Al vrij korte tijd nadat ik naar Amsterdam verhuisde, begon me op te vallen dat mensen in de (rand)stad de neiging hebben elkaar te verrassen met leuke lieve dingen. In Groningen doen ze dat soort dingen niet, of in ieder geval niet in mijn deel van de provincie. Daar mag je al blij zijn als je op je verjaardag drie zoenen krijgt, een cadeautje van vijf euro en dat is dan dat. Maar in de hoofdstad wordt dat heel anders aangepakt.
Een voorbeeld. Een vriend van me, laten we hem R. noemen, besluit dat hij zin heeft om te zwemmen én dat hij zijn beste vriend te weinig ziet. Wat doet R.? Hij koopt een tienrittenkaart voor het Marnixbad plus een duikbril, belt zondagochtend aan bij vriend A. en binnen de kortste keren spartelen ze samen in het frisse water van een poepluxe zwembad waarna ze nog uren de tijd hebben om gezellig bij te kletsen onder het genot van een echte koffie verkeerd.
Meer hoeft het niet te zijn. Blijkbaar. Maar minder eigenlijk ook niet. Wat een moeite voor die gelukkige meneer A.! Mensen doen nog andere dingen: kilometers om fietsen om vrienden zonder fiets naar huis te brengen of maanden werken aan een documentaire voor de verjaardag van een dierbare. Je kan het zo gek niet bedenken. Het lijkt me dat sommige mensen op dit vlak nogal doordraven. Ik bedoel, je moet misschien ook nog werken. Maar zo ingewikkeld hoeft het niet eens, met iets kleins kom je al een heel eind. Een bosje bloemen vertedert je liefje, ontroert je vrienden en laat je moeder spontaan in janken uitbarsten. Laat je niet afstompen.
Een gastbijdrage van Marjolein van der Meer
