De rechter in Mechelen heeft Yves Desmet, hoofdredacteur van de krant De Morgen, veroordeeld wegens ”foutieve berichtgeving” omdat hij een Antwerpse magistraat had beticht van schijnbare partijdigheid en klassenjustitie. De vrouw van procureur-generaal Yves Liégeois, die het proces had aangespannen, eiste een schadevergoeding van 19.000 euro wegens “onherstelbare schade” aan haar man en haarzelf. Met een merkwaardig gevoel voor humor besloot de rechter tot een boete van één euro, “omdat de schade immers toch onherstelbaar was."
Lees het stuk en oordeel zelf. Een procureur-generaal heeft zich laten fêteren door de Antwerpse diamantindustrie, bij wijze van “cultureel uitstapje”. Diezelfde procureur is in een speech flink tekeer gegaan tegen uitkeringsfraude, en stuurt ondertussen aan op een zeer minnelijke schikking met de diamantindustrie over belastingfraude op veel grotere schaal. Een aanklager die een tegenstander was van de schikking is op een zijspoor gezet, geconfronteerd met een tuchtzaak, en zijn kantoor is doorzocht. Dat alles is, om het op z’n zachtst te zeggen, niet bevorderlijk voor het vertrouwen in justitie.
Yves Desmet is veroordeeld omdat hij zijn beschuldigingen baseerde op niets anders dan krantenberichten. Dat is inderdaad een slechte praktijk van columnisten, en de suggestie dat er sprake is van klassenjustitie is meer dan een onschuldige mening. In feite zegt Desmet: die man is niet integer, ontsla hem. Zulke beschuldigingen mag je niet lichtvaardig uiten. Toch doet Desmet weinig anders dan conclusies trekken uit publiek beschikbare informatie. Er worden geen ongefundeerde verdachtmakingen geuit, en het is maar de vraag of hoor en wederhoor iets had bijgedragen (“Meneer Liégeois, bedrijft u klassenjustitie?”). De veroordeling is dan ook een gotspe. Niet Desmet maar Liégeois heeft iets uit te leggen. En justitie ook.