Illustratie: Tejo Verstappen

De jaren beginnen te tellen voor Hernanda, maar ze houdt nog steeds van jong vlees. " />

Illustratie: Tejo Verstappen

De jaren beginnen te tellen voor Hernanda, maar ze houdt nog steeds van jong vlees. " />
Asset 14

Bedorven vlees op de Veluwe

Deel 4 uit onze reeks zomerproza. Hernanda houdt van vlees dus ze moet zorgen dat haar vrieskist gevuld blijft. Een gastbijdrage van Ralf Groothuizen.

Ze hebben bij De Schele de vrieskist leeggehaald. De postbode vond hem ’s ochtends, vastgebonden aan zijn schuur. Ze komen voor vlees. Voor reeruggetjes, wildzwijngoulash en eendenbouten. Hun buit: zesenzeventig bitterballen gevuld met ganzenlever en een bevroren fazant.

Een kilometer dieper het bos in staat Hernanda te schreeuwen in de deurpost van haar huisje.

"Donder op vent!"

Hernanda smijt de houten deur dicht. Ze is licht ontvlambaar en heeft een luchtbuks naast de voordeur staan. De laatste tijd zijn er Joegoslavische bendes ‘in de regio actief’. De man, Johan genaamd, doet een burlend hert na in de hoop dat Hernanda van gedachten verandert. Gistermiddag vond ze het nog reuzeleuk, toen hij, 67 jaar oud, een burlend hert nadeed. Hij torste tien kilo wildzwijn op zijn schouders mee, verpakt in een blauwe vuilniszak. Wat overigens verdomd onhandig is als je op krukken loopt. Maar nu slaat er kwaad een raam dicht op de bovenste verdieping. Johan, met jagershoedje, peert met een kruk een beukennootje een eind weg en hinkt over het mos richting bosweg. De fazantenveer waait van zijn hoedje en blijft liggen op Hernanda’s deurmat.
Gisteren is de dochter van koningin Amalia gekroond tot nieuwe koningin van Nederland. Er zou wildzwijn bij het buffet geserveerd zijn. De kleine Johannes Dijkgraaf, ver familielid van de eens vermaarde hoofdredacteur van een Haags opinieblad, had de vuilniszakken gecontroleerd en dierenbotjes aangetroffen. De partij voor Nieuwe Wetjes stelt Kamervragen. We lezen het jaar 2100. Vlees is verboden. De algemene gedachte is: overbodige luxe. Vleesvervangers zijn geperfectioneerd. Amper iemand van beneden de 65 die weet hoe echt vlees smaakt. Slagerijen zijn gesloten. Weilanden zijn er niet meer en in de supermarkt stapels groenteburgers met vleesextracten.

De veer van het jagershoedje ligt in het laatje van Hernanda’s dressoir waar een flesje Profumo di Maiale di Parma (geur met varkensextract) op staat. Lustopwekkend. In de la rekwisieten van haar mislukte relaties. Een vergeelde witte sportsok. Die was van Harry, die hield het ook maar een half jaar vol. Hij is terug bij zijn ex-vrouw en woont nu met haar in een verpleeghuis. Onder de sok een ansichtkaart van Rinus. Een besneeuwd heuvellandschap met een hert onder een bruine elektriciteitsmast. Rinus is een Bed & Breakfast begonnen in De Savoie samen met Liesbeth die aan de rand van het dorp woonde en in de gemeenteraad zat.

"Wij zoeken nog een kok, lieve Hernanda. Ah, toe, kom hier je spruitjes met katenspek maken? Ik heb een eigen moestuintje. Hier mag je nog eens per maand vlees voorschotelen van de inspectie. En Liesbeth, ach Liesbeth, die zal niks doorhebben. Da’s een dromer."

Hernanda heeft hem nooit wat teruggeschreven.

Illustratie: Tejo Verstappen

Hernanda gaat enkel met jagers, omdat ze dan een volle vrieskist heeft. Jagers hebben de gewoonte bij iedereen die ze een warm hart toedragen vlees in de vrieskist te leggen. En laat Hernanda nu net in een van de weinige stukjes Europa wonen waar nog veel wild rondloopt.
Als de vrieskist vol zit, stuurt Hernanda de jagers weg. Nog diezelfde avond neemt ze plaats achter haar dressoir. Weg die tuttige broekrok. Uit die veel te grote trui. Strak T-shirt waarin haar tieten goed priemen. Een vleugje profumo di maiale op de polsen. Het flesje en een tupperwarebakje in de fietstas. Hup, op het zadel en met de brommer naar de stad. Een klein uurtje brommen en dan een kroeg in. Op zoek naar, om in jagerstaal te blijven, jonge herten. Als ze er dan eindelijk eentje in het oog heeft, schurkt ze zich tegen zo’n jongen aan. Zijn neus in haar nek.

"Lust jij zwijn?"

De jongens hebben meestal uit de overlevering van hun opa’s wel wat gehoord over vlees. Maar gegeten? Nooit. De jongens, tikkie beschonken, raken opgewonden, gedrogeerd door haar parfum. Zo erg dat ze haar gezicht amper bestuderen en de rimpels onbespied laten. Hernanda neemt zo’n jongen dan mee naar de wc’tjes, die volgt als een meerkoetenjong zijn moeder, en lepelt uit het tupperwarebakje met een plastic lepeltje een muizenhapje wildzwijnpeper bij haar prooi naar binnen. Zoiets hebben ze nog nooit geproefd. Niet zelden zit zo’n jongen dan ’s avonds bij Hernanda achterop de brommer.

"Je mag me best bij mijn borsten vasthouden", lacht Hernanda.

Vroem!

Die nacht komt Hernanda als gewoonlijk weer tot haar hoogtepunt. Iets wat de jagers van haar leeftijd haar allang niet meer kunnen geven. Bij het ontwaken, gewekt door pannengerammel van beneden, bereikt een heerlijke geur de neuzen van de jongens.
Hernanda staat een bord zwijngoulash vol te scheppen met een pollepel. In haar nachtjapon. Krulspelden in. Eenmaal beneden blijkt Hernanda niet helemaal de vrouw die de jongens dachten dat ze was ’s avonds in haar strakke t-shirt in de kroeg.

"Lieverd, ik vroeg of je zwijn lustte, weet je nog? Eet je mee?"

"Nee, heb college."

En weg is zo’n jongen dan. Hernanda blijft huilend achter, de tijd, de jaren vervloekend.

En dan ’s avonds gaat ze weer. Naar de kroeg. Op haar brommer. Tupperwarebakje in haar fietstas. Totdat de vriezer leeg is en dan gaat ze weer achter de jagers aan, waarvan er zat in het bos zijn en die meestal weduwenaar of vrijgezel zijn, op leeftijd, en die Hernanda wel zien zitten. En met de bezoekjes van de jagers vult de vriezer zich weer.
Maar nu rammelt er iets. Hernanda draait zich om in bed. Ze is alleen.

"Vast de wilde zwijnen buiten bij de beukenboom", denkt ze.

Ze stopt een propje gescheurde tissue in haar oren. Ogen dicht.

"Hallo Frau, wo ist das Fleisch?" De loop van haar eigen luchtbuks op haar wang.

"Und gibst du das Goldener Uhrwerk auch mar."

Het klokje dat Johan op het nachtkastje had laten liggen en Hernanda glad vergeten was. Volgende dag weg horloge en een lege vrieskist. Ook het brommertje pleite.
Nog een paar weken probeerde ze het om alleen thuis zijn. Maar ze was bang dat de Joegoslaven terug zouden komen. Nu pakt ze pen en papier.

"Johan, ik mis je. Ik had dat niet moeten zeggen. Je bent de enige man die ik vertrouw."

En Johan kwam terug. Nog steeds hinkend, maar zonder krukken.
’s Avonds in de slaapkamer.

"Hernanda, waar is mijn gouden zakhorloge? Ik had het op het kastje gelegd. Ik liet het achter, in de hoop het nog eens te zien. Ik vond het fijn te weten dat er een stukje van mij bij jou zou blijven."

"Ik zou het niet weten liefste. Er zal toch niet ingebroken zijn? Vannacht hoorde ik wel allemaal gekraak in het huis. Dat waren vast de zwijnen buiten bij de beukenboom."

Met haar onschuldigste ogen en ze knijpt hem in zijn hangkont.

"Lieve Johan, laten we morgenvroeg naar het dorp gaan. We zoeken het mooiste horloge voor je uit. Misschien ben je een beetje in de war. Het was ook wel een gedoe hè, laatst. Spijt me zo. Ik heb je veer bewaard, die was van je hoed gewapperd, kijk!"

's Nachts vleit Hernanda zich tegen Johan aan. En ’s ochtends bij het opstaan wordt ze wakker van zijn walm op haar wang. Zijn adem is als witte bonen in tomatensaus. Zoetzurig. Hij maakt een klakkend geluid. Ze trekt haar billen wat verder van hem af en huilt zachtjes. Buiten burlt een hert. Johan slaapt met zijn pistool onder zijn kussen. Hij is de beste schutter van het woud. De Joegoslaven zullen wel niet meer komen.

Ralf Groothuizen is freelance journalist te Utrecht/Napels voor o.a. HP/De Tijd, De Pers, Knack, La Cucina Italiana, Bouillon!, Italië Magazine, AD en The Cover Story

Mail

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Die betere wereld wordt al gemaakt

Die betere wereld wordt al gemaakt

Kun je, met alles wat er gebeurt in de wereld, nog gelukkig zijn? Marthe van Bronkhorst vindt het antwoord en ontdekt een boel hoopvolle initiatieven Lees meer

Zomers zwijgen

Volim nas: hoe de taal van de liefde mijn lichaam tot stilte maande

Wat als je vertrouwen in jezelf en je lichaam plotsklaps wordt aangetast door epileptische aanvallen? En tegelijkertijd je vertrouwen in de onvoorwaardelijke liefde van je oma ook op losse schroeven komt te staan? In een persoonlijk essay neemt Dorea Laan je in beeldende taal mee in deze zoektocht. Lees meer

Schrijvers en beeldmakers gezocht voor ‘Harnas’, het achtste Hard//hoofd Magazine!

Schrijvers en beeldmakers gezocht voor ‘Harnas’, het achtste Hard//hoofd Magazine!

In welk harnas hul jij je? Stuur voor 14 september je pitch in en draag met een (beeld)verhaal, essay, poëzie of kunstkritiek bij aan het magazine ‘Harnas’. Lees meer

Misschien voor mezelf, maar niet voor jou

Misschien voor mezelf, maar niet voor jou

Eva van den Boogaard lijkt op iemand die ze nooit gekend heeft. Via een persoonlijke brief en een angstaanjagende gebeurtenis leert ze hem toch een beetje kennen. Lees meer

:Meer dan Maria: het moederschap in de beeldende kunst 3

Meer dan Maria: het moederschap in de beeldende kunst

Wat betekent het om moeder te zijn? En wanneer ben je dan een ‘goede moeder’? Moederschap, en alle nuances daarrond, blijft onderbelicht. Anne Louïse van den Dool onderzoekt via de representatie van moeders in de beeldende kunst de vele kanten die horen bij moeder zijn. Lees meer

Mijn Apocalypsis Leydenensis 1

Mijn Apocalypsis Leydenensis

In deze gedichten vliegt Joshua Snijders koerend over een postapocalyptisch Leiden, zijn Lays-chipszakjes tijdens een uitstapje in de Melkweg achtergelaten en zwemmen walvissen op wieltjes. 'De vraag is of je voetafdrukken kunt achterlaten wanneer er geen zwaartekracht is.' Lees meer

Lois Cohen maakte foto voor onze kunstverzamelaars: ‘Ik regisseerde per ongeluk een etalagepop’

Lois Cohen maakte foto voor onze kunstverzamelaars: ‘Ik regisseerde per ongeluk een etalagepop’

Word vóór 1 juli kunstverzamelaar bij Hard//hoofd en ontvang een unieke print van Lois Cohen! In gesprek met chef Kunst Jorne Vriens licht Lois een tipje van de sluier op. Lees meer

Was dit nou een flirt?

Was dit nou een flirt?

Als de Amsterdamse Carrie Bradshaw schrijft Marthe van Bronkhorst over de schemerflirt: een net te lange blik, een ambigu compliment, een hand die 'per ongeluk' de jouwe aanraakt. Lees meer

In gesprek met Jacqueline Peeters

In gesprek met Jacqueline Peeters: ‘Schilderen is denken en doen’

Aucke Paulusma gaat in gesprek met Jacqueline Peeters over haar nieuwe tentoonstelling. ‘Ik hoop dat ze in mijn werk iets van die spanning zien tussen wat zichtbaar is en wat verborgen blijft, en dat ze voelen hoe ik dat proces van schilderen benader.’ Lees meer

Terugblik op de schrijfworkshop: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?'

Terugblik op de schrijfworkshop: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?'

Op 25 mei organiseerde Hard//hoofd een schrijfworkshop met het thema: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?' Tijdens deze middag hebben de uitgekozen deelnemers onder begeleiding van één van de vier hosts uit het netwerk van Hard//hoofd de tijd gekregen om ideeën uit te wisselen, hun eigen tekst aan te scherpen en te reflecteren op hun eigen schrijfproces. Samen met de hosts kijken we terug op een verdiepende, inspirerende dag vol uitwisseling en reflecties. Lees meer

Dit maakten onze kunstverzamelaars en magazineabonnees mogelijk in 2024

Dit maakten onze kunstverzamelaars mogelijk in 2024

Kunstverzamelaars dragen bij aan onze missie om nieuw talent te ondersteunen en een vrije ruimte te bieden. We leggen graag uit hoe we de donaties in 2024 hebben besteed. Lees meer

Als je écht kinderen wilt redden

Als je écht kinderen wilt redden

Shashitu Rahima Tarirga kwam 33 jaar geleden via interlandelijke adoptie naar Nederland vanuit Ethiopië. Na een reis naar Ethiopië maakt ze nu een afweging tussen haar leven hier en het gemiste leven daar. 'Weegt een westers paspoort op tegen het moeten omgaan met de trauma’s van scheiding en achterlating? Weegt een leven hier op tegen onbekendheid met je leven daar?' Lees meer

Water landt zachter

Water landt zachter

Via een staalarbeider en een PVV-stemmer onderzoekt Angelika Geronymaki zichzelf. Kan ze, zonder het doen van aannames, de ander leren kennen? Lees meer

nuclear family

Queerkroost

In een briefwisseling over queer ouderschap zoeken Eke Krijnen en Lisanne Brouwer naar steun, herkenning en een houding om de maatschappelijke discriminatie buiten het gezinsleven te houden. Lees meer

Informatiehonger

Informatiehonger

We verslikken ons in data, maar blijven gulzig drinken. In dit essay onderzoekt Paola Verhaert hoe onze honger naar informatie — ooit gevoed door boeken, nu door eindeloze datastromen — ons hoofd én onze wereld begint te verzwelgen. Waar ligt de grens? En merken we het als we die overschrijden? Lees meer

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

In deze colum geeft Marthe Bronkhorst je een van haar geheime toverzinnen om vervelende talkshowgasten de mond te snoeren. 'Is dat zo?' Lees meer

:Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

In haar laatste brief aan Alara buigt Yousra zich over taal: hoe taal seksueel geweld normaliseert en hoe taal inwerkt op onze erotische verbeelding. Geweldloze verhoudingen scheppen via taal is voor haar zowel een kwestie van nieuwe talen schrijven als oude of bestaande talen herinneren. Lees meer

Comme tu veux

Comme tu veux

In de bruisende souks van Marrakech leert Aisha Mansaray haar vader – de ultieme hosselaar, de praatjesmaker in zes talen, en de filosoof in een (illegale) taxi – beter begrijpen. Lees meer

:De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

In het tweede deel van deze essayreeks over kunststakingen schrijft Lara den Hartog Jager over kunstenaars die worstelen met systemen van macht en de vraag of hun kunst verandering teweeg kan brengen. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter 1

De archivaris en haar dochter: Morgen zal alles anders zijn

‘Even eufy checken.’ In ‘Morgen zal alles anders zijn’ dicht Bareez Majid over de eindeloze keuzes en opties die een dag voortbrengt. Een dag die getekend wordt door de sluimerende aanwezigheid van de videofeed van een beveiligingsapp. Lees meer

Hard//hoofd zoekt vóór 28 juli 2.500 trouwe lezers!

Hard//hoofd verschijnt weer op papier, nu met extra bijlage! In Honger lees je over de pijn, het verlangen en de schoonheid van datgene waar we naar smachten. Schrijf je vóór 28 juli in voor slechts 3 euro per maand en ontvang Honger in september in de brievenbus, mét bijlage Ik wil, wil jij ook? over seksueel consent. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer