Hard//hoofd plaatst elke maand een ZKV (Zeer Kort Verhaal) van Constantijn Huygensprijs-winnaar A.L. Snijders. Deze maand: vlees is leed, niet alleen in de bio-industrie.
Boerendochter - 29 juni 2011
In de herfst van 91 lag mijn vader in het ziekenhuis van Woerden. Hij had kanker en was geopereerd. Volgens de dokter was de kans dat hij aan deze kwaal zou sterven klein, want in oude lichamen gaat alles langzaam, ook het groeien van kanker. De man had gelijk, mijn vader overleed aan iets anders, twee jaar later. In de herfst van 91 reed ik iedere avond vroeg over de A12 naar het westen, en daarna 's avonds laat naar het oosten. Daarbij passeerde ik viaducten met leuzen. De mooiste was 'Vlees is leed'. Hij hoorde bij 'Stop de bio-industrie', die op een andere brug stond, enkele kilometers verder. 'Vlees is leed' is prachtig - harde poëzie, klaar voor gebruik. 'Stop de bio-industrie' is niks, taal voor de stencilmachine. Ik besloot er een stukje over te schrijven voor de krant. Ik bedacht een jongen uit een actiegroep, een jongen met twee gezichten. De wilde jongen schreef 'Vlees is leed', de tamme, ethische jongen 'Stop de bio-industrie'. Ik gaf hem ook nog een naam, onnadrukkelijk, alsof ik er met mijn gedachten niet bij was. Ik noemde hem Piet. Later realiseerde ik me dat het de naam van mijn vader was, maar ik geloof niet dat het iets te betekenen had. Hij had natuurlijk wel die twee kanten, maar die heeft iedereen, en je hoeft je niet mooier voor te doen dan je bent. Enfin, ik schreef het, noemde het Vlees, en vergat het.
Illustratie: Kathrin Klingner
In de herfst van 93 lees ik in de Volkskrant een column van Remco Campert met de titel 'Leed'. Eerste zinnen:
< 'Vlees is leed' stond er in grauwe letters gekalkt op het viaduct over de autoweg die van de stad het land en, indien men wilde, de rest van de wereld in voerde. Dat het regende hoeft geen betoog. Opzij van de weg zakten boerderijen oneindig traag het zompige grasland in. Onder het donkere jagende zwerk duwde over een modderig dijkje een broodmagere bijbelverkoper zijn zwaarbeladen transportfiets voort. Een zwangere boerendochter verhing zich in de stal. Vlees is leed. >
Een portret van Calvinistisch Nederland in de jaren dertig, veertig, vijftig en zo voort, een permanente crisis. Met die magere bijbelverkoper heb ik niet veel medelijden - hoewel ook hij zijn lot niet gekozen heeft -, maar met die radeloze boerendochter leef ik wel degelijk mee.