In de trein naar Antwerpen. Op schoot een zakje krijtdrop waarvan de bodem genadeloos dichterbij komt. Het is, geloof ik, onmogelijk om slechts één krijtdropje te eten. Ik durf te wedden dat onder jouw tong zich nu al speeksel verzamelt, in anticipatie op die kleine, witte staafjes, die daadwerkelijk een beetje op schoolkrijt lijken, hoewel dat tegenwoordig zo hopeloos ouderwets is. Ik ben zelf docent maar kan me de laatste keer dat ik met schoolkrijt iets op het bord schreef niet eens herinneren.
Ik vraag me af hoe lang het zal duren voor jij, lieve lezer, toegeeft. Nu je ogen over de tekst vliegen kun je de combinatie van drop, pepermunt en anijs al bijna proeven. Het woordje ‘krijtdrop’ zingt door je hoofd. Argeloos zo’n staafje in je mond stoppen, wat zou je daar nu voor over hebben. Het dunne witte laagje kneust tussen je kiezen, nog eens kauwen, waarna dat zachte witte anijsspul vrij komt. Je vraagt je af of de supermarkt nog open is, de avondwinkel desnoods.
De klassieke krijtdrop (niet te verwarren met de chemische kleurenvariant, die in de buurt komt van wat ik me bij viltstiftdrop voorstel) is niet alleen belachelijk lekker. Het ontwerp van het dropje is van een Bauhaus-achtige eenvoud: niks versiering, geen beeltenis van een of andere clown of oud-Hollands object, maar helder en functioneel. Het witte staafje, niet dikker dan mijn pink, is lekker glad en hard. Het heeft bovendien de juiste grootte. Drop moet in één keer in je mond passen. De kleverige substantie leent zich niet voor afhappen. (Er is daarom iets fundamenteels misgegaan met deze grote dropstukken van Klene.)
De laatste dropjes van het zakje, en hoewel de misselijkheid in aantocht is, stoppen is nu geen optie meer. Toen mijn zusjes en ik nog moedertje speelden, stiftten we onze lippen met krijtdrop, geschept uit de snoepvakken van de drogist. Ik herinner me het trekkende gevoel rond mijn mond, en het dametje dat mijn zusje werd wanneer ze door de gang schuifelde in de trouwschoenen van mijn moeder, de witte lippenstift ver buiten de randen van haar mondje gesmeerd. Het is rustig in de trein. Ik lik aan een dropje, tuit mijn lippen.
Foto via Flickr
