Asset 14

Oom Piet

Familie Overdijk: Oom Piet 1

Afkomstig uit een klein gezin en opgegroeid zonder ooms of tantes, kreeg Ferry Wieringa er bij zijn trouwen een grote schoonfamilie bij. Het contact bleef met de jaren beperkt tot verjaardagen, huwelijken, ziekenbezoek en begrafenissen. Tot zijn vrouw besloot haar ooms en tantes te gaan tekenen. Zes weken lang verschijnt elke dinsdag een verhaal.

Piet woont in een straatje met aan beide kanten een smalle stoep waar je tegenliggers zijdelings moet passeren. Werp je door de raampjes een blik naar binnen dan kijk je de bewoners in hun koffiekopje. Het uitzicht van bewoners stuit op geparkeerde auto’s.

We hadden gehoord dat Piet voor Kerst zijn huis groots versierd had. We konden langskomen, ja hoor. Maar niet op zaterdag – dan komt zijn zoon altijd langs en halen ze in de supermarkt magnetronmaaltijden voor de hele week. Op dinsdag en vrijdag wordt hij opgehaald door de dagopvang. Het werd een maandag.

Piet zit in een fauteuil pal achter het raam en ziet ons niet staan. Hij is bezig met zijn afstandsbediening. Het verbaast me dat zijn stoel daar staat, hij zit er te koop. Zijn vrouw was het uithangbord, Cobie legde de contacten. Piet stond altijd verscholen achter haar. Werd hem op een verjaardag gevraagd of hij iets wilde drinken dan keek hij opzij voor het antwoord. Nu gaat hij zelden nog op visite. Ik klop op het raam en met hulp van de stoel met lanceermechaniek komt hij omhoog en schuifelt achter zijn rollator richting voordeur.

Familie Overdijk: Oom Piet

‘Nou, dit is het.’ We staan in de huiskamer nog met onze jassen aan als Piet gelijk maar de rondleiding wil beginnen. In de vensterbank staan vier winters geklede poppen. Het zouden broers van de kerstman kunnen zijn. Dikke buik, lang krullerig haar, een brilletje van ijzerdraad, rode konen. Ze staan naar de straat gericht alsof ze parade maken voor de kerstshow die binnen plaats heeft.

Ik loop de kamer rond. Piet is bezig geweest. Vrijwel de hele kamer is in beslag genomen door een dorp van miniatuurhuisjes. Er is een wintersportoord verrezen. Van de bank tot aan de tuindeur en van daarlangs via de keuken tot aan het halletje met de wc. Er klinkt muziek, geluiden van mechaniekjes, scharniertjes, kabeltjes, motortjes. Een kabelbaantje met zitjes beweegt over een afstand van 10 centimeter heen en weer. Er zijn kerken, molens met draaiende wieken, er is een stationnetje, een brandweerkazerne, middenstand in de vorm van snoepwinkels, bakkers, slagerijen, kroegen, maar ook een theater en een muziekkapel waar een koor staat te zingen en waarvan de leden van links naar rechts bewegen. Piet: ‘De hond die ernaast zit kan ook blaffen. Maar die heb ik uitgezet.’

Tussen de verlichte huizen en gebouwen zijn ook rotspartijen aangebracht, rijtuigen geplaatst. Voetgangers staan in de straten, elektrasnoeren zijn weggewerkt. Het dorp is met stedenbouwkundig plan en oog voor detail gebouwd.

‘Wat een werk,’ zeg ik. ‘Dat u daar zin in had.’

‘Ja, dat wel. De spullen stonden boven. Elke keer zette ik twee dozen op mijn schoot en met de traplift in de laagste versnelling ging ik naar beneden. Daar pakte ik ze uit en zette de huizen in elkaar. ’s Middags weer twee dozen.’

‘Jeetje, wat een klus.’

‘Ja, dat wel. Het duurde veertien dagen.’

We gaan zitten. Naast zijn stoel hangt een portret van Cobie. Op een kast prijkt ook nog haar beeltenis in een aan haar gewijd altaartje. Bovenop een puzzelboekje ligt een grijper voor de post – bukken gaat niet meer. Zijn haar is oranje geverfd. Hij was altijd rossig.

‘En straks weer alles afbreken. Waarom heeft u het eigenlijk gedaan?’

Hij zegt niets, er verschijnen tranen in zijn ogen. Maar dan: ‘Voor Cobie.’ En hij valt weer stil.

De huisjes en de versiering waren jaarlijks Cobie’s pleziertje.

Bij een tweede kop thee vraag ik: ‘Zeg Piet, als je hier ’s avonds zo alleen zit, stel je jezelf dan nooit voor hoe het zou zijn als je een kabouter was…’ Hij kijkt me vragend aan, zijn ogen twinkelen. ‘Dan heb je ineens die hele stad voor jezelf. Huizen, kroegen, winkels allemaal voor het uitkiezen. Waar zou je dan gaan wonen?’

Hij heeft weinig bedenktijd nodig en wijst aan. ‘Die, die met dat balkon. Die vind ik leuk.’ Ik loop naar een vrijstaand huis van drie verdiepingen. ‘Deze?’ Hij knikt. Een huis met schuin dak en dakkapel, een mooie voortuin, een laag houten tuinhek. Achter een groot raam zijn saxofoons en violen ter grootte van een lucifer uitgestald. ‘Muziekhandel’ staat er op de gevel. Boven de winkel het woongedeelte. Tussen de middag geurt het er vast naar de warme maaltijd.

Twee weken later zijn we terug in zijn straat. Ditmaal voor een bezoek aan zijn jongere broer die schuin tegenover hem woont. Na afloop gaan we even bij Piet langs. Hij zit in zijn stoel tv te kijken. In de huiskamer is het modeldorp verdwenen, weggeborgen op zolder.

‘Familie Overdijk’ van Monica Overdijk (www.monicaoverdijk.nl) is tot 17 juni te zien in Amsterdam-West in de etalages van ‘Kunsttraject’ in de Dirk Hartoghstraat 41 en 45; Van Heemskerckstraat 42 en 46; Roggeveenstraat 109 en 165. Toegang vrij, dag en nacht te bezoeken.

Mail

Ferry Wieringa (1975) schrijft over ogenschijnlijk onbeduidende levens en plekken. In zijn verhalen spelen figuranten de hoofdrol en schuift de achtergrond naar het voorplan.

Monica Overdijk is beeldend kunstenaar.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
Geen geld maakt ook niet gelukkig

Hard//hoofd zoekt een zakelijk assistent!

Wij zoeken een enthousiaste en veelzijdige zakelijk assistent (x/v/m) die ons zakelijke team wil versterken. In deze functie krijg je de kans om ervaring op te doen met de zakelijke en organisatorische kant van een literair tijdschrift en online platform. Lees meer

Het huis in mijn hoofd

Het huis in mijn hoofd

Wat als technologie je verbeelding probeert te esthetiseren? Mina Etemad bezocht in juni, tijdens de twaalfdaagse oorlog tussen Iran en Israël, de VR-voorstelling From Dust van Michel van der Aa. ‘Het zou troostend moeten zijn, maar hoe kan ik het rijmen met de realiteit hierbuiten?’ Lees meer

Het borrelt 1

Ortolaan

Liefde gaat door de maag, weet de chef in het verhaal van Fleur Klemann. Zorgvuldig bereidt hij al zijn ingrediënten én zijn geliefde: ‘Haar tong die ze langs haar vette lippen haalde, het rozige vlees.’ Lees meer

Naweeën

Naweeën

In Naweeën dicht Vlinder Verouden over vervellen, verpoppen, verschonen, volgroeien en legt zo het proces van veranderen vast. ‘Hier slaat de klok tien en stap ik uit spinseldraden slijmerig warm een / Laatste vinger die glijdt over de plastic bodem van een pot haargel.’ Lees meer

Het borrelt

Het borrelt

‘Vuur raakt water / en alles sist barst klapt fluit schuimt vergaat stijgt verdampt smelt breekt sterft’. Dieuke Kingma dicht over het moment dat het ondergrondse naar boven breekt: zoals bij vulkaanuitbarstingen, of de tweede symfonie van Mahler. Lees meer

Laboratoriumkinderen

Laboratoriumkinderen

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. In dit drieluik onderzoekt Louise van der Veen in vitro fertilisatie (IVF) als een mogelijke grond van het bestaan. Lees meer

:Podcast: Maandagavond – De aanleiding

Podcast: Maandagavond – De aanleiding

Een nieuw seizoen van Maandagavonden door Nwe Tijd, dit keer ook te beluisteren bij Hard//hoofd. Met Johannes Lievens die zich – tegen wil en dank – in het feestgedruis stort, Ellis Meeusen over de voorpret, Suzanne Grotenhuis met een pleidooi voor kleine vieringen en Freek Vielen opent de avond met twee anekdotes. Lees meer

Wil de Nederlander opstaan alsjeblieft?

Wil de Nederlander opstaan alsjeblieft?

Wanneer de VVD pleit voor het bijhouden van gegevens over ‘culturele normen en waarden’ van mensen met een migratieachtergrond, over welke normen en waarden hebben ze het hier dan eigenlijk? Rocher Koendjbiharie neemt de eisen onder de loep die de politiek alleen stelt aan mensen die zichtbaar wortels elders ter wereld hebben. ‘Men wil geen vermenging van culturen en geen uitwisseling van gedachten. De echte eis is assimilatie en het afbreken van wortels.’ Lees meer

Als de bodem niet dragen kan

Groeipijn

‘Volwassen worden is zorgen voor’ luidt de wijsheid waar de hoofdpersoon in dit verhaal zich aan vasthoudt. In Groeipijn laat Tim Kobussen zien hoe hoe er een steeds letterlijke invulling aan die wijsheid wordt gegeven in een studentenkamer. Lees meer

In een miniatuurgrafkistje wordt het duingentiaanblauwtje naar de natuurbegraafplaats gedragen 1

In een miniatuurgrafkistje wordt het duingentiaanblauwtje naar de natuurbegraafplaats gedragen

Van het zetten van kopjes koffie en het branden van salie tot de Pinterest-pagina van DELA: Maartje Franken schrijft over rouwrituelen en onderzoekt de grond waarin rouw wortelt. Lees meer

Voor de meisjes

Voor de meisjes

Terra van Dorst dicht over de passiviteit van het wachten op morgen en het uitstellen van keuzemomenten. ‘morgen gaan we een ijsje halen / zullen de bramen rijp zijn / maak ik een besluit’ Lees meer

Regenwormen 1

Als de bodem niet dragen kan

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. Anouk von Seida schrijft over de betonplaten op een boerderij en het onverwachte leven dat zich daarin afspeelt. Lees meer

Grond & Ik

Grond & Ik

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. In 'Grond & Ik' zoekt Lisia Leurdijk naar manieren om een dialoog tussen het individu en de grond te openen. Lees meer

Regenwormen

Regenwormen

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. Milou Lang graaft in dit tweeluik naar wormen, gangenstelsels en de geborgenheid die de grond kan bieden. ‘hier duw ik geil zijn in de kluiten aarde / durf mijn vingers te verliezen in slib en schimmeldraden’ Lees meer

Luchtspiegeling

Luchtspiegeling

'We bewegen log en lief.' Madelief Lammers onderzoekt in dit gedicht de onstilbare honger tussen twee mensen, een wankele relatie waaraan iets fundamenteels ontbreekt. 'Zie je hoe we ondanks die woede nog zo mooi zijn als een slapend paard dat met haar huid trilt om een daas te verjagen?' Lees meer

Stomwijzer

Stomwijzer

Marthe van Bronkhorst loodst je door het wispelturige politieke landschap aan de hand van haar alternatieve stemwijzer. Lees meer

Auto Draft 8

Programma: Ik wil, wil jij ook? - consent in illustratie

Vier samen met Hard//hoofd de publicatie van onze recent verschenen bundel over seksueel consent! Lees meer

Roze, wit, blauw

Roze, wit, blauw

Rechtse en nationalistische partijen laten in hun nieuwste verkiezingsprogramma’s zien dat hun ruimte voor de lhbtqia+-gemeenschap altijd voorwaardelijk is geweest. Journalist Rocher Koendjbiharie legt uit: 'Homoseksualiteit en vrouwenrechten zijn binnen rechtse kringen vaak pas relevant wanneer ze in relatie tot migratie besproken worden.' Lees meer

:Winnaar publieksprijs Rode Oor: Vespula vulgaris

Winnaar publieksprijs Het Rode Oor: Vespula Vulgaris

In een pot met schuimbanaantjes vecht een wesp om los te komen. Myrthe Prins portretteert een winkelbediende die in een snoepwinkel aan zoetigheid proeft. Met Vespula Vulgaris won zij de publieksprijs van Het Rode Oor 2025. Lees meer

Winnaar Stoute Stift 2024 1

Winnaars De Stoute Stift 2025

Cynthia Van Der Heyden won met haar illustratie de publieksprijs en Sarah Pannekoek won de juryprijs van De Stoute Stift 2025. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €3 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer