Ik kreeg dit jaar voor mijn verjaardag een van de leukste cadeaus ooit: de Penguin Classics Deluxe Edition van The Portable Dorothy Parker van de schrijfster die in de twintiger jaren grote faam verwierf. In het boek zelf is niet alleen het werk opgenomen zoals het in 1944 werd uitgegeven voor de soldaten aan het front, maar ook een grote selectie aan vernietigende recensies van boeken en theater, artikelen voor onder andere Vanity Fair en The New Yorker en persoonlijke brieven. Waarom ik specifiek deze uitgave tip - en niet in het algemeen iedereen aanbeveel om als een malle naar De Slegte te rennen en het boek te kopen - is vanwege de kaft.
Toegegeven, daar mag je een boek niet op beoordelen, maar voor deze keer moeten we een uitzondering maken. De kaft is namelijk ontworpen door de striptekenaar Seth, bekend van de graphic novels Wimbledon Green en Clyde Fans. Hij tekent ook geregeld strips voor The New Yorker, het tijdschrift dat Dorothy Parker groot heeft gemaakt. Seth tekende onder andere een hommage aan haar leven op de achterflap, en verwerkte een van haar meest beroemde quotes en een gedicht tot een stripverhaal.
Ik zeul het boek de afgelopen dagen overal mee naar toe. Ik heb hem vol zitten met boekenleggers, omdat ik de hele tijd tijdens het lezen blijf wisselen tussen haar korte verhalen, poëzie en al het overige. Deze variatie maakt het boek nog moeilijker om weg te leggen, omdat al haar stukken met hetzelfde vakmanschap geschreven en ongeacht het genre of het onderwerp scherp, sarcastisch, zwartgallig, grappig en slim zijn.
Ik zou in mijn uitsmijter kunnen vervallen in uitroeptekens en nog langere bejubelende strengen van bijvoeglijk naamwoorden dan degene hierboven, maar dat lijkt me overbodig. Beter laat ik het laatste woord aan mevrouw Parker zelf:
In youth, it was a way I had
To do my best to please,
And change with every passing lad,
To suit his theories.
But now I know the things I know,
And do the things I do;
And if you do not like me so,
To hell, my love, with you!
