Asset 14

'Beste Arie, wat als ik je zoon was?'

'Beste Arie, wat als ik je zoon was?'

De schrijver van deze brief ging tegelijkertijd en naar dezelfde school als de kinderen van minister Arie Slob, en leeft nog altijd met de wonden van de homofobie op die school. Hij doet een openhartige oproep aan de minister.

Leeswaarschuwing: homofobie, zelfmoordgedachtes.

Beste Arie Slob,

Dit waren roerige dagen voor je, na je uitspraken over reformatorische en gereformeerde scholen die ouders schriftelijk vragen afstand te doen van homoseksualiteit. Je zit in een lastige positie, dat begrijp ik. Aan de ene kant sta je pal achter de vrijheid van meningsuiting, aan de andere kant verdedig je de vrijheid van godsdienst; en dan ook nog die lastige scheiding tussen openbaar en bijzonder onderwijs. Dat snap ik wel. En ik snap ook wel dat je dacht dat met je uitspraak dat er ‘wel sprake moet blijven van gelijke behandeling van leerlingen’ de kous af zou zijn. Dat bleek niet zo.

Beste Arie, laat me je een beeld schetsen: stel je een jongen voor die zo met zijn geaardheid in de knoop zit dat op het moment dat hij er achter kwam dat hij homo was zijn allereerste gedachte was dat hij naar de hel zou gaan.

Stel je een jongen voor die dieper en dieper in de kast kruipt, die zich verbergt voor de buitenwereld en het gevoel heeft met niemand te kunnen praten over zijn gevoelens. Stel je voor hoe pestkoppen deze jongen constant met zijn vermeende homoseksualiteit pestten – alsof ze het róken.

In de kerk niet veilig, thuis niet veilig, op school niet veilig

Stel je voor dat deze jongen tijdens de godsdienstlessen te horen krijgt dat homoseksuele mensen een enkeltje naar de hel verdienen, dat er een duidelijk verband bestaat tussen homoseksualiteit en pedofilie, dat AIDS een straf van God is, en dat homoseksualiteit ontstaat door seksueel misbruik en genezen kan worden.

Stel je voor dat de jongen zelfs tijdens deze lessen wordt gepest, dat de leraar hem achteraf terzijde neemt en zegt dat hij ‘de pesterijen over zich afroept’, en dat hij zich ‘maar wat mannelijker moet gedragen’. Stel je voor dat deze jongen ook thuis constant grappen over homo’s hoort, in zijn kerk regelmatig naar preken luistert over hoe verdorven homo’s wel niet zijn. Stel je voor dat een vriend van de familie hem op het hart drukt dat het ergste wat zijn ouders zou kunnen overkomen is als hij homo zou blijken te zijn. In de kerk niet veilig, thuis niet veilig, op school niet veilig.

Stel, het wordt deze jongen te zwaar, en elke keer als hij naar school fietst, en hij het spoor moet oversteken bij het laatste stukje naar de school toe, hij er stiekem van droomt te blijven staan. Dat hij wacht op een trein die over hem heen zal walsen. Stel je het spoor voor, dicht bij een natuurpark en een museale attractie, met in de verte de architectonisch in-het-oog-springende gebouwen van een hogescholencomplex dat grenst aan de middelbare school waar hij naar onderweg is.

De school waar jouw kinderen en ik heen gingen was géén veilige omgeving

Arie, je kent het spoor dat ik beschrijf goed, want je kinderen fietsten er waarschijnlijk ook overheen. We zaten immers op dezelfde school, jouw kinderen en ik. Nee, ik kan me hen niet voor de geest halen. Ik kan me weinig mensen voor de geest halen. Mijn pesters wel. Een aantal van hen waren mijn leraren. Ik herinner me ook het handjevol vrienden dat ik had. Maar de rest? De andere leerlingen? De bijstanders? De anonieme klasgenoten? Amper. Volgens mijn therapeut is dat normaal voor mensen met mijn soort trauma.

Kennissen met kinderen op de school verzekeren me ervan dat de school door de jaren heen flink is veranderd. In de godsdienstlessen wordt niet meer gepredikt over hoe slecht homoseksualiteit is. Er schijnt zelf een gay-straight-alliance te zijn, nu. Maar toen ik erheen ging, toen jouw kinderen erheen gingen, was het géén veilige omgeving, althans niet voor homoseksuele mensen en andere lhbti+’ers. Nergens had de school laten optekenen dat ze tegen homoseksualiteit was, dat was niet nodig. Er was destijds niemand uit de kast, zelfs ik niet. Op de scholen waar je deze week je vingers aan brandde is de vijandigheid groter, zul je misschien zeggen. Misschien. Maar de kans is groot dat als je een zoon had gehad zoals ik, hij het op deze school, die jij zo goed kent en waar je je kinderen heen durfde te sturen, net zo moeilijk had gehad.

En ik weet zeker dat je achteraf spijt zou hebben gehad van je keuze. Mijn ouders hebben dat wel: ze hebben me laten weten dat het ze spijt dat ik zoveel pijn heb opgelopen, zoveel trauma’s. Ik durfde destijds niks tegen ze te zeggen over de pesterijen, uit angst voor de vraag: ‘Maar ben je dan ook homo?’ Omdat ik wist dat ze bewust hadden gekozen voor de school die mij zo hard afkeurde, wist ik zeker dat mijn ouders me uit huis zouden zetten als ik die vraag met ‘ja’ zou beantwoorden.

Mijn hart gaat uit naar de lhbti+’ers op de scholen die je een hand boven het hoofd houdt

Beste Arie, ik weet dat je het niet verkeerd meent. Ik weet dat je homo's een warm hart toedraagt, tenminste, dat verzekeren mijn ouders me. Maar ik vraag me af of je je werkelijk verplaatst in de mensen die je zegt te beschermen. Ik hoop daarom dat deze brief je bereikt, en dat mijn verhaal je helpt je voor te stellen hoe onveilig veel scholen voor jonge lhbti+’ers zijn. Ik hoop dat je je het spoor herinnert waar jouw kinderen en ik dagelijks overheen moesten. En dat je je voorstelt wat er had kunnen gebeuren als ik, als je denkbeeldige zoon, op een dag niet de moed had kunnen vinden door te fietsen.

Ik leef nog, godzijdank, maar dat heeft me heel veel moeite gekost. Mijn hart gaat uit naar alle jonge lhbti+’ers op de scholen die je met je uitspraken een hand boven het hoofd houdt. De jongeren die het niet hebben gered, of die nu aan het vechten zijn om te overleven.

Een school met een identiteitsprofiel waarin homoseksualiteit wordt afgekeurd kan nooit een veilige omgeving zijn voor homoseksuele leerlingen. Het is olie op het vuur van de pesters. En het is een vrijbrief voor leraren om weg te kijken of zelfs actief mee te doen. Na jaren aan traumatherapie zijn de wonden die ik heb overgehouden aan de school waar mijn ouders en jij voor kozen nog niet geheeld.

Beste Arie, geef een ander signaal af. Het had destijds zoveel voor mij kunnen betekenen.

Naam van de briefschrijver is bij de redactie bekend.

Beeld: Lucsaflex via Flickr.


Mail

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
Als je écht kinderen wilt redden

Als je écht kinderen wilt redden

Shashitu Rahima Tarirga kwam 33 jaar geleden via interlandelijke adoptie naar Nederland vanuit Ethiopië. Na een reis naar Ethiopië maakt ze nu een afweging tussen haar leven hier en het gemiste leven daar. 'Weegt een westers paspoort op tegen het moeten omgaan met de trauma’s van scheiding en achterlating? Weegt een leven hier op tegen onbekendheid met je leven daar?' Lees meer

nuclear family

Queerkroost

In een briefwisseling over queer ouderschap zoeken Eke Krijnen en Lisanne Brouwer naar steun, herkenning en een houding om de maatschappelijke discriminatie buiten het gezinsleven te houden. Lees meer

Informatiehonger

Informatiehonger

We verslikken ons in data, maar blijven gulzig drinken. In dit essay onderzoekt Paola Verhaert hoe onze honger naar informatie — ooit gevoed door boeken, nu door eindeloze datastromen — ons hoofd én onze wereld begint te verzwelgen. Waar ligt de grens? En merken we het als we die overschrijden? Lees meer

:Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

In haar laatste brief aan Alara buigt Yousra zich over taal: hoe taal seksueel geweld normaliseert en hoe taal inwerkt op onze erotische verbeelding. Geweldloze verhoudingen scheppen via taal is voor haar zowel een kwestie van nieuwe talen schrijven als oude of bestaande talen herinneren. Lees meer

Kind van lelijke huizen

Kind van lelijke huizen

Om haar heen ziet Anne Schepers dat de kinderen uit ‘mooie huizen’ die wél een financieel vangnet hebben eerder de stap naar freelancewerk kunnen maken. Ze staat voor de keuze: lijden voor de kunst of doen wat de maatschappij verantwoordelijk acht? Lees meer

:Een reeks foto’s: brieven over consent

Een reeks foto’s: brieven over consent

Voor Alara Adilow voelt het alsof er altijd hiaten overblijven na het schrijven van een antwoord op een brief, en ze vraagt zich af of ze daarom steeds midden in de nacht wakker wordt. Ze denkt na over hoe de zachte aanrakingen niet alleen voor haar lichaam helend kunnen zijn, maar ook voor onze gewelddadige maatschappij, waar pestgedrag en leedvermaak machtsgrepen zijn. Lees meer

:Hoe te dromen:  Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Hoe te dromen: Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Als Stella Kummer ’s ochtends wakker wordt, bespreekt ze in bed haar dromen met haar vriend. Terwijl ze aan hem vertelt wat er die nacht in haar droomwereld is omgegaan, denkt ze na over dromen over de wereld. Begint het veranderen van de wereld niet eigenlijk gewoon in bed? Lees meer

Auto Draft 8

Een transformatie van verlangen: brieven over consent

Wat als we consent en verlangen zélf als de voorwaarden van bevrijding en sociale rechtvaardigheid zien? Yousra Benfquih licht toe hoe genot-activisme ons niet alleen toelaat om ons tegen de dingen te verzetten, maar ook om te onderzoeken waar we naar verlangen. Lees meer

Mijn naam roept 1

Mijn naam roept

Hodo Abdullah beschrijft hoe de geschiedenis van Somaliland haar ook veel over haarzelf leerde. Hoe komt het dat het geloof in henzelf, de veerkracht en de trots van de Somalilanders zo verankerd zit in hun DNA? Wat geeft hun de kracht om door te gaan? Lees meer

:Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Alara Adilow blikt terug op haar jongere zelf en ziet hoe onwetendheid en zelfdestructie haar afsneden van zorg en liefde, tot feministische en postkoloniale denkers haar aanraakten en haar openstelde om naar zichzelf en de wereld te kunnen kijken. Lees meer

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie 2

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie

Insecten hebben een slecht imago. We houden ze het liefst ver uit de buurt, maar dat is onterecht, vindt Jitte. Met dit artikel bewijst hij je graag van het tegendeel en vertelt hij hoe sluipwespen lieveheersbeestjes inschakelen als lijfwacht voor haar larven, over de indrukwekkende hersenen van de Darwinwesp, en hoe je een mierenkolonie opzet met één koningin. Lees meer

Composthoop

Een symfonie van het kleine leven

Jesse Van den Eynden neemt je mee in de symfonie van het kleine leven dat zich afspeelt in de duisternis van de composthoop. In dit liefdevolle essay beschrijft hij hoe zijn leven steeds meer overgenomen wordt door de rottende en levende massa in zijn tuin, en hoe het slurpen, klikken en kraken van de aarde en haar bewoners een meditatieve ervaring worden. Lees meer

Eiland zonder eilandjes

Eiland zonder eilandjes

Bram de Ridder is vervangend psychiater op Bonaire. Maar hoe moet hij zich als witte zorgprofessional verhouden tot de mensen van het eiland? Lees meer

Huizen, omhulsels

Huizen, omhulsels

Anne Schepers had nooit gedacht dat ze een huis kon kopen. Tijdens de verbouwing denkt ze na over huizen als politiek middel, hoe het is om als sociale klimmer ruimte in te nemen en waarom dromen over een fantasiehuis een privilege is. Lees meer

:Consent als verzet: brieven over consent in een koloniale wereld

Consent als verzet: brieven over consent in een koloniale wereld

Consent is complex in een wereld gevormd door koloniaal geweld. Yousra Benfquih vraagt zich in haar eerste brief aan Alara Adilow af hoe consent een instrument kan worden van verzet. Lees meer

Iemand die in je gelooft

Iemand die in je gelooft

Jam van der Aa ontdekte pas laat dat ze autisme heeft. Toen ze jong was herkende jeugdzorg bovendien niet de rol van autisme in de onveilige situatie bij haar thuis. Ze was gedreven en nieuwsgierig, maar lange tijd op zichzelf aangewezen. Dit essay is een pleidooi voor betere jeugdzorg en gaat over veerkracht en jezelf leren begrijpen en vertrouwen. Lees meer

Automatische concepten 87

Van mijn spreekkamer tot aan Afghanistan

In haar behandelkamer zit Jihane Chaara als forensisch psycholoog niet alleen tegenover slachtoffers, maar ook tegenover daders van dwingende controle, een vorm van huiselijk geweld. Wat is het verband tussen deze psychologische, onderdrukkende machtstructuur van een individidu als meneer X in haar spreekkamer, en het regime van de Taliban in Afghanistan? Een essay over de verbinding tussen daderschap, ontkenning, grotere structuren van vrouwenonderdrukking en verzet. Lees meer

Einde Schooldag

Einde Schooldag

Leerlingen zijn als tijdelijke passanten van wie je een hoop weet, maar nooit hoe het met ze af zal lopen. 'Ze zijn open eindes', zo schrijft Engels docente Charlotte Knoors in dit persoonlijke essay over de raadselachtige verhouding tussen docent en student. Lees meer

Zo rood als een kreeft

Wanneer twee Spaanse vrienden Ferenz Jacobs uitnodigen voor een protestmars tegen toerisme in Barcelona, voelt hij zich voor het eerst weer een 'outsider'. In dit essay richt hij zich op de gevolgen van massatoerisme op de permanente bewoners. Is er een ander soort toerisme mogelijk, buiten de logica van onderdanigheid, kolonialisme en uitbuiting om? Lees meer

Auto Draft 4

Tijd buiten de uren om

Micha Zaat sliep binnen een jaar in bijna 60 verschillende hotelkamers. In dit essay licht hij het fenomeen van de hotelkamer als liminaal object toe, en legt uit wat zo'n kortdurend verblijf voor gasten én kamers betekent en waarom het onmogelijk is om ouder te worden in een hotelkamer. 'In het bed waar ik gisteren droomde over sterven in een auto-ongeluk ligt nu iemand te masturberen.' Lees meer

Steun Hard//hoofd en verzamel kunst!

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe schrijvers en kunstenaars. We zijn al vijftien jaar gratis toegankelijk en advertentievrij. Zo’n vrije ruimte is harder nodig dan ooit. Steun de makers van de toekomst; sluit je vóór 1 juli aan als kunstverzamelaar en ontvang in juli je eerste kunstwerk, een unieke print van kunstenaar Lois Cohen!

Word kunstverzamelaar