We leven in slimme tijden. Net als onze telefoons zijn ook wij smart geworden. Wie de documentaires Super Size Me en That Sugar Film erop nakijkt, moet ook concluderen: we leven in ongezonde tijden. Net als onze telefoons liggen wij smart people voortdurend aan de oplader, het infuus. Geen kwart of halve dag gaat voorbij, of we zijn weer leeg en op zoek naar een nieuwe dosis vlugstroom.
Ergens willen we wel gezond eten. We worden gewoon op allerlei manieren tegengewerkt. Groente snijden is een suffe en trage bezigheid, koken is überhaupt een doorn in de agenda en fruit is nooit precies rijp genoeg. Van energydrink, zoete granaatappeldrink, koeksnoep, brood en beleg, nicotine, alcohol en pity fucks moeten we het niet hebben. Met de sprintjes die we daarmee trekken, gaan we de marathon van het leven niet uitlopen, al denken we van wel. Zo zijn we biologisch nu eenmaal bedraad. In schaarse tijden heel nuttig, in overvloedige tijden al snel dodelijk. 'We’re wired for eating healthy', zei nooit iemand in de 21e eeuw. Ons lichaam is een zelfmoordmachine geworden, die door suiker, vet en zout wordt aangejaagd.
Afbeelding: James Peale - Still Life: Balsam Apple and Vegetables via metmuseum.org
De mensen van Unox en Doritos laten die wetenschap niet onbenut. We zijn, zou je kunnen zeggen, gehackt door de voedingsindustrie. Hersenwetenschappers die vandaag de dag iets over het brein willen leren, dictators en Mark Rutte, allen zouden in de leer kunnen gaan bij marketeers van de grote merken. Die weten exact hoe ze de grijze massa in ons brein regenboogkleuren kunnen laten spuiten. Wie de hersenen beheerst, heeft geen leger, propaganda of verkiezingsbeloftes meer nodig.
Onvoorwaardelijk verloren zijn we overigens niet. Iedereen kent wel iemand die gezond eet en/of leeft. Sport, groente en fruit, water, af en toe wat rust. Het kán. Er schijnen reële voordelen te zijn. Een vage notie hebben we daar wel van: meer energie, minder buik- en hoofdpijn, minder vet onder vel, een betere conditie. Maar waarom nog een poging doen, als alle andere pogingen al mislukt zijn?
Dat is nihilistisch. Ga de uitdaging aan. Wat hebben de onderdelen van het volgende lijstje gemeen? Andijvie. Dille. Munt. Boerenkool. Bleekselderij. Rode bessen. Bosbessen. Peer. Inderdaad, ze zijn gezond en je eet ze nooit. Een openbaring wellicht, maar je kunt ze met ingang van nu dagelijks eten, als ontbijt. Zonder enige moeite. Met een glimlach zelfs. De moderne maatschappij heeft ons namelijk een manier gegeven het lichaam terug te hacken. De groene smoothie. Of de blender, die al het werk doet.
Gooi groene bladgroentes, fruit en melk in de shredder. Voeg havermout en lijn- of chiazaad toe. Zet AAN. Laat brommen dat ding, een seconde of twintig. Schenk over in een glas, gooi in je kanalen, absorbeer al het goede dat in vloeibare vorm sneller wordt opgenomen. Vergeet de havermout niet, anders hakken die vloeibare suikers er iets té hard in. Van de groente proef je overigens niets, fruit is een natuurlijke smaakmaker.
Geen blender? Halen, vandaag nog. Morgen ben je jezelf dankbaar. Want wie zijn lichaam hackt, krijgt zijn geest cadeau.
Ron Vaessen (1987) schrijft aan zijn debuutnovelle en is redacteur bij het Tilburgs universiteitsblad Univers.
