Ik ontdekte Bill Callahan toen ik klikte op de suggestie van een vage facebookvriend. Het bleek een Black Cab Session te zijn, waarin hij achterin een taxi onderuitgezakt een akoestische versie van het nummer ‘river guard’ opnam. Ik heb het filmpje op repeat gezet en vergat de persoon die met vragende blikken naast me lag volledig. Bill Callahan…
Hij heeft een nieuw album gemaakt. En ook die heb ik sinds ik hem tegenkwam op de luisterpaal niet meer afgezet. Hij staat in die grote traditie van de Amerikaanse singer-songwriter, en schept op zijn album een geluid en een gevoel dat even weids is als het land dat hij bezingt. De combinatie van melancholische akkoorden, zijn poëtische teksten en zijn donkere stem laten me tijden herinneren die ik zelf niet heb meegemaakt. Een man met een gitaar, meer dan genoeg.
Zo prikt hij met minimale middelen door je pantser heen. Zoals collega Kasper van Royen het zo mooi formuleerde: ‘Janken als een wijf met een glimlach op mijn smoel, ik kan niet anders als ik zijn stem hoor, al zou hij het telefoonboek voorlezen.’
'Apocalypse' wakkert de drang aan om ergens willekeurig op de vloer te gaan liggen en de wereld aan je voorbij te zien trekken. Of om je oude rugzak in te pakken en zonder reden, samen met hem heel ver weg te reizen.