oostblokstank
tankstationcroissantverpakkingen
opengemaakt met vergeelde tanden
sigarettenrook, oostblokstank
die in haren hangt
vreemdelingenparfum
plattelandsaccenten, lager volk
in massa’s geduwd tot stromen zielen
we staan op elkaar
lezen borden waarvan de letters afbladderen
B.curest. - Co.stan.a - spoor 10
ik miste collectieve haast
treinen waar de airco nooit gewerkt heeft
de eenheid die in eenzaamheid zit
we ademen dezelfde miezerige lucht in
nemen plaats op dezelfde smerige stoeltjes
zwetend mensenvlees hangt over botten
zit verpakt in kunststof kleren
we spreken over de dochter van de buurvrouw
en onze kleinkinderen
we roddelen tegen vreemden
ik versta moedertaal, tel moedervlekken
op mijn duim en oogleden
we hebben dezelfde huid op dezelfde plekken
littekens en lijnen als treinsporen die ons
naar elkaar leiden scheuren en breuken
die we vast proberen te lijmen
we plakken aan elkaar vast
zweet een gemeenschappelijk goed
vervreemding een vreemd kwaaltje
dat ik in elk lichaam meen te herkennen
mijn land
mijn aarde
mijn zand
mijn ziel
ik hou van elke vertrouwde onvriendelijkheid
elke lelijkheid en elk kunstgebit
en ik beloof dat ik altijd van Roemenië zal houden
tot aan mijn laatste treinrit
de appel, de boom, victor en zijn varenkroon
ik zal nooit pretenderen alles te weten
socratisch sarcastisch koorddanser in elk gesprek
jij breekt me af
mechanische logica
jouw wangen zijn koud en ruw
ochtendstoppels, stropdas
vraag voor fruitsap tussen argumenten door
als reclame tijdens een oorlogsfilm
ik kies altijd je kant
jij steekt over niemandsland
advocaat van de duivel
al heb ik me altijd afgevraagd
waarom de duivel er één nodig heeft
je zegt dat machtige mannen voor zichzelf moeten spreken
ik zal nooit pretenderen alles te hebben gelezen
de keukentafelkrantenkoppen kijken
hoe durf ik ongeïnformeerd te zijn
heb je al gehoord over Azerbeidzjan en marxistisch communisme
weet je niet dat wat je denkt naïef is
ja papa ik snap het
nee dat doe je nooit
mijn wangen warmen op baardgroei in mijn keel
je slaat vuisten op tafel nooit mij nooit fysiek of onsubtiel
kerngezin maar kernen vervallen onstabieler als uranium-235
wacht op de atoombom in je keel
die de naam adamsappel heeft
ik word mechanische logica
socratische apathie
politieke ethiek
hopend één discussie te winnen
voor één keer sorry uit je mond te horen
victor en varenkroon en de stille woorden
goed gedaan, zoon
de appel valt niet ver van de boom
ruimtevader
tijdens de tweemaandelijkse bijeenkomst
van de dochters-met-vertrokken-vaders-club
wordt de vraag in een vacuüm
teletijdmachine gestopt en de ruimte ingestuurd
met ingehouden adem wachten zeven vrouwen,
meisjes gebleven, op het antwoord, een antwoord
het enige dat we weten is dat papa verhuisd is
naar de Melkweg, het schijnt,
het stond met grote letters in de zondagskrant:
MAN, 46, HAD LOOP NAAR DE MAAN
IETS TE LETTERLIJK GENOMEN
de collectieve vader is lucht geworden
gestorven herrezen woont nu in een paleis
met gouden paplepels, hij liet je niet achter,
hij waakt over jou, zegt mama
hij is een mythe, legende, een verhaal voor het slapengaan
we vragen geef ons heden
onze tweemaandelijkse alimentatie misschien
jouw schulden gaan we nooit vergeven
zeg eens
welke God schept zijn kinderen uit vervallen dinokoeken?
welke God haat je tweemaandelijks?
welke God duwt je melktanden in je keel
en laat je je eigen bloed doorslikken?
welke Vader is geen vader, vormt wel een wij
vaderloze vrouwen zijn een bevolkingsgroep apart
misschien moeten we minder belastingen betalen
zeven dochters, semiweeskind gebleven
wachten op de intragalactische postduif
hij was, het schijnt, zijn zuurstoftank vergeten
in de maandagkrant zal er staan:
MAN, 46, LIEP NAAR DE MAAN
EN LIET NIETS HELEMAAL NIETS MEER WETEN
Francesca Birlogeanu (die/hun, zij/haar) is een queer dichter, theatermaker en student geneeskunde met Roemeense roots.
Eef Stalman is een illustrator die op een intuïtieve manier te werk gaat en vaak persoonlijke ervaringen op een poëtische en suggestieve manier verbeeld. Door een verhaal vanuit iemands beleving te vertellen, hoopt ze mensen mee te nemen in haar werk, ze te ontroeren. De organische vormen en de rust van de natuur spelen een grote rol in Eefs werk. Ze wil de stilte vangen in vluchtige tijden, steeds zoekende naar een moment van verstilling.
