Asset 14

De Nashville-verklaring is een blessing in disguise

Hard//talk: De Nashville-verklaring is een blessing in disguise

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. De Nashville-verklaring, die zich uitspreekt tegen homoseksualiteit, transgenders en seks buiten het huwelijk, zorgde afgelopen week voor de nodige ophef en verbazing. Ondanks de terechte storm van kritiek, geeft de publicatie van het pamflet vreemd genoeg ook hoop, laat Ela Colak ons zien.

Door de jaren heen heb ik geleerd, mede dankzij stages op nieuwsredacties, om negatieve nieuwsberichten te relativeren. Toch heb ik me afgelopen week behoorlijk zitten opwinden over de Nashville-verklaring, ondertekend door christelijke leiders in ons land die de LGBTQ-gemeenschap afwijzen. Mijn eerste reactie was verbazing, en hierna heb ik alle monotheïstische religies en hun aanhangers die anno 2019 oogkleppen ophebben vervloekt. Pas daarna begon ik in te zien dat er in de publicatie van het manifest een positieve boodschap schuilt – ik zal je uitleggen welke dat is.

Ik besefte me weer dat ik in een ‘vrij’ land leef waar homoseksuelen zich gelukkig niet in een kast hoeven op te sluiten, maar dat deze vrijheid ook (orthodoxe) geloofsovertuigingen en extreemrechtse meningen toelaat. Ik blijf het complex vinden, des te meer omdat ik me niet kan inleven in iemand die in God gelooft – en waarschijnlijk vice versa. We hebben allen de vrijheid om in dit land te ‘zijn’. Maar wat als je vrijheid geconfronteerd wordt met die van een ander?

Los van mijn gebrek aan inlevingsvermogen in een vrome christen, besefte ik me ook dat ik weer te lang in mijn linkse, Randstedelijke, humanistische bubbel heb liggen woelen. Zowel ik als SGP-stemmers uit de Biblebelt zijn geconditioneerd, al dan niet vrijwillig, met denkbeelden waarin we ons thuis voelen.

Filosofen uit de twintigste eeuw zoals Martin Buber en Gabriel Marcel betoogden dat ik alleen met ‘de ander’ mijzelf kan worden. Het Woordenboek Filosofie omschrijft Bubers dialogische filosofie als volgt: ‘(Het) kan globaal omschreven worden als een filosofie die een mensvisie hanteert die voorrang verleent aan de relatie met de medemens. (…) Zo word ik pas mezelf als persoon door mijn verbondenheid met de ander.’

Maar hoe verbonden zijn we tegenwoordig? Online verbinden we ons gemakkelijk, maar dat zijn veelal mensen met wie we eensgezind zijn. Offline lijken we juist steeds meer van elkaar te vervreemden.

Hoewel de Nashville-verklaring mensen tegenover elkaar zette, dreef er ook iets naar de oppervlakte wat in de media de laatste jaren weinig tot geen aandacht kreeg. Radicale geluiden, uiteinden van ons maatschappelijke en politieke spectrum, lijken zo nu en dan ook nodig te zijn in het publieke debat.

Een voorbeeld: als vrouwen niet radicale acties hadden ondernomen in de eerste en tweede feministische golf, was stemrecht en abortus misschien nu nog een brug te ver. Tegenwoordig worden ook, dankzij de Zwarte Piet-discussie en de klimaatcrisis, radicale geluiden breed uitgemeten. Gelukkig hebben we in ons land een democratisch gekozen overheid die zich graag beroept op consensuspolitiek, waardoor ik het vertrouwen heb dat we wederom in het midden zullen uitkomen.

De dialoog die we continu voeren bepaalt ons menselijk bestaan, zoals Buber en Marcel aangaven. We hebben tegengeluiden nodig om onszelf te worden en onze doelen in het oog te houden. Vanuit deze visie kijk ik naar het Nashville-akkoord: als het niet naar buiten was gekomen, was er ook geen liefdesverklaring opgesteld door oud-politicus Boris van der Ham, die intussen door meer dan 50.000 mensen is ondertekend, en geen bijeenkomst georganiseerd bij het Homomonument in aanwezigheid van de Amsterdamse burgemeester Femke Halsema. Meerstemmigheid houdt ons scherp. Het herinnert ons eraan dat we niets voor lief moeten nemen en dat we moeten blijven strijden voor gelijke behandeling en mensenrechten.

Beeld: Beeldbank Stadsarchief Gemeente Amsterdam

Mail

Ela Colak (1987) schrijft onder het mom van 'write what you know' graag over het spanningsveld van leven met twee culturen. Ze studeerde Engelse Literatuur en Amerikanistiek en werkt in haar vrije tijd aan korte verhalen.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
:The chosen family: Beelden van queer vruchtbaarheid

The chosen family: Beelden van queer vruchtbaarheid

Marit Pilage onderzoekt beelden van queer vruchtbaarheid in de kunst om zo de definitie van vruchtbaarheid, zwangerschap en ouderschap te herdefiniëren. Lees meer

Een woud vol dichtgetimmerde hokjes

Een woud vol dichtgetimmerde hokjes

Zazie Duinker baant zich een weg door het oerwoud van de (hergedefinieerde) woorden. Lees meer

In de afwezigheid van 1

In de afwezigheid van

Marit Pilage onderzoekt de rol en betekenis van kunst bij zwangerschap en vruchtbaarheid, maar vooral ook bij het uitblijven daarvan. Lees meer

Liever een monster

Liever een monster

Het is moeilijk te accepteren dat mensen kunnen doden, maar waarom maken we van moordenaars karikaturen? Een voorpublicatie uit Lotje Steins Bisschop en Roselien Herderschee Dodelijke gekte. Lees meer

Hoe in Duitsland het Zionistische establishment wint

Hoe in Duitsland elke vorm van empathie met inwoners van Palestina wordt verboden

De situatie in Duitsland is de laatste dagen geëscaleerd. Het politieapparaat en de politiek gebruiken harde repressiemiddelen om vooral Duitse mensen van kleur of met een migratieachtergrond de kop in te drukken. Zij verliezen op dit moment hun vrijheid van meningsuiting. Lees meer

Een villa voor het onbekende

Een villa voor het onbekende

Floris Tesink bezocht het FOMU, waar Grace Ndiritu door associatieve combinatie een expositie invulde. "Dit conflict tussen de fotografie en de ruimte brengt je op een plek die niet te begrijpen is, maar toch verslavend voelt voor degene die zich hieraan overgeeft." Lees meer

Wat dondert het of fossiele subsidies ‘echt subsidies zijn’?

Wat dondert het of fossiele subsidies ‘echte subsidies’ zijn?

‘De grootste catastrofe in de geschiedenis van de mensheid is niet het moment voor afleidingsmanoeuvres.’ Lees meer

:De aankondiging: De kunst van vertrekken (deel 1)

De kunst van vertrekken: de aankondiging

Voor kunstenaars is het essentieel om zichtbaar te zijn voor publiek. Maar wat gebeurt er als een kunstenaar zich terugtrekt of zelfs helemaal stopt met het maken van kunst? In deel 1 van de serie ‘De kunst van het vertrekken’ kijkt Lara den Hartog Jager naar de kunst waarmee sommige kunstenaars afscheid nemen uit de kunstwereld. Lees meer

Een gestolde eeuwigheid

Futiliteit op een gestolde eeuwigheid

De bergen laten Nick Sens al even niet meer met rust. Waar komt de drang vandaan ze, ondanks de mogelijke gevaren, te willen beklimmen? Lees meer

:Koloniale pijn: Papoeavlag niet gewenst tijdens defilé Veteranendag 1

Koloniale pijn: Papoeavlag niet gewenst tijdens defilé Veteranendag

24 juni was het Veteranendag, acht jaar geleden was het de oud-militairen voor het eerst verboden tijdens het veteranendefilé te lopen met de Morgenster, de vlag van de Papoea’s. Waarom gebeurde dat? Lees meer

 1

Alleen het gehele verhaal kan voor heling zorgen

Bijna 80 jaar na dato erkent de Nederlandse staat 17 augustus 1945 pas als officiële Indonesische onafhankelijkheidsdatum. Benjamin Caton vraagt zich af waarom sommige partijen deze ontwikkelingen tegenwerken en waar hun denkfouten zitten. 'Het is niet nodig is om de ene pijn te ontkennen om erkenning te krijgen voor de andere.' Lees meer

:De roman als tapijt van verweven geschiedenissen: hoe een collectieve schrijversblik houvast biedt 1

De roman als tapijt van verweven geschiedenissen: hoe een collectieve schrijversblik houvast biedt

Wat willen we vertellen, wat hebben we te vertellen en hoe willen we dat vertellen? Amber Netten, Marleen Doré en Zuma Knegjes vinden houvast in collectiviteit. Lees meer

Zelfs een kapotte klok wijst tweemaal per dag de juiste tijd aan

Zelfs een kapotte klok wijst tweemaal per dag de juiste tijd aan

Als klein meisje had Roosje van der Kamp een ritueel waarmee ze hoopte haar ouders te kunnen beschermen tegen de dood. Kan magisch denken in plaats van een poging tot controle, ook een vorm van loslaten zijn? Kan het ook een daad van liefde zijn? Lees meer

De on//smakelijke week: Wondermeisjes (of: de aantrekkingskracht van anorexia) 4

De on//smakelijke week: Wondermeisjes (of: de aantrekkingskracht van anorexia)

Toen in juni 2014 een week in het teken van eten stond was Emy Koopman not amused. Ze schreef een nog altijd actueel essay over de vraag of een eetstoornis een modeverschijnsel is. Eten door de ogen van een ex-magerzuchtige. Lees meer

Zeikwijf

De on//smakelijke week: Pisnijd

Van hoge prijzen tot pottenkijkers: een bezoek aan een openbaar toilet is voor vrouwen vaak niet vanzelfsprekend. Sofie Hees verdiept zich in de ins en outs van dit decennia-oude probleem. Lees meer

Ik heb schijt

Ik heb schijt

Maatschappelijke ongelijkheid begint in de buurt waarin je opgroeit laat Milio van de Kamp zien in zijn debuut ‘Misschien moet je iets lager mikken’, dat op 16 mei verschijnt. Een voorpublicatie. Lees meer

Toxic Friendships

Toxic Friendships

Het verbreken van toxic friendships geldt op TikTok als een vorm van self-care, maar is dat wel zo? Rijk Kistemaker buigt zich erover. Lees meer

Factdroppen

Factdroppen

Is het herhalen van feiten een manier om grip te krijgen op een wereld die steeds onzekerder is? Max Beijneveld gaat op zoek naar een alternatief voor ongebreideld factdroppen. Lees meer

Een <em>mountain home</em> in een wereld waar de tijd verdwijnt

Een mountain home in een wereld waar de tijd verdwijnt

Na het luisteren van de podcast Dolly Parton’s America besluit Anna van der Kruis haar eigen fascinatie voor Dolly Parton te onderzoeken. Waarom slikt ze alles wat Dolly haar verkoopt? Hoe kan het dat Dolly zoveel verschillende mensen samenbrengt? Tijdens de zoektocht komt ze erachter dat haar verhouding tot Dolly Parton persoonlijker is dan ze... Lees meer

Porseleinen beeldje van Vrouwe Justitia: vrouw met een roze gedrapeerde jurk en een witte blinddoek rond haar ogen

Academische vrijheid m’n reet

Promovenda Harriët Bergman voelt niet de vrijheid om zich écht kritisch uit te laten over machthebbers. De oorverdovende stilte op rechts na het ontslag van universitair hoofddocent Susanne Täuber bewijst voor haar eens te meer: veel hoeders van het vrije woord geven alleen om de status quo. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier! 

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer