Asset 14

Luciferdoosje

De langpootmug wordt begraven in een luciferdoosje en vader is opgegeven. Een kort verhaal.

We zaten tegenover elkaar aan de keukentafel, twee toastjes lagen als omgekeerde sloepjes in een oceaan tussen ons in. Een langpootmug probeerde wanhopig zijn laatste poot van de geurkaars los te trekken. Samen keken we geconcentreerd toe naar het proces van sterven zodat we later zouden kunnen zeggen dat de meeste dingen uit fases bestaan en dat fases weer bestaan uit handelingen. Ik schoof het luciferdoosje open. Hij knikte ernstig, trok met duim en wijsvinger het slappe lijfje als een zilverfiguurtje van de kaars af en legde haar neer in het kartonnen bakje. Heel even dachten we dat haar vleugels bewogen, toen beseften we dat we te lang staarden. Van etalagepoppen beweerden we vaak stellig dat de wimpers trilden. Zijn vingers streelden werktuiglijk de achterkant van mijn hand. Met een viltstift schreef ik "MUG" op de bovenkant, streek een lucifer af en stak het doosje aan. Het vuur verlichtte het familieportret waarop we glimlachend de camera inkeken en deden alsof we niet doorhadden dat we er later iemand vanaf zouden knippen. Ik dacht aan marshmallows. Zei toen: "nu".

Illustratie: Chris Wigmans

"Ik ga dood", zei hij. Een borrelnootje knapte tussen zijn tanden. Eerst at hij altijd de schaal op en daarna het nootje. Hij had ze liever afzonderlijk, wij kropen ook nooit in elkaar weg. Het woordje 'dood' klonk als een computerspel, een diep gat voor de platgereden kat. Ik lachte en zei dat zijn been niet vastgeplakt zat en dat er heus manieren waren om dit te overleven. Hij schudde zijn hoofd, draaide met zijn hand het horloge rond dat om zijn pols zat en een raspend geluid voortbracht. Het deed mij denken aan mijn kookavonden wanneer ik een komkommer langs de schaaf haalde en hij vroeg om het laatste stukje. Ik voelde zijn lippen als hij het uit mijn hand at en verlangde steeds vaker naar dat moment. Met peper en zout.

"Opgegeven", zei hij en viste met precisie een paar borrelnootjes uit het kommetje, verdeelde ze in groepjes van vier. Ik dacht aan de proefwerken op school en de hardloopwedstrijden in het bos achter de dijk. Hoe vaak ik het woord opgegeven niet had gebruikt, daarna een sigaret opstak en begon over mannen die mij hadden laten zitten. Dat leek mij een eerlijke wending.

Ik dompelde mijn vingers onder in het kaarsvet. Hij keek toe en maakte aantekeningen om te kijken wat dit met ons deed. Vaak had ik hier aan tafel mijn spreekbeurten voorgedragen. Na afloop fluisterde mijn vader dat ik een specialist was op het gebied van vleermuizen, Frankrijk, taarten. Mijn woorden klonken als een nieuwslezer zonder autocue. Eén keer was het fout gegaan. Het onderwerp was: waarom vaders geen vleugels hebben. Hij had gezwegen en later had ik hem een pizza horen bestellen. Hij had zijn vaste film opgezet waarvan ik wist dat hij bij twee minuut vijftien last van prikjes kreeg zoals hij dat noemde. De volgende ochtend gaf hij mij bij het weggaan drie zoenen in plaats van één. Ik kreeg een kamer aan de achterkant van het huis.

Ik legde de geurkaars op zijn zij en vergeleek dit met het leven dat vol kantelpunten zat die je niet ziet, zoals we ook nooit de grenzen zien die als noppenfolie door ons bestaan was liggen en klappen als we er te lang op bleven staan. Ik hield hem schuin en liet het hete kaarsvet over mijn pols lopen, keek mijn vader uitdagend aan en zei: "nu".

Zolang er herhalingen waren hoefde ik niet bang te zijn, dan kwam zijn aankondiging steeds opnieuw en was er geen later. Geen ziektebed als een opengeschoven luciferdoosje of met treurige muziek waarbij de hond zijn kop breekbaar zou laten hangen. Dit was het spectaculairste moment in onze week. Wanneer ik keek of zijn vleugels waren gegroeid.

--

Dit was een gastbijdrage van Marieke Rijneveld. Marieke (1991) is een Nederlandse schrijfster, muzikant en dichteres. Ze studeert poëzie en proza aan de Schrijversvakschool Amsterdam. Werk van haar is gepubliceerd in o.a. de VPRO gids, De Revisor, Meandermagazine, Passionate Platform, Op Ruwe Planken en bij De Toneelcentrale. Arie Boomsma heeft haar in Das Magazin benoemd tot literair talent 2014.

Mail

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Witte tranen

Witte tranen

Vaak kan geconfronteerd worden met een racistische misstap veel losmaken in witte vrouwen. Waar komt dat door? Fleur den Boer onderzocht het perfectionisme van witte vrouwen en hoe zogeheten 'witte tranen' racisme in de hand werken. Lees meer

Stieren en vrouwen hebben iets gemeen

Stieren en vrouwen hebben iets gemeen

Wat hebben stieren en vrouwen gemeen? In dit essay ziet Barbara Haenen tijdens het bezoeken van een stierengevecht gelijkenissen met haar eigen ervaringen. Lees meer

Links, wees niet zo bang om hypocriet te zijn 1

Links, wees niet zo bang om hypocriet te zijn

Marthe van Bronkhorst bekijkt hypocrisie als spectrum: hoe hypocriet ben jij op een schaal van Frans Bauer tot Johan Derksen? Lees meer

Bijsturen 1

Bijsturen

In dit essay legt Belle de Rode de vinger op de zere plek. Ze beschrijft hoe zij de rol van bijsturende kapitein op zich moet nemen omwille van haar zieke vader, terwijl ze juist afscheid had willen nemen van de kritische kapitein die in haar huisde. Lees meer

In je eentje achterblijven

In je eentje achterblijven

Als vriendin K. op een date gaat, denkt Eva van den Boogaard na over hun onuitgesproken pact. Zo lang ze beiden ongelukkig in de liefde zijn, hebben ze elkaar. Maar wat als er iemand dat pact uitstapt? Lees meer

Gelukkig zien jonge mensen het verband tussen toen en nu

Durf te leren van het verleden

Op Dag 150 van de wrede vergeldingsactie van Israël is een eind van de ‘slachting’ van Palestijnen nog niet in zicht. Schrijver Marte Hoogenboom vestigt haar hoop op activisten en journalisten die het verband tussen ‘toen’ en ‘nu’ durven zien. Lees meer

Fatma Shanan: de lichtelijke melancholie van het zomerse alleen zijn 1

Fatma Shanan | De lichtelijke melancholie van het zomerse alleen zijn

Een oase van rust midden in Berlijn. De kleine geschilderde landschappen en zelfportretten in de natuur van Fatma Shanan (1986, Israël) komen goed tot hun recht in de expositieruimte van Dittriech en Schlechtriem. De tentoonstelling ‘The Inn River’ bestaat uit een bescheiden aantal van negen schilderijen. Aucke Paulusma laat zien dat een aandachtige observatie loont, maar dat de schilderijen laten niet per se een vrolijke indruk achterlaten. Lees meer

Reden tot paniek

Reden tot paniek

In dit droomachtige en persoonlijke essay blikt Wouter Degreve terug op zijn jeugd, en hij onderzoekt de effecten daarvan op het heden. Want 'de kracht van de plek waar je bent opgegroeid mag je nooit onderschatten.' Lees meer

Geld lenen

Geld lenen

‘Het spijt me,’ zeg ik. ‘Voor dit alles.’ Ik gebaar om me heen. ‘Voor Nederland.’ In deze column van Anne Schepers ontmoeten twee vrouwen, die uitkijken naar hun avond in een wijnbar, een man die een treinkaartje naar Ter Apel bij elkaar probeert te sprokkelen. Lees meer

Vijftig jaar vrijheid van beweging

Vijftig jaar vrijheid van beweging

Tom Kniesmeijer leerde dansen op de remixes van discopionier Tom Moulton. Nu zijn eerste kennismaking met de muziek van deze sterproducent bijna vijftig jaar geleden is, blikt hij terug en komt hij tot een inzicht over onze tijd. Lees meer

Kür op muziek

Kür op muziek

”Onlangs las ik over wezentjes die alleen bestaan in de droom van een slapende vrouw.” Nelson Morus schreef een kort verhaal over geforceerde gezelligheid, chatbotgesprekken over lievelingsgerechten, hectiek en de alledaagse sleur. Lees meer

Als je wordt uitgenodigd voor een euthanasiefeest, dan ga je

Als je wordt uitgenodigd voor een euthanasiefeest, dan ga je

'Als je je psycholoog écht een brevet van onkunde wil geven, moet je haar uitnodigen voor je euthanasiefeest.' Lees meer

Neoliberaal Lang Covid 2

Neoliberaal Lang Covid

Voor ons 'Aaah'-magazine, schreef Harriët Bergman een essay over hoe long covid-patiënten vallen tussen pech en onrecht. "Er is iets grondig mis met hoe we in Nederland omgaan met mensen met een beperking en chronisch zieke mensen." Lees meer

Zo het begon 1

Zo het begon

Nele Peeters schreef een ontroerend verhaal, vol treffende zinnen en beelden. Het is dromerig verhaal, over eenzaamheid, hoop, zorgzaamheid en zwaarte. Lees meer

Ik ook op jou

Ik ook op jou

Op een avond zegt iemand tegen Eva dat hij verliefd op haar is. Terwijl hij wacht op een antwoord, denkt Eva na over wat verliefd zijn eigenlijk is. Lees meer

 1

Het model

De hoofdpersoon in dit verhaal van Feico Sobel poseert op een doordeweekse avond naakt voor een schilderklasje in Spijkenisse. De sessie ontaardt in een bizarre erotische nachtmerrie waarin onze verteller zich totaal verliest. Lees meer

Waarom het over mij gaat als het over trans literatuur gaat

Waarom het over mij gaat als het over trans literatuur gaat

In dit persoonlijke essay reflecteert Tom Kniesmeijer op queer activisme en literatuur, oftewel: de reden dat we strijden en schrijven. Lees meer

:Oproep: nieuwe Chef Illustratie en Beeldredacteur online

Oproep: nieuwe Chef Illustratie en Beeldredacteur online

Hard//hoofd zoekt twee getalenteerde, assertieve, breed onderlegde beelddenker (x/v/m) die de beeldredactie willen komen versterken! Lees meer

Herhaalrecept

Herhaalrecept

Op een ochtend wordt Aisha Mansaray wakker in een parelmoeren bubbel. Ze onderzoekt hoe ze met haar depressie op de randen van de realiteit kan leven, zonder de grip erop te verliezen. ‘Mijn aandoening was een zuigend ding geweest dat zich om mij heen had gewikkeld, lelijk, en meer levend dan ik.’ Lees meer

Stop met het onderschatten van de gevolgen van het slavernijverleden

Stop met het onderschatten van de gevolgen van het slavernijverleden

Zelfs 150 jaar na de afschaffing van de slavernij, zijn de gevolgen daarvan nog steeds voelbaar. Veel Nederlanders zien helaas niet in hoe de koloniale geschiedenis het heden heeft vormgegeven. Pas als je de bloedrode draad door de Nederlandse geschiedenis begrijpt, kun je de huidige ontwikkelingen echt begrijpen stelt Jazz Komproe. ‘Een onzichtbare wond laat zich immers moeilijk genezen.’ Lees meer

Word trouwe lezer van Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Meld je aan als abonnee voor slechts €2,50 per maand en ontvang ons papieren magazine twee keer per jaar in de bus. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer