De vriendengroep is kwetsbaar, want het is de plek waar je jezelf mag zijn, waar het veilig is. Alle problemen op je werk en in je relatie en die verdomde jeugddromen die nog altijd eens moeten worden waargemaakt, met je vrienden kun je het allemaal relativeren. Mannen doen dat over het algemeen met onzinnige gesprekken, harde grappen, flauw geplaag en veel liefde. En door heel snel ‘geen probleem’ te zeggen als er een probleem de kop opsteekt dat de veiligheid van de groep zou kunnen bedreigen.
Geen probleem, een zesdelige serie geschreven en gespeeld door Wim Helsen, Theo Maassen en Stefaan van Brabandt (met in één aflevering een gastrol van Marcel Musters), is voor mij zo zalig herkenbaar dat ik iedere aflevering weer mijn complete bankstel onder huil. De vriendschapsdynamiek wordt perfect neergezet, met humor zo pijnlijk als het leven maar zijn kan. Koen, Peer en Herman zijn aparte karakters, overgevoelige neuroten die geheel op kunnen gaan in hun theorieën over onder meer ‘de open pluriforme samenleving van het smurfendorp’ en het zou kunnen zijn dat dit voor een kijker die dit soort mannen niet kent wat bizar overkomt. Maar geloof mij, deze mannen bestaan echt, deze gesprekken vinden plaats. Er is níets overdreven aan Geen probleem.
Koen, Peer en Herman komen elke week bij elkaar en wij mogen meekijken. Herman heeft een zelfmoordpoging gedaan en Koen en Peer willen er voor hem zijn, ze willen van hem weten hoe ze iets aan zijn geluk bij kunnen dragen. Maar ze voelen zich ook gepasseerd. Hoe kan iemand er zelfs maar over denken zich van het leven te beroven als hij zulke goede vrienden heeft? En zijn hun problemen dan soms zoveel minder belangrijk? Waarom kan dat wat zij met z’n drieën hebben niet een oplossing vormen voor alles? Het zijn ongemakkelijke vragen waarmee Geen probleem je naar je eigen vriendschappen laat kijken.
Volg de serie op donderdagavond op Nederland 3, of hier
