’s wel niet zijn. Stel je voor dat een vriend van de familie hem op het hart drukt dat het ergste wat zijn ouders zou kunnen overkomen is als hij homo zou blijken te zijn. In de kerk niet veilig, thuis niet veilig, op school niet veilig.

Stel, het wordt deze jongen te zwaar, en elke keer als hij naar school fietst, en hij het spoor moet oversteken bij het laatste stukje naar de school toe, hij er stiekem van droomt te blijven staan. Dat hij wacht op een trein die over hem heen zal walsen. Stel je het spoor voor, dicht bij een natuurpark en een museale attractie, met in de verte de architectonisch in-het-oog-springende gebouwen van een hogescholencomplex dat grenst aan de middelbare school waar hij naar onderweg is.

De school waar jouw kinderen en ik heen gingen was géén veilige omgeving

Arie, je kent het spoor dat ik beschrijf goed, want je kinderen fietsten er waarschijnlijk ook overheen. We zaten immers op dezelfde school, jouw kinderen en ik. Nee, ik kan me hen niet voor de geest halen. Ik kan me weinig mensen voor de geest halen. Mijn pesters wel. Een aantal van hen waren mijn leraren. Ik herinner me ook het handjevol vrienden dat ik had. Maar de rest? De andere leerlingen? De bijstanders? De anonieme klasgenoten? Amper. Volgens mijn therapeut is dat normaal voor mensen met mijn soort trauma.

Kennissen met kinderen op de school verzekeren me ervan dat de school door de jaren heen flink is veranderd. In de godsdienstlessen wordt niet meer gepredikt over hoe slecht homoseksualiteit is. Er schijnt zelf een gay-straight-alliance te zijn, nu. Maar toen ik erheen ging, toen jouw kinderen erheen gingen, was het géén veilige omgeving, althans niet voor homoseksuele mensen en andere lhbti+’ers. Nergens had de school laten optekenen dat ze tegen homoseksualiteit was, dat was niet nodig. Er was destijds niemand uit de kast, zelfs ik niet. Op de scholen waar je deze week je vingers aan brandde is de vijandigheid groter, zul je misschien zeggen. Misschien. Maar de kans is groot dat als je een zoon had gehad zoals ik, hij het op deze school, die jij zo goed kent en waar je je kinderen heen durfde te sturen, net zo moeilijk had gehad.

En ik weet zeker dat je achteraf spijt zou hebben gehad van je keuze. Mijn ouders hebben dat wel: ze hebben me laten weten dat het ze spijt dat ik zoveel pijn heb opgelopen, zoveel trauma’s. Ik durfde destijds niks tegen ze te zeggen over de pesterijen, uit angst voor de vraag: ‘Maar ben je dan ook homo?’ Omdat ik wist dat ze bewust hadden gekozen voor de school die mij zo hard afkeurde, wist ik zeker dat mijn ouders me uit huis zouden zetten als ik die vraag met ‘ja’ zou beantwoorden.

Mijn hart gaat uit naar de lhbti+’ers op de scholen die je een hand boven het hoofd houdt

Beste Arie, ik weet dat je het niet verkeerd meent. Ik weet dat je homo's een warm hart toedraagt, tenminste, dat verzekeren mijn ouders me. Maar ik vraag me af of je je werkelijk verplaatst in de mensen die je zegt te beschermen. Ik hoop daarom dat deze brief je bereikt, en dat mijn verhaal je helpt je voor te stellen hoe onveilig veel scholen voor jonge lhbti+’ers zijn. Ik hoop dat je je het spoor herinnert waar jouw kinderen en ik dagelijks overheen moesten. En dat je je voorstelt wat er had kunnen gebeuren als ik, als je denkbeeldige zoon, op een dag niet de moed had kunnen vinden door te fietsen.

Ik leef nog, godzijdank, maar dat heeft me heel veel moeite gekost. Mijn hart gaat uit naar alle jonge lhbti+’ers op de scholen die je met je uitspraken een hand boven het hoofd houdt. De jongeren die het niet hebben gered, of die nu aan het vechten zijn om te overleven.

Een school met een identiteitsprofiel waarin homoseksualiteit wordt afgekeurd kan nooit een veilige omgeving zijn voor homoseksuele leerlingen. Het is olie op het vuur van de pesters. En het is een vrijbrief voor leraren om weg te kijken of zelfs actief mee te doen. Na jaren aan traumatherapie zijn de wonden die ik heb overgehouden aan de school waar mijn ouders en jij voor kozen nog niet geheeld.

Beste Arie, geef een ander signaal af. Het had destijds zoveel voor mij kunnen betekenen.

Naam van de briefschrijver is bij de redactie bekend.

Beeld: Lucsaflex via Flickr.


Mail

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
:The chosen family: Beelden van queer vruchtbaarheid

The chosen family: Beelden van queer vruchtbaarheid

Marit Pilage onderzoekt beelden van queer vruchtbaarheid in de kunst om zo de definitie van vruchtbaarheid, zwangerschap en ouderschap te herdefiniëren. Lees meer

Een woud vol dichtgetimmerde hokjes

Een woud vol dichtgetimmerde hokjes

Zazie Duinker baant zich een weg door het oerwoud van de (hergedefinieerde) woorden. Lees meer

In de afwezigheid van 1

In de afwezigheid van

Marit Pilage onderzoekt de rol en betekenis van kunst bij zwangerschap en vruchtbaarheid, maar vooral ook bij het uitblijven daarvan. Lees meer

Liever een monster

Liever een monster

Het is moeilijk te accepteren dat mensen kunnen doden, maar waarom maken we van moordenaars karikaturen? Een voorpublicatie uit Lotje Steins Bisschop en Roselien Herderschee Dodelijke gekte. Lees meer

Hoe in Duitsland het Zionistische establishment wint

Hoe in Duitsland elke vorm van empathie met inwoners van Palestina wordt verboden

De situatie in Duitsland is de laatste dagen geëscaleerd. Het politieapparaat en de politiek gebruiken harde repressiemiddelen om vooral Duitse mensen van kleur of met een migratieachtergrond de kop in te drukken. Zij verliezen op dit moment hun vrijheid van meningsuiting. Lees meer

Een villa voor het onbekende

Een villa voor het onbekende

Floris Tesink bezocht het FOMU, waar Grace Ndiritu door associatieve combinatie een expositie invulde. "Dit conflict tussen de fotografie en de ruimte brengt je op een plek die niet te begrijpen is, maar toch verslavend voelt voor degene die zich hieraan overgeeft." Lees meer

Wat dondert het of fossiele subsidies ‘echt subsidies zijn’?

Wat dondert het of fossiele subsidies ‘echte subsidies’ zijn?

‘De grootste catastrofe in de geschiedenis van de mensheid is niet het moment voor afleidingsmanoeuvres.’ Lees meer

:De aankondiging: De kunst van vertrekken (deel 1)

De kunst van vertrekken: de aankondiging

Voor kunstenaars is het essentieel om zichtbaar te zijn voor publiek. Maar wat gebeurt er als een kunstenaar zich terugtrekt of zelfs helemaal stopt met het maken van kunst? In deel 1 van de serie ‘De kunst van het vertrekken’ kijkt Lara den Hartog Jager naar de kunst waarmee sommige kunstenaars afscheid nemen uit de kunstwereld. Lees meer

Een gestolde eeuwigheid

Futiliteit op een gestolde eeuwigheid

De bergen laten Nick Sens al even niet meer met rust. Waar komt de drang vandaan ze, ondanks de mogelijke gevaren, te willen beklimmen? Lees meer

:Koloniale pijn: Papoeavlag niet gewenst tijdens defilé Veteranendag 1

Koloniale pijn: Papoeavlag niet gewenst tijdens defilé Veteranendag

24 juni was het Veteranendag, acht jaar geleden was het de oud-militairen voor het eerst verboden tijdens het veteranendefilé te lopen met de Morgenster, de vlag van de Papoea’s. Waarom gebeurde dat? Lees meer

 1

Alleen het gehele verhaal kan voor heling zorgen

Bijna 80 jaar na dato erkent de Nederlandse staat 17 augustus 1945 pas als officiële Indonesische onafhankelijkheidsdatum. Benjamin Caton vraagt zich af waarom sommige partijen deze ontwikkelingen tegenwerken en waar hun denkfouten zitten. 'Het is niet nodig is om de ene pijn te ontkennen om erkenning te krijgen voor de andere.' Lees meer

:De roman als tapijt van verweven geschiedenissen: hoe een collectieve schrijversblik houvast biedt 1

De roman als tapijt van verweven geschiedenissen: hoe een collectieve schrijversblik houvast biedt

Wat willen we vertellen, wat hebben we te vertellen en hoe willen we dat vertellen? Amber Netten, Marleen Doré en Zuma Knegjes vinden houvast in collectiviteit. Lees meer

Zelfs een kapotte klok wijst tweemaal per dag de juiste tijd aan

Zelfs een kapotte klok wijst tweemaal per dag de juiste tijd aan

Als klein meisje had Roosje van der Kamp een ritueel waarmee ze hoopte haar ouders te kunnen beschermen tegen de dood. Kan magisch denken in plaats van een poging tot controle, ook een vorm van loslaten zijn? Kan het ook een daad van liefde zijn? Lees meer

De on//smakelijke week: Wondermeisjes (of: de aantrekkingskracht van anorexia) 4

De on//smakelijke week: Wondermeisjes (of: de aantrekkingskracht van anorexia)

Toen in juni 2014 een week in het teken van eten stond was Emy Koopman not amused. Ze schreef een nog altijd actueel essay over de vraag of een eetstoornis een modeverschijnsel is. Eten door de ogen van een ex-magerzuchtige. Lees meer

Zeikwijf

De on//smakelijke week: Pisnijd

Van hoge prijzen tot pottenkijkers: een bezoek aan een openbaar toilet is voor vrouwen vaak niet vanzelfsprekend. Sofie Hees verdiept zich in de ins en outs van dit decennia-oude probleem. Lees meer

Ik heb schijt

Ik heb schijt

Maatschappelijke ongelijkheid begint in de buurt waarin je opgroeit laat Milio van de Kamp zien in zijn debuut ‘Misschien moet je iets lager mikken’, dat op 16 mei verschijnt. Een voorpublicatie. Lees meer

Toxic Friendships

Toxic Friendships

Het verbreken van toxic friendships geldt op TikTok als een vorm van self-care, maar is dat wel zo? Rijk Kistemaker buigt zich erover. Lees meer

Factdroppen

Factdroppen

Is het herhalen van feiten een manier om grip te krijgen op een wereld die steeds onzekerder is? Max Beijneveld gaat op zoek naar een alternatief voor ongebreideld factdroppen. Lees meer

Een <em>mountain home</em> in een wereld waar de tijd verdwijnt

Een mountain home in een wereld waar de tijd verdwijnt

Na het luisteren van de podcast Dolly Parton’s America besluit Anna van der Kruis haar eigen fascinatie voor Dolly Parton te onderzoeken. Waarom slikt ze alles wat Dolly haar verkoopt? Hoe kan het dat Dolly zoveel verschillende mensen samenbrengt? Tijdens de zoektocht komt ze erachter dat haar verhouding tot Dolly Parton persoonlijker is dan ze... Lees meer

Porseleinen beeldje van Vrouwe Justitia: vrouw met een roze gedrapeerde jurk en een witte blinddoek rond haar ogen

Academische vrijheid m’n reet

Promovenda Harriët Bergman voelt niet de vrijheid om zich écht kritisch uit te laten over machthebbers. De oorverdovende stilte op rechts na het ontslag van universitair hoofddocent Susanne Täuber bewijst voor haar eens te meer: veel hoeders van het vrije woord geven alleen om de status quo. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier! 

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer