Asset 14

Passie

Zondagsschrijver (VI): Passie

Sara van Gennip is de Zondagsschrijver. Zeven weken lang ziet Hard//hoofd zich iedere zondag gezegend met een kort verhaal van haar hand. Over geloof, en het gebrek daaraan. Vandaag deel zes: Passie.

Ze wist dat het zijn laatste ontbijt zou zijn. Louise probeerde daar niet al te gewichtig over te doen. Ze kookte zijn ei, zoals elke zondag, zo hard dat het blauw zag, besmeerde een beschuitje met boter en een snufje zout en sneed het ei met de eiersnijder in plakjes die ze uiteen liet waaieren als een bloem. De croissantjes bakte ze met croissantdeeg uit een kokertje van de supermarkt. Het was doodeenvoudig maar het gaf haar steevast het gevoel een goede moeder te zijn. Na tien minuutjes rook de keuken naar gelukkig gezin.

En het is niet erg, niet erg te sterven. Niet als het zo heeft moeten zijn. Alles duurt zolang het duurt. Jaren die niet komen, hebben nooit bestaan. Nee, het is niet erg, niet erg te sterven. Alles wat je nog wilde, mocht of moest, verdwijnt zodra je ogen sluiten. Stil maar. Alles gaat voorbij.

Justus trok zijn spijkerbroek aan, de nette gympen en tot slot de paarse blouse met het rode stiksel. Zijn moeder had de blouse voor hem uitgezocht. Net als het donkerblauwe trainingspak, waar hij de eerste drie jaar sinds zijn terugkeer in gewoond had. De zwarte cape hadden ze samen gemaakt met stof van de markt en een naaipatroon van de buurvrouw. Zorgvuldig knoopte hij de cape vast om zijn nek, zodat de mensen hem van ver zouden zien boven op de kade. Het was immers zondag. De dag dat hij de mensen toezong om hen daarna vriendelijk toe te knikken. Eerst hadden de mensen vreemd opgekeken maar inmiddels was er naast acceptatie ook waardering ontstaan. Niet alleen kon hij best aardig zingen, hij bleek een van de weinige mensen die andere mensen het gevoel konden geven dat ze gezien werden: dat ze werkelijk bestonden, dat ze misschien zelfs werden liefgehad.

En het is niet erg, niet erg te falen. Niet als je er zo vaak om lachen kon. Met je handen in de modder en de regen op je kop, voortploeterend richting zon: wat had ik je dan lief. Al die tranen en de eindeloze nachten stelden alleen jezelf teleur. Nee, het is niet erg, niet erg te falen. Er was geen doel, dus missen kon je niet.

Hij at zijn ei terwijl Louise zwijgend naar hem keek. Kruimels van de beschuit vielen op zijn bord. Na de laatste hap pakte hij zijn mok met thee, goot er een scheutje melk in, en nam zonder te roeren een slok. Hij knikte tevreden. Louise kon uren naar hem kijken. Toen hij klein was en eindeloos van de glijbaan gleed of een uur lang voor zich uit zat te staren op het plein. Toen hij ouder werd en hij haar bevroeg over de bomen, de mensen en de kat van de buren. Hoe hij zorgvuldig draden wol ontrafelde van de trui die zij hem voor kerst gegeven had. Hoe hij op zijn nagels beet, en altijd even zuchtte voor hij sprak. Hoe hij sprak. Zo weloverwogen, zo geen woord te veel.

Ze maakte zijn blik van hem los en sneed een van de verse croissants open om deze dik te besmeren met pindakaas. Ze keek hoe hij het opat. Toen stond hij op, trok zijn schoenen aan in de hal, kwam terug om haar gedag te kussen, nog een keer keken ze elkaar aan, waarop hij zich omdraaide, de deur opende, nog een keer omkeek, haar blik ving, knikte en de deur achter zich sloot. Louise bleef zitten. Keek naar de deur, keek er dwars doorheen.

En het is niet erg, niet erg te gaan. Niet als je nooit thuis geweest bent tussen de planken van je huis. Missen is je losweken, ruimte maken voor wat nog komen gaat. Je eigen voeten droegen je het beste, je had zo weinig nodig om voort te gaan. Laat nu ook die voeten los, ontdoe je van je huid en het bloed dat door je aders stroomt. Ga verder dan je ging, transformeer.

Boven op de kade, met zijn rug richting zee, stapte Justus op de omgekeerde krat frisdrank. Zijn ogen hield hij gesloten, zijn cape wapperde in de wind. Een klein groepje mensen stond al op hem te wachten, hun handen diep in hun zakken maar hun nekken vooruit om niets te hoeven missen. Het meisje met de kleine witte hond was erbij geweest vanaf het begin. Justus was deel gaan uitmaken van haar zondagsritueel, na het ontbijt, voor de appeltaart met slagroom. Met zijn linkervoet tapte hij een ritme tot hij het juiste te pakken had. Toen begon hij te zingen. Woorden welden in hem op, vormden zinnen die overgingen tot een verhaal. Meer mensen verzamelden zich, drukten hun lijven tegen elkaar aan om niets te missen. Toen opende hij zijn ogen. En hij zag ze. Alle ogen van al die mensen met het verlangen meer te zijn dan ze waren. Hij zag, hij zong en verdween die zondag in de nacht. Zonder dat iemand wist of hij gevallen was of vleugels had gekregen.



Mail

Sara van Gennip schrijft verhalen waarin mensen discussiëren, liefhebben en geloven tegen beter weten in. Ze studeerde in 2012 af aan de (drama)schrijfopleiding van de HKU en schreef sindsdien o.a. theater voor Oerol, Over het IJ, Festival Boulevard en het Kameroperahuis, en korte verhalen voor ShortReads. Ze won diverse prijzen voor haar werk.

Lune van der Meulen is illustrator, schilder en schrijver. In haar werk staat de mens en zijn onvermogen vaak centraal. Ze weet eigenlijk nog niet precies wat ze wil, dus doet ze maar zoveel mogelijk van alles.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
De sofaconstante

De sofaconstante

Uschi Cop schreef een claustrofobische verhalenbundel over zes levens die getekend zijn door een verlangen naar zingeving. De sofaconstante is een voorpublicatie van een van die verhalen uit haar bundel 'Zwaktebod'. Lees meer

Column: Dat heet ‘een gesprek voeren met elkaar’

Dat heet ‘een gesprek voeren met elkaar’

Als een vriendin van Eva op date gaat met een man waarmee Eva zelf al eerder afsprak, is ze erg benieuwd naar haar bevindingen. Lees meer

:The chosen family: Beelden van queer vruchtbaarheid

The chosen family: Beelden van queer vruchtbaarheid

Marit Pilage onderzoekt beelden van queer vruchtbaarheid in de kunst om zo de definitie van vruchtbaarheid, zwangerschap en ouderschap te herdefiniëren. Lees meer

Een woud vol dichtgetimmerde hokjes

Een woud vol dichtgetimmerde hokjes

Zazie Duinker baant zich een weg door het oerwoud van de (hergedefinieerde) woorden. Lees meer

In de afwezigheid van 1

In de afwezigheid van

Marit Pilage onderzoekt de rol en betekenis van kunst bij zwangerschap en vruchtbaarheid, maar vooral ook bij het uitblijven daarvan. Lees meer

Kijkend naar kunst van mannen: ‘Ben ik toch een mannenhater?’ 6

Kijkend naar kunst van mannen: ‘Ben ik dan toch een mannenhater?’

Puck Lingbeek's vader stelt dat haar boosheid richting mannen haar interpretaties van kunst beïnvloedt. Puck is het daar niet mee eens, maar het zet het haar wel aan het denken. Lees meer

Column: Het glas wijn waar ik zin in heb bestaat niet

Het glas wijn waar ik zin in heb bestaat niet

Twee jaar geleden vroeg Eva nog aan een collega waarom ze niet dronk. Inmiddels laat ook zij de alcohol links liggen en is ze zelf degene die wordt bevraagd. Lees meer

(Ont)hechting

(Ont)hechting

Als Aisha op proef intrekt bij haar geliefde en haar eigen gekoesterde plek achterlaat, is het net het alsof ze een onvaste vorm aanneemt. Lees meer

Voesten

Voesten

"Misschien is dat man zijn hier: hetzelfde bewegen als de anderen." Voesten van Werner de Valk is een kort verhaal over een eiland met een duistere traditie en over het moeten bewijzen van mannelijkheid. Lees meer

Muze

Muze

Loren Snel schreef een roman over hoe samen te zijn met een ander en intussen trouw te blijven aan jezelf. Haar debuut verschijnt 25 oktober bij uitgeverij Prometheus. Hier lees je een voorpublicatie. Lees meer

Liever een monster

Liever een monster

Het is moeilijk te accepteren dat mensen kunnen doden, maar waarom maken we van moordenaars karikaturen? Een voorpublicatie uit Lotje Steins Bisschop en Roselien Herderschee Dodelijke gekte. Lees meer

Jari

Jari

Dave Boomkens schreef een verhaal over troosteloosheid, onmacht en opgroeien. Over hoe je in een treurig flatgebouw, tussen de nieuwsprogrammering en sportwedstrijden door, een vriend kunt vinden en verliezen. Lees meer

Hoe in Duitsland het Zionistische establishment wint

Hoe in Duitsland elke vorm van empathie met inwoners van Palestina wordt verboden

De situatie in Duitsland is de laatste dagen geëscaleerd. Het politieapparaat en de politiek gebruiken harde repressiemiddelen om vooral Duitse mensen van kleur of met een migratieachtergrond de kop in te drukken. Zij verliezen op dit moment hun vrijheid van meningsuiting. Lees meer

Hypnose

Op een dag breng ik alle wereldleiders onder hypnose

Een betere wereld begint bij een andere gedachte en daarom besluit Marthe van Bronkhorst hypnotiseur te worden. Lees meer

Column 1

Je opnemen in mijn testament

Een lugubere ontdekking tijdens een boswandeling doet Eva nadenken over wat we achterlaten voor onze nabestaanden als we overlijden. Lees meer

Geef de dag een naam

Geef de dag een naam

Op een hete zomerdag wordt Felipe zwetend wakker. Deze dag, die heet en broeierig is, brengt hem uit evenwicht, tot hij uiteindelijk doet wat hij gezworen had nooit te doen: hij begint te drinken. Een fragment uit de afstudeernovelle van Tiemen Hageman over het verleden proberen los te laten, het leven ruimte geven en adolescent worden. Lees meer

Aaah, het launchfeest!

Aaah, het launchfeest!

Na de lancering van ons derde papieren tijdschrift willen we onze lezers, schrijvers en makers graag uitnodigen om dit grote succes samen met Hard//hoofd te vieren op 26 oktober in Amsterdam. Lees meer

Tussen de randen van een aquarium

Tussen de randen van een aquarium

Wie ben je als je alles kunt zijn? In het fragmentarische afstudeerwerk van Ettie Edens veranderen mensen onder andere in een hoopje, een steen, een natuurkundedocent, water, iemand die limonade drinkt en een lantaarnpaal. Lees meer

Automatische concepten 71

We hebben een probleem met de derde helft

Een voetbalwedstrijd stopt officieel misschien op het veld, maar Marthe van Bronkhorst merkt in de trein dat het slinkse spel doorgaat. Lees meer

Mycelium

Mycelium

Wat als schimmelsporen zich met iedere adem dieper in je longen graven? Met ‘Mycelium’ won Olga Ponjee de juryprijs van Het Rode Oor 2023, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier! 

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer