Het is zomer en Floris was daar nooit zo goed in. Nu probeert hij gewoon door te gaan met wat hij altijd doet, in een iets lager tempo. Daar hoort schetsen ook bij.
Het heeft me lang gekost de vakantie te leren waarderen. Ik hou er nog steeds niet echt van. Het culturele en academische leven ligt stil en de bibliotheken zijn beperkt open. De eerste stap was te leren reizen – dat wil zeggen, ergens heen te gaan en voortdurend impulsief te besluiten wat ik nu zal gaan doen. De tweede stap was de rest van de tijd te doen wat ik altijd doe. Zolang ik mezelf niet wijsmaak dat ik in twee maanden een half proefschrift en drie artikelen ga schrijven, lukt dat aardig.
Mijn vader kon geen dingen weggooien. Ik kan dat ook niet. Mijn oplossing is om geen overbodige dingen mijn huis in te laten. Mijn vaders spullen heb ik grotendeels weggegeven: zijn koelkast, wasmachine, namaak-Rietveldstoel, oude erlenmeiers, houten beeldjes, bruin aardewerk en kaasmolens staan nu bij vrienden. Als een soort van monument in de diaspora. De olielampen, kimono, japanse prent en brievenweger heb ik gehouden.
Mijn IKEA-stoel heet “the Klaus chair” omdat Klaus Jung, toen hoofd Fine Art van de Glasgow School of Art, ook een zwarte bureaustoel met een hoge rug in zijn kantoor had staan. Ik zag dat en dacht: zo’n ding wil ik ook. Twee weken later betrok ik een zolder in Amsterdam-Oost.
Ik weet niet waarom ik opeens besloot met Tipp-Ex te gaan tekenen. Wel had ik beter even een mondkapje op kunnen zetten. Van alle honderden tekeningen die ik op Facebook heb gezet is dit de meest gelikete.
Mijn moeder geeft me planten om mijn zorgzame gevoelens aan te wakkeren. Ze gaan onder mijn handen dood. De begonia is de eerste die het al acht maanden uithoudt. Ik noem haar bij mezelf Bego, wat ik enigszins impertinent vind omdat dat de achternaam is van iemand die ik niet heel goed ken. Maar ik heb toestemming gevraagd.
Ik herinner me, tien jaar geleden, dat ik op de trap stond en zag hoe met elke stap de perspectieflijnen dusdanig verschoven dat ik het nooit in mijn geheugen zou kunnen reconstrueren, laat staan natekenen. Ik vind dat een rustgevende gedachte.