Asset 14

Biecht

Zondagsschrijver (III): Biecht

Zondagsschrijver Sara van Gennip zegende Hard//hoofd in 2017 zeven weken lang iedere zondag met een kort verhaal. Over geloof, en het gebrek daaraan. In het kader van de Biechtweek een herpublicatie van het derde deel: Biecht.

‘En ik dacht: ik blijf maar dansen, dansen tot ik durf. En ik draaide en ik tolde en ik deed een pas naar achter, naar voren en naar links. En ik draaide en ik danste en ik zwierde om mijn eigen as. Maar ik durfde nooit. En ik dacht: ik moet zitten, gewoon even zitten. En nu zit ik. Maar zie ik geen reden om ooit weer op te staan.’

Justus luistert maar half naar de dronken tor die zich nu al ruim een uur verschanst in een van de toilethokjes. Zorgvuldig neemt hij de wastafels af met een vochtig doekje. Daarna sopt hij ze in met een schuursponsje en laat het middel inwerken terwijl hij de spiegels poetst. Van een paar doorgesneden uien in het water gaan ze weer mooi glanzen en de strepen wrijf je het best weg met een schone droge theedoek, weet hij inmiddels. Op een van de grote spiegels is met rode lipstick een hart getekend. Hij schudt zijn hoofd. Het spul is vet en lastig te verwijderen, een vaatdoekje neemt het niet op maar smeert het simpelweg uit. Justus dacht altijd dat de mannenwc’s het ergst zouden zijn. Hij had zich voorbereid op pis naast de pot, kots op de bril en sperma op de deuren. Nu hij hier drie jaar werkt weet hij dat vrouwen de smerigste wezens op aard zijn.

‘Ze is jarig vandaag. Of: zou zijn geweest. Ze hield van glitter, van regenbogen, van dansen tot de zon opkwam, van chocoladetaarten met mokkacrème, van meeliften met vrachtwagenchauffeurs naar god weet waar. Ze hield van risico. Ze hield van mij. Je zou zeggen: ze hield van leven. Ja. Zo klinkt het toch?’

Justus kan het niet helpen dat hij knikt. Het is te hopen dat ze zo uit zichzelf opstaat en vertrekt. Hij neemt de lipstick af met een rol keukenpapier en spuit wat Glassex op de spiegel. Het rood verdwijnt maar de contouren van het hart blijven zichtbaar. Met een sponsje draait hij rondjes tot het vet is opgelost. Na een paar halen met het vaatdoekje, gevolgd door het drogen met de theedoek, is het hart verdwenen.

‘De waarheid is: we zouden samen springen. Ja. We zouden samen gaan.’

Hij bukt zich en kijkt door de opening onder het hokje door. Hij ziet twee halfhoge veterlaarsjes van zwart leer. Een panty met een polkadotpatroon. Stevige kuiten. Als hij stem en voeten combineert, schat hij haar een jaar of dertig. Vijfentwintig misschien. In ieder geval iets ouder dan de meeste meisjes die hier komen plassen voor vijftig cent. Hij probeert haar te herinneren. Welk hoofd past bij een polkadotpanty? Als hij overeind komt moet hij plots de neiging onderdrukken om op de wc naast de hare te gaan staan, en over het muurtje heen te kijken. Hij legt zijn hand op haar deur en beeldt zich in dat zij hetzelfde doet.

‘Het was op de kade, vanaf waar de jongens springen. We waren voorbereid. Van tevoren zware stenen uitgezocht, en voor haar een anker, voor mij een oude magnetron. Alles verstopt achter het strandwachtershuis. Op de nacht zelf – de zomer was bijna voorbij – droegen we allebei dezelfde lange jas die we samen in de uitverkoop hadden gekocht. Er zaten zeven zakken in en een rits van kin tot knie. Zij had een draagbare cd-speler mee en draaide heel zachtjes liedjes over liefdes. Al draaiend en wiegend, tollend en zwierend, sleepten we de keien naar de kademuur. Het anker bond ik met een touw om haar middel, zij de magnetron met een ketting om de mijne. We zagen er belachelijk uit. We dansten en we kusten, we dansten tot we durfden. Zij sprong als eerst. Ik keek haar na.’

Hij houdt zijn adem in. Weet ze dat hij hier is, dat hij luistert? Zachtjes ademt hij uit, bang haar te doen schrikken. Zijn hand houdt hij op de deur, alsof hij haar hand vasthoudt. Verlangend kijkt hij naar zijn emmer sop, de spons, de droge doek. Ze moet hier weg, zodat hij verder kan. Gewoon verder kan. Het ingewerkte sop moet van de wastafels worden genomen. Ze moeten drooggewreven en de vloer moet nog gedweild. Eerst bezemen met een harde borstel, dan gedweild. Sommigen vergeten dat, soppen al het vuil de voegen in. Hoe laat is het? Hoe lang nog voor de beveiliging komt? Gelukkig zijn de wc’s al schoon. Alle wc’s, behalve die van haar.

‘Het stopt nooit. Het malen, het stampen, het zuchten tot ik door mijn knieën knik. Ik haal adem, nog steeds, kan er niks aan doen. Elke dag als ik weer wakker word en denk: “godver, godverdomme, weer een dag.” Dan sluipt de lucht als vanzelf mijn longen in, op automatische piloot. Het stopt niet, stopt nooit. En ik doe zo mijn best. De dagen te stoppen, de tijd te stillen. Voor even, voor eeuwig. Omdat ik niet kan verdragen dat ik gewoon maar dooradem, als de eerste de beste idioot. Ik heb zo vaak gedacht: ik ga, ik spring. Ik doe het verdomme alsnog. Maar ik doe het niet, ik doe het nooit.’

Voorzichtig haalt Justus zijn hand van de deur, drukt dan even zijn hoofd ertegen. Bonkt drie keer, wacht. Even is het stil. Dan snuit ze haar neus.

‘Ik had haar bij me moeten houden, tegenhouden, nog meer van haar houden.’ Nogmaals snuit ze haar neus. ‘En nu? En wat moet ik nu? Ik kan niet blijven zitten, blijven knikken, tot ik barst.’

Justus beweegt zijn handen naar boven, tot zijn vingers het boveneinde van de deur vastklemmen. Dan hijst hij zich op. Het is zwaarder dan hij dacht. Zijn biceps spannen aan, zijn nek trekt, hij houdt zijn lijf stijf als een plank. Even ziet hij haar, haar kruin en de bolling van de laarsjes. Ze staart voor zich uit, weet misschien niet eens dat hij er is. Haar beide handen houdt ze tegen de deur gedrukt, haar nagels roodgelakt. Ze haalt haar neus op, kijkt dan plotseling omhoog. Niet verrast, niet boos of opgelucht. Ze kijkt hem aan, haar ogen zwart omrand.

‘En ik dacht: ik blijf maar dansen, dansen tot ik durf. En ik draaide en ik tolde en ik deed een pas naar achter, naar voren en naar links. En ik draaide en ik danste en ik zwierde om mijn eigen as. Maar ik durfde nooit. En ik dacht: ik moet zitten, gewoon even zitten. En ik ging zitten op de kademuur. Maar nooit zag ik een reden om weer op te staan.’

Hij laat zich zakken. Zijn armen tintelen en zijn benen voelen slap. Hij wankelt naar de emmer sop. Pakt dan de dweil. Hij vergeet de bezem. Hij vergeet de ingeweekte wastafels. Hij vergeet dat er nog een laatste wc te poetsen is. Hij vergeet het legen van de prullenbak bij de entree. Hij giet de emmer sop over de vloer en dweilt.

Oorspronkelijk gepubliceerd op 19 maart 2017.



Mail

Sara van Gennip schrijft verhalen waarin mensen discussiëren, liefhebben en geloven tegen beter weten in. Ze studeerde in 2012 af aan de (drama)schrijfopleiding van de HKU en schreef sindsdien o.a. theater voor Oerol, Over het IJ, Festival Boulevard en het Kameroperahuis, en korte verhalen voor ShortReads. Ze won diverse prijzen voor haar werk.

Lune van der Meulen is illustrator, schilder en schrijver. In haar werk staat de mens en zijn onvermogen vaak centraal. Ze weet eigenlijk nog niet precies wat ze wil, dus doet ze maar zoveel mogelijk van alles.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
Geen geld maakt ook niet gelukkig

Hard//hoofd zoekt een zakelijk assistent!

Wij zoeken een enthousiaste en veelzijdige zakelijk assistent (x/v/m) die ons zakelijke team wil versterken. In deze functie krijg je de kans om ervaring op te doen met de zakelijke en organisatorische kant van een literair tijdschrift en online platform. Lees meer

Het huis in mijn hoofd

Het huis in mijn hoofd

Wat als technologie je verbeelding probeert te esthetiseren? Mina Etemad bezocht de VR-voorstelling 'From Dust' van Michel van der Aa. Lees meer

Het borrelt 1

Ortolaan

Liefde gaat door de maag, weet de chef in het verhaal van Fleur Klemann. Zorgvuldig bereidt hij al zijn ingrediënten én zijn geliefde: ‘Haar tong die ze langs haar vette lippen haalde, het rozige vlees.’ Lees meer

Naweeën

Naweeën

In Naweeën dicht Vlinder Verouden over vervellen, verpoppen, verschonen, volgroeien en legt zo het proces van veranderen vast. ‘Hier slaat de klok tien en stap ik uit spinseldraden slijmerig warm een / Laatste vinger die glijdt over de plastic bodem van een pot haargel.’ Lees meer

Het borrelt

Het borrelt

‘Vuur raakt water / en alles sist barst klapt fluit schuimt vergaat stijgt verdampt smelt breekt sterft’. Dieuke Kingma dicht over het moment dat het ondergrondse naar boven breekt: zoals bij vulkaanuitbarstingen, of de tweede symfonie van Mahler. Lees meer

Laboratoriumkinderen

Laboratoriumkinderen

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. In dit drieluik onderzoekt Louise van der Veen in vitro fertilisatie (IVF) als een mogelijke grond van het bestaan. Lees meer

:Podcast: Maandagavond – De aanleiding

Podcast: Maandagavond – De aanleiding

Een nieuw seizoen van Maandagavonden door Nwe Tijd, dit keer ook te beluisteren bij Hard//hoofd. Met Johannes Lievens die zich – tegen wil en dank – in het feestgedruis stort, Ellis Meeusen over de voorpret, Suzanne Grotenhuis met een pleidooi voor kleine vieringen en Freek Vielen opent de avond met twee anekdotes. Lees meer

Wil de Nederlander opstaan alsjeblieft?

Wil de Nederlander opstaan alsjeblieft?

Wanneer de VVD pleit voor het bijhouden van gegevens over ‘culturele normen en waarden’ van mensen met een migratieachtergrond, over welke normen en waarden hebben ze het hier dan eigenlijk? Rocher Koendjbiharie neemt de eisen onder de loep die de politiek alleen stelt aan mensen die zichtbaar wortels elders ter wereld hebben. ‘Men wil geen vermenging van culturen en geen uitwisseling van gedachten. De echte eis is assimilatie en het afbreken van wortels.’ Lees meer

Als de bodem niet dragen kan

Groeipijn

‘Volwassen worden is zorgen voor’ luidt de wijsheid waar de hoofdpersoon in dit verhaal zich aan vasthoudt. In Groeipijn laat Tim Kobussen zien hoe hoe er een steeds letterlijke invulling aan die wijsheid wordt gegeven in een studentenkamer. Lees meer

In een miniatuurgrafkistje wordt het duingentiaanblauwtje naar de natuurbegraafplaats gedragen 1

In een miniatuurgrafkistje wordt het duingentiaanblauwtje naar de natuurbegraafplaats gedragen

Van het zetten van kopjes koffie en het branden van salie tot de Pinterest-pagina van DELA: Maartje Franken schrijft over rouwrituelen en onderzoekt de grond waarin rouw wortelt. Lees meer

Voor de meisjes

Voor de meisjes

Terra van Dorst dicht over de passiviteit van het wachten op morgen en het uitstellen van keuzemomenten. ‘morgen gaan we een ijsje halen / zullen de bramen rijp zijn / maak ik een besluit’ Lees meer

Regenwormen 1

Als de bodem niet dragen kan

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. Anouk von Seida schrijft over de betonplaten op een boerderij en het onverwachte leven dat zich daarin afspeelt. Lees meer

Grond & Ik

Grond & Ik

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. In 'Grond & Ik' zoekt Lisia Leurdijk naar manieren om een dialoog tussen het individu en de grond te openen. Lees meer

Regenwormen

Regenwormen

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. Milou Lang graaft in dit tweeluik naar wormen, gangenstelsels en de geborgenheid die de grond kan bieden. ‘hier duw ik geil zijn in de kluiten aarde / durf mijn vingers te verliezen in slib en schimmeldraden’ Lees meer

Luchtspiegeling

Luchtspiegeling

'We bewegen log en lief.' Madelief Lammers onderzoekt in dit gedicht de onstilbare honger tussen twee mensen, een wankele relatie waaraan iets fundamenteels ontbreekt. 'Zie je hoe we ondanks die woede nog zo mooi zijn als een slapend paard dat met haar huid trilt om een daas te verjagen?' Lees meer

Stomwijzer

Stomwijzer

Marthe van Bronkhorst loodst je door het wispelturige politieke landschap aan de hand van haar alternatieve stemwijzer. Lees meer

Auto Draft 8

Programma: Ik wil, wil jij ook? - consent in illustratie

Vier samen met Hard//hoofd de publicatie van onze recent verschenen bundel over seksueel consent! Lees meer

Roze, wit, blauw

Roze, wit, blauw

Rechtse en nationalistische partijen laten in hun nieuwste verkiezingsprogramma’s zien dat hun ruimte voor de lhbtqia+-gemeenschap altijd voorwaardelijk is geweest. Journalist Rocher Koendjbiharie legt uit: 'Homoseksualiteit en vrouwenrechten zijn binnen rechtse kringen vaak pas relevant wanneer ze in relatie tot migratie besproken worden.' Lees meer

:Winnaar publieksprijs Rode Oor: Vespula vulgaris

Winnaar publieksprijs Het Rode Oor: Vespula Vulgaris

In een pot met schuimbanaantjes vecht een wesp om los te komen. Myrthe Prins portretteert een winkelbediende die in een snoepwinkel aan zoetigheid proeft. Met Vespula Vulgaris won zij de publieksprijs van Het Rode Oor 2025. Lees meer

Winnaar Stoute Stift 2024 1

Winnaars De Stoute Stift 2025

Cynthia Van Der Heyden won met haar illustratie de publieksprijs en Sarah Pannekoek won de juryprijs van De Stoute Stift 2025. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €3 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer