Spotify kent me beter dan ik mezelf ken. Op muziekgebied dan. Even moesten we aan elkaar wennen, toen ik bijvoorbeeld Ali B. voorgeschoteld kreeg in mijn Discover Weekly-lijst. Erg pijnlijk, maar het is al vergeten door allerlei andere ontdekkingen waar ik inmiddels niet meer zonder kan. Dat mijn dochter van twee Aafke Romeijns versie van 'Huilend naar de Club' nu kan meezingen, is een groot cadeau.
Waar ik mezelf echter niet toe kan brengen, is te betalen voor reclame-vrij. Dus hoor ik zo'n tien keer per dag irritante spotjes, waarin een indringende stem vraagt waar ik muziek wil luisteren. Dan vertelt één of andere prutser weer dat hij een nieuw album heeft of moet ik luisteren naar een gezin waarvan alle leden een andere, maar even monsterlijke muzieksmaak hebben. Daar komen ze gelukkig onderling prima uit, dankzij zo'n gezamenlijke playlist, maar dat betekent niet dat ik het ook wil horen!
Laatst heb ik mijn Spotify een dagje meegenomen naar een Brusselse wifi en ondanks de vermeende tweetaligheid van die rare stad, zijn sindsdien alle reclames Franstalig. Het is betoverend mooi, om tussen mijn nieuwe lievelingsnummers te worden afgeleid door zoete mannen- en vrouwenstemmen, die bijvoorbeeld een 'playlist collaborative' aanprijzen of uitleggen: 'Tu veux rester au game? Clique la playlist Rap Game'. Ik houd niet van rap maar het wordt zo zwoel aangeprezen dat ik bijna een keer op de afspeellijst geklikt had.
Retourtje Brussel heb je al voor 90 euro, ik vind het de investering hartstikke waard. Ik luister zo vaak mogelijk, tot ik mijn spotify opnieuw op moet starten. Dan wordt de betovering verbroken en moet ik weer horen waar ik bootcamp-kleren kan kopen. En allerlei andere Hollandse ongein, getverderrie.
