Asset 14

Het Quickrestaurant

Ik ben een rasechte calvinistische vegetariër. Ik drink elke ochtend een groene groentensmoothie, weiger soep in zak te eten omdat er zout in zit, en als ik, God verhoede, over een paar jaar kinderen heb zal ik ongetwijfeld op toekomstpinterest recepten uitwisselen voor linksdraaiende babyprak met vergeten groenten.
Wonen in het buitenland legitimeert echter excursies naar plekken waar je anders niet snel zou komen. Vandaag bezoek ik het Quickrestaurant naast mijn huis. Onder het mom van integratie, lege kasten en honger ga ik op pad.

Om het gebouw hangt de typische geur van onbestemde frituur met vochtig karton. Naast de ingang bevindt zich een in primaire kleurvlakken geschilderde dichte spiraalglijbaan. Boven aan het trapje staat een schreeuwjongetje in joggingpak zijn zusje te molesteren. Ik vraag me af of hij ooit de andere kant van de glijbaan zal bereiken zonder interventie van de brandweer en een emmer groene zeep. Mijn gedachten dwalen af naar een cholesterolanimatie van de Becelreclame.

Foto: Damien du Toit.

De entree laat ruimte voor verdere bezinning.
"’s Avonds openen de deuren met tien seconden vertraging." staat er op een briefje in comic sans dat op de schuifdeur is geplakt.
"Er is geen geld in de kluis." Het woordje ‘geen’ is gemarkeerd met roze.
Terwijl ik tien seconden wacht klinkt er vanuit de glijbaan een geluid dat me herinnert aan een opgezogen bol sokken die vast kwam te zitten in de stofzuigerslang vorige week. Dankbaar stap ik over de drempel.
Binnen zitten aan plastic tafeltjes moeders en kinderen die zich in verschillende stadia van suikermanie bevinden. De rij bestaat vooral uit mannen met rode ogen die zich hebben gefocust op een specifiek punt boven de balie en knarsen met hun tanden als het nageslacht buikwaarts voorbij komt geschoven.

Ik kan mijn ogen niet focussen, ze worden gestuurd langs fel verlichte hamburgermenu’s, de milkshake van de maand, kindermenu’s met monstertrucks en Barbiespeeltjes als bonus, met ten slotte als rustpunt een flatscreen waarop een zingende hamburger in een Tirools berglandschap jongleert met gefrituurde kaasballetjes, echte emmentaler voor 3 euro per twaalf stuks. Als ik me naar het raam draai zie ik buiten een man en een vrouw die elk hard aan twee spartelende Nikes staan te trekken die uit de onderkant van de glijbaan steken.

Ondertussen heeft de buikschuiver zich als een octopus om mijn benen geslingerd. Net op het moment dat hij lijkt te gaan toehappen ben ik aan de beurt. Het kind gilt van ergernis wanneer ik een stap naar voren doe en aan zijn greep ontsnap. Op het voorhoofd van zijn excuses mompelende vader pulseert een ader.

Ik bestel een Giant Delicious menu. Het meisje achter de kassa lijkt er niet van onder de indruk. ‘En wat voor saus?’ Paniekerig speur ik de borden af, op zulke vragen had ik me niet voorbereid. Naast Mexican super hot sauce en Chilling chili-extreme, vind ik gelukkig mayonaise. Ook mijn drinken word ik zelfstandig geacht uit te kiezen. Mijn ogen schieten meteen naar de fel verlichte milkshake van de maand, “De kastanje happyshake graag?’ Een literbeker wordt onder een zwart kraantje gevuld met een stroperige beige vloeistof. God laten er geen stukjes in zitten. De Giant Delicious wordt via een rekje schuin naar beneden gesjoeld in een privébakje met deksel. Samen met de shake, frietjes en een verontrustende kleurplaat van een ketchupfles met een monobrow wordt hij in een grote bruine zak gestopt.

Voor de deur wacht ik weer tien seconden. De glijbaan is inmiddels verlaten, naast de opening liggen twee verfrommelde sokken.
Met de zak tegen mijn lijf loop ik terug naar huis. Ik schud de frietjes op een bord. De hamburgerkaas blijkt geïntegreerd te zijn met het kartonnetje, op de bodem van de zak ligt een plasje cola. Voldaan luister ik naar het gerommel van mijn ingewanden wanneer de suiker is uitgewerkt. Morgen maar weer eens broccolisoep maken.

Af en toe buiten het element verkeren houdt de comfortzone fris, en leidt tot dankbaarheid voor de vertrouwde omgeving. Wees minstens eens per kwartaal matig tot zeer misplaatst voor het beste resultaat. Degene die zijn scheten in de open lucht van de onwennigheid laat, leert dat er daar zelden iets in de gordijnen trekt.

Steffie Aarten (1987) is beeldend kunstenaar en woont in Brussel.

Mail

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Witte tranen

Witte tranen

Vaak kan geconfronteerd worden met een racistische misstap veel losmaken in witte vrouwen. Waar komt dat door? Fleur den Boer onderzocht het perfectionisme van witte vrouwen en hoe zogeheten 'witte tranen' racisme in de hand werken. Lees meer

Stieren en vrouwen hebben iets gemeen

Stieren en vrouwen hebben iets gemeen

Wat hebben stieren en vrouwen gemeen? In dit essay ziet Barbara Haenen tijdens het bezoeken van een stierengevecht gelijkenissen met haar eigen ervaringen. Lees meer

Links, wees niet zo bang om hypocriet te zijn 1

Links, wees niet zo bang om hypocriet te zijn

Marthe van Bronkhorst bekijkt hypocrisie als spectrum: hoe hypocriet ben jij op een schaal van Frans Bauer tot Johan Derksen? Lees meer

Bijsturen 1

Bijsturen

In dit essay legt Belle de Rode de vinger op de zere plek. Ze beschrijft hoe zij de rol van bijsturende kapitein op zich moet nemen omwille van haar zieke vader, terwijl ze juist afscheid had willen nemen van de kritische kapitein die in haar huisde. Lees meer

In je eentje achterblijven

In je eentje achterblijven

Als vriendin K. op een date gaat, denkt Eva van den Boogaard na over hun onuitgesproken pact. Zo lang ze beiden ongelukkig in de liefde zijn, hebben ze elkaar. Maar wat als er iemand dat pact uitstapt? Lees meer

Gelukkig zien jonge mensen het verband tussen toen en nu

Durf te leren van het verleden

Op Dag 150 van de wrede vergeldingsactie van Israël is een eind van de ‘slachting’ van Palestijnen nog niet in zicht. Schrijver Marte Hoogenboom vestigt haar hoop op activisten en journalisten die het verband tussen ‘toen’ en ‘nu’ durven zien. Lees meer

Fatma Shanan: de lichtelijke melancholie van het zomerse alleen zijn 1

Fatma Shanan | De lichtelijke melancholie van het zomerse alleen zijn

Een oase van rust midden in Berlijn. De kleine geschilderde landschappen en zelfportretten in de natuur van Fatma Shanan (1986, Israël) komen goed tot hun recht in de expositieruimte van Dittriech en Schlechtriem. De tentoonstelling ‘The Inn River’ bestaat uit een bescheiden aantal van negen schilderijen. Aucke Paulusma laat zien dat een aandachtige observatie loont, maar dat de schilderijen laten niet per se een vrolijke indruk achterlaten. Lees meer

Reden tot paniek

Reden tot paniek

In dit droomachtige en persoonlijke essay blikt Wouter Degreve terug op zijn jeugd, en hij onderzoekt de effecten daarvan op het heden. Want 'de kracht van de plek waar je bent opgegroeid mag je nooit onderschatten.' Lees meer

Geld lenen

Geld lenen

‘Het spijt me,’ zeg ik. ‘Voor dit alles.’ Ik gebaar om me heen. ‘Voor Nederland.’ In deze column van Anne Schepers ontmoeten twee vrouwen, die uitkijken naar hun avond in een wijnbar, een man die een treinkaartje naar Ter Apel bij elkaar probeert te sprokkelen. Lees meer

Vijftig jaar vrijheid van beweging

Vijftig jaar vrijheid van beweging

Tom Kniesmeijer leerde dansen op de remixes van discopionier Tom Moulton. Nu zijn eerste kennismaking met de muziek van deze sterproducent bijna vijftig jaar geleden is, blikt hij terug en komt hij tot een inzicht over onze tijd. Lees meer

Kür op muziek

Kür op muziek

”Onlangs las ik over wezentjes die alleen bestaan in de droom van een slapende vrouw.” Nelson Morus schreef een kort verhaal over geforceerde gezelligheid, chatbotgesprekken over lievelingsgerechten, hectiek en de alledaagse sleur. Lees meer

Als je wordt uitgenodigd voor een euthanasiefeest, dan ga je

Als je wordt uitgenodigd voor een euthanasiefeest, dan ga je

'Als je je psycholoog écht een brevet van onkunde wil geven, moet je haar uitnodigen voor je euthanasiefeest.' Lees meer

Neoliberaal Lang Covid 2

Neoliberaal Lang Covid

Voor ons 'Aaah'-magazine, schreef Harriët Bergman een essay over hoe long covid-patiënten vallen tussen pech en onrecht. "Er is iets grondig mis met hoe we in Nederland omgaan met mensen met een beperking en chronisch zieke mensen." Lees meer

Zo het begon 1

Zo het begon

Nele Peeters schreef een ontroerend verhaal, vol treffende zinnen en beelden. Het is dromerig verhaal, over eenzaamheid, hoop, zorgzaamheid en zwaarte. Lees meer

Ik ook op jou

Ik ook op jou

Op een avond zegt iemand tegen Eva dat hij verliefd op haar is. Terwijl hij wacht op een antwoord, denkt Eva na over wat verliefd zijn eigenlijk is. Lees meer

 1

Het model

De hoofdpersoon in dit verhaal van Feico Sobel poseert op een doordeweekse avond naakt voor een schilderklasje in Spijkenisse. De sessie ontaardt in een bizarre erotische nachtmerrie waarin onze verteller zich totaal verliest. Lees meer

Waarom het over mij gaat als het over trans literatuur gaat

Waarom het over mij gaat als het over trans literatuur gaat

In dit persoonlijke essay reflecteert Tom Kniesmeijer op queer activisme en literatuur, oftewel: de reden dat we strijden en schrijven. Lees meer

:Oproep: nieuwe Chef Illustratie en Beeldredacteur online

Oproep: nieuwe Chef Illustratie en Beeldredacteur online

Hard//hoofd zoekt twee getalenteerde, assertieve, breed onderlegde beelddenker (x/v/m) die de beeldredactie willen komen versterken! Lees meer

Herhaalrecept

Herhaalrecept

Op een ochtend wordt Aisha Mansaray wakker in een parelmoeren bubbel. Ze onderzoekt hoe ze met haar depressie op de randen van de realiteit kan leven, zonder de grip erop te verliezen. ‘Mijn aandoening was een zuigend ding geweest dat zich om mij heen had gewikkeld, lelijk, en meer levend dan ik.’ Lees meer

Stop met het onderschatten van de gevolgen van het slavernijverleden

Stop met het onderschatten van de gevolgen van het slavernijverleden

Zelfs 150 jaar na de afschaffing van de slavernij, zijn de gevolgen daarvan nog steeds voelbaar. Veel Nederlanders zien helaas niet in hoe de koloniale geschiedenis het heden heeft vormgegeven. Pas als je de bloedrode draad door de Nederlandse geschiedenis begrijpt, kun je de huidige ontwikkelingen echt begrijpen stelt Jazz Komproe. ‘Een onzichtbare wond laat zich immers moeilijk genezen.’ Lees meer

Word trouwe lezer van Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Meld je aan als abonnee voor slechts €2,50 per maand en ontvang ons papieren magazine twee keer per jaar in de bus. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer