Beeld: David Wasch Het derde deel uit onze reeks zomerproza. Nelson wordt zevenenzeventig en aanschouwt zijn verjaardagsfeest." /> Beeld: David Wasch Het derde deel uit onze reeks zomerproza. Nelson wordt zevenenzeventig en aanschouwt zijn verjaardagsfeest." />
Asset 14

Lentefeest

-"Lentefeest" is het derde deel uit onze reeks zomerproza. Geschreven door Karim Abbara. Nelson wordt zevenenzeventig en velt een oordeel over zijn gasten. Klik hier voor deel 1, "Een onderzoekje" en hier voor deel 2, "De vakantiekolonie".-


Beeld: David Wasch

‘Een man die Indisch kookt, dat is ideaal, daar mag je wel een paar minpunten tegenover zetten.’ Mijn dochter telefoneert in de tuin met een vriendin. Af en toe nipt ze van haar wijn. Het glas houdt ze aan de steel vast. Dat heeft mijn vrouw Simone haar geleerd. Ze spreekt luid terwijl ze traag naar de heg loopt en één voor één de blaadjes van de takken plukt. Ze denkt bekeken te worden door het zootje mannen dat hier rondloopt.

Het is al aardig druk in de woonkamer, waar vandaag mijn verjaardag wordt gevierd door vrienden en familie, die op hun beurt vrijgezelle vrienden en vriendinnen hebben meegenomen. Zevenenzeventig ben ik vandaag geworden. Van een groot feest voor mijn zeventigste verjaardag was het niet gekomen en vorig jaar was mijn dochter in het buitenland, en die moest er toch echt bij zijn, vond Simone. Het toilet wordt gretig gebruikt, vooral om de haren op hun plaats te leggen in de spiegel. Ik zie dat de mannen polo’s dragen, of colberts op een T-shirt. Zo nu en dan glijdt er één langs het raam waarop mijn dochter sierlijk haar haren achter haar oren wegstopt. Ze weet dat ik hier aan het raam zit, maar een dochter waar je trots op kan zijn is ze al lang niet meer. ‘Ik moet gauw aan de man’ hoor ik haar zeggen. Iedereen is druk met elkaar in gesprek en lijkt zich te vermaken. Er staat een tekenfilm op voor de kinderen en naast mij staat een tafel vol met drank, appeltaart en andere lekkernijen. Ik zit in mijn stoel en overzie het feest. Mijn glas, mijn stuk taart en de afstandsbediening zijn binnen handbereik. Als ik me straks verveel zet ik misschien de televisie op een ander kanaal en doe ik alsof ik me erger aan de tekenfilmfiguren.

Tussen de mensen zie ik een kroezige, niet te temmen bos haar. Het zwarte jongetje neemt zowaar een stuk taart en tapt moppen met de dochter van de buren. Ik zal hiervan Simone op de hoogte moeten stellen. Het is nota bene mijn verjaardag.

‘Simone.’ Ik sjor aan de arm van mijn lieve vrouw, mooi gebruind door de Franse campingzon. Ik blijf naar het jongetje kijken. In mijn ooghoek zie ik hoe Simone haar mes in een chocoladetaart laat zitten, die op het punt stond zorgvuldig in acht gelijke stukken te worden gesneden.

‘Ja, Nelson. Wat is er?’ zegt ze geërgerd. Ze schikt zich graag in de rol van gastvrouw en wenst daar niet in gestoord te worden.

‘Wat doet dat vuile negertje hier.’ Ik wijs hem aan. Terwijl ik mijn vinger op hem richt en nauwkeurig zijn handelingen volg, voel ik Simone’s verontwaardigde blik op mijn gezicht branden. Ziet ze dan niet hoe dat joch bezig is het feest te verstieren? Ze kan zich bepaalde dingen enorm aantrekken. Is een vrouwentrekje, werd mij eens verteld door een collega.

‘Nelson!’ Ze stamelt een beetje en kijkt gekrenkt van me weg. Aanstellerij van de bovenste plank. ‘Hoe durf je, let eens op je woorden.’

‘Ja, ik dacht laten we het beestje bij zijn naam noemen, de situatie verbloemen heeft nooit iemand geholpen, hij zit nota bene met zijn poten aan het gebak. Ik ken hem niet, laat staan dat ik zijn felicitaties heb mogen ontvangen. Het is van een ongekende....’

‘Hij is de zoon van een oud-collega van me.’ onderbreekt ze mij op felle toon, want ik had nog wel even door kunnen gaan. ‘Ik heb haar uitgenodigd.’

‘Zoon van een oud-collega?’ Ik heb vandaag genoeg rondingen gezien, maar geen negerinnen. Louter brunettes en blondines, bloedrode lippen en witte wijn. ‘Schenk mij alsjeblieft nog een glaasje in, Simone. De fles staat op tafel.’

‘Ja, oud-collega, ze staat daar bij de boekenkast.’ Simone wijst een blonde vrouw aan, één zoals er zoveel zijn op de wereld.

Ik wenk een man met een colbert op een T-shirt. Hij reageert niet en dus wenk ik nog een keer. Ja, deze oude man wenkt je godverdomme, wil even een glas wijn en kan niet bij de fles. Ik wijs hem de fles aan. De man stapt uit zijn kringetje met andere mannen met colberts op T-shirts en vrouwen met fleurige rokken, loopt verveeld naar de fles en rijkt mij deze aan. Ik schenk mezelf een glas in, heb ik verdiend.

‘Ze kan geen kinderen krijgen’ braakt Simone in mijn oor. ‘dus heeft ze besloten een jongetje uit Afrika te adopteren. Hij heet Tamo en hij komt uit Ghana als ik mij niet vergis, maar het kan ook Senegal zijn. Vraag het haar, misschien dat je op je oude dag je horizon nog weet te verbreden.’ Boos pakt ze haar werk weer op. De chocoladetaart wordt bruut gevierendeeld.

Iemand heeft muziek op gezet. Het slaat aan. De tafel wordt aan de kant geschoven en er wordt gedanst. Simone houdt van dansen. Ze is er altijd goed in geweest. Daar komt ze al aanlopen.

‘Kom je dansen?’ vraagt ze zonder te lachen. Ze staat er lusteloos bij. Haar hoofd hangt een beetje naar rechts. Alsof ze door iemand is gestuurd maar er zelf helemaal geen zin in heeft. Denk je dat ik daarmee ga dansen?

‘Nou, de vrolijkheid straalt van je af.’

‘Wil je nou dansen of niet.’

‘Nee, ik zit net lekker.’ Ze loopt weg.

Een paar minuten later danst ze met een kennis van de familie. Ze ziet er blij uit. Zwierig draait ze rondjes en trekt ze de aandacht naar zich toe.

Een dame naast me stoot steeds weer tegen mij aan terwijl ze van de muziek geniet. Met haar kont tegen mijn schouder. Ze steekt een sigaret op.

‘Roken doe je buiten.’ zeg ik terwijl ik de rook wegsla.

Mijn dochter telefoneert nu al een half uur. Ze ziet dat ik naar haar kijk en lacht naar me. Ook maakt ze een handgebaar. Zwaaien kun je het niet noemen. Ze houdt haar hand hoog en beweegt haar vingertoppen, alsof ze naar een klein kind zwaait. Ik glimlach terug, waarna ze zich omdraait en verder gaat met haar gesprek.

Simone is gestopt met dansen.

‘Simone, kom eens.’ Ze komt mijn kant op. ‘Dat tapijt kunnen we wel weggooien zo.’ We kijken naar de sigaretten, kruimels en vieze servetten die op het tapijt liggen. De hakken van dansende dames prikken diep in het tapijt. Ze haalt haar schouders op en loopt de kamer uit. ‘Ben je nog boos?’ Roep ik haar na.

Ik wil van mijn wijn proeven maar er loopt jong gespuis mijn kant op om me te feliciteren. Het zijn de kleinkinderen van de broer van Simone. Een kluitje kinderen, allen hebben ze blond haar, voorop loopt een meisje, daarachter een drietal verlegen neefjes of broertjes van haar. Het meisje is waarschijnlijk de oudste. Ik schat haar acht jaar oud. Eén van de jongetjes loopt met een boeket te sjouwen.

‘Gefeliciteerd opa Nelson.’ zegt het meisje. Een boeket gaat van hand naar hand en wordt dan op mijn schoot gelegd.

‘Nou bedankt jongens, maar ik ben jullie opa niet.’

‘Dat moesten we van mama zeggen,’ zegt het meisje.

‘Dat moesten jullie van mama zeggen. Nou, noem mij maar gewoon Nelson.’ Ik leun opzij en graai in mijn broekzak. Dat lijkt de kinderen te verheugen want ze beginnen elkaar aan te tikken. Ik pak mijn portefuille erbij en geef ze ieder een euro, want zo’n kwaaie ben ik niet.

‘En nu wegwezen.’

De kinderen rennen met het geld terug naar hun moeder. Iemand heeft een hond meegenomen. Het beest likt aan een blote kuit. Er rijdt weer een auto voor. Tien nieuwe feestgangers stappen uit. Ze hebben ieder een fles meegenomen. Er komen fietsers aanrijden, van recht en van links. Ze stoppen voor het huis van Nelson en Simone. Eén zet zijn fiets tegen een heg. Aan de overkant van de straat strijken zeven mussen neer op een dakgoot; het ding piept zachtjes, onhoorbaar voor de feestgangers, temeer omdat de mussen een lied inzetten. Er wordt begroet en voorgesteld. Op de tuintafel rusten drie paren blote voeten van levensgenieters in rieten stoelen. Een mug valt de gasten in de woonkamer lastig. Vader draagt trots zijn baby op zijn borst. Hij trekt de aandacht van welgeteld vier vrouwen. Drie knijpen de baby in de wangetjes. De laatste doet hetzelfde bij de vader. Simone wijst iemand de wc. Er blijkt al een rij te staan, maar boven (tweede deur rechts) is er nog één. Een bronzen beeldje glijdt een broekzak in en een fiets zakt door een heg. De koelkast wordt opengetrokken door de buurvrouw. Het pak melk is over tijd en wordt weggegooid. De verdediging van het Nederlandse elftal wordt grondig gekeurd door vader en zoon. Een slagroomtaart wordt de woonkamer binnengedragen. Een minuut later ligt deze omgekeerd op het tapijt. Nelson veegt met zijn zakdoek de spetters van zijn schoenen, gaat weer achterover zitten en ziet hoe de drukte aanzwelt.

Karim Abbara

Mail

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Die betere wereld wordt al gemaakt

Die betere wereld wordt al gemaakt

De betere wereld, Het Grote Geluk: Marthe van Bronkhorst vraagt zich af waar ze dat kan vinden, misschien gewoon op een borrel, in het samenkomen met vrienden? Lees meer

Zomers zwijgen

Volim nas: hoe de taal van de liefde mijn lichaam tot stilte maande

Wat als je vertrouwen in jezelf en je lichaam plotsklaps wordt aangetast door epileptische aanvallen? En tegelijkertijd je vertrouwen in de onvoorwaardelijke liefde van je oma ook op losse schroeven komt te staan? In een persoonlijk essay neemt Dorea Laan je in beeldende taal mee in deze zoektocht. Lees meer

Schrijvers en beeldmakers gezocht voor ‘Harnas’, het achtste Hard//hoofd Magazine!

Schrijvers en beeldmakers gezocht voor ‘Harnas’, het achtste Hard//hoofd Magazine!

In welk harnas hul jij je? Stuur voor 14 september je pitch in en draag met een (beeld)verhaal, essay, poëzie of kunstkritiek bij aan het magazine ‘Harnas’. Lees meer

Misschien voor mezelf, maar niet voor jou

Misschien voor mezelf, maar niet voor jou

Eva van den Boogaard lijkt op iemand die ze nooit gekend heeft. Via een persoonlijke brief en een angstaanjagende gebeurtenis leert ze hem toch een beetje kennen. Lees meer

:Meer dan Maria: het moederschap in de beeldende kunst 3

Meer dan Maria: het moederschap in de beeldende kunst

Wat betekent het om moeder te zijn? En wanneer ben je dan een ‘goede moeder’? Moederschap, en alle nuances daarrond, blijft onderbelicht. Anne Louïse van den Dool onderzoekt via de representatie van moeders in de beeldende kunst de vele kanten die horen bij moeder zijn. Lees meer

Mijn Apocalypsis Leydenensis 1

Mijn Apocalypsis Leydenensis

In deze gedichten vliegt Joshua Snijders koerend over een postapocalyptisch Leiden, zijn Lays-chipszakjes tijdens een uitstapje in de Melkweg achtergelaten en zwemmen walvissen op wieltjes. 'De vraag is of je voetafdrukken kunt achterlaten wanneer er geen zwaartekracht is.' Lees meer

Lois Cohen maakte foto voor onze kunstverzamelaars: ‘Ik regisseerde per ongeluk een etalagepop’

Lois Cohen maakte foto voor onze kunstverzamelaars: ‘Ik regisseerde per ongeluk een etalagepop’

Word vóór 1 juli kunstverzamelaar bij Hard//hoofd en ontvang een unieke print van Lois Cohen! In gesprek met chef Kunst Jorne Vriens licht Lois een tipje van de sluier op. Lees meer

Was dit nou een flirt?

Was dit nou een flirt?

Als de Amsterdamse Carrie Bradshaw schrijft Marthe van Bronkhorst over de schemerflirt: een net te lange blik, een ambigu compliment, een hand die 'per ongeluk' de jouwe aanraakt. Lees meer

In gesprek met Jacqueline Peeters

In gesprek met Jacqueline Peeters: ‘Schilderen is denken en doen’

Aucke Paulusma gaat in gesprek met Jacqueline Peeters over haar nieuwe tentoonstelling. ‘Ik hoop dat ze in mijn werk iets van die spanning zien tussen wat zichtbaar is en wat verborgen blijft, en dat ze voelen hoe ik dat proces van schilderen benader.’ Lees meer

Terugblik op de schrijfworkshop: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?'

Terugblik op de schrijfworkshop: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?'

Op 25 mei organiseerde Hard//hoofd een schrijfworkshop met het thema: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?' Tijdens deze middag hebben de uitgekozen deelnemers onder begeleiding van één van de vier hosts uit het netwerk van Hard//hoofd de tijd gekregen om ideeën uit te wisselen, hun eigen tekst aan te scherpen en te reflecteren op hun eigen schrijfproces. Samen met de hosts kijken we terug op een verdiepende, inspirerende dag vol uitwisseling en reflecties. Lees meer

Dit maakten onze kunstverzamelaars en magazineabonnees mogelijk in 2024

Dit maakten onze kunstverzamelaars mogelijk in 2024

Kunstverzamelaars dragen bij aan onze missie om nieuw talent te ondersteunen en een vrije ruimte te bieden. We leggen graag uit hoe we de donaties in 2024 hebben besteed. Lees meer

Als je écht kinderen wilt redden

Als je écht kinderen wilt redden

Shashitu Rahima Tarirga kwam 33 jaar geleden via interlandelijke adoptie naar Nederland vanuit Ethiopië. Na een reis naar Ethiopië maakt ze nu een afweging tussen haar leven hier en het gemiste leven daar. 'Weegt een westers paspoort op tegen het moeten omgaan met de trauma’s van scheiding en achterlating? Weegt een leven hier op tegen onbekendheid met je leven daar?' Lees meer

Water landt zachter

Water landt zachter

Via een staalarbeider en een PVV-stemmer onderzoekt Angelika Geronymaki zichzelf. Kan ze, zonder het doen van aannames, de ander leren kennen? Lees meer

nuclear family

Queerkroost

In een briefwisseling over queer ouderschap zoeken Eke Krijnen en Lisanne Brouwer naar steun, herkenning en een houding om de maatschappelijke discriminatie buiten het gezinsleven te houden. Lees meer

Informatiehonger

Informatiehonger

We verslikken ons in data, maar blijven gulzig drinken. In dit essay onderzoekt Paola Verhaert hoe onze honger naar informatie — ooit gevoed door boeken, nu door eindeloze datastromen — ons hoofd én onze wereld begint te verzwelgen. Waar ligt de grens? En merken we het als we die overschrijden? Lees meer

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

In deze colum geeft Marthe Bronkhorst je een van haar geheime toverzinnen om vervelende talkshowgasten de mond te snoeren. 'Is dat zo?' Lees meer

:Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

In haar laatste brief aan Alara buigt Yousra zich over taal: hoe taal seksueel geweld normaliseert en hoe taal inwerkt op onze erotische verbeelding. Geweldloze verhoudingen scheppen via taal is voor haar zowel een kwestie van nieuwe talen schrijven als oude of bestaande talen herinneren. Lees meer

Comme tu veux

Comme tu veux

In de bruisende souks van Marrakech leert Aisha Mansaray haar vader – de ultieme hosselaar, de praatjesmaker in zes talen, en de filosoof in een (illegale) taxi – beter begrijpen. Lees meer

:De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

In het tweede deel van deze essayreeks over kunststakingen schrijft Lara den Hartog Jager over kunstenaars die worstelen met systemen van macht en de vraag of hun kunst verandering teweeg kan brengen. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter 1

De archivaris en haar dochter: Morgen zal alles anders zijn

‘Even eufy checken.’ In ‘Morgen zal alles anders zijn’ dicht Bareez Majid over de eindeloze keuzes en opties die een dag voortbrengt. Een dag die getekend wordt door de sluimerende aanwezigheid van de videofeed van een beveiligingsapp. Lees meer

Hard//hoofd zoekt vóór 28 juli 2.500 trouwe lezers!

Hard//hoofd verschijnt weer op papier, nu met extra bijlage! In Honger lees je over de pijn, het verlangen en de schoonheid van datgene waar we naar smachten. Schrijf je vóór 28 juli in voor slechts 3 euro per maand en ontvang Honger in september in de brievenbus, mét bijlage Ik wil, wil jij ook? over seksueel consent. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer