Ik heb het altijd verschrikkelijk stom gevonden dat kinderen als een soort lagere diersoort worden gezien, wat eten betreft. Waar Italianen hun kroost vrolijk volstoppen met orgaanvlees, polenta en grote glazen rode wijn, hebben veel Hollandse ouders nog altijd het idee dat een kind het best gedijt bij kindermenu’s van kip, patat en appelmoes - iets waar ik op zesjarige leeftijd al woedend van werd. Ik wilde verdomme geen Happy Meal. Ik wilde de mysterieuze happen die mijn ouders hun bezoek voorschotelden. Gevulde avocado. Koolvis met druiven. Viennetta.
Nog altijd word ik een beetje opgewonden bij het zien van Viennetta of After Eight. Beide waren vroeger voorbehouden aan de grotemensentafel. Mijn jongere broer en ik moesten het als dessert doen met een Calippo. Je ziet nooit een volwassene aan een Calippo zuigen, en dat is omdat Calippo’s zuigen. Behalve dat het eten van deze ijsjes je het gevoel geeft dat je Kapitein Iglo moet pijpen, zijn het oneetbaar zoete, helse kleur- en smaakstofbommen waar iedereen die goed bij z’n hoofd is zich verre van houdt.
Nee, dan Viennetta. Dan After Eight. Alleen die namen al. De reclames die deze zaken aan de man brachten gingen altijd over knappe, heel erg lange mensen in een statig kasteel, of gesoigneerde upper class op een cruiseschip of op bezoek bij de ambassadeur. Op saksofoonmuziek [sic] stopten ze vieze ijstaart in hun mond, en synchroniseerden daarbij vanuit het Duits: “Heeeerlijk rijk vanille of walnootijs tussen ooooonweerstaanbaar knapperige chocolaagjes.”
Illustratie: Baukje Stamm
Viennetta eet ik nooit meer. Een After Eight nog wel heel af en toe, waarbij een strikt ritueel wordt gevolgd. Eerst dient het platte bonbonnetje met twee vingers uit het zakje gehaald te worden. Vervolgens wordt het zakje besnuffeld, want dat ruikt heel prettig naar een combinatie van cacao en karton. Dan worden de hoekjes afgebeten, dan de zijkanten, en daarna probeer ik de twee chocoladehelften van elkaar te scheiden om de pepermuntsuiker er af te likken. Dat kan niet. Er is een of andere natuurkundige wet die het scheiden der After Eight-helften verbiedt. Immer begint de chocolade te brokkelen of - erger nog - te smelten, en de besmeurde vingers gaan met een teleurgesteld “eeeeeeh” richting mond.
Het is een mysterie. Met Princekoeken en Oreo’s kan het wel, maar een deelbare, aflikbare After Eight zal voor de hoge heren van de Nestlé zeker weer “te kinderachtig” zijn ofzo. Nou, zoek het maar uit, hoge heren van de Nestlé. Zoek het dan maar uit.
