Asset 14

Scheetzone

Viesheid is een goede basis voor intimiteit. De eerste scheet brengt mensen nader tot elkaar.

De laatste tijd vraag ik graag aan mensen of ze plassen waar hun geliefde bij is. De meesten zeggen van wel. “En scheten laten?” vraag ik daarna, iets te gretig. Daar hebben ze vaak meer moeite mee. Over poepen durf ik niets te vragen, omdat ik dat echt te smerig vind en nooit in het bijzijn van een ander zou doen. Ik weet nog hoe ik in mijn eerste piepkleine huis met mijn eerste vriendinnetje een twijfelgesprek had en ik het van de zenuwen op mijn maag kreeg, waarna ik in de aan de woonkamer grenzende wc geen geluid durfde te maken maar me ook niet kon inhouden, een enorm zwaar gevecht dat (begrijp ik nu) symbool stond voor onze ambivalente verhouding tot elkaar. En dan is er nog die scène uit Sex and The City, waarin een scharrel van Miranda na de tweede date uitgebreid met de deur open gaat zitten schijten. Gatver. Ik heb mijn lichaam inmiddels onbewust afgericht: zodra mijn vriendin de deur van mijn huis achter zich dicht trekt, voel ik de aandrang. Als een vieze Pavlov-reactie.

Plassen gaat nog (dat doe ik zelfs met mijn vrienden erbij, hoewel we elkaar dan ook zo ongemakkelijk mogelijk proberen te maken door een hand op de knie te leggen, de ander teder aan te staren, enz), maar scheten laten is op het randje. Louis CK zei al dat de scheet het ideale comedymateriaal is: ze komen uit je kontgat, ze stinken naar poep en ze maken een klein trompetgeluidje om hun komst aan te kondigen. Dat is ongemakkelijk, en dus grappig.

Een vriend van mij sliep met zijn vriendin en andere vrienden in een vakantiehuisje. Hij had die avond veel snoep en chips gegeten, bier gedronken en ook bij het avondeten ruim opgeschept. Ze waren nog niet zo lang samen en moesten opeengepakt in een klein bedje slapen. Toen ze daar in het donker lagen, voelde hij de onheilspellende borreling, maar hij hield zich in. Gelukkig ging ze even later naar de wc, en als vanzelf ontspande zijn hele lichaam zich. Hij liet een enorme scheet, waar hij zelf van schrok, maar het was al te laat. En toen rook hij hem. “Het was de ergste scheet die ik ooit gelaten had,” zei hij ernstig tegen mij in het café. Hij sprong uit bed, zette het raam open en begon te wapperen met de lakens. Zijn vriendin kon elk moment terugkomen. Maar de scheet liet zich niet verslaan, greep zich vast aan de poten van het bed en weigerde te vertrekken. Net toen hij haar voetstappen op de gang hoorde, verminderde de geur en hij dook terug in bed.

Ze bleef een moment in de deuropening staan. “Wat is er? Waarom kijk je zo raar?” zei ze. “Niets, niets.” Toen vertrok haar gezicht. “Gatverdamme! Wat is dat voor geur?” Hij zuchtte en keek haar aan. “Ik heb een scheet gelaten. De ergste ooit. Sorry.” Ze zetten het raam weer open en werkten samen aan het wegwerken van de geur. Het kostte nog een half uur, en af en toen rook een van hen hem weer. “Het was alsof de scheet ons gegijzeld had”, zo vertelde hij. Ze moesten er ook om lachen. Het was een doorbraak in hun intimiteit, zoals elke relatie die nodig heeft.

Ook ik kan me de eerste scheet die ik bij mijn vriendin liet nog goed herinneren. Ik had een enorme kater, wat altijd zijn uitwerking op mijn darmstelsel heeft. Gekleed in mijn lelijke badjas stond ik in de open keuken een glas water te vullen. Mijn vriendin stond aan de andere kant van de kamer en we voerden een gesprek over die afstand. Ik zei iets zonder heel goed op mijn woorden te letten, en liet ondertussen een stille maar dodelijke wind. Het was een hele nare, dat wist ik meteen, en ik prentte mezelf in dat mijn vriendin de ruimte achter me de komende minuten niet zou mogen betreden. Maar ik had blijkbaar iets pijnlijks gezegd, iets over haar familie of haar zelfvertrouwen, of allebei, want ze begon plotseling te huilen. Ik zei: “Liefje…”, maar kwam niet dichterbij. Zij wendde zich af, beschaamd, en wilde snel naar de badkamer lopen. Die bevond zich achter mij, ze zou door de scheetzone moeten. Dus halverwege rende ik haar tegemoet, ving haar op als een rugbyer en greep haar vast in een ijzersterke knuffel, terwijl ik angstig over mijn schouder achterom keek. Ze snikte op mijn borst, in mijn badjas. Toen keek ze op met betraande ogen en met snotterige stem zei ze: “Je stinkt een beetje.”

Uiteindelijk moet ik altijd denken aan het (geïmproviseerde) moment in mijn favoriete film Good Will Hunting, als de psychiater Sean (Robin Williams) met Will (Matt Damon) praat over een meisje met wie hij een eerste date heeft gehad, maar die hij niet meer wil bellen omdat ze nu perfect is. Sean zegt: “Misschien ben jij nu wel perfect, en is dat wat je niet wil verpesten.” Hij vertelt dat zijn overleden vrouw scheten liet in haar slaap, waarvan soms zelfs de hond wakker werd. Ze lachen om de anekdote (let op de neusvleugels van Matt Damon), maar dan slaat Sean een serieuze toon aan. “Dat zijn de dingen die ik het meeste mis. De kleine eigenaardigheden die alleen ik ken: dat maakte haar mijn vrouw. (…) Mensen noemen het imperfecties, maar dat is juist the good stuff.” Beter kan ik het niet verwoorden.

Mail

Rutger Lemm is schrijver, grappenmaker en scenarist. In 2015 verscheen zijn debuut, 'Een grootse mislukking'. Hij is een van de oprichters van Hard//hoofd.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Die betere wereld wordt al gemaakt

Die betere wereld wordt al gemaakt

Kun je, met alles wat er gebeurt in de wereld, nog gelukkig zijn? Marthe van Bronkhorst vindt het antwoord en ontdekt een boel hoopvolle initiatieven Lees meer

Zomers zwijgen

Volim nas: hoe de taal van de liefde mijn lichaam tot stilte maande

Wat als je vertrouwen in jezelf en je lichaam plotsklaps wordt aangetast door epileptische aanvallen? En tegelijkertijd je vertrouwen in de onvoorwaardelijke liefde van je oma ook op losse schroeven komt te staan? In een persoonlijk essay neemt Dorea Laan je in beeldende taal mee in deze zoektocht. Lees meer

Schrijvers en beeldmakers gezocht voor ‘Harnas’, het achtste Hard//hoofd Magazine!

Schrijvers en beeldmakers gezocht voor ‘Harnas’, het achtste Hard//hoofd Magazine!

In welk harnas hul jij je? Stuur voor 14 september je pitch in en draag met een (beeld)verhaal, essay, poëzie of kunstkritiek bij aan het magazine ‘Harnas’. Lees meer

Misschien voor mezelf, maar niet voor jou

Misschien voor mezelf, maar niet voor jou

Eva van den Boogaard lijkt op iemand die ze nooit gekend heeft. Via een persoonlijke brief en een angstaanjagende gebeurtenis leert ze hem toch een beetje kennen. Lees meer

:Meer dan Maria: het moederschap in de beeldende kunst 3

Meer dan Maria: het moederschap in de beeldende kunst

Wat betekent het om moeder te zijn? En wanneer ben je dan een ‘goede moeder’? Moederschap, en alle nuances daarrond, blijft onderbelicht. Anne Louïse van den Dool onderzoekt via de representatie van moeders in de beeldende kunst de vele kanten die horen bij moeder zijn. Lees meer

Mijn Apocalypsis Leydenensis 1

Mijn Apocalypsis Leydenensis

In deze gedichten vliegt Joshua Snijders koerend over een postapocalyptisch Leiden, zijn Lays-chipszakjes tijdens een uitstapje in de Melkweg achtergelaten en zwemmen walvissen op wieltjes. 'De vraag is of je voetafdrukken kunt achterlaten wanneer er geen zwaartekracht is.' Lees meer

Lois Cohen maakte foto voor onze kunstverzamelaars: ‘Ik regisseerde per ongeluk een etalagepop’

Lois Cohen maakte foto voor onze kunstverzamelaars: ‘Ik regisseerde per ongeluk een etalagepop’

Word vóór 1 juli kunstverzamelaar bij Hard//hoofd en ontvang een unieke print van Lois Cohen! In gesprek met chef Kunst Jorne Vriens licht Lois een tipje van de sluier op. Lees meer

Was dit nou een flirt?

Was dit nou een flirt?

Als de Amsterdamse Carrie Bradshaw schrijft Marthe van Bronkhorst over de schemerflirt: een net te lange blik, een ambigu compliment, een hand die 'per ongeluk' de jouwe aanraakt. Lees meer

In gesprek met Jacqueline Peeters

In gesprek met Jacqueline Peeters: ‘Schilderen is denken en doen’

Aucke Paulusma gaat in gesprek met Jacqueline Peeters over haar nieuwe tentoonstelling. ‘Ik hoop dat ze in mijn werk iets van die spanning zien tussen wat zichtbaar is en wat verborgen blijft, en dat ze voelen hoe ik dat proces van schilderen benader.’ Lees meer

Terugblik op de schrijfworkshop: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?'

Terugblik op de schrijfworkshop: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?'

Op 25 mei organiseerde Hard//hoofd een schrijfworkshop met het thema: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?' Tijdens deze middag hebben de uitgekozen deelnemers onder begeleiding van één van de vier hosts uit het netwerk van Hard//hoofd de tijd gekregen om ideeën uit te wisselen, hun eigen tekst aan te scherpen en te reflecteren op hun eigen schrijfproces. Samen met de hosts kijken we terug op een verdiepende, inspirerende dag vol uitwisseling en reflecties. Lees meer

Dit maakten onze kunstverzamelaars en magazineabonnees mogelijk in 2024

Dit maakten onze kunstverzamelaars mogelijk in 2024

Kunstverzamelaars dragen bij aan onze missie om nieuw talent te ondersteunen en een vrije ruimte te bieden. We leggen graag uit hoe we de donaties in 2024 hebben besteed. Lees meer

Als je écht kinderen wilt redden

Als je écht kinderen wilt redden

Shashitu Rahima Tarirga kwam 33 jaar geleden via interlandelijke adoptie naar Nederland vanuit Ethiopië. Na een reis naar Ethiopië maakt ze nu een afweging tussen haar leven hier en het gemiste leven daar. 'Weegt een westers paspoort op tegen het moeten omgaan met de trauma’s van scheiding en achterlating? Weegt een leven hier op tegen onbekendheid met je leven daar?' Lees meer

Water landt zachter

Water landt zachter

Via een staalarbeider en een PVV-stemmer onderzoekt Angelika Geronymaki zichzelf. Kan ze, zonder het doen van aannames, de ander leren kennen? Lees meer

nuclear family

Queerkroost

In een briefwisseling over queer ouderschap zoeken Eke Krijnen en Lisanne Brouwer naar steun, herkenning en een houding om de maatschappelijke discriminatie buiten het gezinsleven te houden. Lees meer

Informatiehonger

Informatiehonger

We verslikken ons in data, maar blijven gulzig drinken. In dit essay onderzoekt Paola Verhaert hoe onze honger naar informatie — ooit gevoed door boeken, nu door eindeloze datastromen — ons hoofd én onze wereld begint te verzwelgen. Waar ligt de grens? En merken we het als we die overschrijden? Lees meer

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

In deze colum geeft Marthe Bronkhorst je een van haar geheime toverzinnen om vervelende talkshowgasten de mond te snoeren. 'Is dat zo?' Lees meer

:Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

In haar laatste brief aan Alara buigt Yousra zich over taal: hoe taal seksueel geweld normaliseert en hoe taal inwerkt op onze erotische verbeelding. Geweldloze verhoudingen scheppen via taal is voor haar zowel een kwestie van nieuwe talen schrijven als oude of bestaande talen herinneren. Lees meer

Comme tu veux

Comme tu veux

In de bruisende souks van Marrakech leert Aisha Mansaray haar vader – de ultieme hosselaar, de praatjesmaker in zes talen, en de filosoof in een (illegale) taxi – beter begrijpen. Lees meer

:De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

In het tweede deel van deze essayreeks over kunststakingen schrijft Lara den Hartog Jager over kunstenaars die worstelen met systemen van macht en de vraag of hun kunst verandering teweeg kan brengen. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter 1

De archivaris en haar dochter: Morgen zal alles anders zijn

‘Even eufy checken.’ In ‘Morgen zal alles anders zijn’ dicht Bareez Majid over de eindeloze keuzes en opties die een dag voortbrengt. Een dag die getekend wordt door de sluimerende aanwezigheid van de videofeed van een beveiligingsapp. Lees meer

Hard//hoofd zoekt vóór 28 juli 2.500 trouwe lezers!

Hard//hoofd verschijnt weer op papier, nu met extra bijlage! In Honger lees je over de pijn, het verlangen en de schoonheid van datgene waar we naar smachten. Schrijf je vóór 28 juli in voor slechts 3 euro per maand en ontvang Honger in september in de brievenbus, mét bijlage Ik wil, wil jij ook? over seksueel consent. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer