Een beroemde schrijver uit Nederlands Gouden Eeuw zei eens: “De wereld is een schouwtoneel / Elk speelt zijn rol en krijgt zijn deel”. Een wijze tip van Joost van den Vondel voor hoe tegen het leven aan te kijken.
Zo wil het namelijk wel eens gebeuren dat je je het ene moment te pletter verveelt om je vervolgens, zonder dat je er erg in had, in een hallucinante situatie te bevinden waarvan je denkt “Dit kan niet! Dit is fictie!”. In beide gevallen is het bevorderlijk enige zin voor drama aan de dag te leggen: om de boel wat op te beuren dan wel te relativeren.
Overdrijven is een kunst en ik ben er een meester in. Zo dik ik steevast mijn verhalen aan om ze net dat tikje dramatischer te maken: “Dat loopt echt àltijd totaal uit de hand als hij er bij is”. Wel vervelend als je dan gecorrigeerd wordt door adepten van een correcte weergave van de feiten: “Hoezo? Je hebt hem toch nog maar één keer gezien en zoveel liep er toch niet mis?”. Maar meestal vormt een correcte weergave van de feiten nu eenmaal geen sterk verhaal. En dat is jammer, want het leven is best kleurloos als je er niet af en toe een schepje bovenop doet.
Dat weet ook mijn overbuurman met zijn ijzeren staaf en straffe verhalen over kalashnikovdiefstal en in elkaar geslagen gynaecologen. Wat er klopt van zijn vertelsels, weet ik niet. Maar dat geeft niet: wie niet duidelijk de grens aangeeft tussen feit en fictie intrigeert. Mij toch alleszins. (En die ijzeren staaf wil ik voor alle veiligheid wel het voordeel van de twijfel gunnen). Zelf dramatiseer ik de reeds aanwezige ghetto-vibes in onze buurt door keihard Dr. Dre door mijn koptelefoon te laten knallen wanneer ik op het alcoholistenpleintje langs het zwerfafval en de vergezellende zwervers slalom. “I’m representing for the gangsters all across the world / And I still got love for the streets”.
Maar ook uit zichzelf durft mijn leven wel eens dramatische ontwikkelingen te vertonen die zo uit één of andere derderangssoap lijken te komen. Onmogelijke liefdes aan de andere kant van de aardbol die je zo nu en dan impulsief komen kwellen, schokkende onthullingen over het vergaren van het familiefortuin, de Balearische zeeën bevaren met het jachtschip van de Parijse beau monde: you name it. Misschien trek je zulke dingen nu eenmaal aan als je een aangeboren aanleg tot hyperboliseren bezit. Gelukkig is het leven niet altijd groots en meeslepend. Dat zou maar vermoeiend zijn.
Waan je daarom steeds de onversaagde edoch onbegrepen hoofdrolspeler van je eigen tragikomedie. Als het weer eens niet loopt zoals verwacht, beschouw je het gewoon als een onverwachte plotwending die de spanning er inhoudt. Wees je dus bewust van dat grote schouwspel waarin wij allemaal figureren. En hoop dat de anagnorisis (mooie theaterterm van de oude Grieken voor het moment waarop de held tot inzicht komt) voor jouw personage niet te lang uitblijft.