Dat onze sporters gingen, valt geen van hen te verwijten. Als sporter moest je erbij zijn, dat is je vak. Dat Wim-Lex en Max gingen, was te verwachten. Als er één feestje is waar Wim-Lex bij wil zijn, is het dit feestje, en als kersverse koning moet je je zulke privileges niet laten ontzeggen. Dat ook Rutte ging, was nergens voor nodig, maar waar het gezellig is, daar is Rutte. Hij is er niet de man naar om een feestje te bederven.
Dat geldt niet voor Camiel Eurlings – toch al niet bekend om zijn feilloze oordeelsvermogen – die er als IOC-lid ook bij was. Camiel besloot dat hij een geweten heeft en dat hij nodig Poetin aan moest spreken op mensenrechtenkwesties. Poetin deed wat je doet als een te serieuze gast begint te zeuren over de muziek en de hapjes: hij suste Camiel met wat valse beloftes tot beterschap en schonk zijn glas nog eens bij. Camiel, altijd makkelijk gesust, berichtte glimlachend en met volle mond dat ‘zij nu eenmaal niet zo modern zijn als wij’.
Camiel snapt niet hoe je je op een feest hoort te gedragen. Als je de gastheer duidelijk wilt maken dat hij onterecht iets minacht wat eigenlijk hartstikke leuk is, dan ga je daar niet over preken, dan laat je zien hoe leuk het is. Hossende homo’s in het Holland Huis, dat had ik gehoopt te zien; een three-way tongzoen van Sven, Jan en Jorrit toen ze hun medailles kregen. Of een innige omhelzing tussen Rutte en een bekende Rus, met handen die onder T-shirts glijden. Nu volgens The Washington Post iedereen bij het Hollandse feestje wil zijn, moet het mogelijk zijn: Poetin met zachte hand overtuigen. De eerste pogingen tot knuffelen met Poetin (helaas wel door Wüst) zijn al gesignaleerd, en als hij zo doorgaat kan Wim-Lex best eens de man zijn die Poetin dronken krijgt. We kunnen dit winnen! Als iemand die Camiel maar buiten de deur houdt.