Asset 14

Aantekeningen van een afwezige

Lisa Skwirblies ergert zich aan de burn-out generatie en pleit voor meer luiheid in je leven. Maar hoe makkelijk is het om niets te doen? Een herpublicatie, speciaal voor de Dag van de Arbeid.

“There is no art without laziness.” – Mladen Stilinovic

“To do nothing at all is the most difficult thing in the world,
the most difficult and the most intellectual.”
– Oscar Wilde

Lui zijn is hard werken. Als je gewend bent je van het ene project in het andere te storten en van het ene event naar het volgende te slingeren, als je elke vijf minuten je e-mail checkt om maar niet alleen te hoeven zijn, dan zul je merken dat helemaal niets doen veel moeilijker gedaan is dan gezegd. Luiheid is de afwezigheid van elke beweging, het is een non-activiteit, het niet weten, en ook: vergeten. Lui zijn doet de tijd stilstaan. Je komt weer op krachten, op scherpte, op nieuwe ideeën.

Bijna was ik te lui om mijn ervaringen in dit artikel vast te leggen.

Ik heb mezelf uitgedaagd tot Ledigheid en bijna was ik te lui om mijn ervaringen in dit artikel vast te leggen. Maar hier zijn ze dan, de bekentenissen van een winterslaapster. Ik heb mezelf niet alleen een time-out gegund van het kunst- en cultuurwereldje, maar tegen de drukke stroom van mijn Generatie Burn-out in heb ik het persoonlijk recht op luiheid ontdekt. Januari heb ik verslapen met al z’n 31 dagen bij elkaar. Tot ver in februari heb ik geslapen; door openingen van exposities en dwars door theaterpremières heen sliep ik. “Dan heb je wel een hoop gemist”, poneren mijn kunstbeluste bekenden niet zonder leedvermaak. “Ik heb goed geslapen”, riposteer ik gelaten gapend. Oh dolce far niente, oh Oblomov!

Hoe meer je toeschouwt, hoe minder je leeft

Maar hoe kan je in ‘de culturele sector’ nog lui zijn als elk museumbezoek wordt opgewaardeerd tot visual research en de nazit bij een theatervoorstelling wordt afgeschreven als het voorspel tot het netwerken waar het altijd weer van komen moet? Zou het in deze context niet quasi-revolutionair zijn om er eens niet bij te zijn? Stel je eens voor dat je schrijft over theater zonder naar een voorstelling te gaan. Verbeelding aan de macht! Door het verhaal van een vriendin, die mij toevallig in mijn schaarse wakende uren aan de telefoon kreeg, kwam ik op dit spoor. Ze vertelde me trots – maar ook hijgend en piepend van uitputting – dat ze in vijf dagen maar liefst negen voorstellingen had gezien! Meteen schoot me de schizofrene boodschap te binnen van een van de laatste voorstellingen die ik voor mijn winterslaap gezien had: “Hoe meer je toeschouwt, hoe minder je leeft.” Zou ik mijn theaterverslaafde vriendin moeten wijzen op de ernstige afname van haar levensverwachting?

Filosoferen in de zon

Luiheid is een sociaal randverschijnsel geworden. Het wordt geassocieerd met armoede en werkloosheid; zeker niet met iets als na te streven Ledigheid. Maar dat is niet altijd zo geweest. Om dat in te zien, hoef je maar een blik te werpen op de Klassieke Oudheid. Vrijheid en arbeid sloten elkaar helemaal uit, en het laatste werd dan ook aan slaven en buitenlanders gedelegeerd. Denk maar aan Diogenes, de Griekse denker die de hele dag niets anders deed dan filosoferen in de zon. Wat een verontwaardiging zou hij nu wekken op de voorpagina van De Telegraaf tussen de chocoladeletters over monetaire malaise en “knoflookcrisis”: een korrelige foto van een naakte man die luierend poseert voor zijn regenton aan de Middellandse Zee.

De kunst der luiheid: Aantekeningen van een afwezige

Illustratie: Kwennie Cheng

Het recht op luiheid

De luilakken en klaplopers zijn echter een halt toegeroepen door de moderne Minotaurus die industrialisatie heet. Sindsdien komt de mens pas tot volle wasdom in zijn werk – een idee geperverteerd tot in de leus “Arbeit macht frei.” Het was ook precies in de tijd dat de industrialisatie opkwam, dat een zekere Paul Lafargue het recht op luiheid uitriep – hij was mij precies 130 jaar te snel af. Lafargue was niet alleen arts en vooraanstaand leider van de 19e-eeuwse arbeidersbeweging in Frankrijk en Spanje, hij was ook de schoonzoon van Karl Marx. Die leek echter niet zo ingenomen met de keuze van zijn dochter. In zijn brieven aan Engels noemt Marx hem “onze geneeskundige neger.” De jonge Cubaan Lafargue gaf zijn in 1883 verschenen pamflet de veelzeggende ondertitel “De weerlegging van het recht op werk uit 1848.” Een “zeldzame werklust” zou heersen onder de arbeidersklassen aller landen “waarin de kapitalistische beschaving heerst”, provoceert Lafargue. Slechts een paar jaar daarvoor was bij de februarirevolutie van Parijs in 1848 het recht op werk tot het kernpunt van de klassenstrijd uitgeroepen. Het is dus niet moeilijk voor te stellen dat schoonpapa Marx not very amused was met de verhandelingen waarin Lafargue de ellende van de werkende klasse heel eenvoudig herleidt tot hun bereidheid om te werken:

"Het is juist omdat de arbeidersklasse in haar onnozelheid en trouwhartigheid zich de kop gek heeft laten maken en zich met haar naïeve onstuimigheid in werk en soberheid gestort heeft, dat het grootkapitaal zich veroordeeld ziet tot gedwongen luiheid en overvloed, tot overconsumptie en onproductiviteit."

Het pamflet is geen polemiek om de polemiek. Het levert vooral scherpe kritiek op de kapitalistische bril waardoor het begrip ‘werk’ in die tijd gezien werd. In het programma voor zijn heilstaat eist Lafargue de 3-urige werkdag – in plaats van de toen gebruikelijke 12 uur – én een ontwenningskuur voor al die tomeloze “werkverslaafden” van het proletariaat.

Burn-out en uitbuiting zijn salonfähig geworden in de Coffee Companies van de metropool Amsterdam.

Slaapgebrek, zorgen over de toekomst en onderbetaling

De bespiegelingen van mijn experiment in Ledigheid gaan niet zozeer over een algemene arbeidstijdverkorting als wel over de lafarguiaanse werkverslaving die zich naar het schijnt meester heeft gemaakt van onze generatie. Wij vormen een groeiend leger van ‘lompen-zzp-ers’. In plaats van dat we kritisch commentaar leveren op de (structureel) moeilijke omstandigheden van het creatieve bestaan, zie ik bij mijn generatiekameraden steeds vaker een schichtige blik in hun vermoeide ogen. De oorzaak daarvan is te vinden in slaapgebrek, zorgen over de toekomst en onderbetaling in het nu. Burn-out en uitbuiting zijn salonfähig geworden in de Coffee Companies van de metropool Amsterdam. Wie geen tijd en energie wil investeren, kan maar beter ambtenaar worden. De stagegeneratie heeft haar opium gevonden: om maar vooral dicht op het vuur te zitten, zetten we overdag uiteraard onbetaald de obligate café stagiaire in de theaters waar we ’s avonds als vrijwilliger de kaartjes scheuren. Natuurlijk doen we dit alles omdat we geloven in de belofte van een vast dienstverband.

Zonder luiheid geen kunst

Lui zijn is hard werken als het discours van de vrije markteconomie ons influistert dat iedereen zelf de smid is van zijn eigen geluk. Ergens rustig de tijd voor nemen lijkt haast onmogelijk in een wereld die een constante bereidheid tot opoffering eist van haar creatieve ondernemers. Met zijn manifest “Laziness – The Real Truth of Mankind” (1921) wilde de kunstenaar Malevich de angst voor luiheid wegnemen. Zijn collega Mladen Stilinovic beweert een halve eeuw later zelfs dat er “zonder luiheid geen kunst kan zijn” (1998).

Mijn financiële reserves zijn verbruikt en de lente hangt in de lucht. Daarmee is het einde van mijn winterslaap ingeluid. In plaats van me door een slecht geweten over te weinig werken en te veel slapen te laten verleiden tot overproductie en hyperactiviteit, zal ik voortaan wat vaker gebruik maken van mijn nieuwe talent voor helemaal niets doen, voor dagdromen en luieren. Uitgeslapen roep ik jullie toe: “Laten we in de toekomst luier zijn, behalve dan ten aanzien van de luiheid (zelf), want daar moeten we hard aan werken.”

--
Deze tekst werd oorspronkelijk gepubliceerd op 12 april 2013.

Lisa Skwirblies (1985) studeerde Theaterwetenschappen, Comparative Literature en Performance Research in München, Amsterdam en Warwick. Van die drie masters zou ze er graag een inruilen voor een kamer in Amsterdam. Ze is iedere lente depressief, allergisch voor selderij en gefascineerd door 'repdigits’. Deze gastbijdrage werd vertaald uit het Duits door Arthur Kneepkens.

Mail

Kwennie Cheng

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven

Steun de makers van de toekomst

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe makers. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een scherpe en eigenzinnige stem kunnen ontwikkelen als zij niet worden verleid tot clickbait en sensatie: die vrijheid vormt de basis voor originele verbeelding en nieuwe verhalen.

Steun ons

  • Jochum VeenstraHoofdredacteur
  • Mark de BoorderUitgever
het laatste
Zelfs een kapotte klok wijst tweemaal per dag de juiste tijd aan

Zelfs een kapotte klok wijst tweemaal per dag de juiste tijd aan

Als klein meisje had Roosje van der Kamp een ritueel waarmee ze hoopte haar ouders te kunnen beschermen tegen de dood. Kan magisch denken in plaats van een poging tot controle, ook een vorm van loslaten zijn? Kan het ook een daad van liefde zijn? Lees meer

De on//smakelijke week: Wondermeisjes (of: de aantrekkingskracht van anorexia) 4

De on//smakelijke week: Wondermeisjes (of: de aantrekkingskracht van anorexia)

Toen in juni 2014 een week in het teken van eten stond was Emy Koopman not amused. Ze schreef een nog altijd actueel essay over de vraag of een eetstoornis een modeverschijnsel is. Eten door de ogen van een ex-magerzuchtige. Lees meer

Zeikwijf

De on//smakelijke week: Pisnijd

Van hoge prijzen tot pottenkijkers: een bezoek aan een openbaar toilet is voor vrouwen vaak niet vanzelfsprekend. Sofie Hees verdiept zich in de ins en outs van dit decennia-oude probleem. Lees meer

Ik heb schijt

Ik heb schijt

Maatschappelijke ongelijkheid begint in de buurt waarin je opgroeit laat Milio van de Kamp zien in zijn debuut ‘Misschien moet je iets lager mikken’, dat op 16 mei verschijnt. Een voorpublicatie. Lees meer

Toxic Friendships

Toxic Friendships

Het verbreken van toxic friendships geldt op TikTok als een vorm van self-care, maar is dat wel zo? Rijk Kistemaker buigt zich erover. Lees meer

Factdroppen

Factdroppen

Is het herhalen van feiten een manier om grip te krijgen op een wereld die steeds onzekerder is? Max Beijneveld gaat op zoek naar een alternatief voor ongebreideld factdroppen. Lees meer

Een <em>mountain home</em> in een wereld waar de tijd verdwijnt

Een mountain home in een wereld waar de tijd verdwijnt

Na het luisteren van de podcast Dolly Parton’s America besluit Anna van der Kruis haar eigen fascinatie voor Dolly Parton te onderzoeken. Waarom slikt ze alles wat Dolly haar verkoopt? Hoe kan het dat Dolly zoveel verschillende mensen samenbrengt? Tijdens de zoektocht komt ze erachter dat haar verhouding tot Dolly Parton persoonlijker is dan ze... Lees meer

Porseleinen beeldje van Vrouwe Justitia: vrouw met een roze gedrapeerde jurk en een witte blinddoek rond haar ogen

Academische vrijheid m’n reet

Promovenda Harriët Bergman voelt niet de vrijheid om zich écht kritisch uit te laten over machthebbers. De oorverdovende stilte op rechts na het ontslag van universitair hoofddocent Susanne Täuber bewijst voor haar eens te meer: veel hoeders van het vrije woord geven alleen om de status quo. Lees meer

Komiek schreeuwt tegen wolk

Komiek schreeuwt tegen wolk

Of je vertelt de waarheid, bent grappig en wordt vervolgens gecanceld, óf je bent ‘politiek correct’ en daarmee helemaal niet meer grappig. Daar wil Jihane Chaara het even over hebben. Lees meer

Illustratie van twee bomen. De bomen zijn wit en kaal, en je ziet hun wortels en takken voor een achtergrond van een groene en paarse gradiënt.

Van bladeren tot wortels: liefhebben zonder te verliezen

Hoeveel van jezelf lever je, dan wel niet onbewust, in om samen te kunnen zijn met een geliefde? Stefanie Gordin onderzocht wat Rainer Maria Rilke, Herman Hesse en bell hooks hebben geschreven over deze dynamiek. Ze probeert een antwoord te vinden op de vraag: Wat ging er mis in haar vorige relatie, waar ze juist zo duidelijk hadden afgesproken elkaar niet te verstikken? Lees meer

De slag om Lützerath: beeldvorming over solidariteit en geweld

De slag om Lützerath: beeldvorming over solidariteit en geweld

Er is jarenlang gestreden, maar onlangs werd bruinkooldorp Lützerath hardhandig door de Duitse politie ontruimd. Een gesprek over representatie, politiegeweld en de kernboodschap van ‘Lützi Lebt'. Lees meer

Over racistisch politiegeweld zing je geen aria’s – of wel?

Over racistisch politiegeweld zing je geen aria’s – of wel?

Het publiek bij de allerlaatste voorstelling van Blue, over racistisch politiegeweld, hoefde niet verteld te worden hoe hyperactueel de voorstelling was die ze zagen. Lees meer

Afscheidsrede: ‘Hard//hoofd is een vrije ruimte, niet een vrije markt’

‘Hard//hoofd is een vrije ruimte, geen vrije markt’

Marte Hoogenboom blikt terug op haar tijd als hoofdredacteur van Hard//hoofd. Na tweeënhalf jaar dienst vraagt ze zich nog steeds af wat Hard//hoofd eigenlijk is. Lees meer

Van 0-en en 1-en of: waarom ik me eindelijk programmeur durf te noemen

Van 0'en naar 1'en, of: waarom ik me eindelijk programmeur durf te noemen

Als schrijver die 'iets' met computers doet, krijgt Marten Hoekstra vaak de vraag wat dat werk precies inhoudt. In dit essay onderbouwt hij de kracht achter dit ambacht. Lees meer

Nieuws in beeld: De macht van het volk

De macht van het volk

De beelden die uit Iran naar buiten komen zijn schaars. Dat raakt illustrator Pirmin Rengers, die een wereld gewend is waarin media volledig worden gedomineerd door beeld. Lees meer

Hard//talk: Evita 3.0 1

Evita 3.0

De voormalige Argentijnse president Cristina Fernández de Kirchner overleeft een aanslag op haar leven, maar een twaalfjarige gevangenisstraf vanwege corruptie hangt boven haar hoofd. Lees meer

In ieder geval bleven we stuurloos 3/3: Métro

In ieder geval bleven we stuurloos - Métro

Zelfs de sterkste vriendschappen leden aan betonrot. Vrienden verjaren hier als sprinkhanen, hele groepen ontstonden en verdwenen in enkele seizoenen. Lees meer

In ieder geval bleven we stuurloos 2/3: Á pied

In ieder geval bleven we stuurloos - À pied

 Voor eenzaamheid heb je geen kostschool nodig. Niemand keek op wanneer ik ‘DRRRAAAAK’ schreeuwde zonder mijn pas te vertragen. Lees meer

In ieder geval bleven we stuurloos 1/3: Vélo

In ieder geval bleven we stuurloos - Vélo

Tijdens een afdaling vol kinderkoppen ging mijn hangslot uit zichzelf op slot, waarna mijn sleutelbos in een nabijgelegen afvoerputje verdween. Lees meer

Nieuws in beeld: Het kind in het badwater terugvinden

Het kind in het badwater terugvinden

Amerikaanse onderzoekers wisten het geheugen van 150 ouderen te verbeteren middels een schokkend badmutsje. Lees meer

Steun de makers van de toekomst. Sluit je aan bij Hard//hoofd!

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe kunstenaars en schrijvers. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Wij zijn al meer dan twaalf jaar bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Onze kunstverzamelaars maken dit mogelijk. Sluit je nu aan en ontvang jaarlijks gesigneerde kunstwerken van veelbelovende kunstenaars én je eigen Hard//hoofd-tasje. Veel verzamelplezier!

Steun en verzamel