Asset 14

De Nashville-verklaring is een blessing in disguise

Hard//talk: De Nashville-verklaring is een blessing in disguise

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. De Nashville-verklaring, die zich uitspreekt tegen homoseksualiteit, transgenders en seks buiten het huwelijk, zorgde afgelopen week voor de nodige ophef en verbazing. Ondanks de terechte storm van kritiek, geeft de publicatie van het pamflet vreemd genoeg ook hoop, laat Ela Colak ons zien.

Door de jaren heen heb ik geleerd, mede dankzij stages op nieuwsredacties, om negatieve nieuwsberichten te relativeren. Toch heb ik me afgelopen week behoorlijk zitten opwinden over de Nashville-verklaring, ondertekend door christelijke leiders in ons land die de LGBTQ-gemeenschap afwijzen. Mijn eerste reactie was verbazing, en hierna heb ik alle monotheïstische religies en hun aanhangers die anno 2019 oogkleppen ophebben vervloekt. Pas daarna begon ik in te zien dat er in de publicatie van het manifest een positieve boodschap schuilt – ik zal je uitleggen welke dat is.

Ik besefte me weer dat ik in een ‘vrij’ land leef waar homoseksuelen zich gelukkig niet in een kast hoeven op te sluiten, maar dat deze vrijheid ook (orthodoxe) geloofsovertuigingen en extreemrechtse meningen toelaat. Ik blijf het complex vinden, des te meer omdat ik me niet kan inleven in iemand die in God gelooft – en waarschijnlijk vice versa. We hebben allen de vrijheid om in dit land te ‘zijn’. Maar wat als je vrijheid geconfronteerd wordt met die van een ander?

Los van mijn gebrek aan inlevingsvermogen in een vrome christen, besefte ik me ook dat ik weer te lang in mijn linkse, Randstedelijke, humanistische bubbel heb liggen woelen. Zowel ik als SGP-stemmers uit de Biblebelt zijn geconditioneerd, al dan niet vrijwillig, met denkbeelden waarin we ons thuis voelen.

Filosofen uit de twintigste eeuw zoals Martin Buber en Gabriel Marcel betoogden dat ik alleen met ‘de ander’ mijzelf kan worden. Het Woordenboek Filosofie omschrijft Bubers dialogische filosofie als volgt: ‘(Het) kan globaal omschreven worden als een filosofie die een mensvisie hanteert die voorrang verleent aan de relatie met de medemens. (…) Zo word ik pas mezelf als persoon door mijn verbondenheid met de ander.’

Maar hoe verbonden zijn we tegenwoordig? Online verbinden we ons gemakkelijk, maar dat zijn veelal mensen met wie we eensgezind zijn. Offline lijken we juist steeds meer van elkaar te vervreemden.

Hoewel de Nashville-verklaring mensen tegenover elkaar zette, dreef er ook iets naar de oppervlakte wat in de media de laatste jaren weinig tot geen aandacht kreeg. Radicale geluiden, uiteinden van ons maatschappelijke en politieke spectrum, lijken zo nu en dan ook nodig te zijn in het publieke debat.

Een voorbeeld: als vrouwen niet radicale acties hadden ondernomen in de eerste en tweede feministische golf, was stemrecht en abortus misschien nu nog een brug te ver. Tegenwoordig worden ook, dankzij de Zwarte Piet-discussie en de klimaatcrisis, radicale geluiden breed uitgemeten. Gelukkig hebben we in ons land een democratisch gekozen overheid die zich graag beroept op consensuspolitiek, waardoor ik het vertrouwen heb dat we wederom in het midden zullen uitkomen.

De dialoog die we continu voeren bepaalt ons menselijk bestaan, zoals Buber en Marcel aangaven. We hebben tegengeluiden nodig om onszelf te worden en onze doelen in het oog te houden. Vanuit deze visie kijk ik naar het Nashville-akkoord: als het niet naar buiten was gekomen, was er ook geen liefdesverklaring opgesteld door oud-politicus Boris van der Ham, die intussen door meer dan 50.000 mensen is ondertekend, en geen bijeenkomst georganiseerd bij het Homomonument in aanwezigheid van de Amsterdamse burgemeester Femke Halsema. Meerstemmigheid houdt ons scherp. Het herinnert ons eraan dat we niets voor lief moeten nemen en dat we moeten blijven strijden voor gelijke behandeling en mensenrechten.

Beeld: Beeldbank Stadsarchief Gemeente Amsterdam

Mail

Ela Colak (1987) schrijft onder het mom van 'write what you know' graag over het spanningsveld van leven met twee culturen. Ze studeerde Engelse Literatuur en Amerikanistiek en werkt in haar vrije tijd aan korte verhalen.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
Zo rood als een kreeft

Zo rood als een kreeft

Wanneer twee Spaanse vrienden Ferenz Jacobs uitnodigen voor een protestmars tegen toerisme in Barcelona, voelt hij zich voor het eerst weer een 'outsider'. In dit essay richt hij zich op de gevolgen van massatoerisme op de permanente bewoners. Is er een ander soort toerisme mogelijk, buiten de logica van onderdanigheid, kolonialisme en uitbuiting om? Lees meer

Auto Draft 4

Tijd buiten de uren om

Micha Zaat sliep binnen een jaar in bijna 60 verschillende hotelkamers. In dit essay licht hij het fenomeen van de hotelkamer als liminaal object toe, en legt uit wat zo'n kortdurend verblijf voor gasten én kamers betekent en waarom het onmogelijk is om ouder te worden in een hotelkamer. 'In het bed waar ik gisteren droomde over sterven in een auto-ongeluk ligt nu iemand te masturberen.' Lees meer

Auto Draft 2

'Kunnen we vrienden zijn?': over een noodzakelijk veranderende mens-natuur relatie

Wanneer Jop Koopman afreist naar Lombok om de Indonesische visie op mens-natuurrelatie beter te begrijpen, gaat hij op pad met een lokale mysticus. In dit essay onderzoekt hij hoe we de verhouding mens-natuur opnieuw kunnen vormgeven; wat de agency is van onze omgeving, en waarom we vrienden moeten worden met alles rondom ons. Lees meer

Stil protest

Stil protest

Nadeche Remst laat zien hoe slaap, verdriet en dissociatie meer zijn dan persoonlijke reacties: ze worden een vorm van stil verzet tegen een wereld die kwetsbaarheid buitensluit. Lees meer

Hoe lang blijf je een vluchteling?

Hoe lang blijf je een vluchteling?

'Wat' ben je als je ergens niet thuishoort, maar ook niet terug kan naar je geboorteland? Ivana Kalaš onderzoekt het label 'vluchteling'. Lees meer

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus kan toch niet groeien in een zompig moeras? In dit essay schetst Jam een realistisch beeld van de autistische ervaring in een kapitalistisch systeem dat productiviteit als het hoogste goed beschouwt. Lees meer

Lieve buren

Lieve buren

Ze hebben dezelfde brievenbus en dezelfde supermarkt, maar Nienke Blanc vraagt zich in deze nooit verzonden brief af of dat het enige is dat ze met haar buren deelt. Lees meer

Best Friend (For The Forseeable Future)

Best Friend (For The Forseeable Future)

Lotte Krakers’ vriendschap met Karlien eindigde mét blauwe vinkjes, maar zonder antwoorden. Het laat Lotte reflecteren op het afdwingen van gelijkenissen in een vriendschap, en het plaatsen van vrienden op voetstukken: ‘Karlien hield me een spiegel voor, waarin ik vooral zag wat ik niet was.’ Lees meer

Je hebt mij getekend voor het leven

Je hebt mij getekend voor het leven

Hoe sluit je een hoofdstuk af? Jop Koopman schreef een brief aan zijn oude baas, in wiens tulpenbedrijf hij als invalkracht een bedrijfsongeval meemaakte. Lees meer

De dooddoener van het kwaad

De dooddoener van het kwaad

Bas Keemink bespreekt de film 'The Zone of Interest', waarin Jonathan Glazer 'Big Brother' naar de Holocaust brengt. Lovende kritieken schrijven dat hij Hannah Arendts theorie, de banaliteit van het kwaad, goed in beeld brengt, maar is dat wel zo? Lees meer

Exteriors, Annie Ernaux and Photography

Exteriors, Annie Ernaux and Photography

Jorne Vriens bezocht een tentoonstelling in Parijs en dit leidde tot een prachtige uiteenzetting over tekst, smartphones, connectie en fotografie. Lees meer

De eerste leugen

De eerste leugen

De eerste keer dat Job van Ballegoijen de Jong loog, was het bijna onschuldig. Een leugentje om bestwil, dacht hij toen, om zijn moeder gerust te stellen. Maar die eerste leugen groeide uit tot een web waarin hij langzaam verstrikte. In zijn debuut 'Morgen vertel ik alles' vertelt hij waarom iedereen een tweede (of derde) kans verdient. Lees meer

Leven in laagjes

Leven in laagjes

In dit essay geeft Dani Bouwman een intieme reflectie op identiteit, familie en het verlangen naar een plek waar hij volledig zichzelf kan zijn. Lees meer

De overkokende theatraliteit van Pierre Bokma maakt van Zomergasten weer een feestje

De overkokende theatraliteit van Pierre Bokma maakt van Zomergasten weer een feestje

Reinout Bongers schreef een nabeschouwing van de Zomergasten-aflevering met Pierre Bokma als gast of, moeten we zeggen, hoofdrol? "Therapie heeft hij wel geprobeerd, maar dat leverde hem - naar eigen zeggen - vooral een lege bankrekening op." Lees meer

Eerherstel voor mijn stiefmoeder

Eerherstel voor mijn stiefmoeder

Toen zijn stiefmoeder Pieta stierf, voelde het voor Jelle Havermans alsof hij werd bevrijd van een van zijn grootste onderdrukkers. Voor ons Sorry-magazine schreef hij dit essay waarin hij jaren later toegeeft dat de vrouw die hem en zijn zusje het leven zuur maakte, ook slachtoffer was van haar eigen tijdsgeest en omgeving. Lees meer

:Aan een dun touwtje: Over onbegrip, offers en intergenerationele solidariteit

Aan een dun touwtje: Over onbegrip, offers en intergenerationele solidariteit

In dit persoonlijke essay ontrafelt Laura Korvinus de draden die haar met haar oma verbinden. Langs welke verhalen of assen kan verbondenheid tussen verschillende generaties ontstaan en worden vastgehouden? Deel 1. 
 Onderweg naar mijn grootouders glipt een herinnering mijn gedachten binnen. Op een oude video ben ik aan het spelen aan de rand van... Lees meer

Op studiobezoek bij Koen van den Broek

Op studiobezoek bij Koen van den Broek

Aucke Paulusma ging op studiobezoek bij kunstschilder Koen van den Broek. In de hoop inspiratie op te doen voor zijn eigen kunstenaarscarrière, bespreken ze de kunst. Lees meer

:Sōsaku hanga: Modernistische kippenvelkunst volgens het boekje? 7

Sōsaku hanga: Modernistische kippenvelkunst volgens het boekje?

Waarom blijft prachtige kunst soms onbekend? Janke Boskma kreeg kippenvel van Sōsaku hanga en dook in de Japanse kunstgeschiedenis. Lees meer

Ook boze mensen kunnen kwetsbaar zijn

Ook boze mensen kunnen kwetsbaar zijn

Ettie reageert voor een laatste keer op een brief van Jochum, door te schrijven over verdriet, kwetsbaarheid, woede en het belang van actief luisteren. Lees meer

:'Hoop is het laatste dat sterft, maar op dit moment is de situatie tamelijk hopeloos': Sana Valiulina te gast in Zomergasten

'Hoop is het laatste dat sterft, maar op dit moment is de situatie tamelijk hopeloos': Sana Valiulina te gast in Zomergasten

Juul Kruse bekijkt de Zomergasten-aflevering van Sana Valiulina, waarin zij bovenal probeert hoop te houden en overeind te blijven tegen de achtergrond van immer grimmig Rusland. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer