Illustratie: Floor Dekkers
Zaterdag
Dave zei dat ik mee moest, al was het maar voor vijf minuten. Het was zo'n feestje waar de jongens en meisjes de rollen van mannen en vrouwen spelen.
Ik stond op het punt om te vertrekken, toen de deur open ging en de plaat bleef hangen. Ze kwam aanzetten met tassen vol flessen waarvan niet alle met wijn waren gevuld. Niet dat het iets had uitgemaakt als we hadden geweten wat – we dronken alles alsof het water was. Alleen het groene spul bleef onaangeraakt staan.
Niemand die ik sprak kende haar naam, maar ze liep de kamers kapot alsof ze hier al jaren kwam. Ze verdween voor een hele tijd in de allerachterste kamer en even later zag ik haar uit een bezemkast komen. Het was alsof ze het appartement over haar jurk had aangetrokken en alles als een sleep achter zich meetrok .
Er was dat moment dat ze de stereo kortsloot en de vloer desondanks weer aan het dansen kreeg.
Ze praatte met iedereen die avond, maar met niemand meer dan vijf minuten; ik kreeg minder. Ik vond haar op het balkon. Ze hing over de reling op het randje van voorover. Ze zei: 'Ik ben een zwaan' en of ik haar drankje even wilde vasthouden.
Er was dat moment waarop ik voor het eerst in mijn leven stotterde. Zij liep naar binnen.
Een half uur later liep ik met een warme bloody mary in mijn hand achter haar aan en bleek dat ze al twintig minuten weg was. Dave zei dat ze mijn vest had en:
'Zo'n meisje is niets voor jou.'
--
Dit is een gastbijdrage van Dennis Gaens, hij schrijft proza en poëzie. In 2010 debuteerde hij met de dichtbundel 'ik en mijn mensen', die genomineerd werd voor de C. Buddingh-prijs voor het beste Nederlandstalige poëziedebuut. 'Zaterdag' is de eerste tekst uit de voorstelling Lucy, waaraan Gaens momenteel met Macronizm en Smoovebusiness werkt. Sinds januari 2011 is hij stadsdichter van Nijmegen.