Ondergewaardeerde pasta. Tegen de voedselsnobberij!" /> Ondergewaardeerde pasta. Tegen de voedselsnobberij!" />
Asset 14

Macaroni

Arme ondergewaardeerde macaroni, met zijn nederige elleboogjes. Staat tegenwoordig in een hoekje onder in het pastaschap. Half achter de tagliatelle all’uovo, zich verschuilend tussen de volkoren spaghetti en de groene lasagne vraagt Macaroni zich af wat hij ooit heeft misdaan om plotseling zo te worden verguisd en vergeten. Vroeger was macaroni in de mode. De schrijfwijze van het oorspronkelijk Italiaanse deegwaar maccherone is in Engeland ontstaan. 'The Macaroni Club', was in de achttiende eeuw een spottende benaming voor modieuze jonge mannen die de pasta op hun Grand tour na een bezoek aan het Forum Romanum hadden geproefd. Alles wat op dat moment zeer modieus was werd door hen zelfs 'very macaroni' genoemd.

Food is 'very macaroni'. Vorig weekend was ik op het Food Film Festival. Dat was leuk. Er waren debatten en workshops, er was een stand van het Delicious Foodmagazine, er was allerhande local food te koop op de lokale foodmarket met rustiek uitziende foodkramen, er waren mooie en confronterende foodfilms te zien die complexe maatschappelijke foodproblemen aankaartten en daarna was er allerlei duurzaam en verantwoord food om je opgeroepen gewetensbezwaren weg te eten. En er waren heel veel mensen die van eten hielden en zichzelf daarom ‘foodies’ noemden. Bovendien scheen de zon, dat was ook fijn.

Toch word ik op een gegeven moment altijd een beetje iebel van zo’n overdosis food. Food betekent namelijk doorgaans niet gewoon 'eten'. Het betekent 'eten en wij weten wat en waar'. 'Eten en dit kent nog bijna niemand.' 'Eten en we maken er heel geile foto’s van.' 'Eten en dit is veel beter/duurzamer/ bijzonderder eten dan het eten dat al die domme andere mensen eten.' Bij het interessante debat waar ik een stukje mocht voorlezen kreeg ik een nare smaak in mijn mond toen er collectief gegniffeld werd om “de Henks en Ingrids die het allemaal niks kan schelen als het niet over hun eigen kind gaat”. Daarna stonden de foodies te zonnen op het bordes met hun biologische prosecco en duurzame oester, spraken soms net iets te hard over pompoenpitolie en ‘new nordic cuisine’ en ze waren het allemaal roerend met elkaar en met zichzelf eens.

Het zit dus zo: E-nummers en lage voedselprijzen: slecht. Vleesvervangers en korte voedselketens: goed. Boeren zijn in principe goed - want dicht bij de natuur en pootjes in de klei - behalve als hun bedrijf te hard groeit en ze hun eg vervangen door een computer, want dan worden ze slecht. Als die grote boerderijen niet in Brabant, maar in Zuid-Amerika staat en de boeren bruin en onderdrukt zijn, zijn ze trouwens wel weer goed want slachtoffer van de markt, die slecht is. Peultjes ingevlogen uit Afrika: slecht. Peultjes uit je eigen achtertuin, of, nog beter, van je eigen dak: héél goed. Zelf naar Afrika vliegen voor een Food-pelgrimstocht: helemaal goed en zó louterend. Bananen, mango’s, ananas: slecht, vervuilend en ordinair, Appels uit een lokale boomgaard, bij voorkeur verkocht vanuit houten kistjes: goed. Grote bedrijven: heel slecht. Kleine bedrijven: Heel goed. Nestlé is in principe de duivel, behalve als je het hebt over Food-activist Marion Nestle, die juist weer ontzettend goed is. Niet door elkaar halen dus! Soja is slecht als je het genetisch manipuleert en aan varkens voert, maar goed als je het fermenteert en er in je eigen rommelige keukentje tempeh van maakt. Houdt u het nog bij? Het is een ingewikkeld verhaal.

Is voedselsnobberij een Nederlands woord? Het is me niet vreemd. Ik praat zelf ook soms net iets te lang over eten. Mijn kleine ergernis was geen rationele reactie en heb ik me zeer goed vermaakt tussen de lokale kroten en het zuurdesem. Maar toch knaagt er iets. Helpt het elkaar lekker collectief op de schouder kloppen over bewuste, maar voor rijke stedelingen redelijk gratuite keuzes? Haalt het eten van lokale peren werkelijk iets uit, en zouden mensen het ook eten als het niet door bekende koks was klaargemaakt? Na anderhalve dag kon ik geen vergeten groente of ambachtelijke worst meer zien en snakte ik naar goedkope spareribs.

Spareribs? Na die nare film die ik zag over zielige varkens? Na wat die aardige jongen van Milieudefensie vertelde over de verbroken voedselkringloop? Het heeft dus blijkbaar toch geholpen.

Ik koos toch voor het meest bevredigende en pretentieloze gerecht dat ik ken: macaroni met kaas en knoflook, bijvoorbeeld ZO. Geen Food, wel lekker. Very Macaroni.

Mail

Hiske Versprille

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Die betere wereld wordt al gemaakt

Die betere wereld wordt al gemaakt

Kun je, met alles wat er gebeurt in de wereld, nog gelukkig zijn? Marthe van Bronkhorst vindt het antwoord en ontdekt een boel hoopvolle initiatieven Lees meer

Zomers zwijgen

Volim nas: hoe de taal van de liefde mijn lichaam tot stilte maande

Wat als je vertrouwen in jezelf en je lichaam plotsklaps wordt aangetast door epileptische aanvallen? En tegelijkertijd je vertrouwen in de onvoorwaardelijke liefde van je oma ook op losse schroeven komt te staan? In een persoonlijk essay neemt Dorea Laan je in beeldende taal mee in deze zoektocht. Lees meer

Schrijvers en beeldmakers gezocht voor ‘Harnas’, het achtste Hard//hoofd Magazine!

Schrijvers en beeldmakers gezocht voor ‘Harnas’, het achtste Hard//hoofd Magazine!

In welk harnas hul jij je? Stuur voor 14 september je pitch in en draag met een (beeld)verhaal, essay, poëzie of kunstkritiek bij aan het magazine ‘Harnas’. Lees meer

Misschien voor mezelf, maar niet voor jou

Misschien voor mezelf, maar niet voor jou

Eva van den Boogaard lijkt op iemand die ze nooit gekend heeft. Via een persoonlijke brief en een angstaanjagende gebeurtenis leert ze hem toch een beetje kennen. Lees meer

:Meer dan Maria: het moederschap in de beeldende kunst 3

Meer dan Maria: het moederschap in de beeldende kunst

Wat betekent het om moeder te zijn? En wanneer ben je dan een ‘goede moeder’? Moederschap, en alle nuances daarrond, blijft onderbelicht. Anne Louïse van den Dool onderzoekt via de representatie van moeders in de beeldende kunst de vele kanten die horen bij moeder zijn. Lees meer

Mijn Apocalypsis Leydenensis 1

Mijn Apocalypsis Leydenensis

In deze gedichten vliegt Joshua Snijders koerend over een postapocalyptisch Leiden, zijn Lays-chipszakjes tijdens een uitstapje in de Melkweg achtergelaten en zwemmen walvissen op wieltjes. 'De vraag is of je voetafdrukken kunt achterlaten wanneer er geen zwaartekracht is.' Lees meer

Lois Cohen maakte foto voor onze kunstverzamelaars: ‘Ik regisseerde per ongeluk een etalagepop’

Lois Cohen maakte foto voor onze kunstverzamelaars: ‘Ik regisseerde per ongeluk een etalagepop’

Word vóór 1 juli kunstverzamelaar bij Hard//hoofd en ontvang een unieke print van Lois Cohen! In gesprek met chef Kunst Jorne Vriens licht Lois een tipje van de sluier op. Lees meer

Was dit nou een flirt?

Was dit nou een flirt?

Als de Amsterdamse Carrie Bradshaw schrijft Marthe van Bronkhorst over de schemerflirt: een net te lange blik, een ambigu compliment, een hand die 'per ongeluk' de jouwe aanraakt. Lees meer

In gesprek met Jacqueline Peeters

In gesprek met Jacqueline Peeters: ‘Schilderen is denken en doen’

Aucke Paulusma gaat in gesprek met Jacqueline Peeters over haar nieuwe tentoonstelling. ‘Ik hoop dat ze in mijn werk iets van die spanning zien tussen wat zichtbaar is en wat verborgen blijft, en dat ze voelen hoe ik dat proces van schilderen benader.’ Lees meer

Terugblik op de schrijfworkshop: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?'

Terugblik op de schrijfworkshop: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?'

Op 25 mei organiseerde Hard//hoofd een schrijfworkshop met het thema: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?' Tijdens deze middag hebben de uitgekozen deelnemers onder begeleiding van één van de vier hosts uit het netwerk van Hard//hoofd de tijd gekregen om ideeën uit te wisselen, hun eigen tekst aan te scherpen en te reflecteren op hun eigen schrijfproces. Samen met de hosts kijken we terug op een verdiepende, inspirerende dag vol uitwisseling en reflecties. Lees meer

Dit maakten onze kunstverzamelaars en magazineabonnees mogelijk in 2024

Dit maakten onze kunstverzamelaars mogelijk in 2024

Kunstverzamelaars dragen bij aan onze missie om nieuw talent te ondersteunen en een vrije ruimte te bieden. We leggen graag uit hoe we de donaties in 2024 hebben besteed. Lees meer

Als je écht kinderen wilt redden

Als je écht kinderen wilt redden

Shashitu Rahima Tarirga kwam 33 jaar geleden via interlandelijke adoptie naar Nederland vanuit Ethiopië. Na een reis naar Ethiopië maakt ze nu een afweging tussen haar leven hier en het gemiste leven daar. 'Weegt een westers paspoort op tegen het moeten omgaan met de trauma’s van scheiding en achterlating? Weegt een leven hier op tegen onbekendheid met je leven daar?' Lees meer

Water landt zachter

Water landt zachter

Via een staalarbeider en een PVV-stemmer onderzoekt Angelika Geronymaki zichzelf. Kan ze, zonder het doen van aannames, de ander leren kennen? Lees meer

nuclear family

Queerkroost

In een briefwisseling over queer ouderschap zoeken Eke Krijnen en Lisanne Brouwer naar steun, herkenning en een houding om de maatschappelijke discriminatie buiten het gezinsleven te houden. Lees meer

Informatiehonger

Informatiehonger

We verslikken ons in data, maar blijven gulzig drinken. In dit essay onderzoekt Paola Verhaert hoe onze honger naar informatie — ooit gevoed door boeken, nu door eindeloze datastromen — ons hoofd én onze wereld begint te verzwelgen. Waar ligt de grens? En merken we het als we die overschrijden? Lees meer

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

In deze colum geeft Marthe Bronkhorst je een van haar geheime toverzinnen om vervelende talkshowgasten de mond te snoeren. 'Is dat zo?' Lees meer

:Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

In haar laatste brief aan Alara buigt Yousra zich over taal: hoe taal seksueel geweld normaliseert en hoe taal inwerkt op onze erotische verbeelding. Geweldloze verhoudingen scheppen via taal is voor haar zowel een kwestie van nieuwe talen schrijven als oude of bestaande talen herinneren. Lees meer

Comme tu veux

Comme tu veux

In de bruisende souks van Marrakech leert Aisha Mansaray haar vader – de ultieme hosselaar, de praatjesmaker in zes talen, en de filosoof in een (illegale) taxi – beter begrijpen. Lees meer

:De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

In het tweede deel van deze essayreeks over kunststakingen schrijft Lara den Hartog Jager over kunstenaars die worstelen met systemen van macht en de vraag of hun kunst verandering teweeg kan brengen. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter 1

De archivaris en haar dochter: Morgen zal alles anders zijn

‘Even eufy checken.’ In ‘Morgen zal alles anders zijn’ dicht Bareez Majid over de eindeloze keuzes en opties die een dag voortbrengt. Een dag die getekend wordt door de sluimerende aanwezigheid van de videofeed van een beveiligingsapp. Lees meer

Hard//hoofd zoekt vóór 28 juli 2.500 trouwe lezers!

Hard//hoofd verschijnt weer op papier, nu met extra bijlage! In Honger lees je over de pijn, het verlangen en de schoonheid van datgene waar we naar smachten. Schrijf je vóór 28 juli in voor slechts 3 euro per maand en ontvang Honger in september in de brievenbus, mét bijlage Ik wil, wil jij ook? over seksueel consent. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer