Beeld: David Wasch Het vierde en laatste deel van onze reeks zomerproza. Verf kan heel wat losmaken, blijkt uit dit verhaal." /> Beeld: David Wasch Het vierde en laatste deel van onze reeks zomerproza. Verf kan heel wat losmaken, blijkt uit dit verhaal." />
Asset 14

VERF

-"VERF" is het vierde deel uit onze reeks zomerproza. Geschreven door Helena Hoogenkamp. Het in de markt zetten van een nieuwe verfkleur heeft vergaande gevolgen. Klik hier voor deel 1, "Een onderzoekje", hier hier voor deel 2, "De vakantiekolonie" en hier voor deel 3, "Lentefeest".-


Beeld: David Wasch

Veerman is mijn vriend. Zo noem je iemand waar je al drie jaar lang elke woensdagmiddag een praatje mee maakt. Een echt praatje, niet werkgerelateerd. Natuurlijk begint het wel met werk als hij de kleurstaaltjes uit een envelop schudt, zorgvuldig rangschikt op mijn bureau (primair naast pastel, het totaalplaatje telt), en me eventueel nog op een bijzonder goedgelukte nuance wijst. Maar zodra ik hiervan een aantekening heb gemaakt zakt hij terug in zijn stoel en praten we over andere zaken. Het weer, de file. Een grappig berichtje in de ochtendkrant. Het praatje is vaste prik.

Vandaag gaat Veerman niet zitten. Hij blijft staan en omklemt zijn envelop met beide handen. Zijn voorhoofd rimpelt als hij zijn wenkbrauwen smekend optrekt. ‘Een gunst?’ Veerman knikt. ‘Ze heeft niet lang meer. Ik had gedacht dat het eerder.. Het was steeds net niet. Niets voor haar. Maar gisteren is het me gelukt en nu dacht ik.. Ze zou het zo’n eer vinden. Iets blijvends.’ Ik aarzel. De kleur waar Veerman het over heeft moet de basis vormen van onze zomerlijn. Niet elke naam klopt. ‘Hoe heet je moeder?’ Camilla. Een klassieke naam, overweegbaar. Ik kijk van de envelop op naar Veermans vermoeide gezicht. Ik rek mijn besluit nog even. Je hebt niet elke dag iemands geluk in de hand. Als ik na een lange minuut minzaam knik houdt Veerman een zucht niet binnen. Met plotselinge zwier stalt hij de staaltjes uit. Mijn ogen worden groot. Veerman wil iets zeggen maar sluit zijn mond en glimlacht. Ik pak het middelste staaltje en voel.. ontroering. Deze kleur! Schoonheid. Vervoering. Jeugdherinneringen van het prettige soort. Ik kijk Veerman sprakeloos aan. Nu hij mijn woord heeft, heeft Veerman plotseling haast. Bij de deur houdt hij stil. Zijn mistroostige blik wordt een dankbare knik. We maken geen praatje.

De directeur klapt in zijn handen. Een onnodig gebaar, de vergadering zwijgt. Voor hem ligt een waaier van cijfers en resultaten. De directeur fronst. Naast hem zit Juniper, met haar pen in de aanslag. Ze bijt geconcentreerd op haar lip. Juniper van de boekhouding.. Ik was nog assistent verfbenoemer toen Juniper bij ons kwam. Juniper met haar ranke gestalte. Haar vlecht in de kleur van de herfstlijn. Juniper die mijn naam niet onthoudt.. Ze noteert de aanwezigen. ‘Dat is met één É’. Ik leg een warme klank in mijn stem. Ze kijkt op, knikt afwezig. Dat geeft de doorslag.

Veerman’s nieuwe kleur veegt de frons van ieders gezicht. Een moment van stilte, dan een kakafonie. Juniper houdt het niet bij. Haastig notuleert ze het gejubel.
Veerman leunt ontspannen achterover en neemt alle lof welwillend in ontvangst. De vouwen glijden uit zijn gezicht. Het gezegevier verstomt en ik merk dat iedereen verwachtingsvol naar mij kijkt. Mijn keel klopt. De nieuwe kleur staat of valt met een passende naam..

‘Juniper.’

Verbijsterde gezichten.

‘Juniper,’ mompel ik nogmaals, zachter.

Mijn baas slaat met vlakke hand op tafel.

‘Briljant! En wat een verhaal!’

Ik kijk Juniper aan. In haar grote ogen lees ik niets. Een voorzichtige glimlach. Mieke van Marketing maakt driftig aantekeningen. Een aantal aanwezigen beginnen te klappen. Mijn ogen vinden Veerman. Zijn spierwitte handen omklemmen de tafel. Hij heft langzaam zijn hoofd. Haastig verplaats ik mijn blik naar Junipers gezicht. Haar glimlach groeit.
Juniper’s brede glimlach. Ik arrangeer zorgvuldig plakjes rode biet en geitenkaas op mijn vork en breng deze naar haar lippen. Bevallig neemt ze een hap. Haar eigen bord onaangeroerd, ze praat te vlug om te eten. ‘China liefje, China! En alles wordt betaald. Het komt hier vast ook in de kranten. Bewaar je het wel?’ Trouw beloof ik dat ik alles uitknip. Plakboeken vol als het moet. Het Paleis van de Partij wordt geheel Juniper geverfd en Juniper mag het gaan onthullen. De Chinezen smulden van ons verhaal, net als iedereen. Dat heeft Mieke toch handig gedaan. Hoewel ik moet toegeven dat Juniper het niet nodig heeft. Die kleur verkoopt zichzelf. Jarenlang heb ik geworsteld, gejankt om de nuances. Gebroken ligt tussen ei en melk maar hoe noem je een mengsel van room en warmwit? Juniper is daarentegen gewoon.. Juniper. Een kleur als een langverwachte thuiskomst. Haar ogen weerspiegelen de kaarsvlam.

‘Het is maar voor twee weken’

Ik glimlach en pers mijn lippen op elkaar zodat ik de verassing niet verraad.

Ik peuter aan mijn nagels. In het felle TL-licht van de aankomsthal zie je duidelijk restjes verf. Ik verberg mijn handen in mijn jas. Ik wil dat ze straks haar ogen uitkijkt.
De schuifdeuren gaan open. De stroom reizigers dunt alsmaar verder uit. Geen Juniper. Heeft ze haar vlucht gemist? Ongerust haal ik verhaal bij de informatiebalie. Gegevens niet bekend. Vier uur en twee vluchten later geef ik het op.

Mijn antwoordapparaat knippert. Één nieuw bericht. Junipers zachte klinkt..

‘Het spijt me, maar Xian Ho en ik.. Het was onvermijdelijk.’

Bedroefd?

‘Als woordvoerder van de Grote Leider kan hij mijn visumaanvraag versnellen, dus dat is verder geen probleem. Stuur je alsjeblieft mijn spullen? Nogmaals, het spijt me.’

Bijna.

‘Zorg goed voor jezelf.’

Ik leun met mijn voorhoofd tegen de muur. De lucht van verse verft bijt in mijn neus. Het hele huis Juniper, voor haar. Mijn tranen vlekken de muur.

Ik zorg helemaal niet goed voor mezelf. Ik eet en douche sporadisch, scheren staat niet meer op de kaart. Op werk kijken mensen net iets te lang. Van gefluister naar geforceerd gebabbel als ik binnenkom. Veerman is met de Noorderzon vertrokken. Ik doe navraag bij Mieke.

‘Veerman? Verlof voor onbepaalde tijd. Moet zijn moeder begraven. Heel sneu allemaal. Loopbaangeluk lijkt dan zo relatief.’

Miekes ernstige zucht verbloemt niet dat ze denkt aan de grote zak geld die Veerman kreeg voor zijn kleur. Ik neem me voor Veerman aan te schieten zodra hij terugkomt. Gedeelde smart is halve smart.

Ik staar naar het plafond. De wekker is een half uur geleden gegaan maar ik kom niet rechtop. Mijn ledematen voelen zwaar en alles draait. Na het douchen ruik ik mijn lichaam nog steeds.

Als ik twee uur te laat en in een overhemd van gisteren de lift uit strompel stap ik middenin een gekkenhuis. Rinkelende telefoons en mensen benen in paniek heen en weer. De directeur slaat woedend zijn deur dicht. Miekes ogen zijn rood en haar stem klinkt schel. Op mijn verbaasde blik duwt ze een krant in mijn gezicht. Ik strijk de pagina’s glad. Drie aandoenlijke Chinese peuters die net zijn gaan wisselen glimlachen me breed toe. Daaronder schreeuwen vette letters: ‘Juniper maakt drie kinderen koud!’ Uit het bijbehorende artikel leer ik dat door een te hoge concentratie lood in combinatie met een uitgekiende hoeveelheid dioxide onze nieuwe zomerlijn aan drie peuters het levenheeft gekost. Nog eens achtentachtig werknemers van het Paleis opgenomen met spoedeisende klachten. De Partijwoordvoerder laat weten dat deze ‘aanslag op de nationale gezondheid’ niet onbestraft blijft. Vertegenwoordigster verffabrikant vastgehouden en verhoord in het Partijgevang..’ Keer op keer lees ik die laatste zin. Te midden van alle paniek voel ik een lach opborrelen. Weggestopt in een Chinese cel, veroordeeld tot verrotting. Dat zal die lichtekooi leren! De heftige emotie doet me duizelen. Mijn hart klopt in mijn oren. Ik overzie de chaos en besluit een snipperdag te nemen. Tot aan de liftdeuren hoor ik Miekes gesnik.

Thuis haal ik de toiletpot net. Ik trek mijn maaginhoud twee keer door maar de duizeligheid blijft. Ik hou mijn polsen onder de koude kraan en kijk in de spiegel. Ik probeer een glimlach. Deze dag is een feest, haar verraad wordt gestraft! Drie dode kinderen en achtentachtig acute gevallen.. Woordvoer je daar maar eens uit.
Vanuit de spiegel staren twee diep weggezonken ogen me aan. Mijn krijtwitte gezicht contrasteert met de muur. De Juniper muur. Mijn glimlach hapert, ik breng mijn hand omhoog. Met bevende vingers betast ik mijn voortand. Hij wiebelt.

Mail

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Die betere wereld wordt al gemaakt

Die betere wereld wordt al gemaakt

De betere wereld, Het Grote Geluk: Marthe van Bronkhorst vraagt zich af waar ze dat kan vinden, misschien gewoon op een borrel, in het samenkomen met vrienden? Lees meer

Zomers zwijgen

Volim nas: hoe de taal van de liefde mijn lichaam tot stilte maande

Wat als je vertrouwen in jezelf en je lichaam plotsklaps wordt aangetast door epileptische aanvallen? En tegelijkertijd je vertrouwen in de onvoorwaardelijke liefde van je oma ook op losse schroeven komt te staan? In een persoonlijk essay neemt Dorea Laan je in beeldende taal mee in deze zoektocht. Lees meer

Schrijvers en beeldmakers gezocht voor ‘Harnas’, het achtste Hard//hoofd Magazine!

Schrijvers en beeldmakers gezocht voor ‘Harnas’, het achtste Hard//hoofd Magazine!

In welk harnas hul jij je? Stuur voor 14 september je pitch in en draag met een (beeld)verhaal, essay, poëzie of kunstkritiek bij aan het magazine ‘Harnas’. Lees meer

Misschien voor mezelf, maar niet voor jou

Misschien voor mezelf, maar niet voor jou

Eva van den Boogaard lijkt op iemand die ze nooit gekend heeft. Via een persoonlijke brief en een angstaanjagende gebeurtenis leert ze hem toch een beetje kennen. Lees meer

:Meer dan Maria: het moederschap in de beeldende kunst 3

Meer dan Maria: het moederschap in de beeldende kunst

Wat betekent het om moeder te zijn? En wanneer ben je dan een ‘goede moeder’? Moederschap, en alle nuances daarrond, blijft onderbelicht. Anne Louïse van den Dool onderzoekt via de representatie van moeders in de beeldende kunst de vele kanten die horen bij moeder zijn. Lees meer

Mijn Apocalypsis Leydenensis 1

Mijn Apocalypsis Leydenensis

In deze gedichten vliegt Joshua Snijders koerend over een postapocalyptisch Leiden, zijn Lays-chipszakjes tijdens een uitstapje in de Melkweg achtergelaten en zwemmen walvissen op wieltjes. 'De vraag is of je voetafdrukken kunt achterlaten wanneer er geen zwaartekracht is.' Lees meer

Lois Cohen maakte foto voor onze kunstverzamelaars: ‘Ik regisseerde per ongeluk een etalagepop’

Lois Cohen maakte foto voor onze kunstverzamelaars: ‘Ik regisseerde per ongeluk een etalagepop’

Word vóór 1 juli kunstverzamelaar bij Hard//hoofd en ontvang een unieke print van Lois Cohen! In gesprek met chef Kunst Jorne Vriens licht Lois een tipje van de sluier op. Lees meer

Was dit nou een flirt?

Was dit nou een flirt?

Als de Amsterdamse Carrie Bradshaw schrijft Marthe van Bronkhorst over de schemerflirt: een net te lange blik, een ambigu compliment, een hand die 'per ongeluk' de jouwe aanraakt. Lees meer

In gesprek met Jacqueline Peeters

In gesprek met Jacqueline Peeters: ‘Schilderen is denken en doen’

Aucke Paulusma gaat in gesprek met Jacqueline Peeters over haar nieuwe tentoonstelling. ‘Ik hoop dat ze in mijn werk iets van die spanning zien tussen wat zichtbaar is en wat verborgen blijft, en dat ze voelen hoe ik dat proces van schilderen benader.’ Lees meer

Terugblik op de schrijfworkshop: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?'

Terugblik op de schrijfworkshop: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?'

Op 25 mei organiseerde Hard//hoofd een schrijfworkshop met het thema: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?' Tijdens deze middag hebben de uitgekozen deelnemers onder begeleiding van één van de vier hosts uit het netwerk van Hard//hoofd de tijd gekregen om ideeën uit te wisselen, hun eigen tekst aan te scherpen en te reflecteren op hun eigen schrijfproces. Samen met de hosts kijken we terug op een verdiepende, inspirerende dag vol uitwisseling en reflecties. Lees meer

Dit maakten onze kunstverzamelaars en magazineabonnees mogelijk in 2024

Dit maakten onze kunstverzamelaars mogelijk in 2024

Kunstverzamelaars dragen bij aan onze missie om nieuw talent te ondersteunen en een vrije ruimte te bieden. We leggen graag uit hoe we de donaties in 2024 hebben besteed. Lees meer

Als je écht kinderen wilt redden

Als je écht kinderen wilt redden

Shashitu Rahima Tarirga kwam 33 jaar geleden via interlandelijke adoptie naar Nederland vanuit Ethiopië. Na een reis naar Ethiopië maakt ze nu een afweging tussen haar leven hier en het gemiste leven daar. 'Weegt een westers paspoort op tegen het moeten omgaan met de trauma’s van scheiding en achterlating? Weegt een leven hier op tegen onbekendheid met je leven daar?' Lees meer

Water landt zachter

Water landt zachter

Via een staalarbeider en een PVV-stemmer onderzoekt Angelika Geronymaki zichzelf. Kan ze, zonder het doen van aannames, de ander leren kennen? Lees meer

nuclear family

Queerkroost

In een briefwisseling over queer ouderschap zoeken Eke Krijnen en Lisanne Brouwer naar steun, herkenning en een houding om de maatschappelijke discriminatie buiten het gezinsleven te houden. Lees meer

Informatiehonger

Informatiehonger

We verslikken ons in data, maar blijven gulzig drinken. In dit essay onderzoekt Paola Verhaert hoe onze honger naar informatie — ooit gevoed door boeken, nu door eindeloze datastromen — ons hoofd én onze wereld begint te verzwelgen. Waar ligt de grens? En merken we het als we die overschrijden? Lees meer

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

In deze colum geeft Marthe Bronkhorst je een van haar geheime toverzinnen om vervelende talkshowgasten de mond te snoeren. 'Is dat zo?' Lees meer

:Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

In haar laatste brief aan Alara buigt Yousra zich over taal: hoe taal seksueel geweld normaliseert en hoe taal inwerkt op onze erotische verbeelding. Geweldloze verhoudingen scheppen via taal is voor haar zowel een kwestie van nieuwe talen schrijven als oude of bestaande talen herinneren. Lees meer

Comme tu veux

Comme tu veux

In de bruisende souks van Marrakech leert Aisha Mansaray haar vader – de ultieme hosselaar, de praatjesmaker in zes talen, en de filosoof in een (illegale) taxi – beter begrijpen. Lees meer

:De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

In het tweede deel van deze essayreeks over kunststakingen schrijft Lara den Hartog Jager over kunstenaars die worstelen met systemen van macht en de vraag of hun kunst verandering teweeg kan brengen. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter 1

De archivaris en haar dochter: Morgen zal alles anders zijn

‘Even eufy checken.’ In ‘Morgen zal alles anders zijn’ dicht Bareez Majid over de eindeloze keuzes en opties die een dag voortbrengt. Een dag die getekend wordt door de sluimerende aanwezigheid van de videofeed van een beveiligingsapp. Lees meer

Hard//hoofd zoekt vóór 28 juli 2.500 trouwe lezers!

Hard//hoofd verschijnt weer op papier, nu met extra bijlage! In Honger lees je over de pijn, het verlangen en de schoonheid van datgene waar we naar smachten. Schrijf je vóór 28 juli in voor slechts 3 euro per maand en ontvang Honger in september in de brievenbus, mét bijlage Ik wil, wil jij ook? over seksueel consent. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer