Mijn geliefde wil de koffer in met Sabrina the Teenage Witch. Is de blondine niet bereid tot copulatie, dan neemt hij ook genoegen met Kate Winslet of Natalie Portman. Ik weet dit, omdat deze vrouwen zijn ‘Drie’ zijn.
“De Drie” is in vele kringen (kringen van zestienjarigen vooral) een bekend spelletje waarbij geliefden allebei drie mensen mogen uitzoeken die ze bijzonder aantrekkelijk vinden en waarmee ze, mocht de aan onmogelijkheid grenzend onwaarschijnlijke gelegenheid zich voordoen, officiële toestemming van de partner hebben om vreemd te gaan, dan wel buiten de pot te piesen, oftewel een slippertje te maken. Het is hierbij trouwens sterk af te raden mensen uit te kiezen die je persoonlijk kent, dat wekt in veel gevallen gierende jaloezie op. “Jouw zus” of “Mijn ex” kunnen dus beter niet in je Drie, hou dat soort voorkeuren liever voor je.
Even hoor, slippertje. Wat een woord. Bij van die nachtelijke reclames op de commerciëlen met “hete huisvrouwtjes op zoek naar een slippertje” zie ik de half ontklede dame altijd naarstig onder de bank turen, waarschijnlijk op zoek naar haar linker- Hawaiiana. Vandaar natuurlijk dat ze op zo’n ongemakkelijke manier voorover ligt.
Ik zou zelf in ieder geval graag het bed delen met Charlie Brooker, want grappige, slimme mannen zijn aantrekkelijk en Charlie Brooker is de grappigste en de slimste en volgens mij daarnaast gewoon een hitsige donder. Terwijl ik waarschijnlijk meer genetische overeenkomst heb met een zeekomkommer dan met Natalie Portman, moet het voor mijn geliefde een geruststelling zijn dat zijn grote rivaal, net als hijzelf, een kleine, sproetige, alsmede slimme en grappige Brit is.
Charlie Brooker maakt fantastische programma’s over televisie en journalistiek, en is de beste columnist die ik ken. Deze zomer schreef hij als een van de weinigen columns over zowel Oslo, als de rellen in Londen waarin ik me kon vinden, en als het leven volkomen kut is dan lees ik zijn verhaal over nachtclubs. De beste man heeft een intelligent en bijtend gevoel voor humor met vette surrealistische elementen. Hij schreef ook nog, samen met Chris Morris die het door zijn bananenhoofd helaas niet tot mijn Drie schopte (ontroostbaar was-ie), de hysterische serie Nathan Barley. De irritante Londense hipstercultuur wordt hierin genadeloos op de hak neemt. Wat een man.
Voor mijn andere Twee twijfelde ik nog altijd tussen Russell Brand, de Dolce & Gabbana-matroos, en de voltallige bezetting van dEUS in 1995. Maar die laatste vlieger ging niet op, helaas. “Een hele band! Maar dat is echt niet volgens de regels van “De Drie’!” riep mijn lief verontwaardigd, alsof de sprong terug in de tijd daarentegen geen enkel probleem was. “Vooruit, alleen Tom Barman dan, maar wel voor het Zomergasten- debacle.” . Het mocht.