Asset 14

Doop

Zondagsschrijver (II): Doop

Sara van Gennip is de Zondagsschrijver. Zeven weken lang ziet Hard//hoofd zich iedere zondag gezegend met een kort verhaal van haar hand. Over geloof, en het gebrek daaraan. Vandaag deel twee: Doop.

In een rij staan twaalf jongens op de kade, hun ruggen richting zee. Thomas is de eerste die zich achterover laat vallen, zijn armen stijf tegen zijn benen. Na de eerste plons laat ook Maurits zich vallen, gevolgd door Felix, Maarten, Ton, Tom, Ollie, Justus en Leander. De tweeling Bram en Boras twijfelt even, pakt dan elkaars handen vast en telt af van 3-2-1. Ze sluiten hun ogen en vallen synchroon van de kademuur. Twee lijven, één plons. De laatste en de jongste, Vita, blijft staan. Zijn ouders knikken hem bemoedigend toe. Een buurman wrijft zijn handen warm. Als hij uitademt ontstaan er wolkjes die langzaam verdwijnen in flarden mist. Vita kijkt ernaar. Dan draait hij zich om en kijkt naar de zee. Het water golft rustig, ergens schreeuwt een meeuw. Beneden zich ziet hij een bootje met de negen natte jongens. Boras klimt net aan boord en trekt zijn broer omhoog. De jongens slaan elkaar op de schouders. De schipper schenkt iets uit een thermosfles in kartonnen bekers en deelt ze uit. Nog meer wolkjes die opgaan in de mist. Vita kijkt naar hen, naar de opkomende zon en de zee, en draait zich resoluut om. Hij zuigt lucht zijn longen in, slaat zijn armen tegen zijn benen en geeft zijn lijf over aan de zwaartekracht. Zijn hoofd, topzwaar, kantelt en de rest volgt vanzelf. Zijn tenen verliezen grip, onder wordt boven, dan raakt zijn kruin de zee.

Het water sluit zich boven zijn voeten en hij lijkt dieper te vallen dan hij vallen kan. Zijn rug raakt grond, zijn hoofd een steen. Vormen vervagen, het donker grijpt zijn zicht. De paarse trui bolt op, ontbloot zijn buik. Misschien denkt hij aan dingen die er nu niet meer toe doen. Zijn ouders, de cijfers op school, het meisje in de steeg, het hondje dat hij kreeg op zijn negende verjaardag, het bitter van zijn eerste biertje op het dorpsplein, het rennen, het nachtenlang lezen in een tent van dekens, het rennen, de vakanties in Zweden, het rennen, de kilometers avontuur. Misschien denkt hij niets, voelt hij alleen hoe het water langs zijn wangen glijdt. Dan is er plots dat licht. Zo fel dat hij zijn ogen sluit. Een zucht, belletjes lucht ontsnappen uit zijn longen, werken zich een weg omhoog. Voor het eerst ziet hij zichzelf. Van een afstandje kijkt hij naar zijn pluishaar, de uitstekende ribben, het litteken op zijn kin, de rimpels bij zijn ellebogen, zijn vingers met de afgekloven nagels, de losgeraakte veters van zijn felgekleurde Nikes. Het enige dat hij nog hoort is de beat van zijn eigen hart. Dan graaien vier armen zich een weg tot handen zijn schouders omsluiten. Iemand trekt hem omhoog, richting de lucht. Wanneer hij ligt op te drogen op een bankje op de boot en eindelijk ademhaalt, is niets ooit nog zoals het was. De zon, de zee, het zout op zijn huid.

Ooit was het begonnen. Niemand wist wanneer en waarom maar er waren geruchten. Over de dochter van de huisarts op de hoek, lang geleden. Hoe zij onsterfelijkheid beloofde aan elke jongen die, zonder te rusten aan de overkant, heen en weer zwom in de nacht. Een ander zei dat het ritueel ontstaan was na de watersnood, als een herinnering aan dat niets ooit blijven zou. Weer een ander verkondigde dat het niets van doen had met heldenmoed of natuurgeweld. Het zou simpelweg een proef geweest zijn, om de oorspronkelijken te onderscheiden van de nieuwen.

Hoe dan ook: na het vallen kwam het feest. De twaalf jongens lieten elkaar schreeuwend hun cadeaus zien: een nieuwe spelcomputer, een horloge dat van een opa was geweest, een stedentrip naar de overkant van de zee. Die avond danste Vita zoals hij nog nooit gedanst had. Zoals hij nog nooit had durven dansen.



Mail

Sara van Gennip schrijft verhalen waarin mensen discussiëren, liefhebben en geloven tegen beter weten in. Ze studeerde in 2012 af aan de (drama)schrijfopleiding van de HKU en schreef sindsdien o.a. theater voor Oerol, Over het IJ, Festival Boulevard en het Kameroperahuis, en korte verhalen voor ShortReads. Ze won diverse prijzen voor haar werk.

Lune van der Meulen is illustrator, schilder en schrijver. In haar werk staat de mens en zijn onvermogen vaak centraal. Ze weet eigenlijk nog niet precies wat ze wil, dus doet ze maar zoveel mogelijk van alles.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
Stieren en vrouwen hebben iets gemeen

Stieren en vrouwen hebben iets gemeen

Wat hebben stieren en vrouwen gemeen? In dit essay ziet Barbara Haenen tijdens het bezoeken van een stierengevecht gelijkenissen met haar eigen ervaringen. Lees meer

Links, wees niet zo bang om hypocriet te zijn 1

Links, wees niet zo bang om hypocriet te zijn

Marthe van Bronkhorst bekijkt hypocrisie als spectrum: hoe hypocriet ben jij op een schaal van Frans Bauer tot Johan Derksen? Lees meer

Bijsturen 1

Bijsturen

In dit essay legt Belle de Rode de vinger op de zere plek. Ze beschrijft hoe zij de rol van bijsturende kapitein op zich moet nemen omwille van haar zieke vader, terwijl ze juist afscheid had willen nemen van de kritische kapitein die in haar huisde. Lees meer

In je eentje achterblijven

In je eentje achterblijven

Als vriendin K. op een date gaat, denkt Eva van den Boogaard na over hun onuitgesproken pact. Zo lang ze beiden ongelukkig in de liefde zijn, hebben ze elkaar. Maar wat als er iemand dat pact uitstapt? Lees meer

Gelukkig zien jonge mensen het verband tussen toen en nu

Durf te leren van het verleden

Op Dag 150 van de wrede vergeldingsactie van Israël is een eind van de ‘slachting’ van Palestijnen nog niet in zicht. Schrijver Marte Hoogenboom vestigt haar hoop op activisten en journalisten die het verband tussen ‘toen’ en ‘nu’ durven zien. Lees meer

Fatma Shanan: de lichtelijke melancholie van het zomerse alleen zijn 1

Fatma Shanan | De lichtelijke melancholie van het zomerse alleen zijn

Een oase van rust midden in Berlijn. De kleine geschilderde landschappen en zelfportretten in de natuur van Fatma Shanan (1986, Israël) komen goed tot hun recht in de expositieruimte van Dittriech en Schlechtriem. De tentoonstelling ‘The Inn River’ bestaat uit een bescheiden aantal van negen schilderijen. Aucke Paulusma laat zien dat een aandachtige observatie loont, maar dat de schilderijen laten niet per se een vrolijke indruk achterlaten. Lees meer

Reden tot paniek

Reden tot paniek

In dit droomachtige en persoonlijke essay blikt Wouter Degreve terug op zijn jeugd, en hij onderzoekt de effecten daarvan op het heden. Want 'de kracht van de plek waar je bent opgegroeid mag je nooit onderschatten.' Lees meer

Geld lenen

Geld lenen

‘Het spijt me,’ zeg ik. ‘Voor dit alles.’ Ik gebaar om me heen. ‘Voor Nederland.’ In deze column van Anne Schepers ontmoeten twee vrouwen, die uitkijken naar hun avond in een wijnbar, een man die een treinkaartje naar Ter Apel bij elkaar probeert te sprokkelen. Lees meer

Vijftig jaar vrijheid van beweging

Vijftig jaar vrijheid van beweging

Tom Kniesmeijer leerde dansen op de remixes van discopionier Tom Moulton. Nu zijn eerste kennismaking met de muziek van deze sterproducent bijna vijftig jaar geleden is, blikt hij terug en komt hij tot een inzicht over onze tijd. Lees meer

Kür op muziek

Kür op muziek

”Onlangs las ik over wezentjes die alleen bestaan in de droom van een slapende vrouw.” Nelson Morus schreef een kort verhaal over geforceerde gezelligheid, chatbotgesprekken over lievelingsgerechten, hectiek en de alledaagse sleur. Lees meer

Als je wordt uitgenodigd voor een euthanasiefeest, dan ga je

Als je wordt uitgenodigd voor een euthanasiefeest, dan ga je

'Als je je psycholoog écht een brevet van onkunde wil geven, moet je haar uitnodigen voor je euthanasiefeest.' Lees meer

Neoliberaal Lang Covid 2

Neoliberaal Lang Covid

Voor ons 'Aaah'-magazine, schreef Harriët Bergman een essay over hoe long covid-patiënten vallen tussen pech en onrecht. "Er is iets grondig mis met hoe we in Nederland omgaan met mensen met een beperking en chronisch zieke mensen." Lees meer

Zo het begon 1

Zo het begon

Nele Peeters schreef een ontroerend verhaal, vol treffende zinnen en beelden. Het is dromerig verhaal, over eenzaamheid, hoop, zorgzaamheid en zwaarte. Lees meer

Ik ook op jou

Ik ook op jou

Op een avond zegt iemand tegen Eva dat hij verliefd op haar is. Terwijl hij wacht op een antwoord, denkt Eva na over wat verliefd zijn eigenlijk is. Lees meer

 1

Het model

De hoofdpersoon in dit verhaal van Feico Sobel poseert op een doordeweekse avond naakt voor een schilderklasje in Spijkenisse. De sessie ontaardt in een bizarre erotische nachtmerrie waarin onze verteller zich totaal verliest. Lees meer

Waarom het over mij gaat als het over trans literatuur gaat

Waarom het over mij gaat als het over trans literatuur gaat

In dit persoonlijke essay reflecteert Tom Kniesmeijer op queer activisme en literatuur, oftewel: de reden dat we strijden en schrijven. Lees meer

:Oproep: nieuwe Chef Illustratie en Beeldredacteur online

Oproep: nieuwe Chef Illustratie en Beeldredacteur online

Hard//hoofd zoekt twee getalenteerde, assertieve, breed onderlegde beelddenker (x/v/m) die de beeldredactie willen komen versterken! Lees meer

Herhaalrecept

Herhaalrecept

Op een ochtend wordt Aisha Mansaray wakker in een parelmoeren bubbel. Ze onderzoekt hoe ze met haar depressie op de randen van de realiteit kan leven, zonder de grip erop te verliezen. ‘Mijn aandoening was een zuigend ding geweest dat zich om mij heen had gewikkeld, lelijk, en meer levend dan ik.’ Lees meer

Stop met het onderschatten van de gevolgen van het slavernijverleden

Stop met het onderschatten van de gevolgen van het slavernijverleden

Zelfs 150 jaar na de afschaffing van de slavernij, zijn de gevolgen daarvan nog steeds voelbaar. Veel Nederlanders zien helaas niet in hoe de koloniale geschiedenis het heden heeft vormgegeven. Pas als je de bloedrode draad door de Nederlandse geschiedenis begrijpt, kun je de huidige ontwikkelingen echt begrijpen stelt Jazz Komproe. ‘Een onzichtbare wond laat zich immers moeilijk genezen.’ Lees meer

:Het voorleesuur heeft geslagen: een essay over morele paniek

Het voorleesuur heeft geslagen: een essay over morele paniek

In april 2023 werd een onschuldige dragqueen-voorleesmiddag plots het middelpunt van ophef. Opgefokt door radicaal-rechtse groeperingen, werd er die middag luid geprotesteerd tegen het initiatief. Op het verkeerde tijdstip, maar toch: de morele paniek was niet te overzien. Reden genoeg voor Rijk Kistemaker om na te gaan: die paniek, waar komt die vandaan? En wat zit er eigenlijk achter? Lees meer

Word trouwe lezer van Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Meld je aan als abonnee voor slechts €2,50 per maand en ontvang ons papieren magazine twee keer per jaar in de bus. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer