Ani DiFranco tippen zou eigenlijk overbodig moeten zijn, net zoiets als mensen aanraden om naar Bob Dylan te luisteren. In de loop van haar carrière heeft ze de cultstatus namelijk al ruim bereikt. Veel van haar fans zijn fanatiek op het religieuze af. Toch gun ik alle mensen die haar nog niet van haar gehoord hebben, een kennismaking.
Waar te beginnen? Het is moeilijk kiezen uit de twintig albums die ze sinds 1990 heeft uitgebracht, omdat geen enkel album hetzelfde klinkt. Ze fladdert moeiteloos tussen het politieke en het persoonlijke, tussen snoeihard en kwetsbaar. Daarnaast is er een ontwikkeling van de politieke punkfolk die ze in de jaren ’90 maakte naar de iets meer gesettelde songwriter van haar recentere albums.
Ik raad dan ook aan om op Youtube te zoeken naar haar live-uitvoeringen, want optreden doet ze eigenlijk het beste. Ani DiFranco is een artiest die zich pas op haar gemak lijkt te voelen wanneer ze met een gitaar in haar hand op een podium staat.
Ze zingt totdat ze schor is, speelt totdat haar vingers bloeden, en bespeelt haar publiek moeiteloos. Ze is een ongegeneerde singer-songwriter, politiek activiste en schopt vol passie en poëzie tegen alle conventies aan die ze kan vinden.
Je kunt het met haar eens zijn of niet, maar ik kan iedereen aanraden om de moeite te nemen naar haar te luisteren. Niet iedereen heeft namelijk genoeg ballen om zo compromisloos geluid te maken als zij dat doet.
