Waar ik T-shirts met tekst onuitstaanbaar vind, ben ik juist een groot liefhebber van het beschreven servies. Misschien is het iets hormonaals, maar er zijn maar weinig dingen die mij tegelijkertijd zo blij en droevig maken als een met volstrekt willekeurige tekst versierde mok in de tweedehandswinkel. Mijn keukenkast is daarom een soort weeshuis geworden van geadopteerde mokken. Van mijn "Blij dat ik rij- ANWB weekendcursus 1992", tot een mok van een muziekwinkel genaamd The Contrabasse Shoppe, en een blauwe mok met gouden opdruk van 'Dingles Steam Village', een treinenmuseum in Devon. Ook erg dierbaar is de mok waarop simpelweg "Judo" staat, en een oranje geval waarop, om mij volkomen onbekende reden, "Mein Leben ist eine Baustelle!" is gedrukt onder een driehoekig verkeersbord.
Bedrukte mokken ontroeren me omdat ze een klein beetje gedateerd zijn. Niet gedateerd genoeg om een soort cheeky retro te worden zoals bloemetjesbehang of bruine vazen of schoudervullingen of jaren tachtigmuziek. Ze zijn lullig jaren negentig-achtig, net als alles in die lullige jaren negentig een tikkie smakeloos, een beetje infantiel, en dommig.
Waar gepersonifieerd -'customized'- servies eerder was voorbehouden aan de rijken of degenen in het bezit van een pottenbakkerstafel, was het bedrukken van mokken plotseling spotgoedkoop geworden en daarom korte tijd het uitgelezen relatiegeschenk of marketingartikel. Elke zichzelf respecterende winkel of instelling liet enorme hoeveelheden mokken aanrukken, mensen gaven elkaar verjaardagsmokken en huwelijksmokjes, er werd geen gelegenheid als te onbelangrijk gezien om elkaar de overladen met bedrukt servies. Het idee was immers dat de doelgroep iedere ochtend, middag en avond automatisch weer tegen de afdruk aan zou kijken, wat mensen op ideeën zou kunnen brengen wanneer ze weer eens een staande bas nodig hadden ("Op naar de Contrabasse Shoppe!"), of zich afvroegen wat voor sport ze nu weer eens zouden gaan beoefenen ("Ach kijk: Judo natuurlijk!").
Maar al snel was de nieuwigheid er af, bedrukte mokken blokkeerden jarenlang de keukenkastjes en iedere keer dat hun eigenaars ze zagen, ergerden ze zich er een beetje meer aan. "Kunnen we die mok met 'Duo Penotti Twee Kleuren In Een Potti!" nou niet gewoon eens wegdoen? Moeten we die bekers met 'Herman Ziet Abraham Gefeliciteerd!' en 'I love my dog!' nu echt bewaren?" mopperden ze. Als er eens een mok kapot viel was er niemand die erom treurde, als er bezoek kwam kreeg die te drinken uit het mooie bij elkaar passende servies, en de mokken werden uiteindelijk met tientallen tegelijkertijd weggedaan. Koffie wordt tegenwoordig immers uit stijlvolle kleine kopjes gedronken, en thee drinken mensen liever uit een glas.
Arme mokken! Ik moet er bijna van huilen. Ze staan bedrukt bij elkaar in de tweedehandswinkel en niemand wil ze hebben. Doe daarom net als ik, en adopteer eens ongewenst servies. Omarm de mok en hij zal je jaren dankbaar dienen. Het is als een trouwe, zielige vriend.
