Bek David Campbell (geboren op 8 juli, 1970) scoorde in 1993 op 23-jarige leeftijd onder de artiestennaam Beck met ‘Loser’ een monsterhit. 1993 was het mtv-tijdperk en Becks ironische plaat met clip van 300 dollar ging de hele wereld over. Hij werd wereldberoemd en al snel een ‘one hit wonder’ genoemd. Maar Mellow Gold (het album waar ‘Loser’ op stond) was in zijn geheel een meesterwerk. En opvolger Odelay ging daar nog eens over heen: het werd een knip-en-plakplaat van de buitencategorie, vergelijkbaar met het beste werk van The Beastie Boys. Deze postmoderne richting hield Beck een paar jaar vol, maar nog voelde hij zich niet serieus genomen.
Met Sea Change schreef hij de plaat die hij sinds Mellow Gold al wilde schrijven: een plaat van rustige, akoestische liedjes, met de nadruk op zijn vakmanschap. De plaat werd een kritisch én commercieel succes. Dit leek rust te brengen. De laatste jaren ontpopt Beck zich vooral als ‘producer’, ‘collaborator’ en ‘contributor’: voor de film Eternal sunshine of the spotless mind coverde hij dit lied (sorry, Krezip), hij produceerde enkele nummers voor de nieuwste van Jamie Lidell en schreef en speelde samen met Charlotte Gainsbourg. Daarnaast heeft Beck zijn Record Club opgericht. In één dag neemt hij samen met een groep muzikanten een beroemde plaat op. ‘Niet om de muziek te hercreëren, maar om te laten zien hoe muziek gecreëerd wordt.’ Samen met Jeff Tweedy, Devendra Banahrt, Jamie Gadson, Feist (inderdaad: de gelauwerde indie-orde) speelt hij platen van The Velvet Underground, INXS, Leonard Cohen en Skip Spence na. Helemaal de bom. Met filmpjes!
