Asset 14

De beste dief van Amsterdam

In dit café zit iedereen in de bisnis behalve Bibi King. Bibi heeft hele grote tieten en een verrukkelijke stem.

Bibi King rookte met gemak vijfentwintig sigaretten achter elkaar en dan nog had ze een verrukkelijke stem. De eerste keer dat ik haar zag optreden in het café zong ze de blues en de tweede keer ook, maar de derde keer was ik te laat en hing ze strontlazerus over de bar. Bibi King had hele grote tieten en ik was echt debiel verliefd op haar.

Mijn broer is de beste dief van Amsterdam. En dat is niet zomaar iets als je bedenkt hoeveel dieven er rondlopen in deze stad. Je zult wel begrijpen dat het mijn broer ook niet in zijn koude kleren gaat zitten, ik bedoel, voor hem is het ook niet makkelijk en zo. Hij heeft een reputatie hoog te houden en daarbij kan hij zo af en toe best een extra handje gebruiken. Daarom hielp ik hem met die klus. En daarom was ik te laat voor het optreden van Bibi King, waar ik echt ongelofelijk van baalde. Maar goed, ik deed het voor mijn broer, omdat hij nu eenmaal de beste is en zo.

Dat heb ik trouwens zelf ook niet bedacht hoor, dat zegt echt iedereen. Vraag het maar eens rond in het café. Iedereen zit hier zo’n beetje in dezelfde bisnis dus die gasten weten echt wel waar ze het over hebben. Ik bedoel, hij is gewoon de beste en hij is mijn broer.

Ik schraapte al mijn moed bij elkaar en toen stapte ik maar gewoon in een rechte lijn op Bibi King af. Ik vroeg of ik naast haar mocht zitten, wat niet eens zo’n gekke vraag was als je bedenkt dat ze haar rode laarsjes had uitgetrokken en op de kruk naast zich had gezet. Ik maakte volgens mij maar weinig indruk op haar want ze keek me niet eens aan toen ze haar laarsjes van de kruk griste. Ik ging zitten. Ik bestelde bier bij Hennie en vroeg of zij ook wat wilde. Ze had haar laarsjes weer aangetrokken. Ze keek me even aan om te peilen of ik wel normaal in mijn hoofd was, verder zei ze niets. Ik zag dat haar ene oog helemaal scheef stond, wat me ergens wel beviel, ik weet ook niet waarom. Uiteindelijk zei ze dat ze wel een glas whisky wilde dus bestelde ik er twee. Ik had eigenlijk bedoeld één voor haar en één voor mij maar zij dronk die twee glazen gewoon allebei op. Misschien snapte ze het niet omdat ik al bier had en zo. Of misschien begreep ze het wel maar zag ze haar kans schoon - voor een glas whisky betaal je bij Hennie al snel acht euro. In dat geval was het natuurlijk een ontzettende rotstreek, maar Jezus wat kon mij het ook schelen, ik bedoel, als je bedenkt hoe groot haar tieten waren.

Illustratie: Josse Blase

Het eerste glas sloeg ze in één teug achterover en van dat tweede ging ze daarna heel beschaafd zitten nippen. Ze zei: ‘Ik krijg toch zulke zweetvoeten van de blues.’ En ze trok die rode laarsjes weer uit en zette ze pontificaal naast zich op de bar.

Het was druk in het café. Maar mijn broer zag ik nergens, en zijn vrienden ook al niet. Het zat me helemaal niet lekker, dat kan ik je wel vertellen.

Zijn vrienden hadden die avond ook een handje geholpen. Je hebt Semmie en dat is de beste vriend van mijn broer. Daarna komen Lukas, Bok en Lammetje. Semmie is een Surinamer en is al drie jaar op rij districtskampioen boksen en Lukas praat als een Surinamer maar komt oorspronkelijk uit Heerhugowaard. Dat Surinaams van Lukas is trouwens niet om aan te horen. Ten eerste omdat hij het helemaal niet kan en ten tweede omdat hij verschrikkelijk stottert. Bok en Lammetje praten normaal en leggen binnen mum van tijd ieder type alarmsysteem het zwijgen op. Ze werken al samen sinds de lagere school. Niemand weet hoe die gasten echt heten. Van Lukas vergeet je soms dat hij zo heet omdat hij wel honderd bijnamen heeft. Sommige jongens in het café noemen hem de Spaghettisliert. Lukas zelf zegt dat ze hem zo noemen omdat hij lang en dun is. Lang en dun is ie zeker, maar persoonlijk denk ik dat het komt omdat hij aan het begin van de avond altijd zo zenuwachtig als wat het café binnenkomt, behoorlijk stijf snap je. Maar na een paar wodkaatjes is hij altijd opeens weer helemaal soepel en slingert hij al dente in de rondte. Anderen noemen hem de Tl-buis, om zijn postuur, maar ook omdat hij soms zo verschrikkelijk sfeerverlagend kan zijn. Sommige meisjes noemen hem Bambi, omdat hij zo stuntelt op die lange dunne benen van hem, wat zij dan weer schattig vinden of zo. Andere meisjes noemen hem juist DLM, wat een afkorting is voor De Laatste Mode. Omdat hij er altijd zo hip uitziet. En omdat hij zo verschrikkelijk van jointjes houdt, noemen we hem soms gewoon Lange Vloei. Maar omdat hij altijd alles verziekt ook wel Natte Vloei. Mijn lievelingsnaam voor hem is De Longshanks, wat eigenlijk de bijnaam is van Edward I van Engeland, en dat is weer die acteur uit Braveheart.

Semmie, Lukas, Bok, Lammetje en mijn broer zijn echt onafscheidelijk. Samen vormen ze de gouden ploeg van deze stad en ik hang daar zo’n beetje bij.

Mijn broer zegt dat het nu eenmaal in zijn bloed zit. Hij zegt: ‘Een mens moet doen waar hij goed in is.’ Hij zegt ook: ‘Goeie dieven zijn schaars.’

Om de beste te zijn moet je volgens mijn broer een unieke methode hebben of een eigen handtekening of zo. Want zonder zo’n handtekening heeft het helemaal geen zin om de beste te zijn omdat ze dan nooit weten dat jij het was. Mijn broer zegt: ‘Gaan ze straks nog denken dat er hier alleen maar goeie dieven rondlopen.'

Sommige draaien midden in de keuken een drol op de vloer of op het parket in de kamer en dat is dus geen goeie handtekening want dat is niet origineel en bovendien denken ze dan dat je een bangerd bent. Mijn broer zegt: ‘Angstpoep.’

Semmie heeft een goeie. Die loopt als hij binnen is altijd eerst naar de ijskast om de melk op te drinken en dan laat hij het lege pak achter op tafel. In het café noemen ze hem daarom De Witte Motor en dat is grappig want Semmie is een neger.

Maar dat geintje werd hem bijna fataal toen hij vorig jaar een nachtelijk bezoek bracht aan een school op de Nassaukade, omdat hij wist dat er net een partij nieuwe computers was geleverd. In de ijskast lagen wel zestig pakjes schoolmelk en plichtsgetrouw als hij is werd hij toen zo misselijk dat ie nauwelijks nog vooruit kwam en toen kregen de wouten hem bijna te pakken. Als Semmie met mijn broer op stap is moet ie trouwens van de melk afblijven, dan gaat het alleen om de reputatie van mijn broer.

Mijn broer laat na elke klus een briefje achter dat hij van tevoren heeft geschreven. Als hij z’n zakken heeft gevuld, pikt hij voor het weggaan het meest kostbare voorwerp er weer tussenuit en dat laat hij dan samen met het briefje achter. Op het briefje staat: Ik hoef geen bergen met geld, maar vergeet nooit dat ik de beste ben.

Bibi King ging even naar de wc en toen ze terug kwam zei ze: ‘Als je maar lang genoeg in het café zit worden heftige bezwaren vanzelf makkelijk inwisselbare principes.’ En vlak daarna: ‘Eigenlijk ben je best een knappe jongen.’

Ik moest natuurlijk even goed nadenken over wat ik tegen haar ging zeggen, dat begrijp je. Het was zo’n moment. Ik moest laten zien dat ik haar wilde, maar niet te, snap je. Als man kan je maar beter niet te veel de seksmaniak uithangen dus ik zei: ‘Eigenlijk hou ik helemaal niet van neuken, maar ik doe het natuurlijk gewoon wel.’

Bibi King zei toen dat ik dat echt heel mooi had verwoord. Dat ik me opofferde voor de liefde als een soort seksmartelaar. En dat ze dat begreep. Dat ze dat ook altijd al had willen doen, maar het nooit kon, omdat ze neuken nu eenmaal zo verschrikkelijk lekker vond. Dat ze het dus helaas alleen maar met volle overgave kon doen, en niet vol weerzin zoals ik, voor een hoger doel of zo. Wat ik deed was echt super nobel, vond ze.

Waar had ze het in godsnaam over? Ik bedoel, ik had maar wat gezegd. Die Bibi King was gewoon een beetje verknipt en volgens mij was ze ook nog eens hartstikke doorgesnoven. En als je de jongens in het café moest geloven had ze met wel meer dan duizend mensen seks gehad en al geloofde je dat maar half zo’n beetje, dan nog was het zorgwekkend veel. Maar ja, ik was nu eenmaal debiel verliefd op haar. En zij vond mij super nobel om wat ik net had gezegd. ‘Je bent echt romantisch man,’ zei ze en ze trok mijn hand onder haar rokje. Ik keek naar de deur en toen naar de klok en vroeg me af waar mijn broer in godsnaam bleef want Jezus, het duurde nu wel heel erg lang. Ergens kreeg ik er best een irritant gevoel van in mijn kop. Misschien omdat het eigenlijk helemaal niet kon natuurlijk, dat ik hier nu al zat en hij niet. Samen uit, samen thuis. Die onzin. Je kreeg er gewoon bijna hoofdpijn van.

Illustratie: Josse Blase

Toen ik aan Hennie vroeg of hij de fles whisky niet op de bar wilde zetten, spuugde hij alleen op de grond, die ouwe zat me echt helemaal razend aan te kijken. Ik bestelde maar gewoon weer twee glazen. Hennie schonk in en keek toen ook naar de deur en daarna naar de klok. Hij zei: ‘Dit is niet ok. Hoor je dat.’

‘Eindelijk begrijp ik het,’ kraaide Bibi King. Haar ogen stonden echt niet normaal wazig maar ze ging opeens net doen alsof ze een soort ingeving had of zo. ‘Eindelijk begrijp ik het. Ik ben gewoon een ontzettende slet, en dat is juist iets positiefs. Moet je eens bedenken wat het betekent dat ik dat nu begrijp, en dat ik het omarm.’ Ze was echt helemaal euforisch die Bibi King. Ze had gewoon het licht gezien. ‘Moet je eens bedenken hoeveel uur in een dag ik een slet kan zijn, nu ik het weet, en hoeveel in een week, en hoeveel in een jaar, dat is echt ongelofelijk veel uren slet zijn. En moet je eens bedenken hoeveel mensen ik gelukkig kan maken in die tijd. Dat is toch ook heel nobel?’

Bibi King zat helemaal te trillen op haar kruk, je had het moeten zien, ze gleed er gewoon zowat vanaf. Ik stond natuurlijk klaar om haar op te vangen, waarna ik haar met een soepele beweging over mijn schouder zou gooien en haar in mijn Maserati naar mijn huis zou rijden. Als zij toch al die uren ging investeren, wilde ik er ook wel een paar om gelukkig te worden. In plaats daarvan vroeg ik of ze nog meer whisky wilde. Er was toch tijd genoeg en we konden straks ook gewoon op mijn brommer naar huis. Daar zou ze vast niet moeilijk over doen die Bibi King. En trouwens, alsof ze überhaupt nog ergens moeilijk over kon doen. Ik bedoel, ze was echt buitensporig dronken.

Ze zei: ‘Vroeger waren het roerige tijden met Bibi King, en nu hoerige.’ Ze straalde helemaal. Ze gooide een hand nootjes in haar mond en murmelde uitgelaten: ‘Ik heb er zin in.’

Ik stond heel gelukzalig te pissen toen opeens de deur van de wc werd ingetrapt, ik had nauwelijks de tijd om mijn broek fatsoenlijk dicht te ritsen. Het was Lukas, of De Longshanks, of hoe je hem ook wilde noemen. Hij sloeg me tegen de grond, die Tl-buis stond ellendig op me in te trappen. Hij ging voor mijn hoofd en ieder stuk lichaam dat hij in plaats daarvan raakte, was ook goed. Het was bepaald niet prettig. Ik lag daar maar en hij schreeuwde allemaal dingen over uitkijkposten en je taken uitvoeren en loyaliteit tonen en zo. Blijkbaar was Semmie opgepakt en was dat nu allemaal mijn schuld omdat ik mijn uitkijkpost had verlaten. Ergens begreep ik hem, wel die Lange Vloei, maar ik had die avond gewoon graag nog een stukje van het optreden van Bibi King willen zien en dacht dat ze die hele klus zonder mij ook wel onder controle hadden. Het enige wat ik me tijdens die afranseling echt afvroeg was of mijn broer nog kans had gezien zijn briefje neer te leggen.

Ik had die klappen natuurlijk gewoon dubbel en dwars verdiend en dat hele hardhandige vond ik nog niet eens zo erg, ik ben wel wat gewend, maar van dat geschreeuw van hem werd ik gewoon helemaal niet goed. En ik had al hoofdpijn.

Ergens is Lukas best een aardige jongen. Ik bedoel, als hij in de fik staat of zo. Nee serieus, hij is ergens echt een aardige jongen. Als hij uit stelen gaat neemt hij altijd iets moois mee voor zijn moeder.

Lukas is een dromer, geen echte dief eigenlijk. Ik weet ook zeker dat hij mij die afranseling helemaal niet wilde geven. Maar het moest nu eenmaal gebeuren. Dat begreep ik ook wel. Lukas wilde sowieso altijd alles anders dan hoe het in het echt gebeurde. Heel vaak begon hij een zin dan ook met de woorden: K-k-kut ik wou. En je raadt het al, dat werd dus ook weer een van zijn bijnamen. Kutikwou.

Bok en Lammetje hebben dat precies andersom. Die worden bij wijze van spreken al gelukkig van de bomen en het water en een vogel in de lucht. Ik liep een keer met ze over de Ceintuurbaan langs een Italiaans restaurant. Het was zaterdagmiddag en de tent was nog dicht, maar die Italiaanse kok zat in de schemer achter een enorme homp deeg. Met snelle vingers rolde hij zijn pasta voor de avond. In de vensterbank zat een dikke kater tevreden te gapen. Zijn snorharen waren wit van de bloem.

Om dat soort dingen kunnen Bok en Lammetje gemakkelijk een dag glimlachen. Voor hen is dat genoeg.

Wat Lukas het liefst wil is de godganse dag alleen maar boeken lezen. Daar houdt hij van. Maar met lezen verdien je natuurlijk helemaal geen ene stuiver en daarom komt hij dus naar het café. Ik bedoel, voor iedereen hier in de bisnis begon het in het café.

Zelf had ik in mijn hele leven maar één boek gelezen, maar dat vond ik wel het beste boek van de wereld. Dichter op de Zeedijk, heet het. Het gaat over een jongetje dat opgroeit in het café van zijn grootmoeder. Hij is altijd maar omringd door hoeren en pooiers en alcoholisten die het menen. Die hoeren en die alcoholisten en al die anderen vormen zijn wereld en hij bekijkt die wereld vanonder het biljart. Daar zit ie altijd. Ik was vroeger ook zo’n kleine jongen in het café. En soms denk ik dat het nooit is veranderd. Het is bijna om depressief van te worden, want onder dat biljart pas ik al jaren niet meer.

Voordat Lukas verdween was hij nog wel zo vriendelijk om me een handdoek toe te stoppen om mijn gezicht een beetje op te lappen. Best een goeie jongen, ik zei het je toch.
Toen ik de wc uitkwam was het hele café leeg. Alleen Hennie was zijn kranen aan het poetsen. Ik ging weer zitten en hij schonk mijn glas helemaal tot de nok vol. ‘Ze zijn allemaal weg,’ zei hij, ‘Je broer, Lange Vloei, Bok en Lammetje.’

Waar ik vooral mee zat was dat ook Bibi King was verdwenen. Je kreeg er bijna steken van in je borst. En die rooie laarsjes op de lege bar maakten het er zeker ook niet makkelijker op. Hennie deed in ieder geval veel aardiger dan daarvoor. Hij schepte zelfs een vers bakje nootjes voor me. Daarna stond hij een beetje te drentelen met een bierviltje dat hij me uiteindelijk toewierp. Hij zei: ‘Je broer heeft een briefje voor je achter gelaten.’ Ik nam een slok van mijn whisky. Ik draaide het bierviltje met de tekst naar boven. Er stond: Ik hoefde die hele Bibi King niet eens, maar vergeet nooit dat ik de beste ben.

--

Deze publicatie is onderdeel van de ‘vergeetzondagen’ in samenwerking met Castrum Peregrini. Derk droeg dit verhaal onder muzikale begeleiding voor tijdens hard//hoofd Torpedeert op 9 februari 

Mail

Derk Fangman kon als klein jongetje eerder praten dan zijn meeste leeftijdsgenoten. Meeuwvogel was zijn lievelingswoord, daar scoorde hij veelvuldig mee.

Josse Blase is een illustrator, afgestudeerd aan de Hogeschool van Kunsten in Utrecht. Zijn stijl kenmerkt zich in humor, kleur, speelsheid en een groot gevoel voor detail.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Einde Schooldag

Einde Schooldag

Leerlingen zijn als tijdelijke passanten van wie je een hoop weet, maar nooit hoe het met ze af zal lopen. 'Ze zijn open eindes', zo schrijft Engels docente Charlotte Knoors in dit persoonlijke essay over de raadselachtige verhouding tussen docent en student. Lees meer

Zo rood als een kreeft

Zo rood als een kreeft

Wanneer twee Spaanse vrienden Ferenz Jacobs uitnodigen voor een protestmars tegen toerisme in Barcelona, voelt hij zich voor het eerst weer een 'outsider'. In dit essay richt hij zich op de gevolgen van massatoerisme op de permanente bewoners. Is er een ander soort toerisme mogelijk, buiten de logica van onderdanigheid, kolonialisme en uitbuiting om? Lees meer

Ik was elf

Ik was elf

In dit verhaal onderzoekt Jochum Veenstra waar de grens tussen fictie en werkelijkheid ligt voor kinderen. En tot welk punt kan je als ouder je zoon beschermen? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem 1

Kun je liefde delen?

Marthe van Bronkhorst onderzoekt polyamorie: 'Als ik mijn hart versplinterd heb, kan ik het dan minder hard breken?' Lees meer

Auto Draft 4

Tijd buiten de uren om

Micha Zaat sliep binnen een jaar in bijna 60 verschillende hotelkamers. In dit essay licht hij het fenomeen van de hotelkamer als liminaal object toe, en legt uit wat zo'n kortdurend verblijf voor gasten én kamers betekent en waarom het onmogelijk is om ouder te worden in een hotelkamer. 'In het bed waar ik gisteren droomde over sterven in een auto-ongeluk ligt nu iemand te masturberen.' Lees meer

Een ode aan de pornofilm 2

Een ode aan de pornofilm: Het Porn Film Festival Amsterdam

Porno is meer dan wat Pornhub en andere grote platforms ons voorschotelen. Het Porn Film Festival Amsterdam laat deze donderdag tot en met zondag zien, dat porno kwetsbaarder, artistieker en vrijer is dan velen verwachten. Emma Zuiderveen spreekt met organisatoren Erik ter Veld en Franka Bauwens. Lees meer

De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Auto Draft 2

'Kunnen we vrienden zijn?': over een noodzakelijk veranderende mens-natuur relatie

Wanneer Jop Koopman afreist naar Lombok om de Indonesische visie op mens-natuurrelatie beter te begrijpen, gaat hij op pad met een lokale mysticus. In dit essay onderzoekt hij hoe we de verhouding mens-natuur opnieuw kunnen vormgeven; wat de agency is van onze omgeving, en waarom we vrienden moeten worden met alles rondom ons. Lees meer

 1

De zee

Mariska Kleinhoonte van Os schrijft met groot mededogen en rauwe eerlijkheid over degenen die tussen de mazen van het net en de mazen van de wet vallen, in de verhalenbundel 'Tussen de mazen' die op 14 februari verschijnt. Op onze site lees je alvast een voorpublicatie. Lees meer

De rattenkoning

De rattenkoning

Een schoolreis naar Praag klinkt als een feestelijke afsluiting van de middelbare school: slapeloze busritten, sigaretten in de schaduw van kasteelparken en stiekeme plannen om absint te drinken in hotelkamers. Maar in dit verhaal van Nick De Weerdt eindigt de reis voor een onafscheidelijke vriendinnengroep met een onverwachte confrontatie: de rattenkoning. Lees meer

Stil protest

Stil protest

Nadeche Remst laat zien hoe slaap, verdriet en dissociatie meer zijn dan persoonlijke reacties: ze worden een vorm van stil verzet tegen een wereld die kwetsbaarheid buitensluit. Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Hoe lang blijf je een vluchteling?

Hoe lang blijf je een vluchteling?

'Wat' ben je als je ergens niet thuishoort, maar ook niet terug kan naar je geboorteland? Ivana Kalaš onderzoekt het label 'vluchteling'. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Even zweven de levende wezens

Even zweven de levende wezens

Voor Hard//hoofd dicht Pim te Bokkel over de verschillende facetten van water: de kalmte en geborgenheid ervan, of juist de dreigende weidsheid. Dit is een voorpublicatie uit de bundel 'Even zweven de levende wezens' die op 16 januari bij uitgeverij Wereldbibliotheek verschijnt. Lees meer

Een echte vis

Een echte vis

In dit verhaal van Maartje Franken dreigt er meer dan alleen een storm. Kinderen gaan op zomervakantie in de regen, ontdekken een verzonken stad en proberen te documenteren zoals Bear Grylls. Lees meer

:Oproep: Hard//hoofd Biechtlijn

Oproep: bel de Hard//hoofd Biechtlijn

Op zoek naar een luisterend oor? Bel de Hard//hoofd Biechtlijn op 06 16 85 74 57 en word trouwe lezer van Hard//hoofd op papier om de collectieve audiobiecht te beluisteren. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lichamen en monden

Lichamen en monden

Hoelang blijf je toekijken? Wanneer dondert alles in elkaar? Waar zit de zwakke plek van passiviteit? Pieter van de Walle neemt je in dit kortverhaal mee als apathische visverzorger in een Berlijns aquarium. Lees meer

Schrijvers en beeldmakers gezocht voor ‘Honger’, het zevende Hard//hoofd Magazine! 1

[deadline verstreken] Schrijvers en beeldmakers gezocht voor ‘Honger’, het zevende Hard//hoofd Magazine!

Welk verlangen kenmerkt jouw leven en waar snak jij naar? Stuur voor 16 februari 2025 je pitch in en voed ons met jouw ideeën over (beeld)verhalen, essays, poëzie en kunstkritiek voor het magazine ‘Honger’. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer